Η Θ Ι Κ Η  Θ Ε Ω Ρ Ι Α  ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

<•> Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο λογικό και κοινωνικό, με την καλή έννοια που φανταζόμασταν. Με την κοσμο­λογική ηθική, η ανθρώπινη συμπεριφορά ερμηνεύεται με τις πνευματικές αδυναμίες του ανθρώπου (όπως λανθα­σμένες εκτιμήσεις, ελλιπής γνώση, εξασθένιση και ανεπάρκεια μνήμης, φαντα­σιώσεις για τα πράγματα, μερο­ληψία, κακή χρήση των λέξεων, σκόπιμη από­κρυψη και ψέματα κλπ.) και με τη διαρκή υπεροψία ή την ανασφάλειά του. Οι φυσικοί περιορισμοί και οι πνευματικές αδυναμίες μεταμορφώνουν τον άνθρωπο σε απατεώνα του εαυτού του και όλου του κόσμου και με όλες τις δυνατότητες της γνώσης. Οι πνευματικές αδυναμίες, η έλλειψη των ηθικών αξιών και η υλιστική άποψη για τον κόσμο γίνονται πιο φανερές έξω από το άτομο, όταν οι άνθρωποι υποστηρίζονται ως μέλη μιας ομάδας και συνεργάζονται, όταν οργανώνονται ομάδες, που υποκινούνται, καθοδηγούνται, εκπροσωπούνται και συντονίζονται στη δράση τους και τελικά από τις συνέπειες στην οργάνωση της κοινωνίας. Όλος ο κόσμος αλλάζει και η αντί­δρασή μας γίνεται διαφορετική, με διαφορετικές εκτιμήσεις και με διαφορετική προοπτική στη δράση, όταν αναγνωρίσουμε τις πνευματικές αδυναμίες μας και αλλάξει η δική μας άποψη για τον κόσμο. Ο παρανοϊκός άνθρωπος, η σκοταδιστική νοοτροπία του, η μεροληψία του, οι ανησυχίες του και οι φαντασιώσεις του εκπροσωπούνται από ολόκληρα κράτη και χώρες.

Οι απόψεις για τη ζωή και την κοινωνία σχη­μα­τισμένες απο­κλει­στικά από τα γεγονότα και τις περι­στάσεις ίσως να είναι “ρεαλι­στικές”, όμως δεν υπο­λογίζουν την πραγ­ματικότητα που δεν λείπει ποτέ: Δεν υπο­λογίζουν ή υπο­βαθ­μίζουν την πνευμα­τική ύπαρξη του ανθρώπου - την έδρα μιας ζωής με επίγνωση - η οποία είναι με ευμε­τάβλητες σκέ­ψεις και πληροφορίες, αλλά επιζητεί την ηρεμία και την ισορροπία. Όποιος με τις απόψεις του για την κοινωνία και με αναφορές σε εξωτερικά πράγματα και σε γεγονότα, με αναφορές σε πολιτικές εξελίξεις και σε συνεργασίες και με στόχους για το μέλλον, νομίζει ότι έτσι προσφέρει πραγματική λύση στη μόνιμη ψυχολογική ανασφάλεια, αυτός απατά τον εαυτό του, γίνεται ανεύθυνος και παραπλανά τον κόσμο. Αυτή είναι μια αυστηρή παρατήρηση η οποία ισορροπεί ανάμεσα σε μια ψυχολογική και σε μια κοινωνιο­λογική άποψη. Είναι βγαλμένη από την άποψη μιας ηθικής θεμελιωμένης στην προτεραιότητα του πνεύματος για τον εαυτό του και αναβαθμισμένης, μετά από την πιο στενή συσχέτιση της ανθρώπινης συμπεριφοράς με τη σκέψη.

Αν η ρύθμιση της κοι­νωνικής ζωής γινόταν απο­κλειστικά με τους νόμους που ορίζουν οι άνθρωποι και αν ο άνθρωπος γενικά ήταν κύριος της ζωής του σαν ανεξάρτητος από τη φύση, τότε θα είχαμε 100% δίκαιο να μην ανα­μι­γνύουμε καθό­λου στα ζητήματα της ζωής, τις ερευνη­τικές σκέψεις για τη φύση, τα κοσμο­λογικά ζητήμα­τα και την έρευνα για το νόημα της ζωής. Όμως ο άνθρωπος, εκτός από βιολογικά εξαρτημένος για να επιβιώσει, στρέφεται πνευματικά προς τον κόσμο, χωρίς επίγνωση για τα κενά στη γνώση του και για τη μεροληπτική λογική του. Οι διαπιστώσεις για τις ανθρώπινες αδυναμίες, για την πνευματική και φανταστική επαφή του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον και ορισμένοι φυσικοί νόμοι είναι παγκόσμιες διαπιστώσεις. Θα έπρεπε να συμ­περι­λαμβάνονται στην εκκίνηση της διατύπωσης του Συντάγματος ενός ηθικού κράτους. Αντί σε μια διακήρυξη να εκκινούμε με το όνειρο ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται σαν θεοί και έχουν λογική, θα ήταν ειλικρινές να εκκινούμε με την απελπιστική διαπίστωση για το εγωκεντρικό και παρανοϊκό πνεύμα τους. Η Ηθική με την έννοια του πνευματικού προσα­νατολισμού και η ζωή με επίγνωση της άγνοιας και με αμερόληπτη σκέψη δεν είναι για τους γραφικούς και τους φαντασιό­πληκτους. Να σταματήσουμε να θεωρούμε ρεαλισμό, την επιπόλαιη αντίληψη των πραγμάτων, την ευπιστία, τη συνήθεια, την υπερεκτίμηση των ικανοτήτων μας και τον περιορισμό της πραγμα­τικότητας στις συναλλαγές και στη συνεργασία των ανθρώπων.

• Στην ιστορία που διδάσκεται επίσημα χωρίς αίσθηση ντροπής, λύπης και αηδίας, το κράτος πολλές φορές ήταν μια ομάδα κακοποιών (συμμορία) και αδίστακτων δολοφόνων με τη λογική του κατακτητή, που εύκολα μπορεί να βιαιοπραγήσει και να ιδιοποιηθεί πρόσωπα και πράγματα. Δηλαδή χειρότεροι άνθρωποι και συμπεριφορές από κάποιους σύγχρονους δουλέμπορους και από μερικούς προστάτες οίκων ανοχής. Δεν λέμε για απατεώνες και κλέφτες, αφού αυτό είναι πια γνωστό σε όλο τον κόσμο. Πώς όμως πάντα βρίσκονται εκείνοι οι οποίοι προσαρμόζουν τα πράγματα στην επιστημονική λογική της εμπορικής και οικονομικής εκμετάλλευσης, ακόμα και το αίμα και τους ομαδικούς τάφους, και με τέτοιο τρόπο που μας συγκινούν και προκαλούν το θαυμασμό μέχρι και την ηττοπάθειά μας! Όσοι υποψιάζονται κρυφά σχέδια για την υποδούλωση του πληθυσμού και για την εξασθένιση της αντίδρασής του, μάλλον ξεχνούν αυτή την εφιαλτική και δολοφονική δράση των αρχηγών και των ισχυρών, που γίνεται με ειλικρίνεια ή χωρίς σοβαρή προσπάθεια συγκάλυψης.

Η ιστορία έχει γραφτεί με ασυγκράτητη τρέλα και βία, που επωάζεται μέσα στην εγωκεντρική σκέψη όλων των ανθρώπων. Από τα αρχαία χρόνια γίνονται πόλεμοι, και οι άνθρωποι συγκρούονται μέχρι θανάτου με άπειρες αφορμές και αιτίες, ομαδικά και ατομικά. Ανέκαθεν, οι άνθρωποι μιλούν για κοινά προβλήματα, τα οποία πρέπει να επιλυθούν για να είναι το μέλλον καλύτερο. Ποτέ δεν έπαψαν να λύνουν προβλήματα, να επιρρίπτουν ευθύνες, να τιμωρούν μερικούς υπεύθυνους, να συνασπίζονται, να στηρίζουν ανατρεπτικές προσπάθειες και νέους ηγέτες, να κατα­στρώνουν σχέδια. Μήπως σήμερα, τα προβλήματα που περιγράφονται είναι τα τελευταία; Μήπως οι λύσεις που επιδιώκονται σήμερα είναι οι οριστικές και μετά όλα θα πάνε καλά; Μήπως οι αιτίες των προβλημάτων που εντοπίζονται σήμερα είναι οι αληθινές αιτίες και οι μοναδικές; Μήπως γνωρίζουν καλά τις συνέπειες και το μέλλον στην περίπτωση που δεν επιδιώξουν να επιλύσουν τα σημαντικά προβλήματα και αν δεν εφαρμόσουν τις σοφές σκέψεις τους; Τώρα ανι­χνεύουμε μεγάλα προβλήματα και νομίζουμε ότι από αυτά ξεκινούν πολλά άλλα στη ζωή μας. Παλαιότερα αυτά δεν υπήρχαν. Όμως οι άνθρωποι πάλι διαπίστωναν μεγάλα προβλήματα και το ίδιο εκτιμούσαν, ότι αν εκείνα έλειπαν, τότε θα ήταν καλύτερη η ζωή τους.

• Με ή χωρίς εμάς, ο κόσμος πάλι θα υπήρχε με όλα τα τρομερά ελαττώματα και τα προβλήματά του, ενώ πάντα μερικά άλλα πλεονεκτήματα αποδεικνύονται. Η δική μας δράση και συμμετοχή μέσα στην κοινωνία συνεισφέρει περισσότερο για το νόημα της δικής μας ζωής, παρά για την κοινωνία. Οι υπερβολικές προσδοκίες από τις ανθρώπινες συνεργασίες και δράσεις και η αναφορά στον άνθρωπο, όπως αν ήταν αυτός ο αποκλειστικός υπαίτιος και ρυθμιστής για τα έργα του, δεν φανερώνουν μόνο τις υπερβολικές προσδοκίες από τη λογική και τη γνώση. Φανερώνουν και την υποβάθμιση της τεράστιας άγνοιας με την οποία ο άνθρωπος ενεργεί και αντιδρά και εξηγούν τη βιασύνη του. Το εξαντλητικό τρέξιμο, οι πολλές συνεργασίες, οι συχνές μεσολαβήσεις μας, η μεθοδική προσπάθεια, η εξυπη­ρέτηση των πελατών, η εξαπλωμένη φήμη, η αναγνώριση των επιτυχιών ή των αποτυχιών, η απαραίτητη εμπειρία μας και οι έξυπνες και πρωτότυπες σκέψεις για μια ομαδική προσπάθεια, οι αντιδράσεις στις επιλογές ή στις αποφάσεις μας και όλα όσα γίνονται με τη δημιουργική σκέψη εφαρμοσμένη στα πράγματα και στις συνεργασίες, όλη αυτή η έξυπνη δράση δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουμε σε ένα μεγάλο έργο, έτσι όπως εμείς το σκεφτόμαστε. Είναι η δική μας ψευδαίσθηση, επειδή αυτές οι δράσεις ξεκινούν από το δικό μας πνεύμα και παρα­κολουθούνται στενά, επειδή γεμίζουν το χρόνο και τη ζωή μας, τα σκεφτόμαστε, τα θυμόμαστε και είναι διαρκώς στο επίκεντρο της προσοχής μας. Όταν φύγουμε για τον άλλο κόσμο ή όταν πέφτουμε για ύπνο, σχεδόν όλα αυτά τα οποία εμείς πιστεύαμε ότι γίνονται έξω στον κόσμο με τη δική μας συμμετοχή, αυτά εξαφανίζονται. Απομένουν λίγα υπολείμματα σκορπισμένα σε μερικά άλλα κεφάλια, για ελάχιστες στιγμές, με μια διαφορετική άποψη για τον κόσμο, με μια άλλη αταίριαστη εμπειρία, με διαφορετικές εκτιμήσεις, ενώ τα χειροπιαστά έργα σπάνια είναι ενός μόνο ανθρώπου και η εκμετάλλευσή τους απρόβλεπτη.

• Όταν ο άνθρωπος αποδεικνύεται λογικά και εμπειρικά μειωμένης αξιοπιστίας και ανάξιος εμπιστοσύνης και ευρύτερα η ζωή ένα φαινόμενο με φαντασία και παρανοϊκή άποψη για τον κόσμο. Τότε, έτσι απλά εξηγούμε πώς η κοινωνική ειρήνη είναι κάτι πιο δύσκολο απ' όσο φαίνεται με την απλή επιθυμία. Η ειρήνη για πολλούς είναι η φανταστική εκείνη ισορροπία και ανεκτικότητα στην κοινωνία, την οποία χρειάζονται για να την καταχραστούν ανεμπόδιστοι και για να εκμεταλ­λευτούν ανενόχλητοι όλα τα πλεονεκτήματα του υλιστικού τρόπου ζωής.

► Η ηθική ενός πνεύματος με αυτογνωσία (δηλαδή χωρίς ψέματα και φαντα­σιώσεις) έχει προέλευση από τον κόσμο σαν σύνολο και δεν είναι μια ανθρώπινη επινόηση. Θα σκεφτόμαστε για τη ζωή σαν ένα μέρος ενός ολοκλη­ρωμένου (και σοφά ρυθμισμένου) κόσμου ή θα συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε (εμπειρικά) όπως αν ο κόσμος έλειπε και περιοριζόταν σε μερικούς ανθρώπους;

>>>► Κατεβάστε τη διακήρυξη για μια παγκόσμια ηθική με πνευμα­τικό προ­σανατολισμό πιο αναπτυγμένη (70 σελ. Β5). Η συντομευμένη δια­κήρυξη για τον πνευματικό προσανατολισμό της κοινωνίας