Η ΗΘΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΝΟΗΣΙΕΣ, ΨΕΜΑΤΑ, ΕΙΡΗΝΗ & ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Οι κατευθυντήριες απόψεις και οι εσω­τερικές πνευματικές αξίες...

 

Κοινωνίες εξαπατημένων με τη σφραγίδα ενός ανήθικου Κράτους

 

Προτεραιότητα του δίκαιου Κράτους πρέπει να είναι το κοινό συμφέρον. Το κοινό συμφέρον συνοπτικά είναι η επιβίωση, η ασφάλεια, η υγεία, η εκπαίδευση και η κατανόηση του ανθρώπου ως θνητού που οφείλει να σέβεται τη σύντομη ζωή των άλλων και όχι να τους χρησιμοποιεί λόγω των προσωπικών αδυναμιών και αναγκών και σε κάθε ευκαιρία. Κάθε άνθρωπος που αντιλαμβάνεται έτσι το συμφέρον του χωρίς εκμετάλλευση της όποιας αδυναμίας των άλλων χρειάζεται ένα Κράτος Πνευματικής Κατεύθυνσης. Διαφορετικά, το Κράτος είναι ένας συνασπισμός συμφερόντων, νομοθετεί για το συμβιβασμό των ανταγωνιστών μεταξύ τους με τη δικαιοσύνη όπως ο πιο ισχυρός την αντιλαμβάνεται και τα ισχυρά συμφέροντα εμποδίζουν το Κράτος να μείνει ουδέτερο και με προτεραιότητα το κοινό συμφέρον. Τότε το Κράτος έχει άλλες προτεραιότητες και το κοινό συμφέρον είναι το τελευταίο στην πολιτική του.
 

Πολλές φορές λέμε ότι η διαφθορά είναι στην ηγεσία. Έτσι εξηγούμε ότι πολλοί άνθρωποι έχουν πάρει ένα κακό παράδειγμα και μια οδηγία που εξαπλώνει τη διαφθορά στην κοινωνία.

· Όταν οι κυβερνήσεις έχουν ξεχωρίσει την οικονομία ως προϋπόθεση για την ζωή·

· όταν η πολιτική εξαντλείται σε παιχνίδια με αντίπαλα κόμματα,

· σε προώθηση οικονομικών συμφερόντων και σε ανάθεση μεγάλων έργων·

· όταν αυτοί που κυβερνούν έχουν σκοπό της ζωής τους να αυξήσουν τον πλούτο τους και να έχουν ισχυρή δύναμη μέσα στην κοινωνία.

· Όταν η πολιτική εστιάζει σε αντιπαλότητες με άλλες χώρες (για πολιτιστικές διαφορές και στην εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου) και

· με λίγα λόγια, όταν οι κυβερνήσεις είναι εκπρόσωποι ενός υπεροπτικού τρόπου ζωής και αντίληψης του κόσμου και ομάδες εξαπάτησης της κοινωνίας,
 

τότε οι νέοι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή ωριμάζουν με τη σφραγίδα της ανηθικότητας του Κράτους στο μέλλον της κοινωνίας. Η ζωή των παιδιών ξεκινάει μέσα σε μια διεφθαρμένη κοινωνία, με τα κακά παραδείγματα, με τις απατηλές ελπίδες και με την αντι-πνευματική ιδεολογία. Η διεφθαρμένη κοινωνία εξυψώνει τη ζωή με χαρακτηριστικά παρανοϊκών και μεγαλομανών ανθρώπων. Έτσι, όλοι αντιλαμβάνονται απατηλά ότι χρειάζονται χρήματα και πλούτο για να επιβιώσουν και δύναμη μέσα στην κοινωνία για να δίνουν εντολές και για να μην είναι θύματα καμίας εξουσίας. Έτσι, οι περισσότεροι άνθρωποι εξαντλούν το χρόνο και τη ζωή τους για να αποκτήσουν δύναμη και αναγνώριση και η ζωή τους περνάει χωρίς να το επιτύχουν. Ελάχιστοι είναι οι τυχεροί, αλλά και αυτοί δεν έχουν την ικανοποίηση όπως το φαντάζονταν. Έχουν υπερεκτιμήσει τα πλεονεκτήματά τους και υποτιμούν τους άλλους και ολόκληρο το Σύμπαν. Αυτή η ανήθικη ιδεολογία συνοψίζεται σε ένα Κράτος απατεώνων και καταχραστών της εξουσίας και αυτή ψηφίζουν όσοι σκέφτονται: "Είμαι επιτυχημένος, έχω δύναμη, είμαι δραστήριος για να επιβεβαιώνω τη δύναμή μου και δεν θα αφήσω άλλους να με εμποδίσουν. Θέλω να αποκτήσω δύναμη..."! Οι άνθρωποι στις καλές μέρες τους δεν αντιλαμβάνονται ότι θα πέσουν θύματα της εξαπάτησης και της αυταπάτης τους και έχουν ξεχάσει ότι η ζωή τους είναι φθαρτή, θνητή και συνδεδεμένη με τη φύση.
 

Το πρώτο και πιο μεγάλο ψέμα που καλλιεργείται σε κάθε κοινωνία εξαπατημένων και με τη σφραγίδα ενός ανήθικου Κράτους είναι, ότι τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα ζήσουν και έχουν μέλλον. Χωρίς αυτό το πρώτο ψέμα στην κοινωνία και χωρίς την καλλιέργεια της αυταπάτης για ένα καλύτερο μέλλον, ένα πλήθος πολιτικών και συλλογικών δράσεων δεν μπορούν να εφαρμοστούν με ισχυρό λόγο. Μια προϋπόθεση για να επιβάλλεται η εξουσία σε ένα κράτος απατεώνων και για να παρακινούνται οι άνθρωποι να συνεργαστούν και να συμμετέχουν σε πλήθος από δράσεις και με οποιοδήποτε στόχο είναι η εξής: Οι άνθρωποι να ξεχάσουν ότι είναι θνητοί με φυσικές, βιολογικές και ψυχολογικές αδυναμίες και να σκέφτονται σαν εκτελεστικά όργανα. Οι άνθρωποι να ζουν με την ψευδαίσθηση ότι εξυπηρετούν το δικό τους συμφέρον και βελτιώνουν τη ζωή τους μέσα σε τέτοιο σκοταδιστικό περιβάλλον, με εμπόδια για την αυτο-βελτίωση! Η αυτο-βελτίωση σημαίνει διάλυση της αυταπάτης που μας κινητοποιεί με υπερβολικές προσδοκίες και άσκοπα. Η αυτο-βελτίωση μέσα στην ανήθικη κοινωνία σημαίνει λιγότερη απληστία και υπεροψία, επίγνωση των αδυναμιών μας, αποθάρρυνση της απερίσκεφτης δράσης, ερευνητικό και αμερόληπτο πνεύμα. Γι' αυτό η αυτο-βελτίωση και ο πνευματικός προσανατολισμός δεν είναι ελκυστικά για την κοινωνική ζωή. Αντιθέτως, η πνευματική αυτο-βελτίωση και ο πνευματικός τρόπος ζωής δείχνουν μια ζωή με λιγότερο ενδιαφέρον και με λιγότερες προσδοκίες από την εξωτερική δράση. Η πνευματική αυτο-βελτίωση και ο πνευματικός τρόπος ζωής αποθαρρύνουν άσκοπες δράσεις, σβήνουν αυταπάτες και τρελές προσδοκίες και εμποδίζουν την τυφλή εμπιστοσύνη, την οποία όλοι οι απατεώνες την χρειάζονται και την εκμεταλλεύονται. *(Αναρτήθηκε: Πέμπτη, 18 Αυγούστου 2022)

 

Βλέπουμε πόσο διαφορετική είναι η πολιτική άποψη για τον άνθρωπο όταν στην πολιτική συμπεριλάβουμε τον "πνευματικό προσανατολισμό" και την αυτο-βελτίωση και όταν σκεφτούμε για τον άνθρωπο ως ύπαρξη με ερευνητική σκέψη και με ανάγκη για αυτογνωσία. Αποκαλύπτεται μια ηθική διάσταση της πολιτικής.
 

Αντιθέτως, η πολιτική χωρίς τον εσωτερικό προορισμό του ανθρώπου και χωρίς αυτή την πνευματική διάσταση εμφανίζει τον άνθρωπο ως βιολογική συσκευή, που χρειάζεται να τρώει, να πίνει και να ικανοποιεί τις βιολογικές του ανάγκες και η πολιτική καθορίζεται μόνο με εξωτερικούς στόχους. Οι άνθρωποι υπολογίζονται ως φορολογούμενοι, καταναλωτές, πολίτες μιας χώρας και η συμπεριφορά τους ερμηνεύεται κυρίως με οικονομικά κριτήρια. Έτσι, λ.χ. η εργατική τάξη διακρίνεται καθαρά από τους πλουτοκράτες και αυτές οι δύο τάξεις εμφανίζονται εντελώς αντίθετες, με αντίθετα συμφέροντα. Με την πνευματική διάσταση που έχουμε βάλει στην πολιτική (για ένα Κράτος Πνευματικής Κατεύθυνσης) εμείς βλέπουμε καθαρά ότι η συμπεριφορά τους δεν καθορίζεται μόνο από εξωτερικούς σκοπούς και από την οικονομική ανισότητα. Βλέπουμε ότι παρά τις εξωτερικές αντιθέσεις τους ενδέχεται να έχουν περισσότερες ομοιότητες. Η αντίθεση των συμφερόντων τους επίσης δεν εμποδίζει οπωσδήποτε την καλή συνεργασία μεταξύ τους. Εξάλλου, η συμπεριφορά των δύο περιπτώσεων δεν καθορίζεται αποκλειστικά από τις οικονομικές τους δυνατότητες. Παρά την οικονομική ανισότητα είναι δυνατοί πολλοί συμβιβασμοί για την επίτευξη πολλών άλλων στόχων. Ο πιο φτωχός μπορεί να μείνει αδρανής, να αδιαφορεί για την οικονομική ανισότητα, να απορρίπτει την αντιπαράθεση με τους πιο πλούσιους και να κατανοεί τη θέση τους, όταν παραδεχτεί ότι και ο ίδιος θα την προτιμούσε. Η διαφορά που εμφανίζεται στις ανθρώπινες ομάδες κυρίως με οικονομικά κριτήρια στην πολιτική είναι μια σημαντική παρατήρηση για να καθοριστεί η πολιτική. Όμως δεν είναι η πιο σημαντική παρατήρηση και αντιθέτως, χωρίς την πνευματική σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του είναι μια ακόμα απατηλή άποψη, την οποία εκμεταλλεύονται στην πολιτική για να δημιουργούν αντιπαραθέσεις ή συσπειρώσεις και για να καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες για απραγματοποίητα όνειρα και για την επίλυση των προβλημάτων.