Το παγκόσμιο υπερσύνολο. Κοσμολογία για τη σκέψη όλων

 

Οι ερευνητές των πρόσφατων αιώνων και πολλοί φιλόσοφοι έχουν υποτιμήσει το ρόλο του Συνόλου για την παρουσία της ύλης και των φυσικών νόμων ...

 

Η κοσμολογία, όπως παρουσιάστηκε στα τελευταία 100 χρόνια είναι παράλογη, αντι-επιστημονική και εγείρει περισσότερες ερωτήσεις, χωρίς να εξηγεί σχεδόν τίποτα για τη δομή του σύμπαντος και την εφαρμογή των φυσικών νόμων. Η κοσμολογία, όπως την γνωρίζουμε από την παγκόσμια έρευνα, είναι μια επιστήμη που βασίζεται σε ορισμένες υποθέσεις οι οποίες ορθολογικά είναι λανθασμένες - ειδικά από τη μέθοδο συλλογιστικής της απαγωγής σε άτοπο. Δεν είναι μόνο η γνωστή εικασία της αρχικής δημιουργίας του χώρου-χρόνου που έχει παραπλανήσει την έρευνα. Οι ερευνητές των ορατών παρατηρήσεων εξακολουθούν να αγνοούν ότι ξεκινούν την έρευνά τους με λανθασμένη αντίληψη του κόσμου ως σύνολο εξωτερικών και ξεχωριστών σωμάτων και με τη φαντασία, ότι ο αστρονομικός κόσμος ρυθμίζεται μόνο από εξωτερικές δυνάμεις και από (αόρατους) φυσικούς νόμους. Χωρίς καμία εξήγηση για το πώς ισχύουν οι φυσικοί νόμοι σε έναν κόσμο που απλώνεται ανεξερεύνητα μακριά στο διάστημα και το χρόνο. Αυτή η άγνοια έχει εμποδίσει την ορθολογική σκέψη και παραπλάνησε την έρευνα της αρχής του κόσμου και για τον τρόπο με τον οποίο η φύση λειτουργεί. Η προσπάθεια να εξηγηθεί ο τρόπος με τον οποίο οι νόμοι εφαρμόζονται στη φύση και οι διαδικασίες της επαναλαμβάνονται γρήγορα οδηγεί σε συμπεράσματα, τα οποία αποκλείουν τη συνολική δημιουργία του σύμπαντος. Αλλά οι ερευνητές προτιμούσαν το ζήτημα της δημιουργίας του Σύμπαντος με την προκατάληψη, ότι αυτό είναι ένα πιο κατάλληλο ερώτημα και η προϋπόθεση για την εξήγηση της ποιότητας, της σύνθεσης, της οργάνωσης και της ισορροπίας στη φύση. Αντίθετα, η εξήγηση της φύσης ως οργανωμένου συνόλου είναι ευκολότερη και πιο σημαντική και δίνει την απάντηση στο ερώτημα αν το σύμπαν δημιουργήθηκε!.

 

Ο κόσμος των ξεχωριστών σωμάτων, όπως αυτά φαίνονται στο ηλεκτρο­μαγνητικό φάσμα της ακτινοβολίας και από τις εξωτερικές δυνάμεις που εφαρμόζονται μεταξύ των σωμάτων ήταν όλος ο κόσμος, σχεδόν για όλους τους ερευνητές. Οι εξωτερικές δυνάμεις ερμηνεύονται σαν αποτελέσματα που προσδι­ορίζονται από τα ξεχωριστά σώματα και όπως αν η φύση ως ταυτόχρονο σύνολο απουσίαζε. Αυτή η συνηθισμένη άποψη των ξεχωριστών σωμάτων και της εξωτερικής τους κίνησής (με την έννοια της μηχανικής) ήταν το ανυπέρβλητο εμπόδιο για την ορθολογική ανάπτυξη της κοσμολογίας. Οι κοσμολογικές θεωρίες που περιγράφουν τον κόσμο καθαρά ως ποσότητες ύλης ΧΩΡΙΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΩΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΣΥΝΟΛΟ είναι αποτυχημένες και αδυνατούν να δώσουν μια εξήγηση για το δέσιμο πολλών φυσικών φαινομένων και της διατήρησης της φυσικής τάξης. Έτσι αναζητούν (έξυπνα αλλά μαζί και αποτυχημένα), πώς επιτυγχάνονται η οργάνωση και ο συγχρονισμός σε μια χαοτική ποσότητα ύλης... μια συζήτηση που ξεκίνησε στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία πριν από 2600 χρόνια. Πολλές απίθανες και παράλογες σκέψεις ακόμα δημοσιεύονται και αναπόφευκτα εισάγονται φανταστικές ιδιότητες. Επινοούνται νέοι κόσμοι και φυσικές ιδιότητες αντί τα σπάνια και τα περιστασιακά φαινόμενα να εξηγηθούν από τα πιο απλά και διαδεδομένα φαινόμενα και σύμφωνα με κανόνες της λογικής, και οι ερευνητές συμβι­βάζονται με τη μετάθεση της εξήγησης στην ελπίδα μιας άλλης ανακάλυψης. Μια λογική συνέπεια της περιγραφής των πραγμάτων ως εξωτερικών μεταξύ τους και χωρίς ταυτόχρονη σύνδεσή τους με ένα κοινό σύνολο είναι η πλήρης αποξένωση της ζωής ως ψυχολογικό φαινόμενο από την ύλη (δομικά στοιχεία). Η ζωή εμφανίζεται από τον εξωτερικό συνδυασμό των δομικών στοιχείων, ο οποίος δεν είναι απλώς μια σύνδεση στατικών μερών αλλά μια ισορροπία με δυναμικές διαδικασίες, που ρυθμίζονται και από το εσωτερικό των ατόμων. Κάποιοι επί αιώνες στην επιστήμη επιμένουν να εξηγήσουν τη ζωή αποκλειστικά ως μια εξωτερική αλληλε­πίδραση των σωματιδίων, ενώ τα σωματίδια παρου­σιάζονται σαν αυτονόητο φαινόμενο και χωρίς την ανάγκη να εξηγηθούν οι ιδιότητές τους, που εμφανίζονται από την κίνηση και το συνδυασμό τους. Αυτή η κοσμολογία, όπως παρουσιάστηκε τα τελευταία 100 χρόνια, είναι παράλογη και στην αντίθετη κατεύθυνση της έρευνας.

 

 

//////////////////////////