Η Θ Ι Κ Η Θ Ε Ω Ρ Ι Α ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ
ΘΕΣΕΙΣ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΗΘΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΧΩΡΙΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΧΩΡΙΣ
ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ, ΕΙΤΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΩΣ ΑΤΟΜΑ ΕΙΤΕ ΟΜΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ)
>>>►
Κατεβάστε αυτό το τμήμα της παγκόσμιας διακήρυξης της κοσμολογικής Ηθικής
Πνευματικές "βόμβες" για τις επιστήμες του ανθρώπου και για την
οργάνωση της κοινωνίας! *
Μην πεις ότι
δεν ήξερες
Μάθε
πριν σου τύχει
Σκέψου
καλύτερα, δράσε λιγότερο
Δραπέτευσε από τις φαντασιώσεις σου
Τα χειρότερα δεν θα τα αποφύγεις όσο έξυπνα και να δράσεις
* Στην ενότητα ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΚΟΙΝΩΝΙΑ οι σκέψεις για τον πνευματικό προσανατολισμό της ζωής έχουν επεκταθεί σε ζητήματα της
πολιτικής. Μελλοντικά θα γίνουν διορθώσεις και αποσαφηνίσεις.
<•>
Φρένο στη βιαστική δράση, που προκαλεί και προκαλείται με βιαστικές σκέψεις και με
ελλιπή γνώση. Μια χαζή σκέψη μας μπορεί
να ανατρέψει γρήγορα όλα όσα επιτύχαμε με κόπο και πολύ χρήμα. Ο εξωστρεφικός τρόπος ζωής στηρίζεται σε πολλές φαντασιώσεις και
σε ψέματα, όχι στην αυτογνωσία και συμπίπτει με εγωκεντρικό
τρόπο ζωής και νοοτροπία. Να σταματήσουμε να θεωρούμε ρεαλισμό
την επιπόλαιη αντίληψη των πραγμάτων, την ευπιστία, τη συνήθεια,
την υπερεκτίμηση των ικανοτήτων μας και τον περιορισμό της
πραγματικότητας στις συναλλαγές και στη συνεργασία των ανθρώπων.
Η κοινωνικότητα του ανθρώπου δεν συνδέεται μόνο με τη λογική και την καλή συμπεριφορά
<•>
Η κοινωνικότητα του ανθρώπου δεν συνδέεται μόνο με τη λογική και
την καλή συμπεριφορά του και με τον ηθικό τρόπο ζωής. Μπορεί
κάποιος να είναι κοινωνικός, συμβιβαστικός, ευχάριστος και να
συμμετέχει σε πολλές εκδηλώσεις και συγχρόνως να εκμεταλλεύεται
αδίστακτα τις ανθρώπινες σχέσεις για τα προσωπικά του οφέλη. Η
κοινωνικότητα είναι μία από τις παρεξηγημένες λέξεις, διότι
καλλιεργεί μεγάλες προσδοκίες στη φαντασία μας και αγνοεί τη μόνιμη σύνδεση της φυσιολογικής συμπεριφοράς με την άγνοια, την
πλάνη, τη μεροληψία, την ανευθυνότητα, την απληστία και την
εγωκεντρική συμπεριφορά. Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος
απέναντι στους άλλους, συμπεριφέρεται συγκρατημένος, με
χαμηλότερους τόνους, φοβισμένος, δείχνει αδιαφορία, είναι
λιγότερο εκδηλωτικός και οι άσχημες σκέψεις και επιθυμίες του
δεν μας ανησυχούν. Μόλις αποκτήσει φίλους και συνεργάτες, μόλις
κερδίσει την υποστήριξη και γίνει μέλος μιας ομάδας, μόλις
αισθανθεί πιο ασφαλής και έτοιμος να κρυφτεί, τότε μπορεί να
εκδηλώσει τη χειρότερη πλευρά του. Εκδηλώνεται με όλες τις
έξυπνες σκέψεις του και πιο άφοβα, γίνεται προκλητικός,
επιδιώκει τους σκοπούς του με όλα τα μέσα και δε διστάζει να
ικανοποιήσει εκβιαστικά τις κτηνώδεις επιθυμίες. Όχι επειδή
είναι τρελός, άρρωστος και διεστραμμένος, αλλά συνήθως επειδή
είναι πολύ άνετος, πονηρός, χωρίς τα όρια της ηθικής, όμως έχει
υποστηρικτές και κανένας δεν τον υποψιάζεται.(...) Όλες οι
προσπάθειες μπορούν να γεμίζουν τις ώρες και τις μέρες μας και
να εμφανίζονται σαν κοινωνικότητα, προσαρμοστικότητα και
εργατικότητα, αλλά να επιβεβαιώνουν την ανηθικότητά μας. Δηλαδή,
για να είναι κάποιος ευχάριστος, συμβιβαστικός, καλός συνεργάτης
και για να συμμετέχει σε μαζικές εκδηλώσεις και για να είναι
έτσι όπως συνοψίζουμε μαζί με φαντασία στη λέξη "κοινωνικός",
δεν είναι απαραίτητο να είναι και "ηθικός", "καλόψυχος" και
"ειλικρινής". Ο άνθρωπος χωρίς αυτογνωσία, με τις φαντασιώσεις
και τα ψέματά του, εξαναγκάζεται σε άσκοπη δράση και αντίδραση,
από την οποία φανερώνεται ένα πρόσωπο κοινωνικό, αλλά σε
ανταγωνισμό, σε αντιπαράθεση, με κακή συνεργασία, με τις
εκπλήξεις της τύχης και σε εχθρική σχέση με άλλα πρόσωπα, τα
οποία επίσης μπορούν να συμπεριφέρονται κοινωνικά.
Η παρουσία των ζώων με την αφάνταστη ποικιλία τους, αποκαλύπτει
χωρίς θεωρίες και πολυλογία που πρέπει να αναζητήσουμε την αρχή
της διαφοροποίησης του ανθρώπου. Αυτή η αρχή δεν βρίσκεται στην
κοινωνική συμβίωση και στη συμμετοχή του ανθρώπου σε μια
κοινότητα. Η παρατήρηση ότι ο άνθρωπος επιθυμεί να συμμετέχει σε
κοινότητα και να συνεργάζεται με άλλους (συνοψισμένα με την
έννοια της κοινωνικότητας) δεν προσθέτει γνώση για τη διαφορά
του από τα άλλα ζώα, αντιθέτως προκαλεί κυριολεκτικά μια
ψευδαίσθηση. Διότι γίνεται υπερβολική εκτίμηση αυτής της
επιθυμίας για συμμετοχή και συνεργασία, μονόπλευρα σαν μια
επιθυμία ευνοϊκή για τη ζωή και έτσι αφηρημένα, χωρίς το σκοπό
της συμμετοχής ή της συνεργασίας. Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο
λογικό και κοινωνικό, με την καλή έννοια που φανταζόμασταν. Ο
κανονικός και φυσιολογικός άνθρωπος είναι ένα ζώο χωρίς
αυτογνωσία, με μόνιμες φαντασιώσεις για το ρόλο του μέσα στην
κοινωνία και στον κόσμο, με αδυναμία έκφρασης και καλής
επικοινωνίας και με πολλά ψέματα και με αυτό το παρανοϊκό πνεύμα
εξαναγκάζεται σε άσκοπες δράσεις και σε συνεργασίες με μεγάλες
προσδοκίες και αντίστοιχες απογοητεύσεις.
Μπορείς να κλέψεις και να εκμεταλλευθείς τις αδυναμίες του κόσμου με την προστασία των
νόμων και του κράτους
<•>
Οι άνθρωποι επινοούν νέους τρόπους για να διευκολύνουν τη ζωή τους, χωρίς να χρειαστεί να σκοτώσουν ή να κλέψουν (με τον πιο απλό, γρήγορο και
φανερό τρόπο). Όταν μπορείς να κλέψεις και να εκμεταλλευθείς τις αδυναμίες του κόσμου με την προστασία των νόμων και του κράτους, τότε
γιατί να βιαστείς να κλέψεις αυτοπροσώπως, με τον παραδοσιακό τρόπο, που γίνεται εύκολα αντιληπτός; Σήμερα για να κλέψεις με τον αρχαίο τρόπο
πρέπει να είσαι αγράμματος, ή ανόητος, ή με ασυγκράτητες ψυχικές ορμές. Η μόρφωση και η ειδίκευση προσφέρουν πολλά κλειδιά. Όταν λ.χ. κλέβεις
με την κάλυψη των νόμων (πουλώντας λ.χ. ένα αμφίβολο προϊόν ή μια ευρεσιτεχνία), ή όταν δεσμεύεις με όρους και υπογραφές τον απληροφόρητο και
ανυποψίαστο πελάτη, τότε το πρόβλημα δεν το έχεις εσύ που κλέβεις αλλά προκαλείται σε κάποιους άλλους. Και αυτοί οι οποίοι είναι θύματα της
κλοπής ή της νομικής δέσμευσης ενδέχεται να μην το αντιλαμβάνονται και δεν αντιδρούν ή το αντιλαμβάνονται καθυστερημένα! Δηλαδή, στην
πολιτισμένη κοινωνία με το νόμο της ζούγκλας, ακόμα και το θύμα χρειάζεται να είναι καλά ενημερωμένο, να έχει ανώτερη εκπαίδευση, να σκέφτεται
και να γράφει και να μπορεί να ακουστεί η φωνή του. Διαφορετικά αυτό γίνεται μπαλίτσα μεταξύ των υπηρεσιών και πελάτης των ψυχολόγων και των
δικηγόρων.
<•>
Οι νόμοι δεν σέβονται εμάς! Οι νόμοι του
κράτους εμφανίζονται με τα θεμέλια της παγκόσμιας ηθικής (ενός
αμερόληπτου πνεύματος) και γι' αυτό θα παρατηρήσουμε πολλές
ομοιότητες στη νομοθεσία όλου του κόσμου. Όμως παράλληλα
εξυπηρετούν ανταγωνιστικά συμφέροντα, εκπορνεύουν την ηθική, δεν
προορίζονται για όλους και αποκλειστικά για την κοινωνική
ευημερία και προστατεύουν εκείνες τις πολιτικές, τις
κερδοσκοπικές και τις ανεύθυνες δράσεις, που δύσκολα
ξεχωρίζονται από την εξαπάτηση, την κατάχρηση και τον εκφοβισμό.
Έχει γίνει αντιθέτως, η ανήθικη και απολίτιστη δράση και η
εχθρική συμπεριφορά των ανθρώπων να προσαρμόζεται με αυτούς τους
όρους και τους νόμους της υλιστικής κοινωνίας. Δηλαδή, οι
άνθρωποι αντί να στρέφονται απ' ευθείας στο διπλανό τους για να
τον απομακρύνουν, για να τον εκμεταλλευτούν ή για να το
χτυπήσουν, έχουν μεταμορφωθεί σε σεβαστούς κυρίους και κυρίες,
με τη λογική να μην παραβιάσουν το νόμο.
<•> Η
αντιμετώπιση του εμπορίου σαν κοινωνικό φαινόμενο συναλλαγής και
ανταλλαγής διαπλεγμένο με την κατάχρηση, την εξαπάτηση, την
κάλυψη άλλων παρανομιών, την ανεύθυνη προσφορά και με την έκθεση
σε κίνδυνο της προσωπικής και κοινωνικής ζωής είναι μια
επαναστατική πολιτική άποψη. Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και την
κοινωνία απρόβλεπτα και να επιλύσει ένα μεγάλο πλήθος
προβλημάτων, τα οποία τώρα πολλαπλασιάζονται, δεν γνωρίζουμε την
αρχή τους και χρειάζεται να αντιμετωπίζονται σαν ξεχωριστά.
Είναι μια σκέψη αιφνιδιαστική σε ακραία αντίθεση με την
παγκόσμια αντίληψη της κοινωνίας...
Εγκλήματα και θύματα της ειρήνης (νεκροί, τραυματίες, εξαπατημένοι)
<•>
Εγκλήματα και θύματα της ειρήνης. Μέχρι πότε θα δημοσιεύονται
και θα ονομάζονται «δυστυχήματα», τα εγκλήματα από αμέλεια και
παραλείψεις του κράτους και από τη συνεργασία του με ορισμένα
οικονομικά συμφέροντα; Αυτά τα εγκλήματα κουκουλώνονται και
υποβαθμίζονται επειδή έχουν αφήσει τον κόσμο να συμμετέχει στις
τεχνολογικές εξελίξεις και να χρησιμοποιεί ένα πλήθος συσκευών,
κατασκευών, προϊόντων και υποδομών, με ανάληψη ολόκληρης της
ευθύνης από τους ίδιους και με το δόλωμα της ελευθερίας (όπως τη
φαντάζονται οι απερίσκεφτοι σαν έλλειψη περιορισμού και
εμποδίου). Αφού τα εγκλήματα της ειρήνης υποβαθμίζονται και οι
ευθύνες μετακυλίονται, επόμενο είναι να ονομάζονται «ατυχήματα».
Η επιβίωση για πολλούς ανθρώπους εξαρτάται από την οριακή αμοιβή της εργασίας
<•>
Όσο η επιβίωση για πολλούς ανθρώπους εξαρτάται από την οριακή
αμοιβή της εργασίας και από την εξαναγκαστική επιλογή μιας
τυχαίας εργασίας και αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν την ευνοϊκή
τύχη να κληρονομήσουν ή να κερδίσουν περιουσία, με τέτοια
οικονομική ανισότητα πλεονεκτούν για την εφαρμογή δολοφονικής
βίας όσοι μπορούν να προσφέρουν χρηματική αμοιβή ή άλλες
υπηρεσίες ανάλογης αξίας. Διότι αυτοί μπορούν να εφαρμόζουν βία
και να γίνονται ηθικοί αυτουργοί σύμφωνα με τους νόμους, με
μεθόδους και κοινωνικές πιέσεις οι οποίες δύσκολα διαπιστώνονται
ή δεν μπορούν να απαγορευτούν! Για παράδειγμα, όταν ο εργοδότης
εξαντλεί σωματικά και ψυχολογικά έναν εργαζόμενο για να τον
εξαναγκάσει να παραιτηθεί ή προνοητικά από την αρχή της
πρόσληψης, για να μην παραμείνει επί πολύ καιρό αυτός στην
εργασία.
Για ένα μικρό ποσό σε σύγκριση με
το ποσό που χρειάζεται για την απόκτηση ενός πλήθους άλλων
πραγμάτων και υπηρεσιών, οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν και
αναγκάζονται να αναλώνουν το χρόνο και τη σκέψη τους, για να
εξασφαλίσουν τα ελάχιστα που χρειάζονται για να κρατηθούν στη
ζωή. Παραπλεύρως, ενώ οι ίδιοι εξαθλιώνονται και εξαναγκάζονται
να σκέφτονται σαν ζώα και σαν μηχανές, ένα ποσοστό από αυτούς
τους καταπιεσμένους και περιφρονημένους, το οποίο μπορεί να
αυξάνεται με απρόβλεπτο όριο, στρέφεται σε λύσεις και δράσεις,
οι οποίες είναι ποινικά και ηθικά καταδικαστέες και διαταράσσουν
την ομαλότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Από αυτό το χρηματικό
ποσό, που θα μπορούσε να είναι για τη διαφήμιση του πολιτισμένου
κράτους προς τους πολίτες του, οι άνθρωποι μπορούν οριακά να
ζήσουν ή να πεθάνουν. Το αποτέλεσμα είναι ακραίο. Ενώ το ίδιο
αυτό χρηματικό ποσό σε όσους πλεονεκτούν δεν καθορίζει αν θα
ζήσουν ή θα πεθάνουν. Αν δεν ξεκινήσει η προσπάθεια της
απεξάρτησης της επιβίωσης από την αμειβόμενη εργασία, σε μια
κοινωνία που δεν μπορεί να προσφέρει εργασία σε όλους, ο
άνθρωπος θα είναι δούλος με το νόμο και με τη δική του ανοχή.
Το κράτος να ευνοεί τον πνευματικό προσανατολισμό της ζωής
<•>
Η καλή οικονομική κατάσταση, τα πολλά χρήματα και η περιουσία εξακριβωμένα δεν εξασφαλίζουν την ήσυχη ζωή στο άτομο ούτε την ειρήνη στην
κοινωνία. Αντιθέτως, αποδεικνύεται ότι προσφέρουν τα πλεονεκτήματα (και είναι μεγαλύτερη η πρόκληση) για να υλοποιηθούν και να εξυπηρετηθούν τα
πιο τρελά σχέδια και στις δημοκρατικές χώρες ακόμα πιο εύκολα. Δεν χρειαζόμαστε ανάπτυξη και ανταγωνισμό που θα υποβιβάσει τη νοημοσύνη, την
ηθική και την υγεία και ο υποβιβασμός θα δημιουργήσει περισσότερες θέσεις εργασίας για νεκροθάφτες, γιατρούς, οδοκαθαριστές, για κερδοσκόπους,
για το σκληρόψυχο κυνήγι πελατών (dealers) και για τη διακίνηση ανώφελων εμπορευμάτων ή υπηρεσιών. Το κοινωνικό περιβάλλον και το κράτος να
ευνοούν τον πνευματικό προσανατολισμό της ζωής και τις διαχρονικές εσωτερικές αξίες. Να μην ευνοούν, αλλά να αποθαρρύνουν να εκδηλωθούν οι
χειρότερες πλευρές του ανθρώπου και η κερδοσκοπική άποψη της ζωής.
<•>
Τα ζητήματα σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση και την εκπαίδευση
είναι τα πρώτα και τα πιο σημαντικά για να σκεφτούμε και να τα
αλλάξουμε. Στην ανήθικη κοινωνία με το νόμο της ζούγκλας, το ζήτημα της επιβίωσης αξιοποιείται σαν μοχλός πίεσης και εκβιαστικά για την
εκμετάλλευση του ανθρώπινου δυναμικού από τους προνομιούχους και για τους πρωταγωνιστές της βιομηχανικής, της τεχνολογικής και οικονομικής
ανάπτυξης. Το (ανώτερο) εκπαιδευτικό σύστημα και η επιστημονική κατάρτιση έχουν προσαρμοστεί στη δομή αυτής της ανήθικης κοινωνίας. Έτσι η
επιστήμη είναι εξασφαλισμένη για όλα τα σχέδια που μπορούν να πραγματοποιηθούν...
<•>
Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο λογικό και κοινωνικό, με την καλή έννοια που
φανταζόμασταν. Με την κοσμολογική ηθική, η ανθρώπινη συμπεριφορά ερμηνεύεται με τις πνευματικές αδυναμίες του ανθρώπου (όπως λανθασμένες
εκτιμήσεις, ελλιπής γνώση, εξασθένιση και ανεπάρκεια μνήμης, φαντασιώσεις για τα
πράγματα, μεροληψία, κακή χρήση των λέξεων, σκόπιμη απόκρυψη και
ψέματα κλπ.) και με τη διαρκή υπεροψία ή την ανασφάλειά του. Οι φυσικοί
περιορισμοί και οι πνευματικές αδυναμίες μεταμορφώνουν τον άνθρωπο σε
απατεώνα του εαυτού του και όλου του κόσμου και με όλες τις δυνατότητες
της γνώσης. Οι πνευματικές αδυναμίες, η έλλειψη των ηθικών αξιών και η
υλιστική άποψη για τον κόσμο γίνονται πιο φανερές έξω από το άτομο, όταν
οι άνθρωποι υποστηρίζονται ως μέλη μιας ομάδας και συνεργάζονται, όταν
οργανώνονται ομάδες, που υποκινούνται, καθοδηγούνται, εκπροσωπούνται και
συντονίζονται στη δράση τους και τελικά από τις συνέπειες στην οργάνωση
της κοινωνίας. Όλος ο κόσμος αλλάζει και η αντίδρασή μας γίνεται
διαφορετική, με διαφορετικές εκτιμήσεις και με διαφορετική προοπτική στη
δράση, όταν αναγνωρίσουμε τις πνευματικές αδυναμίες μας και αλλάξει η
δική μας άποψη για τον κόσμο. Ο παρανοϊκός άνθρωπος, η σκοταδιστική
νοοτροπία του, η μεροληψία του, οι ανησυχίες του και οι φαντασιώσεις του
εκπροσωπούνται από ολόκληρα κράτη και χώρες.
Οι απόψεις για τη ζωή και την κοινωνία
σχηματισμένες αποκλειστικά από τα γεγονότα και τις περιστάσεις ίσως να
είναι “ρεαλιστικές”, όμως δεν υπολογίζουν την πραγματικότητα που δεν
λείπει ποτέ: Δεν υπολογίζουν ή υποβαθμίζουν την πνευματική ύπαρξη του
ανθρώπου - την έδρα μιας ζωής με επίγνωση - η οποία είναι με ευμετάβλητες
σκέψεις και πληροφορίες, αλλά επιζητεί την ηρεμία και την ισορροπία.
Όποιος με τις απόψεις του για την κοινωνία και με αναφορές σε εξωτερικά
πράγματα και σε γεγονότα, με αναφορές σε πολιτικές εξελίξεις και σε
συνεργασίες και με στόχους για το μέλλον, νομίζει ότι έτσι προσφέρει
πραγματική λύση στη μόνιμη ψυχολογική ανασφάλεια, αυτός απατά τον εαυτό
του, γίνεται ανεύθυνος και παραπλανά τον κόσμο. Αυτή είναι μια αυστηρή
παρατήρηση η οποία ισορροπεί ανάμεσα σε μια ψυχολογική και σε μια
κοινωνιολογική άποψη. Είναι βγαλμένη από την άποψη μιας ηθικής
θεμελιωμένης στην προτεραιότητα του πνεύματος για τον εαυτό του και
αναβαθμισμένης, μετά από την πιο στενή συσχέτιση της ανθρώπινης
συμπεριφοράς με τη σκέψη.
Αν η ρύθμιση της κοινωνικής ζωής γινόταν αποκλειστικά με τους νόμους που ορίζουν οι άνθρωποι και αν ο άνθρωπος
γενικά ήταν κύριος της ζωής του σαν ανεξάρτητος από τη φύση, τότε θα
είχαμε 100% δίκαιο να μην αναμιγνύουμε καθόλου στα ζητήματα της ζωής,
τις ερευνητικές σκέψεις για τη φύση, τα κοσμολογικά ζητήματα και την
έρευνα για το νόημα της ζωής. Όμως ο άνθρωπος, εκτός από βιολογικά
εξαρτημένος για να επιβιώσει, στρέφεται πνευματικά προς τον κόσμο, χωρίς
επίγνωση για τα κενά στη γνώση του και για τη μεροληπτική λογική του. Οι
διαπιστώσεις για τις ανθρώπινες αδυναμίες, για την πνευματική και
φανταστική επαφή του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον και ορισμένοι
φυσικοί νόμοι είναι παγκόσμιες διαπιστώσεις. Θα έπρεπε να
συμπεριλαμβάνονται στην εκκίνηση της διατύπωσης του Συντάγματος ενός
ηθικού κράτους. Αντί σε μια διακήρυξη να εκκινούμε με το όνειρο ότι όλοι
οι άνθρωποι γεννιούνται σαν θεοί και έχουν λογική, θα ήταν ειλικρινές να
εκκινούμε με την απελπιστική διαπίστωση για το εγωκεντρικό και παρανοϊκό
πνεύμα τους. Η Ηθική με την έννοια του πνευματικού προσανατολισμού και η
ζωή με επίγνωση της άγνοιας και με αμερόληπτη σκέψη δεν είναι για τους
γραφικούς και τους φαντασιόπληκτους. Να σταματήσουμε να θεωρούμε
ρεαλισμό, την επιπόλαιη αντίληψη των πραγμάτων, την ευπιστία, τη
συνήθεια, την υπερεκτίμηση των ικανοτήτων μας και τον περιορισμό της
πραγματικότητας στις συναλλαγές και στη συνεργασία των ανθρώπων.
•
Στην ιστορία που διδάσκεται επίσημα χωρίς αίσθηση ντροπής, λύπης και αηδίας, το κράτος πολλές φορές ήταν μια ομάδα κακοποιών (συμμορία) και αδίστακτων
δολοφόνων με τη λογική του κατακτητή, που εύκολα μπορεί να βιαιοπραγήσει και να ιδιοποιηθεί πρόσωπα και πράγματα. Δηλαδή χειρότεροι άνθρωποι και
συμπεριφορές από κάποιους σύγχρονους δουλέμπορους και από μερικούς προστάτες οίκων ανοχής. Δεν λέμε για απατεώνες και κλέφτες, αφού αυτό είναι πια γνωστό σε
όλο τον κόσμο. Πώς όμως πάντα βρίσκονται εκείνοι οι οποίοι προσαρμόζουν τα πράγματα στην επιστημονική λογική της εμπορικής και οικονομικής εκμετάλλευσης,
ακόμα και το αίμα και τους ομαδικούς τάφους, και με τέτοιο τρόπο που μας συγκινούν και προκαλούν το θαυμασμό μέχρι και την ηττοπάθειά μας! Όσοι υποψιάζονται
κρυφά σχέδια για την υποδούλωση του πληθυσμού και για την εξασθένιση της αντίδρασής του, μάλλον ξεχνούν αυτή την εφιαλτική και δολοφονική δράση των αρχηγών
και των ισχυρών, που γίνεται με ειλικρίνεια ή χωρίς σοβαρή προσπάθεια συγκάλυψης.
Η ιστορία έχει γραφτεί με ασυγκράτητη τρέλα και βία, που επωάζεται μέσα
στην εγωκεντρική σκέψη όλων των ανθρώπων. Από τα αρχαία χρόνια γίνονται
πόλεμοι, και οι άνθρωποι συγκρούονται μέχρι θανάτου με άπειρες αφορμές
και αιτίες, ομαδικά και ατομικά. Ανέκαθεν, οι άνθρωποι μιλούν για κοινά
προβλήματα, τα οποία πρέπει να επιλυθούν για να είναι το μέλλον
καλύτερο. Ποτέ δεν έπαψαν να λύνουν προβλήματα, να επιρρίπτουν ευθύνες,
να τιμωρούν μερικούς υπεύθυνους, να συνασπίζονται, να στηρίζουν
ανατρεπτικές προσπάθειες και νέους ηγέτες, να καταστρώνουν σχέδια. Μήπως
σήμερα, τα προβλήματα που περιγράφονται είναι τα τελευταία; Μήπως οι
λύσεις που επιδιώκονται σήμερα είναι οι οριστικές και μετά όλα θα πάνε
καλά; Μήπως οι αιτίες των προβλημάτων που εντοπίζονται σήμερα είναι οι
αληθινές αιτίες και οι μοναδικές; Μήπως γνωρίζουν καλά τις συνέπειες και
το μέλλον στην περίπτωση που δεν επιδιώξουν να επιλύσουν τα σημαντικά
προβλήματα και αν δεν εφαρμόσουν τις σοφές σκέψεις τους; Τώρα
ανιχνεύουμε μεγάλα προβλήματα και νομίζουμε ότι από αυτά ξεκινούν πολλά
άλλα στη ζωή μας. Παλαιότερα αυτά δεν υπήρχαν. Όμως οι άνθρωποι πάλι
διαπίστωναν μεγάλα προβλήματα και το ίδιο εκτιμούσαν, ότι αν εκείνα
έλειπαν, τότε θα ήταν καλύτερη η ζωή τους.
•
Με ή χωρίς εμάς, ο κόσμος πάλι θα υπήρχε με όλα τα τρομερά ελαττώματα
και τα προβλήματά του, ενώ πάντα μερικά άλλα πλεονεκτήματα
αποδεικνύονται. Η δική μας δράση και συμμετοχή μέσα στην κοινωνία
συνεισφέρει περισσότερο για το νόημα της δικής μας ζωής, παρά για την
κοινωνία. Οι υπερβολικές προσδοκίες από τις ανθρώπινες συνεργασίες και
δράσεις και η αναφορά στον άνθρωπο, όπως αν ήταν αυτός ο αποκλειστικός
υπαίτιος και ρυθμιστής για τα έργα του, δεν φανερώνουν μόνο τις
υπερβολικές προσδοκίες από τη λογική και τη γνώση. Φανερώνουν και την
υποβάθμιση της τεράστιας άγνοιας με την οποία ο άνθρωπος ενεργεί και
αντιδρά και εξηγούν τη βιασύνη του. Το εξαντλητικό τρέξιμο, οι πολλές
συνεργασίες, οι συχνές μεσολαβήσεις μας, η μεθοδική προσπάθεια, η
εξυπηρέτηση των πελατών, η εξαπλωμένη φήμη, η αναγνώριση των επιτυχιών ή
των αποτυχιών, η απαραίτητη εμπειρία μας και οι έξυπνες και πρωτότυπες
σκέψεις για μια ομαδική προσπάθεια, οι αντιδράσεις στις επιλογές ή στις
αποφάσεις μας και όλα όσα γίνονται με τη δημιουργική σκέψη εφαρμοσμένη
στα πράγματα και στις συνεργασίες, όλη αυτή η έξυπνη δράση δημιουργεί
την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουμε σε ένα μεγάλο έργο, έτσι όπως εμείς το
σκεφτόμαστε. Είναι η δική μας ψευδαίσθηση, επειδή αυτές οι δράσεις
ξεκινούν από το δικό μας πνεύμα και παρακολουθούνται στενά, επειδή
γεμίζουν το χρόνο και τη ζωή μας, τα σκεφτόμαστε, τα θυμόμαστε και είναι
διαρκώς στο επίκεντρο της προσοχής μας. Όταν φύγουμε για τον άλλο κόσμο
ή όταν πέφτουμε για ύπνο, σχεδόν όλα αυτά τα οποία εμείς πιστεύαμε ότι
γίνονται έξω στον κόσμο με τη δική μας συμμετοχή, αυτά εξαφανίζονται.
Απομένουν λίγα υπολείμματα σκορπισμένα σε μερικά άλλα κεφάλια, για
ελάχιστες στιγμές, με μια διαφορετική άποψη για τον κόσμο, με μια άλλη
αταίριαστη εμπειρία, με διαφορετικές εκτιμήσεις, ενώ τα χειροπιαστά έργα
σπάνια είναι ενός μόνο ανθρώπου και η εκμετάλλευσή τους απρόβλεπτη.
• Όταν ο άνθρωπος αποδεικνύεται λογικά και
εμπειρικά μειωμένης αξιοπιστίας και ανάξιος εμπιστοσύνης και ευρύτερα η
ζωή ένα φαινόμενο με φαντασία και παρανοϊκή άποψη για τον κόσμο. Τότε,
έτσι απλά εξηγούμε πώς η κοινωνική ειρήνη είναι κάτι πιο δύσκολο απ' όσο
φαίνεται με την απλή επιθυμία. Η ειρήνη για πολλούς είναι η φανταστική
εκείνη ισορροπία και ανεκτικότητα στην κοινωνία, την οποία χρειάζονται
για να την καταχραστούν ανεμπόδιστοι και για να εκμεταλλευτούν ανενόχλητοι
όλα τα πλεονεκτήματα του υλιστικού τρόπου ζωής.
► Η ηθική ενός πνεύματος με
αυτογνωσία (δηλαδή χωρίς ψέματα και φαντασιώσεις) έχει προέλευση από τον κόσμο σαν σύνολο και δεν είναι μια
ανθρώπινη επινόηση. Θα σκεφτόμαστε για τη ζωή σαν ένα μέρος
ενός ολοκληρωμένου (και σοφά ρυθμισμένου) κόσμου ή θα συνεχίσουμε να
σκεφτόμαστε (εμπειρικά) όπως αν ο κόσμος έλειπε και περιοριζόταν σε μερικούς ανθρώπους;
<•>
Πλούσιοι και φτωχοί, ηγέτες και υπηρέτες, αφεντικά και εργάτες, το ίδιο ανήθικοι (με αποστροφή για το πνεύμα)
>>>
<•> Για την έννοια της κοινωνίας και για τη δημοκρατία
>>>
<•> Το πέρασμα από την Ηθική έρευνα στην πολιτική άποψη
>>>
<•> Η ψευδαίσθηση ότι επιλύονται τα προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις
και συνεργασίες, ενώ αυτά αναπαράγονται, μετακυλίονται και
χρησιμοποιούνται >>>
<•>
Τα κοινωνικά φαινόμενα δεν μπορούν να ερμηνευτούν με αφαίρεση της
εσωτερικής πραγματικότητας
>>>
<•> Με την πολιτική επιδιώκονται,
εκπροσωπούνται και εξυπηρετούνται ομαδικά συμφέροντα και με σχέσεις
ανήθικου ανταγωνισμού >>>
<•> Η αδικία μέσα στην κοινωνία αμφισβητεί (ή υπονομεύει) την πολιτική
εξουσία και τη νομιμότητά της (όπως εκθέτει και το Θεό) >>>
<•> Η εξάρτηση της επιβίωσης από τη χρηματική αμοιβή
>>>
<•> Η αδικία συντηρείται και αναπαράγεται με τους νόμους του κράτους.
Η δράση των εκπαιδευμένων απατεώνων προσαρμόζεται στους νόμους >>>
<•> Η επαγγελματική εκμετάλλευση της άγνοιας και το ψέμα στην
κοινωνία με την κάλυψη της επιστήμης >>>
<•> Ο πνευματικός πόλεμος και η πολιτική δύναμη της δημιουργικής
σκέψης >>>
<•>
Δεν είναι η ποινή του θανάτου στους αδίστακτους δολοφόνους που θα
μας κάνει λιγότερο πολιτισμένους!
>>>
<•>
Επιλέξτε φιλίες και συνεργασίες και προσέξτε ποιους ενισχύετε
>>>
>>>►
Κατεβάστε τη διακήρυξη για μια παγκόσμια ηθική με πνευματικό προσανατολισμό πιο αναπτυγμένη (70 σελ. Β5). Η συντομευμένη διακήρυξη για τον πνευματικό προσανατολισμό της κοινωνίας
►
Στην πολιτισμένη κοινωνία με το νόμο της ζούγκλας, όπου ο ένας άνθρωπος σκέφτεται πώς θα εξαπατήσει και πώς θα εκμεταλλευτεί τον άλλο για να
ικανοποιήσει τις προσωπικές επιθυμίες του και με την ανοχή της Πολιτείας, ακόμα και το εκπαιδευτικό σύστημα έφτασε να εξυπηρετεί αυτόν το σκοπό: δηλαδή
την εξαπάτηση και την προώθηση των προσωπικών συμφερόντων με τη δύναμη της Επιστήμης. Σε μια κοινωνία παρανοϊκών, φανατισμένων και εγωιστών
ανθρώπων, όπου αυτοί εκπαιδεύονται και ειδικεύονται με το αξίωμα, ότι "για την επιβίωσή μου θα εκμεταλλευτώ την άγνοια και την αδυναμία σου", δεν
μπορούμε να ελπίζουμε... Να σταματήσουμε να θεωρούμε ρεαλισμό, την επιπόλαιη αντίληψη των πραγμάτων, την ευπιστία, τη συνήθεια, την υπερεκτίμηση των
ικανοτήτων μας και τον περιορισμό της πραγματικότητας στις συναλλαγές και στη συνεργασία των ανθρώπων.
Ο
υλιστικός τρόπος ζωής στηρίζεται σε πολλές φαντασιώσεις και σε ψέματα, όχι στην
αυτογνωσία και συμπίπτει με εγωκεντρικό τρόπο ζωής και νοοτροπία. Ο εγωισμός, η
μεροληψία, η
ανοησία και το παρανοϊκό πνεύμα είναι οι άλλες απόψεις του υλιστικού τρόπου ζωής
και αντίληψης.
Αν η Ηθική του εσωτερικού
προσανατολισμού (με πνευματικές αξίες) δεν είναι Επιστήμη
►
>>>►