Π Ι Σ Ω

Αν δεν υπήρχε ένας επαρκής σκοπός, η πράξη της αυτοχειρίας θα μας ελευθέρωνε από μια άσκοπη ζωή και δε θα έπρεπε να μας φαίνεται τόσο παράδοξη ή απαίσια. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπου πιστεύ­ουμε στην αναγκαιότητα της θυσίας μερικών ανθρώπων ή θαυμά­ζουμε αυτόν που έδωσε τη ζωή του μ’ έναν ηθικό σκοπό και κανένας δεν αποκαλεί αδικημένους όσους δε θα γεννηθούν ποτέ. Θα ήταν δικαιο­λογημένο να αυτο­­εκμηδενιστούμε, χωρίς να διανοηθούμε καμιά συνέπεια και όσο πιο γρήγορα θα το κάναμε τόσο το καλύτερο. Θα ήταν από δειλία ή από παράνοια να βασανίζουμε τον εαυτό μας με διάφορους τρόπους υπο­στηριγμένους από φιλοσοφικές και θρησκευτικές θεωρίες, ώσπου να επι­τελέσουμε αυτόν τον αρνητικό σκοπό. Όχι μόνο θα ήταν άσκοπο και ανώφελο, αλλά θα ήταν και αντίθετο σ’ εκείνο που θα έπρεπε να στοχεύ­ουμε.

Αν ο θάνατος ήταν η οριστική εκμηδένιση της ύπαρξής μας ή αν δε χρησιμεύαμε στην επιτέλεση ενός επαρκούς σκοπού και εμείς δεν τη διακόπταμε, τότε ο πιο αξιόπιστος λόγος, για να ρυθμίζουμε τη συμπερι­φορά μας, θα ήταν μόνο η διατήρηση της ζωής μας και η πραγμα­τοποίηση των επιθυμιών μας. Με κάθε τρόπο και ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνέπειες. Χωρίς έναν επαρκή σκοπό κανένας άλλος λόγος δε θα ήταν πιο αξιόπιστος από αυτόν και η πιο αξιοποιημένη ποιότητα ζωής θα ήταν αυτή με τη μεγαλύτερη διάρκεια και τις περισσότερες δυνατότητες επιβίωσης ανεξάρτητα από την ποιότητά της. Αντιθέτως, υπάρχουν πολλοί άλλοι, για να είμαστε σκληροί, επικίνδυνοι και κατα­στροφικοί, πριν αδικηθούμε, πριν γίνουμε θύματα εκμετάλλευσης και μετανιώσουμε για όσα δεν πράξαμε.

Βλέπουμε, λοιπόν, από ηθικολογική σκοπιά ότι η έλλειψη ενός επαρκούς σκοπού-λόγου, για να θέλουμε εκ των υστέρων να ζούμε, θα είχε τις ίδιες συνέπειες με την ανυπαρξία μιας κοινής ή σταθερής πραγμα­τικότητας (του Θεού). Γι’ αυτό όχι μόνο δε θα ήταν εκ των προτέρων επαρκώς δικαιολογημένη η ύπαρξή μας (από την άμεση και αυτοτελή πραγ­ματικότητα), αλλά και το Σύμπαν δε θα υπήρχε.

Οι ίδιες οι ποιότητες των πραγμάτων είναι οι λόγοι της ύπαρξής τους. Όμως, κάθε περιορισμένο πράγμα σαν ανεπαρκή αιτία του εαυτού του και σαν ελλιπής ποιότητα άμεσης αυτογνωσίας δε συμπεριφέρεται επαρκώς αυτο-­προσδιορισμένο, επηρεάζεται από εξωτερικές αιτίες και δε γνωρίζει επαρκώς το λόγο της ύπαρξής του. Αν είχε τέτοια αυτογνωσία, θα ήταν η αυτοτελής πραγματικότητα. Ωστόσο, σα μέρος της αυτοτελούς και εσω­τερικής πραγματικότητας δεν τον αγνοεί τελείως. Έτσι υπάρχει και ενεργεί σαν παρασυρμένο, χωρίς ποτέ να μπορεί να γίνει η επαρκής αιτία και να δια­μορφώσει μια επαρκή γνώση του εαυτού του.

 Επομένως, είναι αλήθεια ότι η διατήρηση της ανθρώπινης ζωής μας χωρίς τη θέληση για έναν επαρκή σκοπό, χωρίς τη γνώση της άγνοιάς μας για την ύπαρξή του, αλλά αντιθέτως μετατρέποντας σε επαρκή σκοπό τον ατελή εαυτό μας, περαστικές δυνατότητες και πράγματα, έχει κοινή συνέπεια εγω­κεντρικούς τρόπους συμπεριφοράς, παρανοϊκή αντίληψη για τη ζωή και την πραγματικότητα, χάσιμο χρόνου και αβεβαιότητα για το νόημα της ύπαρξής μας. Η αναζήτηση ενός επαρκούς σκοπού είναι εσωτερική αναζήτηση της κοινής πραγματικότητας και προσανατολισμός της ζωής και αντιστρόφως. Αντιθέτως... και ξανά αντιστρόφως.

© copyright Κ. Γ. Νικολουδάκης

Επιμέλεια-Σχεδίαση 2004 - 2010

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ                                          ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

ΤΗΣ

Καλύτερη εμφάνιση σε ανάλυση 1024x768px | οθόνη τουλάχιστον 17" | codepage windows-1253 (Greek) | IE v.6.0 +