Ο τίτλος
Ο τίτλος “Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας” για πρώτη φορά δημοσιεύτηκε σαν υπότιτλος με την έκδοση του φιλο­σοφικού βιβλίου “Η Θεολογία της Επιστήμης” τον Ιανουάριο του έτους 2000. Πιο απο­καλυπτικά και εκλαϊκευμένα, ο τίτλος αυτός είναι ισο­δύναμος με τον τίτλο «Θεωρία του Ολοκληρωμέ­νου Σύμπαντος και του Δυναμικού Χώρου».

Γενικά
Η κοσμο­λογική Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου ξεκινάει με τη λογική ενός αυτοτελούς και σταθερο­ποιημένου Σύμπαντος μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος, σε διαμετρική αντίθεση με την κυρίαρχη άποψη της «Μεγάλης Έκρηξης», η οποία προβλήθηκε για πολλές δεκαετίες. Το Σύμπαν (στο σύνολό του) δεν ξεκίνησε από κάποια Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang), αντιθέτως υπήρχε ανέκαθεν και διατηρείται πάντα το ίδιο με τη δυναμική παρουσία της ύλης που αλληλεπιδράει διαρκώς με τον "κενό" χώρο! Όλα τα πράγματα θεωρούνται σχημα­τισμοί από ταχύτατες ταλαν­τώσεις ενέργειας σε μια σταθερή ποσότητα, που διαρκώς επανέρ­χεται στην κατάσταση ισορ­ροπίας.

Η ορθολογική βάση της κοσμολογικής θεωρίας
Στη θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, το Σύμπαν ορίζεται σαν σύνολο όλων των πραγμάτων μαζί με όσα υπήρξαν στο παρελθόν και με όσα θα υπάρξουν στο μέλλον και αυτός ο ευρύς ορισμός συμπληρώνεται με την εξής λογική αξίωση: “μέσα στα όρια ενός μέγιστου συνολικού χρόνου” ή “πάντοτε το ίδιο Σύμπαν στα όρια ενός συνολικού χρόνου”. Το Σύμπαν στην κοσμο­λογική θεωρία του “Τελειωμένου Χρόνου” - ανεξάρτητα από το πώς το αντι­λαμβανόμαστε στο δικό μας τόπο και χρόνο και με το δικό μας βιολογικό σώμα - είναι αυτοτελές και ολοκληρωμένο μέσα στα όρια ενός μέγιστου συνολικού χρόνου (ή εντός μιας μέγιστης χρονικής Περιόδου).

Ένα μόνο αξίωμα
Η θεωρία αυτή αξιώνει ένα Σύμπαν αυτοτελές, στο οποίο όλες οι αλλαγές των πραγμάτων γίνονται χωρίς να αλλάζει το κοινό σύνολό τους. Από τις πρώτες σκέψεις, ερμηνεύει την ύπαρξη των φυσικών νόμων, με πρώτη και πιο σύντομη ερμηνεία, την ανάγκη να διατηρείται το σύνολο του κόσμου πάντοτε το ίδιο. Είναι θεμελιωμένη σε μια πρώτη σκέψη που περιέχει τη γενική έννοια του κυκλικού χρόνου και της περιόδου και εισάγει τα όρια στη μεταβολή για όλα τα φαινόμενα. Η ίδια ερμηνεία πιο αναπτυγμένη, ερμηνεύει τη νομοτέλεια με την ύπαρξη ελάχιστων και μέγιστων ορίων στις φυσικές μεταβολές, ίδιων ορίων παντού στο χώρο και πάντοτε στο χρόνο. Τα όρια αυτά (στο χρόνο, στο μήκος, στην ταχύτητα, στο ρυθμό μεταβολής της κίνησης, στην ποσότητα της ενέργειας κ.λπ.) συνδέονται με την αρχή διατήρησης της ενέργειας και σε τελική ανάλυση με την αρχική παραδοχή της θεωρίας, που είναι η σταθερότητα του ολοκληρω­μένου Σύμπαντος.