<●> Τι είναι η εμβιότητα και πώς συνδέεται με την ύλη; Ποια η σχέση των αφηρημένων χωρο-χρονικών υλικών (και εξω­τερικών) αλληλεπι­δράσεων με την εσω­τερικότητα;  

(Θεμελιώδεις παρατηρήσεις απ' ευθείας για την αξεχώριστη σχέση της νόησης με τη ζωή και τον κόσμο με ερμηνεία των φυσικών φαινομένων. Στην προηγούμενη ιστο­σελίδα μιλήσαμε για αυτή τη σχέση χωρίς να σκεφτούμε για φυσικά και βιολογικά φαινόμενα).

>>>► Κατεβάστε αυτό το τμήμα της κοσμολογικής θεωρίας για ένα πλήρες Σύμπαν που παρουσιάζεται σαν ελεύθερος χώρος

Από τις πιο μεγάλες θεωρητικές ανατροπές ξεκινάει με την πιο γενική και απλή παρατήρηση για τη σχέση του μέρους με το παγκόσμιο σύνολο.

>>> Με την απλή ύλη, με τα άψυχα σωματίδια εμφανίζεται το ίδιο φαι­νόμενο που ανιχνεύουμε ότι υπάρχει για ολόκληρο το Σύμ­παν. Το σύνολο του Σύμπαντος, που δεν βρίσκεται σε κανένα περι­βάλλον και είναι πάντοτε το ίδιο και αυτο­τελές, έχει άμεση σύνδεση με τον εαυτό του, δηλαδή πνευμα­τική. Καλύτερη και πιο απλή ερμη­νεία για το φαινόμενο της Ζωής δεν υπάρχει! Η άμεση σχέση που έχει το σύνολο του κόσμου με τον εαυτό του, αυτή η ίδια σχέση εμφανίζεται μέσα σε ορισμένες συνθήκες του χώρου και του χρόνου. Όλα τα φαινόμενα εμφανίζουν το Θεό και τα ζωντανά πλάσματα συμ­περιφέρονται σαν να ήταν ο Θεός, διότι είναι αυτός, όχι όμως σαν αυτο­τελής.

>>> Ύλη: η σχετική πρώτη πραγματικότητα μέσα στο ποιοτικό σύνολό της, είναι μία σχετική έλλειψη ποιότητας και πραγματικότητας μέσα στο τελειωμένο σύνολο της πραγμα­τικότητας. Μέσα στο πλήρες σύνολο συνυπάρχει εξέλιξη... και η αρχή της δημιουργίας γίνεται από την απλούστερη ύλη, η οποία είναι το σχεδόν τίποτα. Το αντίθετο του συνολικού κόσμου είναι η ύλη (ποσότητες που κινούνται και μετα­βάλλονται πολύ γρήγορα, μη ξεχνάμε).

>>> Τα πράγματα γίνονται με τη σταθερή παρουσία του ολοκληρωμένου Σύμπαντος, που συμμετέχει σαν το Κοινό και σταθερό Σύνολο με το βασικό γνώρισμα της (γενικής) έννοιας. Στην ουσία, αυτά είναι ο ίδιος ο Θεός σαν ατελής μέσα στο χρόνο και στο χώρο και ο κενός χώρος είναι το πλήρες Σύμπαν με το σύνολο της ενέργειας σε κατάσταση ισορροπίας.

>>> Η ακραία διαφορά μεταξύ πνεύματος/ψυχής και ύλης/σώματος δεν είναι άλλη από τη διαφορά μεταξύ του παγκόσμιου συνόλου και του μέρους. Το παγκόσμιο σύνολο δεν υπάρχει μόνο όπως φαίνεται σαν κατα­κερματισμένο, μόνο με τους εξωτερικούς τρόπους σύνδεσης των πραγμάτων (στις ξεχωριστές στιγμές του χρόνου).

>>> Ψυχή και αίσθηση: Η ά-μεση, εσωτερική και ταυτό­χρονη παρουσία του ολοκλη­ρωμένου Σύμ­παντος περι­ορισμένα στο χρόνο και στο χώρο, όταν τα δο­μικά στοιχεία μπορούν να συγ­χρο­νιστούν.

<·> Δεν χρειάζεται η κοσμο­λογία και η αστρο­φυσική ούτε κανένας θεάνθρωπος για να αντι­ληφθούμε το γεγονός, ότι η γνώση προσφέρει ελευθερία και πολλές επιλογές στη ζωή' ότι με την άγνοια θα ήμασταν όπως τα άλλα ζώα, ενώ με την ατέλεια στη γνώση γινόμαστε παρανοϊκοί και συμπεριφερόμαστε επικίνδυνα. Ότι για να ζήσουμε χρειαζόμαστε κυρίως την αλήθεια και όχι το ψέμα, την ανοχή και την κατα­νόηση και όχι την απερίσκεφτη αγριάδα, την αυτοσυγκράτηση των συναι­σθηματικών φορτίων και όχι την άμεση αντίδρασή μας, ότι χρειάζεται λίγος χρόνος για σκέψη και όχι η ανεξέλεγκτη φυγή από τον εαυτό μας μέσα από τις σχέσεις μας με τα πράγματα. Χρειαζόμαστε την ικανότητα σωστής εκτίμησης και σκέψης και όχι τη βιαστική κρίση και την απερισκεψία. Χρειαζόμαστε να σκεφτόμαστε αμερόληπτα και να συμ­περι­φερόμαστε δίκαια και όχι να μετα­χειριζόμαστε όλα τα πράγματα σαν εργαλεία για τις προσωπικές μας απολαύσεις. Χρειαζόμαστε να έχουμε εμπειρία και να απο­φασίζουμε ώριμα και όχι να είμαστε πνευματικά αδύναμοι και υπάκουα εκτελεστικά όργανα. Χρειαζόμαστε και τη γενναιότητα για να μπορούμε να αντιδρούμε, να απορ­ρίπτουμε, να παραδεχόμαστε και να μην προδίδουμε τις αξίες μας κάτω από την πίεση των κοινωνικών συνθηκών ή με το δέλεαρ κάποιων φθηνών ανταλ­λαγμάτων. Δεν χρειάζεται η κοσμο­λογία και η αστροφυσική για να αντι­ληφθούμε πως αντιθέτως, δεν θα αξιο­ποιήσουμε καλύτερα την ύπαρξή μας, εάν οι απόψεις μας είναι λανθασμένες ή όταν πράττουμε χωρίς γνώση και πληροφόρηση, όταν προκαλούμε απο­σταθερο­ποίηση στη ζωή των άλλων, όταν ζούμε χωρίς να το έχουμε ποτέ σκεφτεί και λοιπά. Ακόμα και οι πιο «κακοί» άνθρωποι ενδέχεται να έχουν μια συγκεχυμένη εκτίμηση για μερικές εσωτερικές αξίες, ασχέτως αν επιλέγουν και φαίνονται να ζουν όπως αν είχαν πλήρη άγνοια. Με λίγα λόγια, διαπιστώνουμε μια διαχρονική Ηθική για την αξιοποίηση της ανθρώπινης ζωής, για το ξεπέρασμα πολλών κακών που εμποδίζουν την ευτυχία και την ειρήνη και τα οποία πηγάζουν από μέσα μας. Μέσα μας, όχι από το στομάχι (με τη βιολογική έννοια) αλλά από το πνεύμα με το οποίο διαρκώς ρυθμίζονται οι πράξεις και οι αντιδράσεις μας. Η εξωτερική δράση, ακόμα και με τις αυτο­κατα­στροφικές συνέπειες, επίσης γίνεται με τη συμμετοχή του πνεύματος και ρυθμίζεται με σκέψεις και γνώσεις.

Η 1η δημοσίευση

ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ - ΠΛΗΡΕΣ ΣΥΜΠΑΝ, ΥΛΗ, ΧΩΡΟΣ & ΧΡΟΝΟΣ