Η ΗΘΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΦΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΝΙΣΧΥΕΤΕ!

>>>► Με ένα σύντομο παρά­δειγμα θα φανεί τι απάντηση δίνει η ηθική για μια ζωή με πνευματικό προ­σανατολισμό και την προοπτική που αυτή δίνει στη δράση του βιο­λογικού σώματος. Η απάντηση πλη­σιάζει σε αυτή που θα δίνα­με με τη γνωστή αλληγορία του σπηλαίου, όπως ο Πλά­τωνας εξέφρασε υπέρο­χα, με ένα υπο­δειγματικό συνδυ­ασμό δημι­ουργικής σκέ­ψης, λογι­κής και μαζί ποιητικής τέχνης. Εμείς εδώ θα φαντα­στούμε μια σχέση με ομήρους και δούλους. Στη θέση των καταπιεστών και των εξουσιαστών μπορούμε να φα­νταστούμε το κράτος, αλλά και τον αισθητό κόσμο:

1) Οι όμηροι αντιδρούν βιαστικά, βίαια και επιθετικά, χωρίς να λογα­ριάσουν τις συνέπειες. (Καμία ηθική, απολίτιστη και απερίσκεφτη συμπερι­φορά και ανευ­θυνότητα).

2) Οι όμηροι δεν αντιδρούν, πειθαρχούν και αναμένουν με υπομονή μια ευκαιρία ή ευνοϊκές συνθήκες για να δραπε­τεύσουν. (Δειλία και άδολος συμβιβασμός).

3) Οι όμηροι όχι μόνο πειθαρ­χούν, αλλά προσφέρονται για να εξυπηρετήσουν τους εξουσιαστές τους, γίνονται καταδότες και σε κάθε ευκαιρία προσπαθούν να κερδίσουν την καλή εκτίμηση αυτών και να γίνουν συνεργάτες τους. Μερικοί δεν έχουν αντιληφθεί ότι είναι θύματα εκμε­τάλλευσης ή ονειρεύονται να βρεθούν στην άλλη πλευρά μαζί με τους κατα­πιεστές. (Συμβιβασμός, δόλος και περιπτώσεις μαζί με δειλία και ανευθυνότητα).

4) Οι όμηροι πειθαρχούν προσποιητά, προσφέρονται να εξυπηρετήσουν τους εξουσιαστές τους με τις όποιες ικανότητές τους, για να δημιουργήσουν ευκαιρίες και για να εκ­μεταλλευτούν πληροφορίες και μετά να αποδράσουν. (Ηθική με δόλο, με σχέδιο και υπομονή). Η τέταρτη περίπτωση είναι πιο κοντά στη δική μας επιλογή. Μήπως έτσι πρέπει να σκεφτούμε και για τον πολιτικό αγώνα; Επιλέξτε σε ποια από τις τέσσερις ομάδες θέλετε να είστε!

Η αθόρυβη υπομονή, η αόρατη προνοητικότητα, η φαντασία και η σκέψη απο­δεικνύονται το ίδιο, αν όχι περισσότερο απαραίτητα, με την πειθαρχία, την ευρυθμία και τη γενναιοψυχία που επι­δεικνύονται. Ο εσωτερικός προσα­νατολισμός της ζωής είναι μία ήσυχη επα­νάσταση, που γίνεται με σκέψεις, με αμφι­σβητήσεις, με τη διαμόρφωση απόψεων και με την ανάλογη αντίσταση στις δελεαστικές εμπειρίες. Ενώ στρεφόμαστε πνευματικά στον εαυτό μας, αυτός ο τρόπος ζωής απο­τρέπει και ανατρέπει το εγωκεντρικό τέρας στους άλλους, μέσα από τις σχέσεις και με τις δραστη­ριότητές μας. Η επίγνωση της μεγά­λης άγνοιας, η συγκρατημένη δράση, η αμερόληπτη σκέψη και η δύναμη της λογικής είναι τα εκρηκτικά μας. Ηθική και αντίδραση δεν είναι ασυμβίβα­στα και η αντίδραση με ηθική δεν είναι τυ­φλή. Είναι έξυπνη αντίδραση και στρέφεται κατά της αδικίας, στο ψέμα, σε δράσεις που χρησιμο­ποιούν το ψέμα και σε συνεργασίες που συντηρούν ή εκ­μεταλλεύονται την αδικία. Να, λοιπόν, ο απαραίτητος και πρωτα­γωνιστικός ρόλος της Ηθικής (με εσωτερικό προ­σανατολισμό και σε σύζευξη με τη σκέ­ψη) και γιατί ο εσωτερι­κός προσα­νατολισμός της δεν πρέπει να ερμηνευτεί ως αντι­κοινωνικό φαινό­μενο. Χρειάζεται να είμαστε καλοί με επίγνωση πώς συ­μπεριφέρεται και διανοείται ένας κακός και έτοιμοι να αντιδράσουμε με γεν­ναιότητα και σκληρότητα όταν χρειαστεί. Όχι καλοί από ανοησία και από δειλία. Η διαφωνία, η αμφισβήτη­ση και η αντίδραση απο­γοητεύουν ή δυσκολεύουν τις ιδιοτελείς προσπάθειες μερικών φιλόδοξων και κερδο­σκόπων και τότε ενδέχε­ται να στερηθούμε μερι­κές ευκαιρίες και πλεο­νεκτήματα. Αντιθέτως, ο συμβι­βασμός είναι δελεαστι­κός με τη σκέψη για ορισμένα ανταλλάγματα. Πολλές φορές φανερώνει υπευ­θυνότητα, όμως πιο πολλές φορές φανερώνει δειλία, ανευθυνότητα, αλλά και περι­φρόνηση για το δίκαιο και ανήθικη συνέργεια. Η υπεράσπιση της αλήθειας, το θάρρος για την έκ­φραση της άποψης και η διεκδίκηση, συνήθως δεν εμφανί­ζουν τον άνθρωπο "κοινωνικό" και μερικές φορές αντιθέτως, τον εμφανίζουν "επιθετικό" και βέ­βαια προκλητικό. Η έννοια της "αμερο­ληψίας" και του "δικαίου" είναι αξεχώ­ριστες από την "ειλικρίνεια" και αυτά εύκολα τα θυ­σιάζουμε με το συμβιβασμό. Με τη συμβι­βασμένη ζωή και με την πιο ευχά­ριστη εικόνα ενός "κοινωνικού" ανθρώπου, ίσως να εγκατα­λείπουμε και τον εαυτό μας, αντίθετα από αυτό που περιστασιακά φαίνεται. Επιθυμούμε την ειρήνη, την αρμονική συμβίωση, να επι­λύουμε τα προβλήματα με λογικό και φιλήσυχο τρόπο. Με ποιους όρους, όμως; Ποια ειρήνη όταν η αδικία θεριεύει, όταν η αλήθεια φυλακίζεται, όταν η ζωή πολλών συναν­θρώπων θυ­σιάζεται για τα φιλό­δοξα σχέδια κάποιων ισχυρών, όταν επι­βάλ­λονται ανόητες αξίες και πολ­λαπλα­σιάζονται οι αιτίες των διαφωνιών και των συγ­κρούσεων, όταν οι κερδο­σκόποι διοικούν το κράτος; Επι­θυμούμε την ειρήνη χωρίς αδικία, εκ­μετάλλευση, καταπίεση, αυταπάτες, χωρίς παράλογους όρους και υποχρεώσεις. Κάποιοι θα ήθελαν όλα τα πλεονεκτήματα δικά τους και κάθε αντί­δραση απαγορευμένη, αλλά ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως φαντάζονται. Αν ο κόσμος που ζούμε δεν μπορεί να διορθωθεί κι εμείς σαν άτομα δεν μπορούμε να κά­νουμε τίποτα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεχτούμε ανε­νόχλητοι τον κόσμο έτσι όπως είναι και ότι θα επιβρα­βεύσουμε τους συμ­βιβασμένους! Πολλά είναι αυτά που δεν περιμένουμε να τα αλλάξουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι μένουν απαθείς και συμ­βιβασμένοι.

>>>► Κατεβάστε αυτό το τμήμα της παγκόσμιας διακήρυξης της κοσμολογικής Ηθικής