ΣΥΝΟΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ (ΠΕΡΙΟΔΟΣ) ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

Η απλή λογική πρόταση που συνδέει τη φιλοσοφία με τα μαθηματικά, η οποία οδηγεί τις απλές εμπειρικές παρατηρήσεις στον επιστημονικό χώρο της φυσικής και στην άποψη της σχετικότητας του χρόνου :

Το Σύμπαν είναι αυτοτελές διότι είναι παρών, αμετάβλητο και “συμπαγές”  στα όρια ενός μέγιστου συνολικού χρόνου  -γι' αυτό και “άμεσα” υπαρκτό. Η ανάπτυξη της φαινομενικά παράλογης και αντιφατικής ιδέας οδηγεί σε απίστευτα λογικές συνέπειες!

Ίσως για πρώτη φορά, μία φιλοσοφική σκέψη για την αρχή του Σύμπαντος διατυπώνεται μαζί με μια ποσοτική σχέση, η οποία είναι ρυθμιστική και καθοριστική για όλα τα πράγματα και με την άμεση απαίτηση, η σκέψη να αναζητήσει τις λογικές συνέπειες αυτής της ποσοτικής σχέσης στην ύπαρξη των πραγμάτων. Και μάλλον για πρώτη φορά μια τέτοια γενική σκέψη που αναφέρεται στο σύνολο του κόσμου συνδέεται εξ αρχής με τα μαθηματικά και με την προοπτική να ερευνηθούν τα φαινόμενα προκειμένου να διαπιστώσουμε τις λογικές συνέπειες αυτής της ποσοτικής σχέσης και με την λογική προσδοκία ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε μετρήσεις και υπολογισμούς. Διότι, η αρχική λογική σκέψη εισαγάγει μια σχέση ποσοτική, όπως είναι η μέγιστη χρονική περίοδος και ο χρόνος αφορά όλα τα επιμέρους πράγματα, που σημαίνει, ότι μπορούμε να σκεφτούμε πως η μέγιστη χρονική περίοδος τα επηρεάζει, ποιες σχέσεις τους επιβάλλει και ποια σημάδια προκαλεί κατά κάποιο τρόπο στα επιμέρους πράγματα.

Οι φυσικοί δεν είχαν πει ότι δεν γνωρίζουν... είχαν πει ότι δεν υπάρχουν όρια και ότι η μεταβολή μιας σχέσης δεν εξαρτάται από τα όρια της μεταβολής της και από τα όρια σε ορισμένες άλλες σχέσεις! Οι κορυφαίοι φυσικοί και οι ικανοί ερευνητές, πριν αναζητήσουν λύσεις με τα πιο πολύπλοκα μαθηματικά και πριν θέσουν ερωτήματα για τα παράδοξα φαινόμενα δεν σκέφτηκαν τις πιο πιθανές ερμηνείες για τα αδιέξοδα της σύγχρονης φυσικής και δεν χρησιμο­ποίησαν μερικές από τις πιο απλές σχέσεις της φυσικής. Οποιοσδήποτε με τις γνώσεις ενός μέτριου μαθητή μέσης εκπαίδευσης μπορεί να καταλάβει τις πιο κάτω σχέσεις και να διαπιστώσει τη στροφή στη πορεία της έρευνας και πόσο απλοποιείται η μαθηματική διατύπωση, εάν λίγες θεμελιώδεις σχέσεις είχαν χρησιμο­ποιηθεί έστω και δοκιμαστικά! Σε εκείνους που έλεγαν για τη φιλο­σοφία ότι στέρεψε η σκέψη και ότι αυτή δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην επι­στημονική γνώση, τους θέτω το ερώτημα: Πού ανήκουν οι παρακάτω μαθη­ματικές σχέσεις, στη Φιλοσοφία ή στη Φυσική;

Emax = h fmax = h / Tmin = h c / λmin = Mmax c²           Mmax = h fmax / c² = h / c λmin

Θεμελιώδης σχέση για την ενοποίηση των φυσικών φαινομένων

Vmax = amin Tmax = amax Tmin

ΑΡΧΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Emax / Emin = Tmax / Tmin                 P = h fmin / Tmin =  h fmax / Tmax

Από το ξεκίνημα των φιλοσοφικών αναζητήσεών του στη δεκαετία του '80, ένας νεαρός με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο έγραφε τους παρακάτω συλ­λογισμούς και καθημερινά έβγαζε ορθολογικά τις συνέπειες που επιβάλλονται στα επι­μέρους πράγματα, από την αρχική του παραδοχή :

" Όλα τα πράγματα αποτελούν ένα σταθερό σύνολο μέσα στα όρια μιας στιγμής, δεν είναι απειράριθμα, δεν αλληλεπιδρούν με απεριόριστους τρόπους και ο πιο έμμεσος τρόπος που επηρεάζει το ένα το άλλο δεν είναι ατελείωτος ". 139

" Αν το σύνολο των πραγμάτων δεν ήταν μια άμεση αιτία στον εαυτό του, αν δεν ήταν με σταθεροποιημένη ποιότητα (σαν συνολικός Χρόνος), τότε τα λεγόμενα πράγματα δε θ' αποτελούσαν τρόπους μιας κοινής ουσίας. Θα υπήρχαν με απρο­σδιόριστους τρόπους και απεριόριστες δυνατότητες, σε απροσδιόριστες στιγμές, χωρίς συνέχεια και δε θα μπορούσαν να είναι με μια σχετικά σταθερή και ενιαία ποιότητα, ούτε να έχουν κοινά στοιχεία ". 145

" Δεν πρέπει να μιλάμε για την αρχή της διατήρησης της ενέργειας ή της ύλης (δηλ. της αφηρημένης πραγματικότητας), αλλά για την αρχή της σταθερό­τητας της Συμπαντικής Ποιότητας, η οποία είναι πιο εύστοχη και σαφέστερη ". 149

" Η συμπαντική στιγμή δεν αποτελείται από ατελείωτες ή απειράριθμες μικρότερες στιγμές, διαφορετικά το Σύμπαν δε θα ήταν πάντοτε το ίδιο μέσα στα όρια μιας στιγμής ". 153

" Υπάρχει ένα μέγιστο χρονικό όριο, η Συμπαντική Στιγμή, η οποία δεν μπορεί να διαιρεθεί απεριόριστα, συνεπώς υπάρχει και μια ελάχιστη στιγμή, από την οποία προκαθορίζονται χρονικά όρια στις έμμεσες (υλικές) αλλη­λεπιδράσεις και στην ουσία στα ίδια τα πράγματα, που υπάρχουν σαν τρόποι αλληλεπίδρασης και έτσι έχουν μια άμεση σχέση με το χρόνο (...) Όλα πρέπει να αλλάζουν με τρόπους που να διατηρείται πάντοτε η ίδια η Συμπαντική Ποιότητα. Δεν πρέπει να μιλάμε για την αρχή διατηρήσεως της ενέργειας ή της ύλης (δηλ. της αφηρημένης πραγματικότητας), αλλά για την πιο εύστοχη αρχή του Τελειωμένου Χρόνου ". 269 

◄ Για να είναι το Σύμπαν πάντοτε το ίδιο και στο ίδιο χρονικό διάστημα μιας μέγιστης περιόδου, πρέπει όλα τα επιμέρους πράγματα με τις κινήσεις τους, να γίνονται με καθορισμένα όρια και όχι προσδιορισμένα μόνο από το εξωτερικό τους.

Σχεδόν 20 έτη μετά, με τη διατύπωση πιο καλά προσαρμοσμένη στο λεξιλόγιο της φυσικής, η προηγού­μενη διαπίστωση συνοψίζεται ως εξής: 

Για να είναι το Σύμπαν πάντοτε το ίδιο και στο ίδιο χρονικό διάστημα μιας μέγιστης περιόδου και για να έχει νόημα η αρχή διατηρήσεως της ενέργειας, πρέπει όλα τα επιμέρους πράγματα με τις κινήσεις τους να γίνονται συγ­χρονισμένα με την ταυτόχρονη δυναμική συμμετοχή του Κοινού Συνόλου τους και από την πλησιέστερη απόστασή του, που σε εμάς φαίνεται από μακριά σαν απουσία του κενού χώρου, ενώ από πολύ κοντά σαν πυρηνική δύναμη. Έτσι στις μεταβολές επιβάλλονται ελάχιστα min και μέγιστα max όρια: στο χρόνο t και Τ, στο μήκος l και λ, στην ταχύτητα V, στη συχνότητα f, στο ρυθμό μεταβολής της ταχύτητας ±a, στη μεταβολή της μάζας M, στη μετα­βίβαση της (ηλεκτρο­μαγνητικής) ενέργειας hf, στο μέγεθος της δύναμης F.

Για παράδειγμα η φιλοσοφική σκέψη: "Η ύλη χωρίς την προηγούμενη ύπαρξη μιας σύνθετης πραγματικότητας δεν θα μπορούσε να έχει κάποια δομή και σχετικά σταθεροποιημένη παρουσία". Με τους ιδιαίτερους όρους της φυσικής, "η προηγούμενη σύνθετη πραγματικότητα" συμμετέχει σαν κενός χώρος, ενώ η ύλη και η δυναμική δομή της ερμηνεύεται με η/μ διακυμάνσεις στην ισορ­ροπημένη ενέργεια του κενού χώρου. Η ίδια σκέψη με άλλη διατύπωση και με περισσότερη ανάλυση επαναλαμβάνεται και σε πολλά άλλα αποσπάσματα.