Η ΗΘΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

<•> Η ηθική επανάσταση:

Η ΑΔΙΚΙΑ ΣΥΝΤΗΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Η ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ ΠΡΟΣΑΡ­ΜΟΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ (7)

>>>► Κατεβάστε αυτό το τμήμα της παγκόσμιας διακήρυξης της κοσμολογικής Ηθικής

Από τις πιο σημαντικές διαπιστώσεις της κοσμολογικής Ηθικής για την προσαρμογή στο ποινικό δίκαιο είναι η σωστή αναγνώριση γενικά του ανθρώπου, με τις πνευματικές και ψυχικές αδυναμίες του και σαν υπαίτιου μαζί με ανοησία και φαντασιώσεις. Μόνιμες αδυναμίες που ξεκινούν με τους βιολογικούς περι­ορισμούς στη φυσιολογική ζωή, την αναπόφευκτα συνδεδεμένη με τη μεροληψία, την πλάνη, τον εγωκεντρισμό. Η ζωή γενικότερα και ιδιαίτερα του ανθρώπου είναι προετοιμασμένη για να βλάψει και να αδικήσει και πιο πιθανά, όταν δεν εξυπηρετούνται οι σκοποί και οι επιθυμίες της. Αυτό είναι το κυριολεκτικό ζήτημα για τη σωστή εκτίμηση των ανθρώπινων πράξεων, έτσι όπως φανερώνεται από τα πράγματα και όχι πόσο ελεύθερος είναι ο άνθρωπος για τις επιλογές του και στη θέλησή του. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη μέσα στην πολιτισμένη κοινωνία δεν μπορεί βέβαια να καταδικάσει τον άνθρωπο ως πνεύμα και σαν εν δυνάμει κακοποιό, χωρίς τις πράξεις του. Αντιθέτως, θα χρειαστεί περισσότερη επιείκεια (κατανόηση και ανεκτικότητα) από τη μια πλευρά για εκείνους που παραβιάζουν νόμους, χωρίς δόλο, από ανθρώπινα λάθη, από κακή τύχη και ορισμένες αδυναμίες, παρά την προσπάθεια να αντισταθούν και όταν ειλικρινά (με τον τρόπο ζωής τους) μετανοούν. Για την άλλη πλευρά, θα χρειαστεί να ληφθεί ως ιδιαίτερα επιβαρυντικό στοιχείο και να γίνουν πιο αυστηροί οι νόμοι, όταν διαπιστώνεται ο δόλος, ο σχεδιασμός, η επίγνωση και η εκβιαστική εκμετάλ­λευση μιας αδυναμίας ή μιας κακής τύχης στους άλλους.

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που αποδίδεται δικαιοσύνη με μη ανα­γνωρισμένο και νόμιμο τρόπο σε στιγμές, που θα ξέφευγε η αδικία ή αυτή δεν θα κατα­δικαζόταν. Λ.χ. όταν πράξουμε βίαια και τραυμα­τίσουμε ή θανατώσουμε έναν κακοποιό, ο οποίος απειλεί άμεσα τη ζωή μας ή της οικογένειάς μας. Γιατί κάποιος απελπισμένος δεν πρέπει να καταφύγει σε δικό του τρόπο αντίδρασης και απόδοσης δικαιοσύνης, δηλαδή στην αυτοδικία, σε τέτοιες περι­πτώσεις; Δεν είναι τρελοί όλοι οι άνθρωποι, οι οποίοι αντι­λαμβάνονται την ανεπάρκεια, τα κενά, την αβασιμότητα στους γραπτούς νόμους ή την αδυναμία εφαρμογής τους και τη φυσική δυσκολία ν’ αποδίδεται δικαιοσύνη μόνο με τον κοινά αποδεκτό τρόπο. Γι’ αυτό είναι από καχύποπτοι έως αδιάφοροι και ανεύθυνοι πολίτες. Τι πρέπει να γίνει όταν οι νόμιμοι τρόποι δεν μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν σε όλες τις καθημερινές περιπτώσεις αδικίας και παραβιάσεων ή όταν η επιδίωξη για δικαιοσύνη με νόμιμο τρόπο απαιτεί άδικες θυσίες και αποτυγχάνει; Τότε, πώς αλλιώς μπορεί να βρει κάποιος το δίκαιό του και να βοηθήσει τον εαυτό του; Με τον όρο της αυτοδικίας δεν πρέπει να εννοούμε μόνο τις πιο ακραίες μορφές βίας, τον ξυλο­δαρμό, την κλοπή, το φόνο και την παρα­δοσιακή "βεντέτα". Η διακοπή της επι­κοινωνίας, της συνερ­γασίας, της φιλικής σχέσης, η απλή αμφι­σβήτηση της αξιο­πιστίας, η γελοιο­ποίηση, η δια­πόμπευση, η αδια­φορία, η απειλή και πολλές συνη­θισμένες καθη­μερινές κινήσεις, απο­τελούσαν ανέκαθεν έξυπνους φυσικούς τρόπους αντί­δρασης και αναζήτησης του δικαίου. Γι' αυτό, ο άνθρωπος ο οποίος ρυθμίζει τη συμπεριφορά του με λογική σκέψη, συγ­κρατημένος και απαλλαγμένος από τον εγω­κεντρισμό, μπορεί και βρίσκει άλλους τρόπους αυτοδικίας, οι οποίοι είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, απο­τελεσματικοί και χωρίς τις έννομες συνέπειες, όπως αυτών των ακραίων τρόπων βίαιης συμπεριφοράς. Όπως συνηθίζουμε σε πολλές περι­πτώσεις, εκεί που θα θέλαμε να χτυπήσουμε, να σκοτώσουμε ή να συμ­περιφερ­θούμε με έναν βάρβαρο και επιπόλαιο τρόπο, όπως τα ζώα, μπορούμε να επιτύχουμε το ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς να φθάσουμε στα άκρα, με πιο μακροχρόνια επιδίωξη. Να εξα­ναγκάσουμε τον άλλο σε υποχώρηση, σε συμβιβασμό, σε φυγή, να του αλλάξουμε την άποψη με έναν ασυνήθιστο τρόπο, που μόνο σ’ εκείνον επιτυγχάνει. Στην καθημερινή ζωή, συχνά βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση και πιεζόμαστε για να πράξουμε επιπόλαια, βιαστικά, αντικανονικά, βίαια και παράνομα. Μπορούμε ν’ αμυνόμαστε και να ξεπερνάμε πολλές δυσκολίες με απρόβλεπτους, πρωτότυπους και ανορ­θόδοξους τρόπους, εκεί που κάποιος θα ανέμενε το συνηθισμένο, τον άμεσο και γνωστό, στον οποίο ρέπει ο άνθρωπος από την ορμή των συναι­σθημάτων του. Η πνευματική καλ­λιέργεια, η λογική σκέψη, ο φιλο­σοφικός τρόπος ζωής, η απαλλαγή από φαντασιώσεις συμβάλλουν καθο­ριστικά τόσο για τη διατήρηση της ψυχικής ηρεμίας όσο και για τον τρόπο αντί­δρασης μας στις δύσκολες στιγμές της κοινωνικής ζωής.

(...)