Η Θεωρία για ένα Πλήρες και Ταυτόχρονο Σύμπαν (δηλαδή του Τελειωμένου
Χρόνου), με το πλεονέκτημά της να δίνει λογικές εξηγήσεις στη βάση
γενικών αρχών και παγκόσμιων νόμων, επιτρέπει μία γενική προσέγγιση
στο συγκεκριμένο ζήτημα. Σύμφωνα με αυτή την κοσμολογική θεωρία,
μέσα στο Σύμπαν όλα εξελίσσονται με προκαθορισμένα όρια, με κοινή
βάση τη σταθερότητα του Σύμπαντος σε ένα μέγιστο χρονικό διάστημα.
Η περιοδικότητα, η επανάληψη, η ομοιότητα, η αναλογία, η συνέχεια,
η ύπαρξη κοινών ορίων, η ισοτροπία του χώρου και οι παγκόσμιες ιδιότητές
του είναι οι αναπόφευκτες συνέπειες και μαζί οι προϋποθέσεις για
την ύπαρξη ολόκληρου του Σύμπαντος. Όλες οι επιμέρους εξελίξεις
δια μέσου της ύλης γίνονται με τέτοιους τρόπους που δεν αποσταθεροποιούν
την ποιότητα του Σύμπαντος και τη νομοτέλειά του.
Σε κάθε αναφορά για
τη Παγκόσμια ψυχή ή για τη ψυχή του ολοκληρωμένου Σύμπαντος ή για
τη Συμπαντική Διάνοια (όπως με σκέψεις που ακολουθούν) δεν πρέπει
να ξεχνάμε τη μόνιμη συμμετοχή του ολοκληρωμένου Σύμπαντος στις
υλικές αλληλεπιδράσεις με το ρόλο του "κενού" χώρου. Επίσης,
να τονιστεί η δυσκολία να εκφραστούν με το συνηθισμένο λεξιλόγιο
τα φαινόμενα τα οποία αποκαλούμε με τους ασαφείς όρους "εσωτερικά"
ή "ψυχικά". Η ύπαρξη της ψυχής και της εμβιότητας είναι ήδη από
μόνα τους δυσνόητα και νοητά πεδία για την επιστημονική έρευνα.
|