Η ΗΘΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

<•> Η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΕΠΙΛΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΑΝ­ΘΡΩ­ΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ, ΕΝΩ ΑΥΤΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ, ΜΕΤΑ­ΚΥΛΙΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ (12)

Αν επικεντρώσουμε τις σκέψεις μας γενικά στον άνθρωπο για να υπο­στηρίξουμε ότι είναι ανισόρ­ροπος, παρανοϊκός, ονειρο­παρμένος και εγω­κεντρικός, ένα βιβλίο δεν θα είναι αρκετό. Ωστόσο, κανένας απ' όσους βρίσκεται σε υπεύ­θυνες και σε δημόσιες θέσεις, κανένας από εκείνους τους προσβε­βλημένους που εμφανίζονται σε δημοσιο­γραφικές εκπομπές για να προστατέψουν το όνομά τους, κανένας δεν θα αισθανθεί προσβε­βλημένος. Αν δεν αγνοήσουν, θα γελάσουν, αφού εύκολα μπορούν να πείσουν ότι ο τρελός μάλλον είναι αυτός που προσβάλλει έτσι γενικά τον άνθρωπο. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα βρουν ένα λόγο για να ανησυχήσουν, αφού τα "ενοχοποιητικά" στοιχεία δεν δείχνουν ξεχωριστά το δικό τους όνομα. Ιδιαίτερα όσοι έχουν επενδύσει επαγγελματικά και πολιτικά στην εικόνα ενός αξιόπιστου προσώπου, είναι λογικό να είναι πιο αυστηροί και πιο ευερέθιστοι σε όλες τις αμφισβητήσεις. Σε τελική ανάλυση, κάθε φορά που αυτοί συζητούν και αναζητούν λύσεις σε προβλήματα, ένα είναι το πιο δύσκολο πρόβλημα: Αν προσβάλλονται και αν αμφι­σβητούνται αυτοί ξεχωριστά με το όνομά τους. Δηλαδή έτσι όπως θα σκεφτόντουσαν αν κατα­στράφηκε μόνο το δικό τους σπίτι ή όλου του κόσμου. Πολλές οι ομοιότητες στους ανθρώπους, από τον αγράμματο και τον βάρβαρο μέχρι τον καθηγητή και αυτές τις ανιχνεύουμε ξανά στη συμπεριφορά ενός ολόκληρου κράτους! Είναι εξευτελιστικό να σε εκτιμούν αναξιόπιστο, μεθυσμένο από τον εγωισμό, φίσκα στη φαντασίωση, πιθανότατα και απατεώνα και εσύ που αντιδράς σε αυτές τις προσβλητικές εκτιμήσεις, με πολύ εκνευρισμό ή γελώντας έχοντας την υποστήριξη ενός πλήθους, με γροθιές ή με τις πιο έξυπνες σκέψεις, να διαψεύδεσαι. Διαψεύδεσαι καθημερινά από τη ζωή, από την ιστορία, από τα γεγονότα, από την αδυναμία σου να δώσεις μια εξήγηση για όσα παρανοϊκά και εγκληματικά γίνονται δίπλα σου. Κάπως έτσι διαψεύδονται και γελοιο­ποιούνται απέναντι στο Θεό συνήθως πολλοί από εκείνους που νομίζουν, ότι με μερικές επιτυχίες και φωτογραφίες τους επιβεβαίωσαν στον κόσμο την αξιοπιστία τους. Ενώ ονειρεύονται με ανοιχτά μάτια, αφού κοιμάται βαθιά η σκέψη τους και αφήνουν τα προβλήματα των ξεχωριστών προσώπων και τις ακραίες διαφορές μέσα στην κοινωνία σαν ζητήματα της τύχης και του Θεού.

Οι εμπειρίες και τα γεγονότα μέσα στην κοινωνία φανερώνουν την αλήθεια, χωρίς μουσική επένδυση και χωρίς θεατρική γλώσσα. Οι άνθρωποι που, με δική τους πρωτοβουλία, εκφράζουν πολιτικές απόψεις και ηγούνται σε πολιτικούς σχη­ματισμούς και διεκδικούν την εξουσία δεν είναι οπωσδήποτε οι πιο προ­βληματισμένοι για την αδικία στον κόσμο και οι πιο προ­ετοιμασμένοι για να δώσουν λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα. Αντιθέτως, κανένας δεν αντιλαμβάνεται αυτούς να ζουν έντονα προ­βληματισμένοι και μάλλον, η φιλοδοξία και ο ανταγωνισμός φανερώνεται από τη δημόσια δράση τους. Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να καταλάβει κάποιος, πώς πίσω από τις δημόσιες κινήσεις και εμφανίσεις, με τα πολλά φλας, το ωραίο ντύσιμο, τις πολλές χειραψίες, τα μέτρα προστασίας, με όλες τις διευ­κολύνσεις και τα ωραία χαμόγελα, συνήθως κρύβεται το τέρας ενός μεγαλομανή ηθοποιού, με τα κέρατα της αξιοπιστίας ενός απατεώνα. Η ευθιξία και η ανταπόκριση που εμφανίζουν όταν γίνονται δηλώσεις από τους πολιτικούς αντιπάλους τους είναι ένα καθημερινό θέαμα και από τις ειδήσεις που προβάλλονται σαν σημαντικές. Πέρα από τους πολιτικούς αντιπάλους τους, με τους οποίους ανταγωνίζονται για το μερίδιο της δημόσιας προβολής, τίποτα άλλο δεν τους προκαλεί για να κάνουν δηλώσεις με αγανάκτηση, ειρωνεία και οργή;

Η γνώση και η σκέψη ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο και του δίνει περισ­σότερες δυ­νατότητες να επιβάλλει τη θέλησή του και να καθορίζει αυτός ο ίδιος την πορεία του στη ζωή. Χωρίς αυτήν την εσωτερική δυνατότητα θα ήταν αδύνατο να είναι άν­θρωπος, όπως και αν ήταν οι βιο­λογικές προ­διαγραφές του. Η σημασία αυτής της εσωτερικής δυνατότητας ανα­γνωρίζεται με κάποιο έμμεσο και επι­πόλαιο τρόπο από όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτό σε κανέναν δεν αρέσει να του αμφισβητούν την αποτελε­σματικότητα στη σκέψη, την ορθότητα των απόψεών του και σε τελική ανάλυση την αξιοπιστία. Ο εγωισμός πληγώνεται όταν αυτή η αμφι­σβήτηση γίνεται στις καθημερινές σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Καθημερινά γίνονται από τις πιο απλές παρεξηγήσεις έως και τα πιο απρόβλεπτα φονικά για ασήμαντους λόγους. Πίσω από αυτά τα δυσάρεστα φαινόμενα των ανθρώπινων σχέσεων, που μας απο­καλύπτονται με διαφορετικούς τρόπους και λόγους, βρίσκεται η ίδια απειλή, η ίδια ευθιξία, ο ίδιος φόβος, η ίδια επιθυμία. Η επιθυμία του ανθρώπου να είναι ο κύριος της ζωής του, να καθορίζει αυτός ο ίδιος την πορεία του και να μην είναι όμηρος της τύχης. Αυτό, ο άνθρωπος δεν μπορεί να το επιτύχει χωρίς εμπειρία, χωρίς γνώση και έξυπνες κινήσεις, εκτός μόνο για λίγο όπως τα άλλα ζώα, με βίαιο τρόπο ή με το βιο-συναγερμό του φόβου. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το ρόλο του πνεύματος και είναι προσεκτικοί και συγκρατημένοι απέναντι στο πλήθος των αφορμών… όχι πάντοτε επιτυχώς και αρκετά. Εφόσον, λοιπόν, οι άνθρωποι θέλουν να είναι «έξυπνοι» και προσβάλλονται όταν τους αμφι­σβητούμε την επίγνωση του εαυτού τους και της πραγματικότητας, θα ήταν σκόπιμο να αποφεύγουμε να τους προκαλούμε και να τους αμφισβητούμε. Όταν, όμως, διαπιστώνουμε φαινόμενα συμπεριφοράς, νοοτροπία και απόψεις για σημαντικά ζητήματα σε καθαρή αντίθεση με την κοινή πραγματικότητα, την οποία δεν μπορούν να αποφύγουν, στην οποία βασίζονται για να μπορέσουν να ζήσουν και να ευτυχήσουν και την οποία επικαλούνται για να αποδείξουν τη λογική τους, τότε γιατί να απα­γορεύεται να αποκαλύπτουμε τη δυσάρεστη αλήθεια; Γιατί θα προσβληθούν και θα ενοχληθούν, όταν τους αποκαλέσουμε επιπόλαιους, ανόητους, ζώα με μνήμη, σκοταδιστές, παρανοϊκούς, βλαμμένους, χαμένους, ανεύθυνους και όλο το σχετικό υβρεολόγιο; Δεν χρειάζεται να πούμε το όνομά τους, αφού οι απλές παρατηρήσεις και οι διαπιστώσεις στην αμερόληπτη Ηθική με τις αιώνιες αξίες είναι όπως οι ακτίνες Χ των συσκευών ελέγχου.