Ποια θα είναι η απόδειξη της ύπαρξης του Θεού στο χώρο της σύγχρονης Κοσμολογίας και της Φυσικής ?

Μία από τις πιο μεγάλες ανατροπές που φέρνει η κοσμο­λογική θεωρία του "ολοκληρωμένου και σταθεροποιημένου - εντός μιας μεγάλης περιόδου- Σύμπαντος" είναι, ότι για πρώτη φορά, το φαινόμενο της ζωής συνδέεται με τους γνωστούς φυσικούς νόμους και δεν απομένει σαν ξένο φαινόμενο μέσα στον κόσμο, σαν ένα άλμα μίας διχασμένης (υλικής-πνευματικής) φύσης. Για πρώτη φορά - αν και ακόμα σε αρχικό στάδιο -, η παρουσία της ζωής ερμηνεύεται και βασίζεται σε μια ερμηνεία για τη δημιουργία της ύλης και του Σύμπαντος (κόσμου). Μέχρι τώρα, ο κόσμος περιγραφόταν σα να ξεκινάει από σχετικά λίγα δομικά στοιχεία και τα πράγματα να συνδέονται μεταξύ τους μόνο σαν εξωτερικά μεταξύ τους. Σχεδόν όλοι (και ιδιαίτερα όσοι είναι επιστημονικά καταρτισμένοι) σκέφτονται, ότι τα πράγματα γίνονται επενεργώντας το ένα στο άλλο και όλα χρησιμοποιώντας τα ίδια δομικά στοιχεία. Πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να αντιστέκονται σε αυτή την επιστημονική αντίληψη και φαντάζονται, ότι μαζί με τα υλικά πράγματα συνυπάρχουν άυλες μορφές ζωής (όπως ψυχές, πνεύματα και άγγελοι). Η επιστημονική (και υλιστική) αντίληψη δεν είναι λανθασμένη, όμως περιέχει τη μισή αλήθεια. Η άλλη άποψη που αναμιγνύει αόρατες ζωντανές υπάρξεις στον υλικό κόσμο και οι άνθρωποι τις ονομάζουν όπως τις φαντάζονται (είτε σαν υπερφυσικό θεό, είτε σαν άυλες ψυχές, είτε σαν πνεύματα, είτε σαν ζωικές δυνάμεις, είτε σαν πνευματικές ουσίες και λοιπά), δυστυχώς αυτή είναι μία πρωτόγονη άποψη, με αχαλίνωτη φαντασία και λανθασμένη. Ούτε οι μεν (με την υλιστική θεωρία) ούτε οι δε (με τις φανταστικές απόψεις) έχουν μία πειστική άποψη για το πώς η ζωή εμφανίζεται στο φυσικό κόσμο. Μια απάντηση σε αυτό το ζήτημα (για την εμφάνιση της ζωής στον υλικό κόσμο) εκτός από μια ερμηνεία του φαινομένου της ζωής θα οδηγήσει σε μια καλύτερη κατανόηση του ρόλου της ζωής στον κόσμο και ιδιαίτερα για τον άνθρωπο.

Λοιπόν, για πρώτη φορά διατυπώνεται μία ορθολογική άποψη που βασίζεται σε μία κοσμο­λογική θεωρία και στην περιγραφή του υλικού κόσμου. Η κοσμο­λογική θεωρία εξηγεί πως η ύλη για να υπάρχει χρειάζεται ένα σύνολο κόσμου, αυτό που αποκαλούμε "Σύμπαν" και επιπλέον πως όχι μόνο χρειάζεται ένα σύνολο πραγματικότητας, αλλά και αξιώνει ότι το Σύμπαν πρέπει να είναι πλήρες 100% και ταυτόχρονο! Αυτή η τρελή άποψη τελικά είναι η πιο λογική άποψη, αφού όχι μόνο οδηγεί σε ερμηνεία του φαινομένου της ζωής, αλλά πρώτα από όλα ερμηνεύει πολλά φαινόμενα της φυσικής και ρίχνει φως σε μεγάλες απορίες των φυσικών. (...)  Εδώ δεν θα επεκταθούμε όσο χρειάζεται στη φυσική ερμηνεία του κόσμου και σε ζητήματα της φυσικής. Για την αξιοπιστία αυτής της φυσικής ερμηνείας για τη δομή της ύλης και την αρχή του Σύμπαντος χρειάζεται ξεχωριστή παρουσίαση και λίγο πιο κουραστική μελέτη. Θα πούμε συντομευμένα το φυσικό φαινόμενο το οποίο ποτέ δεν είπε κανένας (μαζί με μια φυσική ερμηνεία του και με απαντήσεις για τις απορίες που προκαλούνται) και αυτό το φαινόμενο είναι η αρχή του τέλους για την εξιχνίαση της αρχής της ζωής μέσα στον υλικό κόσμο. Το Σύμπαν είναι ολοκληρωμένο 100% και ταυτόχρονο τη στιγμή που για εμάς είναι άδειο και ατελείωτο στο χρόνο και στο χώρο.*¹

Η επιστημονική απάντηση στο μεγάλο αίνιγμα για την εμφάνιση της ζωής βρίσκεται κρυμμένη σε αυτές τις λίγες και συνηθισμένες εκφράσεις: Σύνολο, Πλήρες Σύμπαν, Αυτοτελές Σύμπαν, ταυτόχρονο και σταθεροποιημένο Σύμπαν, Σύμπαν Ά-μεσο, Σύμπαν που δεν είναι υλικό, που δεν έχει δημιουργηθεί ποτέ και είναι πάντοτε το ίδιο, με τους ίδιους νόμους, Σύνολο που συμμετέχει μόνιμα σε κάθε επιμέρους υλική (και έμ-μεση) εξέλιξη, ενώ αυτό είναι χωρίς καμία εξωτερική μεσολάβηση, ενώ αυτό είναι Ά-μεσα. Και αυτό το 100% Σύμπαν ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΜΟΝΙΜΑ ΣΑΝ ΑΠΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ (ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ) "ΚΕΝΟΥ" ΧΩΡΟΥ.

Ο κενός χώρος υπάρχει; Ναι. Είναι κενός; Όχι ακριβώς. Είναι άδειο και ανούσιο δοχείο ή είναι καθοριστικός για την δομή και την αρχή της ύλης με τρόπο δυναμικό; Ο χώρος δεν είναι ένα φανταστικό φαινόμενο, είναι αντικείμενο μελέτης της Επιστήμης και συνδέεται με πλήθος φαινομένων και ιδιαίτερα με τη δομή της ύλης, για την οποία τόσες απροσδόκητες ανακαλύψεις έχουν γίνει. Εάν λοιπόν, ο λεγόμενος "κενός" χώρος είναι το υπόλοιπο Σύμπαν που φαίνεται να απουσιάζει και το σύνολο του κόσμου δεν είναι υλικό, αλλά υπάρχει ά-μεσα και σαν εσωτερικό φαινόμενο, τότε υπάρχει καλύτερη επιστημονική ερμηνεία για το τι είναι Θεός και τι είναι η Ζωή; Αυτό το οποίο υπάρχει Ά-μεσα, Α-δημιούργητο και με την ταυτόχρονη παρουσία του γίνονται όλα τα επιμέρους πράγματα, αυτό το οποίο φαίνεται κενός χώρος και τον χρειάζονται όλα τα πράγματα για να υπάρχουν και τα δομικά υλικά στοιχεία συνδέονται ά-μεσα με την ενέργειά του, αυτό δεν είναι κάτι άλλο από αυτό, που χωρίς να ξέρουμε το αποκαλούμε Θεό και Ψυχή.

Κατά συνέπεια, τα δομικά στοιχεία της λεγόμενης ύλης όταν βρεθούν σε ευνοϊκές συνθήκες μπορούν να ανταλλάσσουν ποσά ενέργειας απίστευτα γρήγορα  μεταξύ τους (χρόνοι 10^-20 sec και πιο σύντομοι), σε απίστευτα μικρές διαστάσεις (λιγότερο μήκος από 10^-12 m) και να συγχρονίζονται μεταξύ τους για να δημιουργήσουν μεγαλύτερα και ευρύτερα πράγματα. Μπορούν να συγχρονίζονται και να συγκροτούν πιο πολύπλοκες μορφές διότι τα δομικά στοιχεία είναι κυμάνσεις (ταλαντώσεις, αυξο­μειώσεις), που γίνονται στην (ταυτόχρονη) ενέργεια του ελεύθερου χώρου και δεν είναι σαν μπαλίτσες που κινούνται γρήγορα και συναντιούνται. Τα δομικά στοιχεία του υλικού κόσμου δεν είναι κατά τύχη με σταθερή και ίδια δομή παντού στο Σύμπαν. Τα δομικά στοιχεία με τα οποία όλα τα πράγματα γίνονται (ανάμεσα στα οποία κι εμείς τα έμβια) δεν γίνονται συμπτωματικά με τους ίδιους νόμους παντού στο Σύμπαν και στην πορεία του χρόνου. Οι νόμοι που ρυθμίζουν την ύπαρξη και τη δομή των υλικών στοιχείων δεν είναι μηνύματα που έρχονται από έξω τους, εξ αποστάσεως και σαν εικονικοί. Οι νόμοι αυτοί ξεκινούν από το κοινό "σύνδεσμο" που έχουν όλα τα δομικά στοιχεία με έναν και τον ίδιο "κενό" χώρο, με μία και την ίδια ολοκληρωμένη πραγματικότητα, με την ίδια "κοινόχρηστη" ποσότητα ενέργειας, τελικά από την ίδια τους την (αόρατη) ουσία.

Η ύλη, χωρίς την προηγούμενη ύπαρξη μίας σύνθετης πραγμα­τικότητας δεν θα μπορούσε να έχει κάποια δομή και σχετικά σταθερο­ποιημένη παρουσία. Οι υλικοί φορείς σαν τα απλούστερα πράγματα του Σύμπαντος, σαν τα ελάχιστα μέρη από τη διαίρεση των πραγμάτων, δεν θα μπορούσαν να είχαν άλλες ιδιότητες εκτός από αυτές που προκύπτουν από τη μεταβολή της θέσης τους, από τη διάρκεια της αλληλεπίδρασής τους και από τη διάρκεια που ανταλλάσσουν μεταξύ τους ενέργεια. Θα υπήρχαν για πάντα τυχαία και ποσοτικά σαν τα μόρια ενός αερίου, εάν ο “κενός” χώρος και η παρουσία του συνόλου δεν έβαζαν τις προϋποθέσεις που εσαναγκάζουν τα δομικά στοιχεία να “συνάψουν” σχέσεις. Ακόμα και η λέξη “ατμόσφαιρα” περιέχει την έννοια της σφαίρας, της καμπυλότητας και της περιβάλλουσας ιδιότητας και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί εύστοχα για να δειχτεί η χαοτική κίνηση, που θα υπήρχε με όλη τη σημασία του χάους. Τα μικροσκοπικά υλικά στοιχεία χρειάζονται να έχουν μία σταθερή δομή και να διατηρούνται με ορισμένους νόμους για να μπορούν κατ' επέκταση να υπάρξουν σταθερά σύνθετα πράγματα. Πώς επιτυγχάνεται αυτή η δομή και η σταθερότητα μέσα στη μεταβολή των δομικών στοιχείων; Επιτυγχάνεται, διότι τα δομικά στοιχεία αποτελούν στιγμιαίες, γρήγορες και επανα­λαμβανόμενες αυξο­μειώσεις στην κοινή και σταθερή ενέργεια του "κενού" χώρου. Εάν, επομένως, τα μικροσκοπικά στοιχεία και οι μικρο­σκοπικές κινήσεις δεν μπορούσαν να γίνουν με τρόπο που ισορροπούν, δηλαδή με τρόπους κίνησης που επιτυγχάνουν μία σταθεροποιημένη κατάσταση, τότε δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν πιο σύνθετα και πιο μεγάλα πράγματα. Για να υπάρχουν τα πιο μεγάλα και τα σύνθετα πράγματα, για να υπάρχουν τα αστρονομικά σώματα που συγκροτούν τον απέραντο υλικό κόσμο μας και για να μεταβάλλονται σύμφωνα με νόμους πρέπει πρώτα να υπάρχουν οι συνθήκες που διατηρούν σταθεροποιημένα τα δομικά τους στοιχεία. Με την πλήρη αστάθεια των συστατικών στοιχείων τίποτα δεν μπορεί να παραμένει το ίδιο (για πολύ χρόνο), δηλαδή να παραμένει με σταθερή μορφή και με κάποια δομή. Χωρίς καθόλου σταθερότητα ένα πράγμα δεν μπορεί να υπάρχει. Το ότι υπάρχουν πράγματα που αλλάζουν και εξελίσσονται, αυτό οφείλεται στο ότι προ-υπάρχει κάποια σχετική σταθερότητα, ισορροπία, εξισορρόπηση, αντιστάθμιση και η επανάληψη που επιτυγχάνεται από τις περιοδικές κινήσεις... Για να μπορούμε να πούμε "να ένα πράγμα" πρέπει αυτό να έχει μια σχετική σταθερότητα στη σύσταση, στη μορφή και στη δομή του για περισσότερο χρονικό διάστημα (περισσότερο τουλάχιστον από ένα κλάσμα του δευτερο­λέπτου). Όμως όλα τα πράγματα προϋποθέτουν τα δομικά στοιχεία που ονομάζονται "ύλη", και η δομή της ύλης προϋποθέτει ά-μεσα την κοινή και ταυτόχρονη παρουσία του "κενού" χώρου, και ο "κενός" χώρος με την ενέργειά του προϋποθέτει ένα Σύμπαν 100% πλήρες και σταθεροποιημένο. Συνεπώς πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλα τα πράγματα χρειάζονται ένα Σύμπαν το οποίο να είναι 100% πλήρες, ά-μεσα παρών και πάντοτε το ίδιο.