Η ΗΘΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 

>>>► Κατεβάστε αυτό το τμήμα της παγκόσμιας διακήρυξης της κοσμολογικής Ηθικής

 

<•> ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ... Μερικοί πειστι­κοί λόγοι για να γίνει κάποιος «κακός» και αλήτης, εάν η Ηθική του εσωτερικού προσα­νατολισμού (με πνευ­ματικές αξίες) δεν είναι παγκόσμια Επιστήμη.

 

1) Τίποτα δεν είναι για πάντα. Οι μνήμες σβήνονται και κάθε δυσάρεστη συνέπεια των πράξεών μας σε λίγα χρόνια θα χαθεί. (Όσοι φιλοδοξούν ή αναμένουν να καταγραφούν στην ιστορία χρειάζεται να είναι πιο προσεκτικοί...).

2) Από την αρχή της ζωής μέσα στην άγρια φύση, η αδικία και το κακό ενυπάρχουν σαν απαραίτητα στοιχεία για τη ζωή. Κάποιοι είναι θύματα της κακής φυσικής τύχης και το ίδιο μέσα στην κοινωνία, από τα αρχαία χρόνια κάποιοι είναι τα θύματα των άσχημων κοινωνικών συνθηκών και μερικών ισχυρών ομάδων. Ακραία περίπτωση, ο πόλεμος με στρατιωτικά μέσα (εμφύλιος, θρησκευτικός, οικονομικός, ιδιοκτησιακός κ.α.).

3) Η ανθρώπινη δικαιοσύνη παραμένει προκλητικά ανεπαρκής. Δεν αποδίδεται σε όλες τις περιπτώσεις, πολλές και καθημερινές περιπτώσεις δεν φθάνουν ποτέ σε αυτή, ενώ πολλές από τις συνέπειες τις αδικίας δεν είναι ανα­στρέψιμες.

4) Οι νόμοι της Πολιτείας τροποποιούνται, ακυρώνονται, συμπληρώνονται, προσαρμόζονται και παραβιάζονται από τους ανθρώπους της εξουσίας, μέχρι του σημείου να βλάπτονται τα συμφέροντα μεγάλων ομάδων και όλης της κοινωνίας και συνήθως με τη δικαιολογία του γενικού καλού της κοινωνίας.

5) Είναι συνηθισμένο φαινόμενο, να είμαστε ειλικρινείς, τίμιοι, φιλάνθρωποι, φιλήσυχοι άνθρωποι, χωρίς καμία ανταπόδοση και αντιθέτως, να μας πληγώνουν και να μας ταλαιπωρούν. Σε καιρό ειρήνης, συμβαίνει μέσα στην ανισόρροπη κοινωνία που βρεθήκαμε να ζούμε, οι καλοί άνθρωποι να ζημιώνονται και να απο­θαρρύνονται, ενώ οι πιο αδίστακτοι και οι έτοιμοι για όλα, εκείνοι να επι­βραβεύονται και να ευνοούνται.

6) Οποιαδήποτε στιγμή, η ζωή μας μπορεί να κινδυνέψει από τις επιθυμίες, τις αποφάσεις και τις ενέργειες των συνανθρώπων μας, χωρίς δική μας πρόκληση. Ένα μικρό σημάδι επάνω στην επιδερμίδα μας μπορεί να θεωρηθεί προκλητικό. Μήπως τότε θα σκεφτούμε, πόσο ανόητοι ήμασταν που δεν πράξαμε αδίστακτα όπως οι αλήτες και που δεν εκμεταλλευτήκαμε κάποιες ανήθικες ευκαιρίες;

7) Δεν υπάρχει καμία εξασφάλιση και εγγύηση για το μέλλον μας από πουθενά, ενώ δεν λείπουν τα μεγάλα προβλήματα και οι πιο άσχημες μέρες από τη ζωή μας. Δεν υπάρχει θρησκεία που να μπορεί κάποιος να αγκιστρωθεί με την πλήρη βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά. Ούτε επιστημονική θεωρία στην οποία να αποδεικνύεται ο ρόλος και η ύπαρξη του Θεού και το νόημα της ζωής μετά το φυσικό τέλος του θανάτου. Καμία θρησκεία ούτε κάποια θεωρία μπορεί να αποδείξει την ευνοϊκότερη τύχη στην προσωπική μας ζωή. Οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να χάσει τη δική του ζωή ή των αγαπημένων του προσώπων και να ζήσει ακραία δυστυχία, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, θρησκεία, καταγωγή και από τις καλόψυχες πράξεις του.

8) Από τη γέννησή μας επηρεαζόμαστε και διαμορφωνόμαστε μέσα σε ένα οικογενειακό, εκπαιδευτικό και κοινωνικό περιβάλλον, με προδιαγεγραμμένες πολλές από τις βιολογικές δυνατότητές μας και αναμφίβολα με περιορισμένη τη δυνατότητα να αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για τη ζωή μας και για το τι θα γίνουμε. Δεν είμαστε 100% ελεύθεροι πνευματικά και 100% οι αποκλειστικοί υπαίτιοι των πράξεων και των επιλογών μας. Η ενηλικίωση σε συγκεκριμένο αριθμό ετών δεν συμπίπτει σαν από θαύμα με την ολοκλήρωση της προσωπικότητας ή με την απόκτηση της ικανότητας για ελεύθερη ή υπεύθυνη ζωή και επιβίωση.

9) Οι λόγοι για να γίνει κάποιος κακοποιός και σκληρόψυχος είναι πιο απλοί, πιο κατανοητοί, πιο ρεαλιστικοί, λογικοί και με ισχυρά επιχειρήματα βγαλμένα από την εμπειρία. Ίσως αυτοί είναι πιο ισχυροί απ' όσο είναι οι λόγοι για να γίνει κάποιος «καλός». Πάντως, δεν είναι φανερά άτοποι.

10) Χρειάζεται πολλή αναισθησία και ανοησία κάποιος για να αντέχει να βλέπει την τρομερή δυστυχία και την αδικία που επικρατούν με όλους τους τρόπους σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Είναι κοινό μυστικό, ότι εάν δεν θέλεις να στεναχωριέσαι και να θυσιάσεις τη δική σου ζωή, θα πρέπει να γίνεις σκληρόψυχος και ανεύθυνος άνθρωπος.

11) Σχεδόν όλοι θα θέλαμε να ζούμε σε έναν αισιόδοξο κόσμο χωρίς μεροληψία, χωρίς μίσος και συγκρούσεις και χωρίς τις τρομερές παρενέργειες της συμβίωσης με τους άλλους ανθρώπους. Όμως είναι δεδομένο, ότι ζούμε σε τέτοια σκληρή πραγματικότητα με δύστροπους, άπληστους, φαντασμένους και εύθικτους ανθρώπους, που κάνουν θλιβερή τη ζωή μας. Λίγοι βρίσκουν τη ψυχική δύναμη να σκεφτούν ότι το "κακό" είναι απαραίτητο στη φύση και στη ζωή για να επιστρέφει πίσω στους θύτες και στους βλάκες, για να μας βάζει στη θέση μας και για να κινητοποιεί τη ζωή να εξελίσσεται με την επιδίωξη του "καλού", αν όχι ενός ανώτερου προορισμού ή ενός άγνωστου σε μας σχεδίου.

12) Βρείτε τη δύναμη και ακούστε ακόμα: Όχι μόνο βρίσκουμε πολλούς σοβαρούς λόγους για να ζούμε αδίστακτα, απείθαρχα και σαν αναίσθητα καθάρματα σε μια άγρια κοινωνία, αλλά και για να ξεπεράσουμε όλα τα όρια. Αν μας απαιτήσουν να είμαστε νομοταγείς πολίτες, λογικοί και κοινωνικοί άνθρωποι, τη στιγμή που οι κοινωνικές συνθήκες εμποδίζουν την επιβίωσή μας και δεν έχουμε τίποτα περισσότερο για να χάσουμε, τότε δεν θα διστάσουμε μέχρι και να σκοτώσουμε ή να εκδικηθούμε με το δικό μας απροσδόκητο τρόπο...

† Έχετε σκεφτεί πόσο εύκολο είναι να ξεσπάσουν αιματηρές κοινωνικές ταραχές ή να εμπλακούμε σε πολεμικές επιχειρήσεις και σε άλλες αντιπαραθέσεις μεταξύ μεγάλων ομάδων συμφερόντων και να στερηθούμε όλα αυτά που αποκαλούνται ανθρώπινα δικαιώματα; Πόσο εύκολο είναι να γίνουμε κυριολεκτικά παιχνίδι στα χέρια κακοποιών, σαδιστών και αδίστακτων νταήδων, που μας βλέπουν σαν σπουργίτια, για να περάσουν λιγότερο πληκτικά την ώρα τους ή για να ξεσπάσουν σε μας τη δική τους κακή τύχη; Συγκλονιστικό το δράμα όσων βρέθηκαν σε τέτοιες περιστάσεις, ενώ δεν το είχαν φανταστεί και αντιθέτως ζούσαν με την πίστη, ότι κάποτε θα χαρούν τα εγγόνια τους ή τα πλούτη τους!

Η Ηθική με την έννοια του εσωτερικού προσανα­τολισμού και η ζωή με επίγνωση της άγνοιας και με αμερόληπτη σκέψη δεν είναι για τους γραφικούς και τους φαντασιό­πληκτους. Να σταματήσουμε να θεωρούμε ρεαλισμό, την επιπόλαιη αντίληψη των πραγμάτων και την υπερεκτίμηση των ικανοτήτων μας. Οι μεγάλες αλήθειες (για τη σχέση μεταξύ σκέψης, αισθήσεων, συμπερι­φοράς και υλικού κόσμου) και η άγνοια για ορισμένα θεωρητικά ζητήματα μπορεί να μη φαίνονται πώς συνδέονται με τα προβλήματα και με τις δυνατότητες της καθημερινής ζωής. Όμως, συνδέονται αδιάλειπτα και παντού και με τον πιο αφάνταστο τρόπο, που τον αποκαλύπτει η εμπειρία. Παρόμοια, όπως συνδέονται διαρκώς και παντού ο Θεός και ο κενός χώρος... με τη ζωή μας.

Θα έπρεπε να μην πράττουμε ποτέ το «κακό», να μη χάνουμε ποτέ τη λογική μας, ν’ ανεχόμαστε απεριόριστα, αντιθέτως να τους ευχαριστούμε όλους και να βοηθάμε σε όλες τις περιπτώσεις, εάν δεν υπήρχαν οι άπειροι λόγοι κι αιτίες που μας οδηγούν σε κακές σκέψεις, σε επιθετική και σε βίαιη συμπεριφορά. Μη συγχέουμε το υποθετικό «θα έπρεπε» με το «πρέπει» τώρα. Πολλά θα έπρεπε να πράττουμε και να μην πράττουμε εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Όταν η ηθική παραβλέπει και αγνοεί την πραγματικότητα, τότε δεν μπορεί ν’ αποφύγει τη σύγκρουση μαζί της και με την εμπειρία και χάνει την αξιοπιστία της. Η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να αγνοήσει την πραγματικότητα και να αρκείται σε υπερβολικές και ουτοπικές απόψεις περί του «καλού», εξαιτίας της αδυναμίας να είμαστε ανεκτικοί άνθρωποι, πάντοτε καλοί και του φόβου μήπως τροφοδοτήσουμε το «κακό», δηλαδή για να μην ενισχυθούν ανήθικα πρότυπα και παραδείγματα. Ο καλός πρέπει να είναι πριν απ’ όλα δίκαιος και αυτό δεν είναι δυνατό χωρίς τον ειλικρινή, αμερόληπτο και δημιουργικό στοχασμό, χωρίς την απαλλαγή από τις πλάνες και τις προκαταλήψεις και χωρίς την επιθυμία του ανθρώπου να αναδείξει, να υπερασπίσει και να αναζητήσει την αλήθεια.

 

 

Η πραγματικότητα καθημερινά δίνει την απάντηση στον εγωκεντρικό τρόπο αντίληψης και ζωής με την αβεβαιότητα, το φόβο, την ψυχική μοναξιά, την κακοτυχία, τη ζήλια, τη διχόνοια, με το τέλος των ονείρων και τη διανοητική τύφλωση. Δε χρειάζεται να κοπιάζουμε, για να αποδείξουμε την αλήθεια και για ν' ανατρέψουμε την πλάνη και δεν χρειάζεται να διαταράξουμε την ευδιαθεσία μας στο σκοταδιστικό περίγυρο των παρασυρμένων. Όπως παρατήρησε εύστοχα ο Άρθουρ Σοπεγχάουερ (1788-1860) "μέσα σ' αυτή την τρομερή κοινωνία που ζούμε, ο γιατρός διαπιστώνει τη νοσηρότητα του ανθρώπου, ο νομικός την κακία του και ο θεολόγος τη φοβερή βλακεία του".