ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4

ΔΥΝΑΜΗ, ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗ - Η υλιστική άποψη για τη δύναμη

Οικονομική ανάπτυξη και ισχύς για τον άνθρωπο δεν σημαίνει απλώς αξιοπρεπής επιβίωση και ποτέ δεν του εξασφαλίζει το μέλλον.  Σημαίνει δυνατότητα εξαγοράς των υλικών μέσων που διεκδικούν ή ανήκουν σε άλλους και δυνατότητα εξαγοράς της διάθεσης, της σκέψης, της εργασίας και της δράσης άλλων ανθρώπων. Με τη δύναμη του χρήματος, αποκτιούνται υλικά και πνευματικά μέσα με την αποδοχή, την ανοχή και την στήριξη των άλλων και κατά συνέπεια με την προοπτική της αρεσκείας μας.  Όμως, αυτή τη δυνατότητα επιθυμούν και ονειρεύονται όλοι και η διεκδίκησή της δεν είναι ανεμπόδιστη. Αντιθέτως, προκαλεί ανταγωνιστικές επιδιώξεις, αντιδράσεις και προβλήματα στις επιδιώξεις των άλλων.

Πίσω από την τάση για εξωτερική δύναμη, που αποκτιέται με τον φορέα του χρήματος και με την περιουσία βρίσκεται μία πραγματική αδυναμία, η οποία βιώνεται σαν ανασφάλεια και μειονεξία. Η άγνοια και η υποβάθμιση της δύναμης της σκέψης οδηγεί στη βιαστική σκέψη, στην υπερβολική βεβαιότητα, σε λανθασμένες εκτιμήσεις, σε φανταστικές προσδοκίες, σε επιλογές και κινήσεις με απρόβλεπτα αποτελέσματα και με μεροληπτική λογική. Εάν ο Θεός υπάρχει με σκέψη και ψυχοσύνθεση χωρίς να  είναι ορατός, αυτό οφείλεται στην 100% ασφάλεια και ανωτερότητά του, που δεν την έχει επιτύχει με εξωτερική δράση και μεγάλες δυνάμεις, αλλά με την πραγματική δύναμη που βρίσκεται αόρατη στο εσωτερικό μας και λέγεται "σκέψη".

Τη δύναμη εξωτερικευμένη με σάρκα, ταχύτητα και χρήμα την αντι­λαμβάνεται και ένας πίθηκος. Τη δύναμη που έχει η σκέψη την αντι­λαμβανόμαστε εμμέσως από την αδυναμία να την ελέγξουμε και από τις εξωτερικευμένες συνέπειες αυτής της αδυναμίας. Την αδυναμία ελέγχου της σκέψης δεν μπορεί να την αντιληφθεί κάποιος το ίδιο εύκολα, αφού ακόμα και τότε με αυτή την αδυναμία ελέγχου της σκέψης, ο άνθρωπος πάλι μπορεί να προκαλεί συνέπειες και να αλλάζει τα πράγματα και τη ζωή του. Η πραγματική δύναμη της σκέψης δεν είναι η τυφλή δύναμη που προκαλεί συνέπειες και μεγιστοποίηση μίας απόδοσης. Η πραγματική δύναμη της σκέψης απο­καλύπτεται από την εφαρμογή στον ίδιο τον εαυτό της και τότε η σκέψη δεν προκαλεί εξωτερικευμένες συνέπειες, αν και έχει επίγνωση των δυνατοτήτων της μέσα στον κόσμο. Εφαρμογή της σκέψης στον ίδιο τον εαυτό της ; 

Με τη χρησιμοποίηση των υλικών πραγμάτων και ιδιαίτερα εκείνων που χρησιμεύουν πιο άμεσα στη διατήρηση της ύπαρξής μας, στην προστασία μας από τους κοινούς κινδύνους και στην επίλυση  προβλημάτων επιβίωσης, είναι δυνατό να πραγματο­ποιήσουμε μια άποψη για τον εαυτό μας, με την οποία όχι μόνο δε θα αισθανόμαστε "τιποτένιοι" αλλά και θ’ αφαιρεί τη δυνατότητα των άλλων να μας αμφισβητήσουν. Πολλά από αυτά τα υλικά πράγματα και οι δυνατότητές τους δεν μπορούν να γίνουν δικά μας χωρίς τη συμφωνία των άλλων και δεν μπορούμε να τα δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι ή τουλάχιστον με την ποιότητα και τις προδιαγραφές που θα θέλαμε. Ο συνηθισμένος κοινός τρόπος, για να τ’ αποκτήσουμε και για να τα χρησιμοποιήσουμε με τη δική τους συμφωνία, είναι να τα ανταλλάξουμε με δικά μας πράγματα ή με τη χρησιμότητα, που έχουμε άμεσα εμείς οι ίδιοι και με τις δρα­στηριότητές μας. Επειδή, όμως, είναι δύσκολο ή αδύνατο να καθορίζεται σε τόσα πολλά πράγματα ποια με ποια θα ανταλλάσσονται, σε ποιες στιγμές, να υπάρξει συμφωνία και να πραγματοποιείται με τον καθένα αυτός ο ακαθόριστος τρόπος ανταλλαγής, αυτού του είδους τα προβλήματα επιλύνονται με τη χρησιμο­ποίηση του κοινού υλικού μέσου, το οποίο λέγεται «χρήμα».

Το χρήμα, ως κοινό υλικό μέσο με μια ορισμένη ανταλλακτική και αγοραστική αξία, που είναι η προκαθορισμένη δυνατότητά του να ανταλ­λάσσεται με ορισμένα πράγματα, μπορεί να χρησιμεύει έτσι έμμεσα, για να διαμορ­φώσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους και για να επιτύχουμε τους στόχους μας, σα να ήταν όλα εκείνα τα πράγματα και όλες οι δυνατότητές τους. Αυτή τη σταθερή δυνατότητα την έχει και για τους άλλους. Μπορούμε να το "ανταλ­λάζουμε" με πράγματα, να χρησιμο­ποιήσουμε τα πράγματα με τα οποία το ανταλλάξαμε και να δώσουμε το ίδιο ως αντάλλαγμα για τις δρα­στηριότητες κάποιων άλλων, που μας εξυπηρετούν. Σαν έννοια αντα­νακλάει έναν απροσδιόριστο αριθμό δυνατών πραγμάτων, τις δυνα­τότητές τους και τις δυνατότητες των ίδιων των ανθρώπινων δραστηριο­τήτων. Συνε­πώς δικαιο­λογημένα έχει θεοποιηθεί από τον παρα­πλανημένο άνθρωπο, ο οποίος προτρέπεται να εξυψώσει τον εαυτό του απέναντι στους άλλους, συμπεριφέρεται σα να ήταν η επαρκής αιτία του εαυτού του και αξιο­λογεί τη ζωή με εξωτερικές αξίες. Η θεοποίησή του και οι θυσίες που γίνονται για την απόκτησή του αντανακλούν τον εγωκεντρισμό, την παρα­πλάνηση και γενικά την αναξιότητά τους ν’ αξιοποιήσουν οι άνθρωποι πραγματικά τη ζωή τους στην ουσία της με την άμεση δικαιολόγησή της και  με τη διαμόρφωση αυτο­γνωσίας.

Κοίταξε ακόμα ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ,  ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΚΟΙ