Η ΗΘΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ
ΚΡΑΤΟΥΣ
50
<•> Η ηθική επανάσταση:
Η ΑΔΙΚΙΑ ΣΥΝΤΗΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥ
ΚΡΑΤΟΥΣ. Η ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ
ΝΟΜΟΥΣ (7)
Από τις πιο σημαντικές διαπιστώσεις της κοσμολογικής Ηθικής για
την προσαρμογή στο ποινικό δίκαιο είναι η σωστή αναγνώριση γενικά του
ανθρώπου, με τις πνευματικές και ψυχικές αδυναμίες του και σαν
υπαίτιου μαζί με ανοησία και φαντασιώσεις. Μόνιμες αδυναμίες που
ξεκινούν με τους βιολογικούς περιορισμούς στη φυσιολογική ζωή,
την αναπόφευκτα συνδεδεμένη με τη μεροληψία, την πλάνη, τον
εγωκεντρισμό. Η ζωή γενικότερα και ιδιαίτερα του ανθρώπου είναι προετοιμασμένη για να βλάψει και να αδικήσει και πιο πιθανά,
όταν δεν εξυπηρετούνται οι σκοποί και οι επιθυμίες της. Αυτό
είναι το κυριολεκτικό ζήτημα για τη σωστή εκτίμηση των ανθρώπινων
πράξεων, έτσι όπως φανερώνεται από τα πράγματα και όχι πόσο
ελεύθερος είναι ο άνθρωπος για τις επιλογές του και στη
θέλησή του. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη μέσα στην πολιτισμένη
κοινωνία δεν μπορεί βέβαια να καταδικάσει τον άνθρωπο ως πνεύμα
και σαν εν δυνάμει κακοποιό, χωρίς τις πράξεις του. Αντιθέτως,
θα χρειαστεί περισσότερη επιείκεια (κατανόηση και ανεκτικότητα)
από τη μια πλευρά για εκείνους που παραβιάζουν νόμους, χωρίς
δόλο, από ανθρώπινα λάθη, από κακή τύχη και ορισμένες αδυναμίες,
παρά την προσπάθεια να αντισταθούν και όταν ειλικρινά (με τον
τρόπο ζωής τους) μετανοούν. Για την άλλη πλευρά, θα χρειαστεί να
ληφθεί ως ιδιαίτερα επιβαρυντικό στοιχείο και να γίνουν πιο
αυστηροί οι νόμοι, όταν διαπιστώνεται ο δόλος, ο σχεδιασμός, η
επίγνωση και η εκβιαστική εκμετάλλευση μιας αδυναμίας ή μιας κακής τύχης
στους άλλους.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που αποδίδεται δικαιοσύνη με μη
αναγνωρισμένο και νόμιμο τρόπο σε στιγμές, που θα ξέφευγε η
αδικία ή αυτή δεν θα καταδικαζόταν. Λ.χ. όταν πράξουμε βίαια και
τραυματίσουμε ή θανατώσουμε έναν κακοποιό, ο οποίος απειλεί
άμεσα τη ζωή μας ή της οικογένειάς μας. Γιατί κάποιος
απελπισμένος δεν πρέπει να καταφύγει σε δικό του τρόπο
αντίδρασης και απόδοσης δικαιοσύνης, δηλαδή στην αυτοδικία, σε
τέτοιες περιπτώσεις; Δεν είναι τρελοί όλοι οι άνθρωποι, οι
οποίοι αντιλαμβάνονται την ανεπάρκεια, τα κενά, την αβασιμότητα
στους γραπτούς νόμους ή την αδυναμία εφαρμογής τους και τη
φυσική δυσκολία ν’ αποδίδεται δικαιοσύνη μόνο με τον κοινά
αποδεκτό τρόπο. Γι’ αυτό είναι από καχύποπτοι έως αδιάφοροι και
ανεύθυνοι πολίτες. Τι πρέπει να γίνει όταν οι νόμιμοι τρόποι δεν
μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν σε όλες τις καθημερινές περιπτώσεις
αδικίας και παραβιάσεων ή όταν η επιδίωξη για δικαιοσύνη με
νόμιμο τρόπο απαιτεί άδικες θυσίες και αποτυγχάνει; Τότε, πώς
αλλιώς μπορεί να βρει κάποιος το δίκαιό του και να βοηθήσει τον
εαυτό του; Με τον όρο της αυτοδικίας δεν πρέπει να εννοούμε μόνο
τις πιο ακραίες μορφές βίας, τον ξυλοδαρμό, την κλοπή, το φόνο
και την παραδοσιακή "βεντέτα". Η διακοπή της επικοινωνίας, της
συνεργασίας, της φιλικής σχέσης, η απλή αμφισβήτηση της αξιοπιστίας, η γελοιοποίηση, η διαπόμπευση, η αδιαφορία, η
απειλή και πολλές συνηθισμένες καθημερινές κινήσεις, αποτελούσαν
ανέκαθεν έξυπνους φυσικούς τρόπους αντίδρασης και αναζήτησης του
δικαίου. Γι' αυτό, ο άνθρωπος ο οποίος ρυθμίζει τη συμπεριφορά
του με λογική σκέψη, συγκρατημένος και απαλλαγμένος από τον
εγωκεντρισμό, μπορεί και βρίσκει άλλους τρόπους αυτοδικίας, οι
οποίοι είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, αποτελεσματικοί και
χωρίς τις έννομες συνέπειες, όπως αυτών των ακραίων τρόπων
βίαιης συμπεριφοράς. Όπως συνηθίζουμε σε πολλές περιπτώσεις,
εκεί που θα θέλαμε να χτυπήσουμε, να σκοτώσουμε ή να συμπεριφερθούμε με έναν βάρβαρο και επιπόλαιο τρόπο, όπως τα
ζώα, μπορούμε να επιτύχουμε το ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς να
φθάσουμε στα άκρα, με πιο μακροχρόνια επιδίωξη. Να εξαναγκάσουμε
τον άλλο σε υποχώρηση, σε συμβιβασμό, σε φυγή, να του αλλάξουμε
την άποψη με έναν ασυνήθιστο τρόπο, που μόνο σ’ εκείνον
επιτυγχάνει. Στην καθημερινή ζωή, συχνά βρισκόμαστε στη
δυσάρεστη θέση και πιεζόμαστε για να πράξουμε επιπόλαια,
βιαστικά, αντικανονικά, βίαια και παράνομα. Μπορούμε ν’
αμυνόμαστε και να ξεπερνάμε πολλές δυσκολίες με απρόβλεπτους,
πρωτότυπους και ανορθόδοξους τρόπους, εκεί που κάποιος θα
ανέμενε το συνηθισμένο, τον άμεσο και γνωστό, στον οποίο ρέπει ο
άνθρωπος από την ορμή των συναισθημάτων του. Η πνευματική
καλλιέργεια, η λογική σκέψη, ο φιλοσοφικός τρόπος ζωής, η
απαλλαγή από φαντασιώσεις συμβάλλουν καθοριστικά τόσο για τη
διατήρηση της ψυχικής ηρεμίας όσο και για τον τρόπο αντίδρασης
μας στις δύσκολες στιγμές της κοινωνικής ζωής.
►
Στην πολιτισμένη κοινωνία με το νόμο της ζούγκλας, όπου ο ένας άνθρωπος σκέφτεται πώς θα εξαπατήσει και πώς θα εκμεταλλευτεί τον άλλο για να
ικανοποιήσει τις προσωπικές επιθυμίες του και με την ανοχή της Πολιτείας, ακόμα και το εκπαιδευτικό σύστημα έφτασε να εξυπηρετεί αυτόν το σκοπό: δηλαδή
την εξαπάτηση και την προώθηση των προσωπικών συμφερόντων με τη δύναμη της Επιστήμης. Σε μια κοινωνία παρανοϊκών, φανατισμένων και εγωιστών
ανθρώπων, όπου αυτοί εκπαιδεύονται και ειδικεύονται με το αξίωμα, ότι "για την επιβίωσή μου θα εκμεταλλευτώ την άγνοια και την αδυναμία σου", δεν
μπορούμε να ελπίζουμε... Να σταματήσουμε να θεωρούμε ρεαλισμό, την επιπόλαιη αντίληψη των πραγμάτων, την ευπιστία, τη συνήθεια, την υπερεκτίμηση των
ικανοτήτων μας και τον περιορισμό της πραγματικότητας στις συναλλαγές και στη συνεργασία των ανθρώπων.
Ο
υλιστικός τρόπος ζωής στηρίζεται σε πολλές φαντασιώσεις και σε ψέματα, όχι στην
αυτογνωσία και συμπίπτει με εγωκεντρικό τρόπο ζωής και νοοτροπία. Ο εγωισμός, η
μεροληψία, η
ανοησία και το παρανοϊκό πνεύμα είναι οι άλλες απόψεις του υλιστικού τρόπου ζωής
και αντίληψης.
Αν η Ηθική του εσωτερικού
προσανατολισμού (με πνευματικές αξίες) δεν είναι Επιστήμη
►
>>>►
>>> Η ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ
ΣΚΕΨΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΙ Η ΑΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ. Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ* <<<
* Η διαίρεση όπως έχει γίνει με τους τίτλους της
έντυπης έκδοσης. Τα κείμενα είναι από το 2ο μέρος του συντομευμένου βιβλίου "Η παγκόσμια ηθική του εσωτερικού προσανατολισμού" με τις πιο απαραίτητες σκέψεις