Η ΗΘΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

<•> ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ (ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΩΣ ΑΤΟΜΟ) ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ (3)

>>>► Κατεβάστε αυτό το τμήμα της παγκόσμιας διακήρυξης της κοσμολογικής Ηθικής

<·> 12) Επίσης, ο εσωτερικός προσανατολισμός της ζωής και οι ηθικές αξίες διαπιστώνονται μόνο από τον άνθρωπο μέσα στο πνεύμα του και όχι από την παρατήρηση των εξωτερικών φαινομένων. Οι φυσικοί νόμοι ρυθμίζουν τα εξωτερικά και άψυχα φαινόμενα, από τα οποία το βιολογικό σώμα όσο υπάρχει ποτέ δεν αποκόπτεται. Μέχρι την εμφάνιση των άλλων μορφών ζωής χωρίς τη σκέψη, οι φυσικοί νόμοι επιβάλλουν ρυθμίσεις στη συμπεριφορά των ζώων και προσαρμογή στο περιβάλλον, η οποία περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην επιβίωσή τους.

Οι θεμελιώδεις αρχές της ηθικής τις οποίες ανιχνεύει ο άνθρωπος μέσα στο πνεύμα του, επίσης ξεκινούν από τον πραγματικό κόσμο και είναι παγκόσμιες, όπως οι φυσικοί νόμοι. Οι πνευματικές αξίες, οι κανόνες για τη ρύθμιση της δημιουργικής δράσης και οι θεμελιακές απόψεις της ηθικής δεν παράγονται από τους φυσικούς νόμους της άψυχης ύλης. Αντιθέτως οι φυσικοί νόμοι διατηρούνται με τον κόσμο ως άμεσο, σταθερό και αυτοτελές σύνολο. Γι' αυτό ο εσωτερικός προσανατολισμός της Ζωής και η συγκράτηση της εξωτερικής δράσης δεν θεμελιώνονται στους φυσικούς νόμους (της άψυχης ύλης), οι οποίοι σταματούν να ρυθμίζουν τα πράγματα μέχρι την ύπαρξη των ζώων/κτηνών. Οι φυσικοί νόμοι ρυθμίζουν εξωτερικά τα φαινόμενα και τα πράγματα και εξασφαλίζουν μια σχέση δράσης -αντίδρασης με σκοπό την ισορροπία, αλλά δεν πηγάζουν από τα υλικά πράγματα ή ξεχωριστά από κάποιο. Η αναζήτηση ισορροπίας και η αντίδραση για τη διατήρηση της ισορροπίας είναι η θεμελιώδης αρχή που εξυπηρετούν και αποσκοπούν όλοι οι νόμοι. Πώς όμως διατηρούνται οι φυσικοί νόμοι και "γνωρίζουν" τι πρέπει να εξυπηρετούν; Πώς υλοποιούνται από τη δράση και με τη σύγκρουση των πραγμάτων και δεν καταρρέει ο κόσμος; Οι φυσικοί νόμοι εμφανίζονται έτσι σαν αρχικοί για τον κόσμο, με τη φανταστική αφαίρεση του κόσμου ως σύνολο και ως πνεύμα. Αν ο κόσμος ως ταυτόχρονο σύνολο είναι ένα παγκόσμιο πνεύμα (κενός χώρος για το μάτι) τότε τα δομικά στοιχεία είναι η απουσία του πνεύματος.

Για να μην αναμείξουμε εδώ στα ζητήματα της ηθικής και της κοινωνιο­λογίας, τη φυσική και την κοσμολογία, θα περιοριστούμε στην αμέσως επόμενη διαπίστωση. Σκεφτείτε ότι όλοι οι φυσικοί νόμοι ξεκινούν από την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Αυτοί οι νόμοι είναι μαθηματικές σχέσεις (αναλογίας) για τη ρύθμιση μιας ποσότητας που μεταβάλλεται ή μεταβιβάζεται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο μέσα στη φύση, αστραπιαία ή πιο αργά, με ρυθμό ή σε τυχαία χρονικά διαστήματα. Όμως η αρχή διατήρησης της ενέργειας (ποσοτική και αφηρημένη έκφραση για την ουσία), την οποία διατηρούν οι φυσικοί νόμοι δεν είναι παρά η αρχή διατήρησης στην ποιότητα του συνόλου του κόσμου και η αρχή της σταθερότητας του παγκόσμιου πνεύματος, με το οποίο τα δομικά στοιχεία διαρκώς και συγχρονισμένα ρυθμίζονται. Εμείς αντι­λαμβανόμαστε το παγκόσμιο πνεύμα και τη συνολική ενέργεια σαν απουσία του κόσμου και την ονομάζουμε έλλειψη εμποδίου και κενό χώρο. Και με τέτοια ψευδαίσθηση, αδυνατούμε ν' αντιληφθούμε πώς συναντιούνται και ρυθμίζονται ένα ατελείωτο πλήθος εξωτερικών -μεταξύ τους- πραγμάτων, τα οποία μετά από περισσότερη έρευνα φαίνονται να αποτελούν αξεχώριστα μέρη ενός κοινού συνόλου. Αυτό το κοινό σύνολο δεν λείπει και δεν είναι αποτέλεσμα εξωτερικής ένωσης και εξωτερικής συνάντησης των ορατών πραγμάτων. Με αυτή την κοσμο­λογική διαπίστωση για τη σύνδεση του εσωτερικού προσα­νατο­λισμού της ζωής με το παγκόσμιο πνεύμα (του κόσμου ως σταθερό σύνολο), η έννοια του Δικαίου απεγ­κλωβίζεται για πάντα από τη θρησκεία και την ανθρώπινη φαντασία. Η άμεση σύνδεση του παγκόσμιου πνεύματος με τον εαυτό του (χωρίς μετα­χείριση άλλων πραγ­μάτων), η αυτοτέλεια, η σταθερότητα και η ισορροπία του και η αμερόληπτη παρατήρηση μέσα στο πνεύμα αποτελούν γνωρίσματα του φυσικού κόσμου ως σύνολο, ανεξάρτητα από το ανθρώπινο πνεύμα. Το Δίκαιο θεμελιώνεται στις φυσικές επιστήμες και σε μια κοσμο­λογική ηθική, που προϋποθέτει ένα παγκόσμιο πνεύμα με γνώση, σταθερότητα, ανοχή στις ιδιομορφίες και με το αντίστοιχο βίωμα ηρεμίας.¹

13) Οι πολιτικοί νόμοι δεν μπορούν να συμπίπτουν ή να συμ­φωνούν στο σύνολό τους με τις θεμε­λιώδεις απόψεις και με τους φυσικούς νόμους. Αυτή η δια­πίστωση είναι και πρόβλεψη, αφού ο τελικός σκοπός τους δεν συμπίπτει με τον ατομικό σκοπό της ηθικής, παρά μόνο έμμεσα. Αυτή η διαφορά στον άμεσο και ατομικό σκοπό της παγ­κόσμιας ηθικής, με το τελικό σκοπό των πολιτικών νόμων σημαίνει, ότι (πολλές φορές και σε πολλές περιπτώσεις) οι πολιτικοί νόμοι συγ­κρούονται με την ηθική ή την αγνοούν. Οι πολιτικοί νόμοι δεν αποσκοπούν και δεν εξυπη­ρετούν απο­κλειστικά μια ζωή με πνευματικές αξίες. Από την άλλη, η ηθική με εσωτερικό προσα­νατολισμό δεν αγνοεί την ανάγκη για εξωτερική δράση, δεν εξαντλείται με τον πνευματικό τρόπο ζωής και δεν περιορίζεται στην πνευματική δημιουργία και καλλιέργεια, στην έρευνα και στην πνευματική συνεργασία. Η ηθική επιστρατεύει πνευματικά το άτομο μέσα στην κοινωνία για να υποστηρίξει, να υπερασπίσει και να επιβεβαιώσει τις παγκόσμιες πνευματικές και ηθικές αξίες, όταν και όποτε χρειαστεί ή όταν δοθεί η αφορμή. Η διάδοση του ψέματος, η παραπλάνηση και η εξαπάτηση μέσα στην κοινωνία είναι πνευματικές ενέργειες σε σύγκρουση με τις θεμελιώδεις και παγκόσμιες αξίες, όπως είναι η γνώση, η αμερο­ληψία, η ερευνητική σκέψη και η αυτογνωσία. Με τον εσωτερικό προσα­νατολισμό του πνεύματος μέσα στην πολι­τισμένη κοινωνία είμαστε επι­στρατευμένοι σε έναν πνευματικό και ηθικό πόλεμο, με τις πιο σαφείς και καθολικές διαπιστώσεις για τη φυσική και την κοινωνική πραγμα­τικότητα. Επιπλέον, η διάδοση του ψέματος, η παρα­πλάνηση και η εξα­πάτηση είναι και ποινικά αδικήματα, όπως η κλοπή. Σε αυτόν τον πνευματικό και ηθικό πόλεμο μπορούμε να εκμεταλ­λευτούμε τη σύνδεση γενικά της εξαπάτησης με την παραβίαση της υπάρχουσας νομοθεσίας, αλλά και ευρύτερα, να διερευνήσουμε κάθε σχέση εμπιστοσύνης με τα νομικά και ηθικά ζητήματα. Μερικά γνωστά επαγγέλματα έχουν πιο στενή σχέση με την εφαρμογή της ηθικής, όπως η παρα­κολούθηση για την εξιχνίαση των αδικημάτων και στο δικαστικό σώμα. Εκτός από τις επιδεικτικές λογομαχίες, τις απλές δημοσιεύσεις των απόψεών μας και την αμυντική συμπεριφορά για την υπεράσπιση ή την αναζήτηση της αλήθειας, μπορούμε να θέτουμε και το νομικό ζήτημα για πολλές ανήθικες δράσεις, πολλές από τις οποίες οι ίδιοι οι νόμοι προστατεύουν και ευνοούν. Δηλαδή η ηθική εγείρει προκλητικά το ζήτημα για την ποινικο­ποίηση όλων των περιπτώσεων της εξαπάτησης, του προσηλυτισμού, της ψυχολογικής βίας, της άνισης εφαρμογής των νόμων, μέχρι και του οικονομικού στραγ­γαλισμού, που προκαλείται σαν συνέπεια της άρνησης και της αντίδρασης σε ορισμένες αναξιόπιστες ιδέες, με τις οποίες γίνεται άριστη πολιτική εκμετάλλευση. Κάθε άποψη που προβάλλεται συστηματικά και επίμονα ή επιβάλλεται με απειλές, ενώ αυτή αποδεικνύεται αναξιόπιστη, αν όχι επιστημονικά λανθασμένη μπορεί να θεωρηθεί τουλάχιστον ως συνειδητή εξαπάτηση και προσηλυτισμός. Μιλάμε κυρίως για τις απόψεις οι οποίες συγκρούονται φανερά με την κοινή εμπειρία και με την Επιστήμη, οι οποίες διαψεύδονται από τα πράγματα, οι οποίες δεν μπορούν να προβληθούν για αξιόπιστες' ενώ αντιθέτως απο­κρύπτονται οι αναπάντητες απορίες, δεν λαμβάνονται υπόψη οι αντίθετες απαντήσεις ή σκόπιμα αυτές απο­κρύπτονται και περι­φρονούνται. Μιλάμε για απόψεις και ιδέες με τις οποίες εξαπατάται μεθοδικά ο κόσμος, εμποδίζεται η επιστημονική γνώση και η έρευνα, γίνεται οικονομική και πολιτική εκμετάλλευση των ανθρώπων και προβάλλονται κοινωνικές και επαγ­γελματικές δυσκολίες στους διαφωνούντες (όπως γίνεται συνήθως σε θρησκευτικές ομάδες, στο πεδίο της πολιτικής και για εμπορικούς σκοπούς).