Ποια θα είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού στο χώρο της σύγχρονης Κοσμολογίας και της Φυσικής ?

<•> Το λεπτό όριο στις έννοιες του Θεού και της Ζωής που επιδέχεται συσχετισμό με έννοιες της φυσικής και μπορεί να οδηγήσει άμεσα στο συμπέρασμα ότι υπάρχει Θεός, το λεπτό όριο αυτό συνορεύει με κοινές λέξεις όπως “άμεσο και έμμεσο”, “εσωτερικό και εξωτερικό”, "νόηση και ύλη", “σταθερός και ασταθής”, “ισορροπία και μεταβολή”, “ταυτόχρονο", ”σύνολο και μέρος".  

 

Όταν λοιπόν, οι ερευνητές μέσα από τη σύγχρονη Κοσμολογία και τη Φυσική καταλήξουν τελικά σε αυτή τη διαπίστωση για το ολοκληρωμένο Σύμπαν και για την εξωτερική σχετικότητα των υλικών πραγμάτων' όταν οι μαθηματικοί υπολογισμοί θα αποδείξουν το αποτέλεσμα, ότι το Σύμπαν είναι αμετάβλητο και Υπάρχει σε μία Συνολική Στιγμή, όταν αποδειχθεί λέω, ότι το Σύμπαν γίνεται από τον εαυτό του με σχετικό, εξωτερικό, έμμεσο, υλικό τρόπο από το Σύμπαν το οποίο απουσιάζει, ενώ αυτό υπάρχει άμεσα και τελειωμένο, όταν διαπιστώσουν με τη γλώσσα των μαθηματικών, ότι ο κενός χώρος έχει ορισμένες ιδιότητες και δυναμική ενέργεια και συνδέεται με το απών Σύμπαν και ότι τα δομικά υλικά στοιχεία, από τα οποία το πλήρες Σύμπαν αρχίζει σχετικά να γίνεται, αυτά αποτελούν ταλαντώσεις ενέργειας του πεπερασμένου χώρου, τότε, που δεν θα έχουν καμία αμφιβολία για αυτή τη φυσική ερμηνεία, μία λογική απορία θα τους συγκλονίσει και θα επιχειρούν να εντυπωσιάσουν τον κόσμο με εκλαϊκευμένα βιβλία: Αφού το Σύμπαν είναι κάτι σαν ένα μόνο πράγμα συμπαγές, αδιαίρετο, αμετάβλητο, ακίνητο τότε πώς συμμετέχει με τη συνολική ενέργειά του σε όλες τις υλικές εξελίξεις; Πώς χωρίς να “κουνήσει το δακτυλάκι του” και έτσι μαύρο, απών και αφανώς αυτό τροφοδοτεί με ενέργεια τα πάντα και χρειάζεται για τη δομή της ύλης; Ή μάλλον πώς τα πάντα αντλούν και δίνουν ενέργεια έτσι συγχρονισμένα, ώστε να διατηρείται η δομή της ύλης και το Σύμπαν να παραμένει χωρίς δρα­στηριότητα; Διότι το Σύμπαν θα προκύψει ανενεργό, κενό και ανύπαρκτο από τους μαθηματικούς τύπους, αλλά σε μόνιμη σχέση με τον υλικό κόσμο μας ! 

Πώς είναι δυνατόν να Υπάρχει το Σύμπαν ταυτοχρόνως και να συνδέεται άμεσα με τα υλικά πράγματα, θα αναρωτιούνται ακόμα, ενώ θα έχουν απαντήσει! Τα μικρο­σκοπικά υλικά στοιχεία με τα  οποία υπάρχουν όλα τα αισθητά πράγματα θα εξηγηθούν ως μικρές αυξο­μειώσεις ενέργειας και ως ποσότητες, οι οποίες μετα­βιβάζονται  κατά κύματα με τις πιο υψηλές συχνότητες από τη διατάραξη στην συνολική ενέργεια του κενού χώρου. Όταν θα λέμε ότι το Σύμπαν υπάρχει άμεσα και ταυτοχρόνως θα εννοούμε, ότι ο υλικός κόσμος είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με το ολοκληρωμένο Σύμπαν. Ο υλικός κόσμος θα εξηγηθεί σαν μόνιμη παρουσία από τις συγχρονισμένες μικρο-μεταβολές στην αδημιούργητη και ισο­σταθμισμένη χωρο-ενέργεια, δηλαδή σαν τρόποι με τους οποίους διατηρείται μία κοινή ουσία, όπως θα συμφωνούσε και ο φιλόσοφος του 17ου αιώνα, ο Σπινόζα. Τα υλικά πράγματα δεν θα τα θεωρούμε σαν φτιαγμένα από ουσία αλλά σαν έλλειψη από την πραγματική ουσία, αφού η ύλη τους θα είναι αστραπιαίες μεταβολές μιας ταυτόχρονης ενέργειας ή μιας κοινής ουσίας, ενός γιγάντιου πεδίου και όπως αλλιώς αποκαλέσουν τον πεπερασμένο χώρο -αυτό που τόσο άδειο και άχρηστο φαινόταν !

Τα πράγματα δεν θα θεωρούνται δημιουργημένα μόνο από το εξωτερικό τους, χωρίς την ταυτόχρονη συμμετοχή του Κοινού Συνόλου τους. Υπάρχει μόνιμα και ταυτόχρονα κάποια επενέργεια σε όλα τα υλικά πράγματα, ανεξαρτήτως του χώρου και του χρόνου που βρίσκονται. Και ο κοινός (συνολικός) χρόνος όπου όλα υπάρχουν και συνδέονται δεν είναι μόνο η στιγμή που εκείνα συνυπάρχουν εξωτερικά. Ο κοινός χρόνος συμπεριλαμβάνει τις στιγμές που τα υλικά πράγματα  αλληλε­πιδρούν με όλους τους δυνατούς τρόπους. Η παρουσία των υλικών πραγμάτων “αντανακλά” και προϋποθέτει τη δράση όλων των επιμέρους πραγμάτων από όλους τους χρόνους και τους χώρους, με όλους τους τρόπους.

Την εσωτερικότητα και την "ψυχή" του Σύμπαντος θα την αποκαλούν αυτοτέλεια και σταθερότητα ενός εκτός χρόνου και χώρου πράγματος, το οποίο ενεργεί ά-μεσα στον εαυτό του. Αφού όμως, το Σύμπαν όπως το αντι­λαμ­βανόμαστε γίνεται σχετικά σαν έμμεσο, εξωτερικό και ελλιπές, άρα η αφηρημένη σταθερότητα του συνόλου δεν θα είναι φυσική, θα είναι κάτι που επιτυγχάνεται με τον πιο πολύπλοκο τρόπο... Αντιθέτως, αυτή η σταθερότητα προϋπάρχει και "συμμετέχει" στην πορεία όλων των υλικών εξελίξεων, αφού αυτή βάζει τα μέγιστα και τα ελάχιστα όρια στις μεταβολές της ενέργειας σε όλες τις περιπτώσεις, πάντοτε στο χρόνο και παντού μέσα στο χώρο και έτσι επιτυγχάνεται ο συγχρονισμός στα δομικά στοιχεία, με τις αλληλε­πιδράσεις των οποίων γίνονται όλα τα υλικά πράγματα. Όπως είχε διατυπωθεί μερικά χρόνια νωρίτερα:

«Η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού και η διανοητική αρχή της ζωής ή της εσωτερικότητας για την εμπειρική επιστήμη θα είναι η ταυτότητα του χρόνου με το χώρο και η αφηρημένη σταθερότητα του Σύμπαντος, δηλαδή η ανούσια αμεσότητα. σ 221 (…)

“Η αμεσότητα, η σταθερότητα και η ενότητα του Σύμπαντος υπάρχει σχετικά έμμεσα και εξωτερικά μέσα στο χρόνο και όλα τα λεγόμενα πράγματα είναι μερικοί από τους τρόπους, με τους οποίους είναι μόνο άμεσα και ανέκαθεν το Κοινό Σύνολο” σ 242 Μπορούμε να δούμε τον κόσμο με δύο αντίθετους τρόπους: σε εξέλιξη ή σταθερό. Σαν αφηρημένη, εξωκαθορισμένη και τυχαία υλική ύπαρξη μέσα στο χρόνο ή σαν συνολική ποιότητα άμεσα-εσωτερικά αυτοκαθορισμένη. Είναι και οι δύο αληθινοί». σ 337 και στο οπισθόφυλλο. "Ο Θεός είναι η ουσία όλων των λεγόμενων πραγμάτων, που δεν είναι τίποτε άλλο από χρονικές σχέσεις" σ387

Αν η πραγματικότητα σαν σύνολο δεν ήταν άμεσα από τον εαυτό της σαν σταθεροποιημένη και αυτοκαθορισμένη ύπαρξη, τότε θα ήταν αδύνατη η σταθερότητα, η ενότητα, η συνέχεια και η ποιότητα μέσα στην υλο-εξωτερική δρα­στηριότητα και επομένως κάθε εμφάνιση ζωής και διάνοιας με τους υλικούς φορείς. σ 388

Με τέτοια κατάληξη στο χώρο της επιστήμης, θα μεταβληθούν πολλές από τις βασικές έννοιες της, όπως η "ύλη", τα "σωματίδια", ο "κενός χώρος", η "ηλεκτρο­μαγνητική ακτινοβολία", η "βαρυτική έλξη", "η διατήρηση της ενέργειας" και οι νέες σχέσεις μεταξύ των φαινομένων θα φέρουν την Επιστήμη στο σύνολό της σε νέα εποχή. Η κατανόηση της ύλης σαν φαινόμενο μεταβολής και ανταλλαγής στην ενέργεια ενός κοινού αλλά όχι κενού χώρου, η σχέση της ύλης με συγκεκριμένες ζώνες συχνοτήτων στη μεταβολή της (ηλεκτρο­μαγνητικής) ενέργειας και η κατανόηση των φυσικών σταθερών (c, G, h, H), οι οποίες συνδέονται με (σταθερά και κοινά) ελάχιστα και μέγιστα όρια, θα διαφωτίσουν πλήθος φαινομένων και θα εξηγήσουν τις μεγάλες αντιθέσεις που χώρισαν τους φιλόσοφους για πολλούς αιώνες. Ιδιαίτερα για το ζήτημα του Θεού και της ζωής, οι έννοιες του “άμεσου” και του “έμμεσου” και του “ταυτόχρονου”, θα αποκτήσουν μία νέα διαφωτιστική σημασία.

Μία τέτοια μεγάλη αντίθεση είναι του εξωτερικού και του εσωτερικού, του υλικού και του νοητού. Ο ρόλος του χρόνου, του ταυτόχρονου και η σχέση της χωρο-ενέργειας με τους υλικούς φορείς θα φανερώσουν την πραγματική διαφορά που υπάρχει στις έννοιες της ύλης και της εμβιότητας ή της νόησης.