ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ:

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΑΠΑΛ­ΛΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΔΥΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΗΘΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΧΩΡΙΣ ΑΠΑ­ΤΕΩΝΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΚΕΡΔΟ­ΣΚΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ­ΧΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΜ­ΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ, ΕΙΤΕ ΞΕ­ΧΩΡΙΣΤΑ ΩΣ ΑΤΟΜΑ ΕΙΤΕ ΟΜΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ)

Όταν κάποιος ακούει για την ηθική, συνήθως σκέφτεται μια πολι­τισμένη συμπεριφορά, τη σε­ξου­αλική αυτο­συγκράτηση, μερικά διλήμ­ματα, όπως για το ρόλο της επιστήμης και τις παλαι­ότερες φιλο­σοφικές απόψεις. Τώρα η ηθική εμφανίζεται εκ­συγ­χρονι­σμένη, με τη θεμελιακή παρα­τήρηση για τον παγκόσμιο ρόλο του πνεύματος πρώτα προς τον ίδιο τον εαυτό του. Η σκέψη είναι απα­ραίτητο όργανο για τον "προσα­νατολισμό" στη ζωή· για τη ζωή με σω­στές πληροφορίες, με ικανότητα εκτίμησης της αξιοπιστίας, για την αποφυγή πολλών φαντα­σιώσεων και για τον αυτο-έλεγχο της συμπεριφοράς. Από τη σύζευξη της ηθικής με τη σκέψη, η αυθόρμητη καλοσύνη φανερώνεται ανεπαρκής και ενοποιείται με την έννοια του “δικαίου”. Χωρίς αμερόληπτη και ερευνητική σκέψη, χωρίς ειλικρίνεια και επί­γνωση για την άγνοια των πραγμάτων, χωρίς σωστές πληροφορίες και εκτιμήσεις, με πλάνες και προκαταλήψεις, η ζωή δεν μπορεί να είναι ήρεμη και παρασύρεται σε άδικη και άσκοπη δράση. Ο καλός πρέπει να είναι και δίκαιος και αυτά τα δύο δεν συμπίπτουν. Συχνά νομίζουμε ότι προσπαθούμε για το "καλό", αλλά έχουμε χαζές και λανθασμένες απόψεις και είμαστε 100% βέβαιοι, ενώ δεν γνωρίζουμε αρκετά. Έτσι η “διανοητική” ηθική γίνε­ται πιο αντιδραστική και λιγότερο συμβιβαστική, απέναντι σε άδικες συμπεριφορές που ξεκινούν από το ψέμα και το λάθος. Η γνώση επίσης εμφανίζεται "τραυματι­σμένη", περισσότερο κοντά στη φαντασία και πάντοτε ανεπαρκής και μάλιστα παραπλανητική, είτε με πρόθεση είτε από πνευματική αδυνα­μία. Ο άνθρωπος με την άγνοιά του για τον κόσμο και με τις βιαστικές σκέψεις του, υπερεκτιμάει τις δυνατότητές του. Με μόνιμη συνέπεια, να συμπερι­φέρεται εγωιστικά, άπληστα και απερίσκεφτα· είτε από υπερβολική σιγουριά, είτε από αβεβαιότητα, όταν αποτυγχάνει και δυσκολεύεται.

Δεν είναι συνηθισμένο, κάποιος να μιλάει για την ηθική με εσωτερικό προ­σανατολισμό και να προχωράει ορθο­λογικά μέχρι τα πολιτικά ζητήματα και ιδιαίτερα για το ρόλο του κράτους. Οι σκέψεις αυτής της “διανοη­τικής” ηθικής επε­κτείνονται μέχρι τα πολιτικά ζητή­ματα, αφού οι σχέ­σεις συνερ­γασίας συν­δέονται με τις σχέσεις εμπι­στοσύνης, συ­νεπώς και με την πνευματική αξιο­πιστία και με την ηθική υπευ­θυνότητα των προσώπων. Το πέρασμα στα πολιτικά και στα κοινωνιο­λογικά ζητήματα έγινε μέσα σε ένα βιβλίο, που γράφτηκε για να υποστηριχτεί ο πρωταγω­νιστικός και ηθικός ρόλος του πνευματικού προ­σανατολισμού απευ­θείας για τη ζωή ενός ατόμου, αλλά και για όλη την κοινωνία· πώς ξε­κινάει η ηθική, τι ρυθμί­ζεται με αυτή στη συμπεριφορά μας και τι αλ­λάζει στη ζωή. Δεν ανιχνεύουμε μόνο το σημαντικό ρόλο του ατόμου για την κοινωνία και απ' ευθείας για τη δική του ζωή. Υποστηρίζεται η ανάγκη για ένα "ηθικό κράτος", που με την πολιτική του θα ενθαρρύνει τις επιλογές για μια κοινωνία από πνευματικά δραστήριους ανθρώπους, ενώ θα αποθαρρύνει τις επιλογές που ευνοούν τον υλιστικό τρόπο ζωής και την κερδο­σκοπική αντίληψη για τον κόσμο. Είναι ανάγκη για ένα δίκαιο κράτος και για πολιτικές, που εστιάζουν στην πνευματική ανάπτυξη των πολιτών και όχι μόνο στην οικονομική ή στην τεχνο­λογική ανάπτυξη. Χρειάζονται ανατρεπτικές αλλαγές στο Σύνταγμα και στη νομοθεσία και να προηγηθεί πολλή θεωρητική εργασία, με προτεραιότητα στην προστασία του ανθρώπου από την εκμετάλλευση της άγνοιας και των πνευματικών αδυναμιών και για να αποθαρρυνθεί η κατάχρηση της εμπι­στοσύνης.

επάνω στη σελίδα