ΖΩΗ, ΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

 

<●> Οι αισθήσεις είναι τρόποι της νόησης και το φαινόμενο της ζωής/ψυχής επίσης ξεκινάει με αυτόματη αφαίρεση πληροφοριών. (Θεμελιώδεις παρατηρήσεις απ' ευθείας για την αξεχώριστη σχέση της νόησης με τη ζωή και τον κόσμο, χωρίς ερμηνεία των φυσικών φαινομένων. Σχέση ανατρεπτική και ενοποιητική για την Ηθική, την Ψυχολογία και για επιστήμες που ερευνούν τη νοημοσύνη).

 

Τι είναι η εμβιότητα και πώς συνδέεται με την ύλη; Ποια η σχέση των αφηρημένων χωρο-χρονικών υλικών (και εξωτερικών) αλληλεπι­δράσεων με την εσω­τερικότητα; Από τις πιο μεγάλες ανατροπές και από τις πιο σημαντικές απόψεις ξεκινάει με την πιο γενική και απλή παρατήρηση που είναι η σχέση του μέρους με το σύνολο. Τα βιολογικά σώματα δεν αντιλαμβάνονται ποτέ το σύνολο των πραγμάτων. Αφού είναι συνδεμένα αξεχώριστα από το σύνολο του κόσμου, τότε πώς γίνεται αυτό (να αντιλαμβάνονται ελάχιστο και σχετικό μέρος του); 

Η εμφάνιση της ζωής και της ψυχής στην οργανωμένη ύλη γίνεται σαν φαινόμενο αφαίρεσης του κόσμου. Δημιουργούν μία νέα πραγματικότητα που δεν “υπολογίζει” ολόκληρο το Σύμπαν, και που λαμβάνει σαν πραγματικότητα μόνο όσα το “αγγίζουν”! Έτσι ξεκινούν οι αισθήσεις. Τα πρώτα δεδομένα των αισθήσεών μας ήδη είναι απο­σπασμένα γνωρίσματα και "σύντομες" απόψεις των πραγμάτων. Η αισθητικότητα είναι στην ουσία η περιορισμένη -σε εξωτερικές επιδράσεις- διανοητικότητα και όχι το αντίθετό της.

 

Η άποψη που συνοψίζεται είναι η εξής:

Η ζωή αρχίζει με το συγχρονισμένο συνδυασμό των ελάχιστων υλικών στοιχείων, τα οποία είναι κατά κάποιο τρόπο το αντίθετο του συνόλου και του Σύμ­παντος. Δηλαδή τα υλικά στοιχεία είναι η ελάχιστη πραγματικότητα και όχι το πλήρες Σύμπαν. Όταν λοιπόν, δημιουρ­γούνται οι πρώτες μορφές ζωής, αυτές

1) ξεκινούν από το σχεδόν τίποτα της απλής ύλης (1η αφαίρεση)

2) μέσα σε ένα κόσμο που είναι ασύλληπτα πιο πολύπλοκος, πιο μεγάλος και σχεδόν άγνωστος (2η αφαίρεση)

3) και αυτές οι μορφές ζωής πληροφορούνται μέσω των αισθήσεων μόνο τοπικά και για ένα ελάχιστο αριθμό επιδράσεων του περιβάλλοντος (3η αφαίρεση)

4) και κινούνται, αντιδρούν και βιώνουν με αυτές τις ελάχιστες πληροφορίες που τους είναι απαραίτητες (συνέπεια της αφαίρεσης)

5) και φυσικά αγνοούν και δεν υπολογίζουν το σύνολο του κόσμου και όσα δεν πέφτουν στα αισθητήρια όργανά τους (αφαίρεση δηλαδή).

Οι πληροφορίες που λαμβάνουν τα βιολογικά σώματα από τα αισθητήρια όργανά τους είναι ελάχιστες σε σύγκριση με τις πληροφορίες που θα μπορούσε να δώσει η πραγ­ματικότητα. Τα έμβια σώματα αισθάνονται και αντιλαμβάνονται φυσικά μόνο όσα μπορούν με τα όργανα που διαθέτουν και όσα είναι απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Όμως στην ίδια στιγμή τα πράγματα γύρω τους είναι περισσότερα, συνδέονται με πιο πολύπλοκους τρόπους, επιδρούν και αλλάζουν με περισσότερους τρόπους, ενώ εκείνα δεν αντιλαμβάνονται όλα αυτά. Οι πληροφορίες, λοιπόν, που λαμβάνουν από τα αισθητήρια όργανά τους είναι ελλιπείς, αποσπασματικές και αφηρημένες, κατά παρόμοιο τρόπο που και οι λέξεις στη γλώσσα μας εκφράζουν ελλιπώς και απο­σπασματικά τα πράγματα. Αναπό­φευκτη συνέπεια της απο­σπασματικής και της ελλιπούς πληροφόρησης, εκτός από την άγνοια είναι και η δια­στρεβλωμένη γνώση και η πλάνη.

Η ίδια η νόηση με την οποία παρατηρούμε τα πράγματα και αντι­λαμ­βανόμαστε υπάρχει επειδή διατηρείται μία εμπειρία, από τη συνήθεια κάποιων κοινών χαρα­κτηριστικών των πραγμάτων και από την παρατήρηση σταθερών σχέσεων, ομοιοτήτων και επανα­λαμβανόμενων καταστάσεων στο χρόνο.

 

Η αισθητικότητα είναι στην ουσία η περιορισμένη -σε εξωτερικές επιδράσεις- διανοητικότητα και όχι το αντίθετό της. Η διάνοια δεν κάνει μόνο με συνειδητό και λογικό τρόπο την αφαίρεση γνωρισμάτων από τις εικόνες και δε δημιουργεί μόνο τις έννοιες των λέξεων. Η αφαίρεση γνωρισμάτων και η περιληπτική άποψη των πραγμάτων ξεκινάνε αυτόματα από τα ίδια τα αισθητηριακά δεδομένα και αυτό δείχνει, ότι οι αισθήσεις είναι νοητικές ενέργειες με "πρώτη ύλη" από έξω της διάνοιας. Τα πρώτα δεδομένα των αισθήσεών μας ήδη είναι αποσπασμένα γνωρίσματα και “σύντομες” απόψεις των πραγμάτων.

Αν με τον όρο "αισθητικότητα" εννοούμε την ικανότητα να βλέπουμε, να ακούμε, να αγγίζουμε και γενικά να λαμβάνουμε κάποια πληροφορία από εξωτερικούς ερεθισμούς, τότε όπως εξηγήσαμε σύντομα πιο πάνω, η ικανότητα αυτή κάνει την ίδια λειτουργία, όπως η νόηση. Δηλαδή οι πληροφορίες που λαμβάνουμε από τα αισθητήρια όργανα είναι απο­σπασματικές και αφηρημένες (όπως είναι οι έννοιες των λέξεων) και "καταγράφονται" στη μνήμη μας έτσι όπως μας θυμίζουν κάτι σταθερό, κάτι το ίδιο, κάτι που επαναλήφθηκε, κάτι που μας προκάλεσε ιδιαίτερα ευχάριστη ή δυσάρεστη διάθεση.

Η αντίληψη (ή βιο-πληροφορία, εάν προτιμάτε) είναι περιορισμένη και απο­σπασματική γνώση της πραγματικότητας, όπως οι έννοιες του λόγου και αρχίζει αυτόματα με μία βιολογική αφαίρεση. Αν η αφαιρετική δυνατότητα ονομάζεται διάνοια ή είναι μία διανοητική δρα­στηριότητα, τότε το ίδιο πρέπει να ονομαστεί και η δυνατότητα της αντίληψης. Η ίδια η αντίληψη είναι ένα είδος εννόησης δημιουργημένη έμμεσα από τα εξωτερικά πράγματα. Η γνώση και η διανοητική δρα­στηριότητα έχει αρχίσει με το πρώτο αίσθημα και εκδηλώνεται με ήχους και με όλη τη συμπεριφορά του βιολογικού φορέα της. Η διάνοια σχετίζεται άμεσα με όλες τις ψυχικές δραστηριότητες με αρχή την πρώτη αίσθηση και είναι η ουσία της ζωής, ο λεγόμενος εσωτερικός κόσμος. Δεν υπάρχει πρώτα η ζωή ή μία α-νόητη εσωτερική ύπαρξη και μετά η γνώση. Ούτε μπορεί να διαμορφωθεί εσωτερικός/­ψυχικός κόσμος χωρίς καμία γνώση και πληροφορία. Ψυχή, εσωτερικός κόσμος και ζωή δεν υπάρχουν χωρίς καμία μορφή γνώσης και χωρίς κάποιο τρόπο νόησης και την αντίστοιχη βεβαιότητα ή αβεβαιότητα που τη συνοδεύει.

 

Η διάνοια αυτενεργεί στρέφοντας την προσοχή της ενώ με τη βοήθεια της γλώσσας μπορεί να διατηρεί την εμπειρία. Ο άνθρωπος με τη διατηρημένη εμπειρία και τη γνώση των εξωτερικών πραγμάτων διαμορφώνει απόψεις, κάνει εκτιμήσεις και παρατηρήσεις, αντιδρά συναισθηματικά δηλαδή μπορεί να σκέφτεται και έτσι να ρυθμίζει ο ίδιος τις εξωτερικές πράξεις. Χωρίς τα πράγματα να είναι παρόντα στις αισθήσεις και χωρίς εκείνα να υπάρχουν ή να τον επηρεάζουν πραγματικά. Όταν κάποιος το αγνοεί αυτό, τότε οδηγείται σ’ έναν ανόητο διαχωρισμό των συναι­σθημάτων, των επιθυμιών, των ορμών ακόμα και της ψυχής από τη γνωστική δρα­στηριότητα και φαντάζεται τη διαφορά του ανθρώπου από τα άλλα ζώα πιο μεγάλη και μεταφυσική.

 

Η ΦΥΣΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΓΝΩΣΤΗ. Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΓΕΝΙΚΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

 

 

>>> Οι προηγούμενες παρατηρήσεις γίνονται εύκολα χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις για το βιολογικό σώμα και για τον ευρύτερο κόσμο. Δεν μπορεί όμως κανένας να τις διαψεύσει και να μην εντυπωσιαστεί όταν επιβεβαιώνονται από την ερμηνεία για το σχηματισμό των πραγμάτων από την ύλη: >>>►