Η ΗΘΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 

<•> Η ηθική επανάσταση:

Η ΑΔΙΚΙΑ ΣΥΝΤΗΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Η ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ ΠΡΟΣΑΡ­ΜΟΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ (2)

 

>>>► Κατεβάστε αυτό το τμήμα της παγκόσμιας διακήρυξης της κοσμολογικής Ηθικής

 

 

Η ζωή μερικών ανθρώπων που συμβιώνουν μπορεί να γίνει άσχημη, με ανασφάλεια, νευρικότητα, μελαγχολία και λογομαχία και έτσι άσχημα να περνούν οι ώρες επί χρόνια και με τις παρενέργειες αυτής της κακής συμβίωσης σε κάθε άλλη προσπάθειά τους. Δεν έχει σκοτώσει βιολογικά ο ένας τον άλλο, δεν βιαιοπραγούν επώδυνα, δεν κλέβουν ο ένας τον άλλο. Αντιθέτως μπορεί να προσπαθούν εγωιστικά να απο­δείξουν το αντίθετο και περισσότερο πληγώνονται με απειλές και φανερώνοντας ο ένας τα λάθη και τις αδυναμίες του άλλου. Οι ώρες κυλούν καθημερινά χωρίς κάποια ξεχωριστή στιγμή, αφού μια τέτοια στιγμή έχθρας που θα τραβούσε την προσοχή των άλλων, για εκείνους που συμβιώνουν επα­ναλαμβάνεται συχνά. Πώς να μεταφέρεις με λέξεις αυτή τη δυστυχία και τη μαυρίλα της ζωής που συνεχίζεται επί χρόνια, χωρίς να είσαι λογοτέχνης; Με τις περιγραφές δεν θα ακούσουμε κάτι ακραίο όπως είναι τα σωματικά βασανιστήρια σε αιχμαλώτους ή μια δολοφονία. Θα ακούσουμε την περιγραφή μιας κακής συμβίωσης, με εξευ­τελιστικές εκφράσεις, με απειλές, με αντιφάσεις, ασυνεννοησία και από τις δύο πλευρές. Όμως, αυτή η άσχημη συμβίωση σκοτώνει τον άνθρωπο ψυχολογικά και πνευματικά και ίσως το μετα­μορφώνουν σε ένα ζόμπι. Τέτοια μπορεί είναι η συμβίωση και η συνεργασία των ανθρώπων ιδιαίτερα μέσα στις πιο μεγάλες πόλεις, τόσο με την αδυναμία εφαρμογής των νόμων όσο και με τις διευκολύνσεις αυτών.

(...)

Η νομιμότητα συντηρεί δράσεις και συνερ­γασίες χωρίς καμία ηθική, οι οποίες όχι μόνο δεν υπο­λογίζουν την αδικία απέναντι σε ανθρώ­πινες ζωές, αλλά αντιθέτως: αυτές οι δράσεις και οι συνεργασίες εξυπη­ρετούνται όταν η αδικία συγ­καλύ­πτεται και όταν γίνεται εκμε­τάλ­λευση των ανθρώπινων αδυ­ναμιών στην κοινωνική ζωή. Σεβα­σμός των νόμων και τυφλή υπακοή σημαίνει και συμ­βιβασμός με τις ελλείψεις και με τις αντι­φάσεις τους, ανοχή στη μερο­ληπτική εφαρ­μογή τους και απαλ­λαγή από την ηθική ευθύνη όσων κερδίζουν χρήματα από τις νομικές και δικα­στικές υποθέσεις. Ευτυχώς, που μερικοί νόμοι δεν εφαρ­μόζονται πάντα και μερικές φορές το ίδιο το κράτος γίνεται πιο χαλαρό και ανεκτικό! Όσο η επιβίωση για πολλούς ανθρώπους εξαρτάται από την οριακή αμοιβή της εργασίας και από την εξα­ναγκαστική επιλογή μιας τυχαίας εργασίας και αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν την ευνοϊκή τύχη να κληρο­νομήσουν ή να κερδίσουν περιουσία, με τέτοια οικονομική ανισότητα πλεονεκτούν για την εφαρμογή δολοφονικής βίας όσοι μπορούν να προσφέρουν χρηματική αμοιβή ή άλλες υπηρεσίες ανάλογης αξίας. Διότι αυτοί μπορούν να εφαρμόζουν βία και να γίνονται ηθικοί αυτουργοί σύμφωνα με τους νόμους, με μεθόδους και κοινωνικές πιέσεις οι οποίες δύσκολα διαπιστώνονται ή δεν μπορούν να απα­γορευτούν! Για παράδειγμα, όταν ο εργοδότης εξαντλεί σωματικά και ψυχολογικά έναν εργαζόμενο για να τον εξαναγκάσει να παραιτηθεί ή προνοητικά από την αρχή της πρόσληψης, για να μην παραμείνει επί πολύ καιρό αυτός στην εργασία. Όταν έχεις υπογράψει τα ψιλά γράμματα για ένα δάνειο ή για μια απαραίτητη υπηρεσία, όπως η τηλεφωνική επικοινωνία και έπειτα κινδυνεύεις να χάσεις όλη την περιουσία. Αλλά και η νομική προσπάθεια για να αποτραπούν και να απαγορευτούν τέτοιες αφανείς δράσεις, που εμποδίζουν ή καταστρέφουν ζωές και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν επικίνδυνες, είναι πιο δύσκολη από μαθηματικό πρόβλημα. Γι' αυτό, η γνωστική αδυναμία χρησιμοποιείται για να γίνονται οι νόμοι ελαστικοί, να εφαρμόζονται μερο­ληπτικά και η εξαπάτηση να γίνεται τέχνη.

(...)

Με τις τεχνικές διευκολύνσεις στη διοίκηση των κρατών και ιδιαίτερα για την παρακολούθηση των πολιτών και με την εύκολη δημοσιοποίηση, ο ρόλος του φυσικού αυτουργού για τα μαζικά εγκλήματα αποθαρρύνθηκε. Όσοι αγωνίζονται για να επιβάλουν τις απόψεις τους και για να προστατέψουν τα πλεονεκτήματά τους ή πιο επιθετικά για να εξου­δετερώσουν τους ανταγωνιστές τους, αυτοί επιλέγουν έξυπνα το ρόλο του ηθικού αυτουργού, ο οποίος είναι αόρατος και αποδεικνύεται δύσκολα. Στις πολιτισμένες κοινωνίες και στα κράτη με δημοκρατικούς κανόνες δεν είναι λογικό και εύκολο, να αρπάξει ένας επαναστάτης την κεντρική εξουσία με τη βία των όπλων και μια τέτοια προετοιμασία είναι αρκετά δύσκολη, χωρίς κάπως να φανερωθεί. Ούτε ο αρχηγός του κράτους και όπως αλλιώς αυτός μετονομάζεται σε κάθε χώρα, μπορεί να πιάσει το δικό του όπλο για να δώσει ένα παράδειγμα γενναιότητας και το μήνυμα στους προ­ετοιμασμένους ιδεολογικά, πληρωμένους και εκπαιδευμένους σφαγείς. Αντιθέτως, αυτοί όλοι που διεκδικούν μερίδιο εξουσίας, εξα­ναγκάζονται να εφαρμόζουν τους νόμους που απαγορεύουν τέτοια παραδείγματα και βίαιες συμπεριφορές και καταδικάζουν την υποκίνηση σε εγκληματικές πράξεις. Έχουν επινοηθεί και αναζητούνται άλλοι κρυφοί τρόποι και επικαλούνται πάντα τους νόμους για να μη χαλάσει το παιχνίδι τους από τους ασυμμόρφωτους και για να μη χαθεί η αξιοπιστία των νόμων. Όταν μερικές φορές αποκαλύπτονται οι μικρές ή μεγάλες παρανομίες τους και το πραγματικό ανήθικο πρόσωπό τους, τότε γίνονται οι γνωστές προσπάθειες συγκάλυψης και οι ευθύνες καταλογίζονται στους πιο ευά­λωτους, ανάλογα με τις ενοχο­ποιητικές ενδείξεις. Εκμεταλλεύονται τη μαθηματική αξιοπιστία των ηθικών ζητημάτων και την παγκόσμια έννοια της αμερο­ληψίας και της δικαιοσύνης για να εφαρμοστούν οι νόμοι. Δεν είναι εύκολο να απορριφθούν και να διαψευστούν οι πνευματικές και αιώνιες αξίες. Δεν είναι εύκολο να δικαιολογηθούν το ψέμα, η εξαπάτηση, η συστηματική και κατ' επανάληψη εξαπάτηση και κατάχρηση της πλεονεκτικής θέσης, ο εκβιασμός και η απόκρυψη των συνεργατών στην εξαπάτηση, η αθέτηση μιας συμφωνίας, όπως και τα κοινά εγκλήματα του ποινικού δικαίου. Ωστόσο, οι ίδιοι που βρί­σκονται σε θέσεις εξουσίας και υποτίθεται ανα­λαμ­βάνουν την ευθύνη για την εφαρμογή των νόμων, μέσα στο πνεύμα τους πιθανό να μην έχουν κανένα δισταγμό για να τους παραβούν (όπως και για να αλλάξουν τους νόμους), ενώ ο "πνευματικός κόσμος" γι' αυτούς τους ρεαλιστές ανθρώ­πους είναι το τελευταίο που σκέφτονται να εξυ­πηρετήσουν και να ανα­δείξουν.