ΚΕΝΤΡΙΚΗ • ΕΠΑΝΩ • Ύλη και ψυχή

 

Ποια θα είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού στο χώρο της σύγχρονης Κοσμολογίας και της Φυσικής ?

 

(

 

)

Σελ. 3 από 5

 

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΣΥΜΠΑΝ  ΚΑΙ  ΘΕΟΣ

 

 

 

Η θεωρία του "Τελειωμένου Χρόνου και του Ολοκληρωμένου Σύμπαντος" εξηγεί ορθολογικά τους φυσικούς νόμους και πώς εφαρμόζονται στο φυσικό κόσμο. Η εξήγηση των φυσικών νόμων εμπλέκει το ρόλο του Θεού στο Σύμπαν (σαν λογισμικό του Κόσμου) και τη σχέση του Θεού με την πληροφορία και με τη ζωή. Στις σύντομες σκέψεις που ακολουθούν δεν διατυπώνεται η απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού, αλλά μερικές σημαντικές παρατηρήσεις, οι οποίες εάν είναι εύστοχες οδηγούν για πρώτη φορά στην απόδειξη με τον τρόπο που θα ήθελαν με τις απαιτήσεις της Επιστήμης...

 

 

 

<•> Το λεπτό όριο στις έννοιες του Θεού και της Ζωής που επιδέχεται συσχετισμό με έννοιες της φυσικής και μπορεί να οδηγήσει άμεσα στο συμπέρασμα ότι υπάρχει Θεός, το λεπτό όριο αυτό συνορεύει με κοινές λέξεις όπως “άμεσο και έμμεσο”, “εσωτερικό και εξωτερικό”, "νόηση και ύλη", “σταθερός και ασταθής”, “ισορροπία και μεταβολή”, “ταυτόχρονο", ”σύνολο και μέρος".  

 

Σύμφωνα με την κοσμο­λογική θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, το πλήρες Σύμπαν είναι αμετάβλητο στο σύνολο ενός μέγιστου συνολικού χρόνου (Μέγιστη Περίοδος) και Είναι Ά-μεσα αυτό που Είναι, χωρίς αρχή. Τα επιμέρους πράγματα υπάρχουν σχετικά εμ­μέσως και εξωτερικά (και υλικά) τη στιγμή που το αμετάβλητο Σύμπαν Υπάρχει ταυτοχρόνως (και άμεσα) με αυτά. Ε, λοιπόν, δε φαίνεται πώς, αλλά οι παραπάνω λίγες σειρές σχεδόν έχουν απο­καλύψει την ύπαρξη του Θεού με απίστευτο ορθολογικό τρόπο!

Όταν λοιπόν, οι ερευνητές μέσα από τη σύγχρονη Κοσμολογία και τη Φυσική καταλήξουν τελικά σε αυτή τη διαπίστωση για το ολοκληρωμένο Σύμπαν και για την εξωτερική σχετικότητα των υλικών πραγμάτων' όταν οι μαθηματικοί υπολογισμοί θα αποδείξουν το αποτέλεσμα, ότι το Σύμπαν είναι αμετάβλητο και Υπάρχει σε μία Συνολική Στιγμή, όταν αποδειχθεί λέω, ότι το Σύμπαν γίνεται από τον εαυτό του με σχετικό, εξωτερικό, έμμεσο, υλικό τρόπο από το Σύμπαν το οποίο απουσιάζει, ενώ αυτό υπάρχει άμεσα και τελειωμένο, όταν διαπιστώσουν με τη γλώσσα των μαθηματικών, ότι ο κενός χώρος έχει ορισμένες ιδιότητες και δυναμική ενέργεια και συνδέεται με το απών Σύμπαν και ότι τα δομικά υλικά στοιχεία, από τα οποία το πλήρες Σύμπαν αρχίζει σχετικά να γίνεται, αυτά αποτελούν ταλαντώσεις ενέργειας του πεπερασμένου χώρου, τότε, που δεν θα έχουν καμία αμφιβολία για αυτή τη φυσική ερμηνεία, μία λογική απορία θα τους συγκλονίσει και θα επιχειρούν να εντυπωσιάσουν τον κόσμο με εκλαϊκευμένα βιβλία: Αφού το Σύμπαν είναι κάτι σαν ένα μόνο πράγμα συμπαγές, αδιαίρετο, αμετάβλητο, ακίνητο τότε πώς συμμετέχει με τη συνολική ενέργειά του σε όλες τις υλικές εξελίξεις; Πώς χωρίς να “κουνήσει το δακτυλάκι του” και έτσι μαύρο, απών και αφανώς αυτό τροφοδοτεί με ενέργεια τα πάντα και χρειάζεται για τη δομή της ύλης; Ή μάλλον πώς τα πάντα αντλούν και δίνουν ενέργεια έτσι συγχρονισμένα, ώστε να διατηρείται η δομή της ύλης και το Σύμπαν να παραμένει χωρίς δρα­στηριότητα; Διότι το Σύμπαν θα προκύψει ανενεργό, κενό και ανύπαρκτο από τους μαθηματικούς τύπους, αλλά σε μόνιμη σχέση με τον υλικό κόσμο μας ! 

Πώς είναι δυνατόν να Υπάρχει το Σύμπαν ταυτοχρόνως και να συνδέεται άμεσα με τα υλικά πράγματα, θα αναρωτιούνται ακόμα, ενώ θα έχουν απαντήσει! Τα μικρο­σκοπικά υλικά στοιχεία με τα  οποία υπάρχουν όλα τα αισθητά πράγματα θα εξηγηθούν ως μικρές αυξο­μειώσεις ενέργειας και ως ποσότητες, οι οποίες μετα­βιβάζονται  κατά κύματα με τις πιο υψηλές συχνότητες από τη διατάραξη στην συνολική ενέργεια του κενού χώρου. Όταν θα λέμε ότι το Σύμπαν υπάρχει άμεσα και ταυτοχρόνως θα εννοούμε, ότι ο υλικός κόσμος είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με το ολοκληρωμένο Σύμπαν. Ο υλικός κόσμος θα εξηγηθεί σαν μόνιμη παρουσία από τις συγχρονισμένες μικρο-μεταβολές στην αδημιούργητη και ισο­σταθμισμένη χωρο-ενέργεια, δηλαδή σαν τρόποι με τους οποίους διατηρείται μία κοινή ουσία, όπως θα συμφωνούσε και ο φιλόσοφος του 17ου αιώνα, ο Σπινόζα. Τα υλικά πράγματα δεν θα τα θεωρούμε σαν φτιαγμένα από ουσία αλλά σαν έλλειψη από την πραγματική ουσία, αφού η ύλη τους θα είναι αστραπιαίες μεταβολές μιας ταυτόχρονης ενέργειας ή μιας κοινής ουσίας, ενός γιγάντιου πεδίου και όπως αλλιώς αποκαλέσουν τον πεπερασμένο χώρο -αυτό που τόσο άδειο και άχρηστο φαινόταν !

Τα πράγματα δεν θα θεωρούνται δημιουργημένα μόνο από το εξωτερικό τους, χωρίς την ταυτόχρονη συμμετοχή του Κοινού Συνόλου τους. Υπάρχει μόνιμα και ταυτόχρονα κάποια επενέργεια σε όλα τα υλικά πράγματα, ανεξαρτήτως του χώρου και του χρόνου που βρίσκονται. Και ο κοινός (συνολικός) χρόνος όπου όλα υπάρχουν και συνδέονται δεν είναι μόνο η στιγμή που εκείνα συνυπάρχουν εξωτερικά. Ο κοινός χρόνος συμπεριλαμβάνει τις στιγμές που τα υλικά πράγματα  αλληλε­πιδρούν με όλους τους δυνατούς τρόπους. Η παρουσία των υλικών πραγμάτων “αντανακλά” και προϋποθέτει τη δράση όλων των επιμέρους πραγμάτων από όλους τους χρόνους και τους χώρους, με όλους τους τρόπους.

Την εσωτερικότητα και την "ψυχή" του Σύμπαντος θα την αποκαλούν αυτοτέλεια και σταθερότητα ενός εκτός χρόνου και χώρου πράγματος, το οποίο ενεργεί ά-μεσα στον εαυτό του. Αφού όμως, το Σύμπαν όπως το αντι­λαμ­βανόμαστε γίνεται σχετικά σαν έμμεσο, εξωτερικό και ελλιπές, άρα η αφηρημένη σταθερότητα του συνόλου δεν θα είναι φυσική, θα είναι κάτι που επιτυγχάνεται με τον πιο πολύπλοκο τρόπο... Αντιθέτως, αυτή η σταθερότητα προϋπάρχει και "συμμετέχει" στην πορεία όλων των υλικών εξελίξεων, αφού αυτή βάζει τα μέγιστα και τα ελάχιστα όρια στις μεταβολές της ενέργειας σε όλες τις περιπτώσεις, πάντοτε στο χρόνο και παντού μέσα στο χώρο και έτσι επιτυγχάνεται ο συγχρονισμός στα δομικά στοιχεία, με τις αλληλε­πιδράσεις των οποίων γίνονται όλα τα υλικά πράγματα. Όπως είχε διατυπωθεί μερικά χρόνια νωρίτερα:

«Η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού και η διανοητική αρχή της ζωής ή της εσωτερικότητας για την εμπειρική επιστήμη θα είναι η ταυτότητα του χρόνου με το χώρο και η αφηρημένη σταθερότητα του Σύμπαντος, δηλαδή η ανούσια αμεσότητα. σ 221 (…)

Η αμεσότητα, η σταθερότητα και η ενότητα του Σύμπαντος υπάρχει σχετικά έμμεσα και εξωτερικά μέσα στο χρόνο και όλα τα λεγόμενα πράγματα είναι μερικοί από τους τρόπους, με τους οποίους είναι μόνο άμεσα και ανέκαθεν το Κοινό Σύνολο” σ 242 Μπορούμε να δούμε τον κόσμο με δύο αντίθετους τρόπους: σε εξέλιξη ή σταθερό. Σαν αφηρημένη, εξωκαθορισμένη και τυχαία υλική ύπαρξη μέσα στο χρόνο ή σαν συνολική ποιότητα άμεσα-εσωτερικά αυτοκαθορισμένη. Είναι και οι δύο αληθινοί». σ 337 και στο οπισθόφυλλο. "Ο Θεός είναι η ουσία όλων των λεγόμενων πραγμάτων, που δεν είναι τίποτε άλλο από χρονικές σχέσεις" σ387

Αν η πραγματικότητα σαν σύνολο δεν ήταν άμεσα από τον εαυτό της σαν σταθεροποιημένη και αυτοκαθορισμένη ύπαρξη, τότε θα ήταν αδύνατη η σταθερότητα, η ενότητα, η συνέχεια και η ποιότητα μέσα στην υλο-εξωτερική δρα­στηριότητα και επομένως κάθε εμφάνιση ζωής και διάνοιας με τους υλικούς φορείς. σ 388

Με τέτοια κατάληξη στο χώρο της επιστήμης, θα μεταβληθούν πολλές από τις βασικές έννοιες της, όπως η "ύλη", τα "σωματίδια", ο "κενός χώρος", η "ηλεκτρο­μαγνητική ακτινοβολία", η "βαρυτική έλξη", "η διατήρηση της ενέργειας" και οι νέες σχέσεις μεταξύ των φαινομένων θα φέρουν την Επιστήμη στο σύνολό της σε νέα εποχή. Η κατανόηση της ύλης σαν φαινόμενο μεταβολής και ανταλλαγής στην ενέργεια ενός κοινού αλλά όχι κενού χώρου, η σχέση της ύλης με συγκεκριμένες ζώνες συχνοτήτων στη μεταβολή της (ηλεκτρο­μαγνητικής) ενέργειας και η κατανόηση των φυσικών σταθερών (c, G, h, H), οι οποίες συνδέονται με (σταθερά και κοινά) ελάχιστα και μέγιστα όρια, θα διαφωτίσουν πλήθος φαινομένων και θα εξηγήσουν τις μεγάλες αντιθέσεις που χώρισαν τους φιλόσοφους για πολλούς αιώνες. Ιδιαίτερα για το ζήτημα του Θεού και της ζωής, οι έννοιες του “άμεσου” και του “έμμεσου” και του “ταυτόχρονου”, θα αποκτήσουν μία νέα διαφωτιστική σημασία.

Μία τέτοια μεγάλη αντίθεση είναι του εξωτερικού και του εσωτερικού, του υλικού και του νοητού. Ο ρόλος του χρόνου, του ταυτόχρονου και η σχέση της χωρο-ενέργειας με τους υλικούς φορείς θα φανερώσουν την πραγματική διαφορά που υπάρχει στις έννοιες της ύλης και της εμβιότητας ή της νόησης. 

 

 

 

Να τονιστεί ο ρόλος της ταυτόχρονης αλληλεπίδρασης και της  αλληλεπίδρασης με τον πιο γρήγορο τρόπο στην εξέλιξη της ύλης, στην εμφάνιση της ψυχής και της σκέψης. Σημειώστε, η υλική αλλη­λεπίδραση μπορεί να γίνεται με πιο γρήγορο τρόπο (ίσως και με λιγότερη δαπάνη ενέργειας) στη μικρότερη απόσταση και μέσω πεδίων. Αναρωτηθήκατε γιατί η ζωή και η ψυχή ξεκινάνε από τις μικρο­σκοπικές διαστάσεις και όχι με το συνδυασμό χονδροειδών υλικών; Οι έμβιοι οργανισμοί μπορούν να είναι μικροσκοπικοί με ελάχιστη ποσότητα ύλης και οι πληροφορίες που ρυθμίζουν την ανάπτυξη των ζωντανών οργανισμών είναι κωδικοποιημένες σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις και οι πιο πολύπλοκοι οργανισμοί χρειάστηκαν για να γίνουν τους πιο απλούς που είναι μικροσκοπικοί. Δεν συνδυάστηκαν βότσαλα, σκόνη ή βράχοι για να προκύψει ζωή, αλλά μόρια και άτομα.

 

Η αρχή της ζωής, όπως και του συγχρονισμού στην αλλη­λεπίδραση πολλών σωματιδίων, επιτυγχάνονται με τους πιο γρήγορους τρόπους αλληλε­πίδρασης και στις πιο μικρο­σκοπικές διαστάσεις και οι τρόποι αυτοί προϋπο­θέτουν την ταυτόχρονη παρουσία του 100% ολοκληρωμένου Σύμπαντος, που σε εμάς φαίνεται σαν απουσία του κενού χώρου...

 

www.cosmonomy.eu Η πρώτη δημοσίευση στη Γη

 

Ο άνθρωπος με τη σκέψη αυτορυθμίζει τη συμπεριφορά του (τι θα κάνει ή δεν θα κάνει) συνυπολογίζοντας πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν ή προβλέπει και αναμένει να γίνουν στο μέλλον.  Με τη σκέψη διατηρεί και φαντάζεται σαν παρόντα όσα είναι απόντα από τις αισθήσεις του, αγκαλιάζοντας το χρόνο. Η συμπεριφορά του δεν καθορίζεται μόνο περιστασιακά και αποκλειστικά από τις στιγμιαίες πληροφορίες που του στέλνουν τα αισθητήρια όργανα, όπως συμβαίνει σε μία κότα.

Εάν λοιπόν, αποδειχτεί μαθηματικώς, ότι το Σύμπαν είναι ολοκληρωμένο και ταυτόχρονο, πριν από τη σχετική στιγμή που βρίσκονται τα επιμέρους πράγματα, τότε μία από τις πιο εκπληκτικές θεωρητικές συνέπειες αυτής της επιστημονικής γνώσης θα είναι η αυτορύθμιση του Σύμπαντος και ο συνυπολογισμός όλων των πραγμάτων από το παρελθόν και το μέλλον για την κάθε επιμέρους εξέλιξη. Η παρουσία και οι κινήσεις των επιμέρους πραγμάτων δεν θα είναι ένα αποτέλεσμα, το οποίο έγινε δυνατό από τις περιστασιακές εξωτερικές συνθήκες και σε μία τυχαία χρονική στιγμή. Κάθε πράγμα και κάθε κίνηση θα γίνονται αποδεδειγμένα με τη μόνιμη συμμετοχή του Κοινού Συνόλου τους, με το οποίο όλα θα νοούνται συνδεδεμένα εσωτερικά και μικροσκοπικά και όχι μόνο με τις εξωτερικές τους αλληλε­πιδράσεις. Με άλλα λόγια, θα προκύψει θεωρητικά ένας τρόπος ενέργειας, όπως της ανθρώπινης σκέψης...

 

 

ΠΙΣΩ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ  ΚΑΙ  ΘΕΟΣ

Σελ. 3 από 5

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ

Back To Top

 

 

the-background

Go to Top