Η φύση ως σύνολο. Ολιστική (όχι υλιστική) θεώρηση

 

Οι ερευνητές υπερε­κτίμησαν τη γνώση για τη δομή της ύλης και υποτίμησαν το ρόλο του Συνόλου για την παρουσία της ύλης

 

Η έννοια του συνόλου στη φύση εξηγεί την ανεπάρκεια των αιτιών και φανερώνει απλά στο ανθρώπινο μυαλό, ότι κανένα μέρος δεν συντηρεί αποκλει­στικώς αυτό το ίδιο τον εαυτό του και δεν είναι η αποκλειστική αιτία για τα αποτελέσματα από την κίνηση ή τη δράση του. Η αναζήτηση μιας αιτίας εισάγει το χρόνο και μας επιβάλλει να εξηγήσουμε τα αποτελέσματα μόνο από το παρελθόν. Αλλά η συνύπαρξη πολλών πραγμάτων ταυτοχρόνως και οι συνθήκες, όπως απλο­ποιημένα φανταζόμαστε ότι είναι στο περιβάλλον, φανερώνει μόνη της, ότι υπάρχει κάτι ευρύτερο, το οποίο απλώς και μόνο με την παρουσία του ως σύνολο συνεργεί (είναι συνυπεύθυνο) για την ύπαρξη των μερών, για ορισμένα χαρακτηριστικά τους και για την εξέλιξή τους, ιδιαίτερα για τα πράγματα της φύσης. Οι αιτίες επίσης μπορούν να δρουν όπως δρουν μέσα σε ένα δεδομένο περιβάλλον και με μια συνολική κατάσταση. Με άλλα λόγια, στη φύση πάντα υπάρχει μια απροσδι­όριστη αιτία, που δεν είναι κανένα ξεχωριστό πράγμα και η ενέργειά της είναι ταυτόχρονη/­παρούσα. Αυτή η απροσδιόριστη αιτία ακόμα και μόνο με τη διατήρηση της ισορροπίας (όπως με τα τοιχώματα μιας φιάλης) σε τελική ανάλυση είναι το σύνολο όλων των συσχετισμένων μερών και η φύση ως παγκόσμιο σύνολο. Η φύση ως σύνολο με διαδικασίες και δυνάμεις είναι καθοριστική για πολλά από τα χαρακτηριστικά των μερών της και για τη δυναμικότητά τους.

 

Οι ερευνητές, από τους παλαιότερους αιώνες της αστρονομίας και μέχρι στην πιο πρόσφατη κοσμολογική έρευνα, υπερε­κτίμησαν τη γνώση για τη δομή της ύλης και υποτίμησαν το ρόλο του Συνόλου για την παρουσία της ύλης. Τώρα αποδεικνύεται, ότι η έρευνα στις μικρο­σκοπικές διαστάσεις είναι έρευνα για τα όρια του Σύμπαντος, διότι οι μικροσκοπικές μεταβολές συμβαίνουν στη συνολική ενέργεια, που εμφανίζεται ως φυσικός χώρος (μεγάλων διαστάσεων). Με άλλα λόγια, η ύλη (και η μάζα) χρειάζεται τον κόσμο ως ένα πλήρες και σταθερό σύνολο και έτσι η ύλη δημιουργείται, ανανεώνεται και διατηρείται με κυματικά φαινόμενα σε μια κοινή ποσότητα, η οποία πάντα επανέρχεται στη σταθερότητά της (αν το παγκόσμιο Σύνολο δεν καταρρέει). Τα κυματικά και ρυθμικά φαινόμενα από τη διατάραξη μιας κοινόχρηστης ποσότητας της φύσης συμβαίνουν αστραπιαία, με ταχύτητες που πλησιάζουν στην ταχύτητα του φωτός, με τους πιο γρήγορους ρυθμούς της φύσης και (συμπτωματικά) στα πιο μικροσκοπικά μήκη. Πολλά από αυτά τα κυματικά φαινόμενα μεταβάλ­λονται σε ρυθμούς που ξεπερνούν τους ρυθμούς του φωτός και όταν εμποδίζονται στην κίνησή τους τότε φανερώνονται στα όργανα μέτρησης ή παράγουν αποτελέσματα, τα οποία ονομάζονται "σωματίδια" και ιδιότητες αυτών.

 

Όλα τα άτομα έχουν ένα, τον ίδιο και κοινό πυρήνα: το φυσικό χώρο. Και όλες οι δυνάμεις εξ αποστάσεως μεταξύ των σωμάτων (όπως βαρυτικό πεδίο, μαγνητικό και ηλεκτρικό πεδίο), προκαλούνται από τις κυματικές μεταβολές στις πιο υψηλές ταχύτητες του φυσικού χώρου, ο οποίος υπάρχει από τη συνολική και ταυτόχρονη παρουσία της φύσης. Αλλά εμείς αντι­λαμβανόμαστε ως φύση μόνο το περιεχόμενο των ξεχωριστών σωμάτων και τις τοπικές κινήσεις τους και με το ρυθμό της δικής μας ζωής. Σκεφτόμαστε απατηλά για το χώρο αποκλειστικά ως απόσταση μεταξύ των σωμάτων και γεωμετρία, χωρίς να χρειαζόμαστε εξήγηση της απόστασης και της χωρητικότητας και χωρίς καμία υποψία για τη δυναμική συμμετοχή του.

 

 

//////////////////////////