Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΔΥΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΗΘΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
(ΧΩΡΙΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ,
ΕΙΤΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΩΣ ΑΤΟΜΑ ΕΙΤΕ ΟΜΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ)
Όταν κάποιος ακούει για την ηθική,
συνήθως σκέφτεται μια πολιτισμένη συμπεριφορά, τη σεξουαλική
αυτοσυγκράτηση, μερικά διλήμματα, όπως για το ρόλο της επιστήμης
και τις παλαιότερες φιλοσοφικές απόψεις. Τώρα η ηθική
εμφανίζεται εκσυγχρονισμένη, με τη θεμελιακή παρατήρηση για τον
παγκόσμιο ρόλο του πνεύματος πρώτα προς τον ίδιο τον εαυτό του.
Η σκέψη είναι απαραίτητο όργανο για τον "προσανατολισμό" στη
ζωή· για τη ζωή με σωστές πληροφορίες, με ικανότητα εκτίμησης
της αξιοπιστίας, για την αποφυγή πολλών φαντασιώσεων και για τον αυτο-έλεγχο της συμπεριφοράς. Από τη σύζευξη της ηθικής με τη
σκέψη, η αυθόρμητη καλοσύνη φανερώνεται ανεπαρκής και
ενοποιείται με την έννοια του “δικαίου”. Χωρίς αμερόληπτη και
ερευνητική σκέψη, χωρίς ειλικρίνεια και επίγνωση για την άγνοια
των πραγμάτων, χωρίς σωστές πληροφορίες και εκτιμήσεις, με
πλάνες και προκαταλήψεις, η ζωή δεν μπορεί να είναι ήρεμη και
παρασύρεται σε άδικη και άσκοπη δράση. Ο καλός πρέπει να είναι
και δίκαιος και αυτά τα δύο δεν συμπίπτουν. Συχνά νομίζουμε ότι
προσπαθούμε για το "καλό", αλλά έχουμε χαζές και λανθασμένες
απόψεις και είμαστε 100% βέβαιοι, ενώ δεν γνωρίζουμε αρκετά.
Έτσι η “διανοητική” ηθική γίνεται πιο αντιδραστική και λιγότερο
συμβιβαστική, απέναντι σε άδικες συμπεριφορές που ξεκινούν από
το ψέμα και το λάθος. Η γνώση επίσης εμφανίζεται
"τραυματισμένη", περισσότερο κοντά στη φαντασία και πάντοτε
ανεπαρκής και μάλιστα παραπλανητική, είτε με πρόθεση είτε από
πνευματική αδυναμία. Ο άνθρωπος με την άγνοιά του για τον κόσμο
και με τις βιαστικές σκέψεις του, υπερεκτιμάει τις δυνατότητές
του. Με μόνιμη συνέπεια, να συμπεριφέρεται εγωιστικά, άπληστα
και απερίσκεφτα· είτε από υπερβολική σιγουριά, είτε από
αβεβαιότητα, όταν αποτυγχάνει και δυσκολεύεται.
Δεν είναι συνηθισμένο, κάποιος να
μιλάει για την ηθική με εσωτερικό προσανατολισμό και να
προχωράει ορθολογικά μέχρι τα πολιτικά ζητήματα και ιδιαίτερα
για το ρόλο του κράτους. Οι σκέψεις αυτής της “διανοητικής”
ηθικής επεκτείνονται μέχρι τα πολιτικά ζητήματα, αφού οι
σχέσεις συνεργασίας συνδέονται με τις σχέσεις εμπιστοσύνης,
συνεπώς και με την πνευματική αξιοπιστία και με την ηθική
υπευθυνότητα των προσώπων. Το πέρασμα στα πολιτικά και στα
κοινωνιολογικά ζητήματα έγινε μέσα σε ένα βιβλίο, που γράφτηκε
για να υποστηριχτεί ο πρωταγωνιστικός και ηθικός ρόλος του
πνευματικού προσανατολισμού απευθείας για τη ζωή ενός ατόμου,
αλλά και για όλη την κοινωνία· πώς ξεκινάει η ηθική, τι
ρυθμίζεται με αυτή στη συμπεριφορά μας και τι αλλάζει στη ζωή.
Δεν ανιχνεύουμε μόνο το σημαντικό ρόλο του ατόμου για την
κοινωνία και απ' ευθείας για τη δική του ζωή. Υποστηρίζεται η
ανάγκη για ένα "ηθικό κράτος", που με την πολιτική του θα
ενθαρρύνει τις επιλογές για μια κοινωνία από πνευματικά
δραστήριους ανθρώπους, ενώ θα αποθαρρύνει τις επιλογές που
ευνοούν τον υλιστικό τρόπο ζωής και την κερδοσκοπική αντίληψη
για τον κόσμο. Είναι ανάγκη για ένα δίκαιο κράτος και για
πολιτικές, που εστιάζουν στην πνευματική ανάπτυξη των πολιτών
και όχι μόνο στην οικονομική ή στην τεχνολογική ανάπτυξη. Χρειάζονται ανατρεπτικές αλλαγές
στο
Σύνταγμα και στη νομοθεσία και να προηγηθεί πολλή θεωρητική
εργασία, με προτεραιότητα στην προστασία του ανθρώπου από την
εκμετάλλευση της άγνοιας και των πνευματικών αδυναμιών και για
να αποθαρρυνθεί η κατάχρηση της εμπιστοσύνης.
ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ
ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ
ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΖΩΗΣ...
ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ
ΚΑΙ ΑΔΙΚΙΑ
<•>
Cosmonomy
Στρατιές απατεώνων
(και κακομαθημένων παιδιών) εκπαιδεύονται και εξειδικεύονται για να
εκμεταλλευθούν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων και έτσι να
ικανοποιήσουν τη μεγαλομανία τους και την εγωκεντρική ζωή τους.
Ανυποψίαστα, με τη δύναμη της επιστήμης, με συναδελφική
κατανόηση και με την κάλυψη των
νόμων, οι απατεώνες της ανώτερης εκπαίδευσης εμφανίζονται
πειστικά με την
αντίθετη εικόνα: των πολιτισμένων ανθρώπων, που έχουν την εμπειρία και τις
ικανότητες για να "υπηρετήσουν" την κοινωνία και για να
προσφέρουν θεάρεστο έργο. Χωρίς πνευματικό προσανατολισμό, η ζωή
είναι παρασυρμένη και οι άνθρωποι ζουν με φαντασιώσεις, με
άσκοπες και με απερίσκεφτες δράσεις. Έτσι, τα πάντα γίνονται
μέσα εκμετάλλευσης για εξωτερικούς σκοπούς, με ή χωρίς
ικανότητες, με ή χωρίς συνεργασίες.* Οι συνέπειες δεν είναι μόνο στην προσωπική
ζωή. Οι συνέπειες της ατομοκεντρικής και κερδοσκοπικής συμπεριφοράς από μια ζωή με αυταπάτες και με φαντασιώσεις είναι και μαζικές μέσα στην κοινωνία και
μπορεί να είναι από γελοίες μέχρι δραματικές και καταστροφικές! Δεν είναι η ποινή του θανάτου στους
αδίστακτους δολοφόνους που θα μας κάνει λιγότερο πολιτισμένους! Χρειάζεται διαφωτισμός,
λοιπόν, για την κατάχρηση της εμπιστοσύνης από την επιστήμη, από
τη θρησκεία, για την υπέρμετρη και βιαστική βεβαιότητα καθημερινά στη ζωή
και για τον εσωτερικό προορισμό της ζωής.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
* Από τη διερεύνηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς ως ζωή μέσα σε έναν ευρύτερο κόσμο και με τις ορθολογικές
αξιώσεις για ανθρώπινη ζωή πνευματικά προσανατολισμένη, δυστυχώς έχουν εξαχθεί συμπεράσματα που στιγματίζουν αρνητικά κοινωνικές ομάδες, ομάδες
επαγγελματιών ή μεγάλο ποσοστό τους και όχι μόνο ξεχωριστά πρόσωπα. Γι' αυτό το λόγο, ο συγγραφέας ζητά εκ των προτέρων συγγνώμη
ιδιαίτερα από εκείνους που ειδικεύτηκαν και εκπαιδεύτηκαν σε ανώτερο επίπεδο με ενδιαφέρον για την έρευνα και συνεργάζονται επαγγελματικά με
την καλή πρόθεση να βοηθήσουν τους ανθρώπους και να βελτιωθούν οι ίδιοι στην ειδικότητά τους και στην εργασία τους, χωρίς δόλο για να
εξυπηρετήσουν αποκλειστικά τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα. Και εννοείται, από εκείνους που δεν έχουν το δόλο να εκμεταλλευτούν περιστασιακά ή
συστηματικά την εμπιστοσύνη και την άγνοια του κόσμου και αντιθέτως αυτοί έχουν κατανόηση των προβλημάτων επιβίωσης.
<•>
Στην πολιτισμένη κοινωνία με το νόμο της ζούγκλας, όπου ο ένας άνθρωπος σκέφτεται πώς θα εξαπατήσει και πώς θα εκμεταλλευτεί τον άλλο για να ικανοποιήσει τις
προσωπικές επιθυμίες του και με την ανοχή της Πολιτείας, ακόμα και το εκπαιδευτικό σύστημα έφτασε να εξυπηρετεί αυτόν το σκοπό: δηλαδή την εξαπάτηση και την
προώθηση των προσωπικών συμφερόντων με τη δύναμη της Επιστήμης. Σε μια κοινωνία παρανοϊκών, φανατισμένων και εγωιστών ανθρώπων, όπου αυτοί εκπαιδεύονται και
ειδικεύονται με το αξίωμα, ότι "για την επιβίωσή μου θα εκμεταλλευτώ την άγνοια και την αδυναμία σου", δεν μπορούμε να ελπίζουμε... Να σταματήσουμε να θεωρούμε
ρεαλισμό, την επιπόλαιη αντίληψη των πραγμάτων, την ευπιστία, τη συνήθεια, την υπερεκτίμηση των ικανοτήτων μας και τον περιορισμό της πραγματικότητας στις
συναλλαγές και στη συνεργασία των ανθρώπων.
Ο
υλιστικός τρόπος ζωής στηρίζεται σε πολλές φαντασιώσεις και σε ψέματα, όχι στην
αυτογνωσία και συμπίπτει με εγωκεντρικό τρόπο ζωής και νοοτροπία. Ο εγωισμός, η
μεροληψία, η ανοησία και το παρανοϊκό πνεύμα είναι οι άλλες απόψεις του
υλιστικού τρόπου ζωής και αντίληψης.
Ανακαλύπτεις τώρα τη Φιλοσοφία; Τι
είναι Φιλοσοφία. Φιλοσοφία & πραγματικότητα
►>>>►