ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ – ΠΛΗΡΕΣ & ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΣΥΜΠΑΝ
Θεωρία του τελειωμένου χρόνου και της σχετικότητας της ενέργειας
(Ενιαία θεωρία περί χρόνου, χώρου και ύλης)

 

Ποιες νεότερες σκέψεις και απόψεις έγιναν κατά τη μαθηματική διερεύνηση, οι οποίες διόρθωσαν ή ανέπτυξαν τη φυσική ερμηνεία της προηγούμενης θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας.

 

> Από τις μεγάλες εκπλήξεις και από τις καθοριστικές στιγμές της διερεύνησης υπήρξε η συνάντηση των αριθμών που βγάζουν οι λόγοι των φυσικών σταθερών c/G και G/c, όταν οι αριθμοί αυτών των σταθερών χρησιμοποιηθούν ως ποσότητες ταχύτητας και ρυθμού επιτάχυνσης. Όταν, δηλαδή, η ταχύτητα του φωτός c θεωρηθεί η ανώτερη στην οποία μπορεί ένα σώμα να φτάσει με έναν ελάχιστο ρυθμό επιτάχυνσης, δηλαδή με μεταβολή της ταχύτητας amin, την οποία υπολογίζουμε βασισμένοι στη σταθερά της βαρύτητας G (με τις μονάδες του ενός κιλού και του ενός μέτρου). Με τον πιο απλό τρόπο του κόσμου φάνηκε η δυνατότητα να υπολογιστούν μερικά από τα ακραία όρια σε ορισμένα χαρακτηριστικά του Σύμπαντος, όπως είναι το μέγιστο μήκος, ο μέγιστος χρόνος και η ελάχιστη καμπυλότητα.

Αυτό είναι σημαντικό, ακόμα και αν πρόκειται για μια σύμπτωση. Η μαθηματική γνώση των μέγιστων και των ελάχιστων ορίων θα χρειαστεί για να εισαχθούν στους υπολογισμούς των φαινομένων και μέσα σε πολλούς τύπους, εφόσον αυτά τα αριθμητικά όρια είναι προ-καθοριστικά για όλες τις φυσικές διεργασίες. Γι' αυτό και είναι εύκολο να ελεγχθούν, αφού τα αξεπέραστα όρια πρέπει να συνδέονται αναγκαστικά με τα μεγέθη και τις ποσότητες που παρατηρούμε σε ένα πλήθος φαινομένων του μικροσκοπικού χώρου και με τις σχέσεις που έχουν μεταξύ τους οι φυσικές δυνάμεις. Γενικά, οι μαθηματικές σχέσεις πρέπει να μας οδηγούν στις συγκεκριμένες παρατηρήσεις που κάνουμε στη μικροσκοπική φύση και στον συνηθισμένο κόσμο, όπως τον παρατηρούμε.
 

> Από τις αναμφίβολες διαπιστώσεις της φυσικής ερμηνείας, ήταν η θεωρητική παρατήρηση για το (αναγκαστικό) όριο στη μέγιστη απομάκρυνση των πραγμάτων. Όλες οι σκέψεις που ξεκινούσαν από αυτή τη διαπίστωση κατέληγαν στην άποψη για ένα πεπερασμένο (μη Ευκλείδειας γεωμετρίας) χώρο. Από διαφορετικές παρατηρήσεις και σκέψεις, ο χώρος συνδεόταν άμεσα και μικροσκοπικά σαν σταθερή ποσότητα ενέργειας με τα δομικά στοιχεία. Με τέτοια σταθερή βάση, η φιλοσοφική ερμηνεία του Ολοκληρωμένου Σύμπαντος, αμφισβητούσε το φαινόμενο που ονομάστηκε με χαλαρή σκέψη "διαστολή του χώρου". Όμως, δεν ήταν αναμενόμενο, ότι από την αρχική προσπάθεια που έκανε ένας "άσχετος" με τους πιο απλούς υπολογισμούς και χρησιμοποιώντας μόνο τις δύο φυσικές σταθερές c και G, βρέθηκαν μερικά από τα πιθανά μήκη απομάκρυνσης, χρονικά διαστήματα και ρυθμούς επιτάχυνσης που πλησιάζουν επικίνδυνα στους υπολογισμούς, που για να γίνουν χρειάστηκαν την πιο σύγχρονη τεχνολογία και τους κορυφαίους φυσικούς του κόσμου.
 

> Η καθοδηγητική άποψη για τη σχέση του χρόνου με πραγματικές μεταβολές και για το όριο μίας μέγιστης ποσότητας στην ενέργεια και στη συχνότητα μεταβίβασης (ή μεταβολής) οδήγησαν τη σκέψη να εντοπίσει που μπορεί να βρίσκονται αυτά τα όρια. Σε αυτή την προσπάθεια υπήρξε καθοριστική η παρατήρηση της σχέσης της ανώτερης ταχύτητας του φωτός με τη μέγιστη ποσότητα της θεωρητικής μάζας των ενοποιημένων σταθερών (μάζας Planck =√ c h/G). Οφείλω να πω, ότι αυτή η παρατήρηση μου δόθηκε τυχαία από την απλή εργασία ενός αυτοδίδακτου και δημιουργικού πνεύματος, του οποίου η εργασία δεν έχει αναγνωριστεί και δεν έχει αναφερθεί από κανένα γνωστό φυσικό ούτε σε κανένα περιοδικό. Η μαθηματική διερεύνηση που ακολούθησε με αφορμή την παραπάνω παρατήρηση δεν μπόρεσε να καταλήξει με βεβαιότητα στο ρόλο αυτής της θεωρητικής μάζας. Προέκυψε όμως ένα άλλο κοντινό όριο μάζας, όταν η ποσότητα h/2π θεωρήθηκε στοιχειώδης ακτίνα. Τότε έγινε υπολογισμός σε σχέση με την οριακή ταχύτητα του φωτός και βρέθηκε το ελάχιστο μήκος κύματος λmin να ταυτίζεται με την αριθμητική ποσότητα της γνωστής σταθεράς h, με την οποία υπολογίζουμε την ενέργεια των ηλεκτρο­μαγνητικών κυμάτων. Έπειτα από αυτή τη σύμπτωση, η προσπάθεια εστιάστηκε επίμονα στην περίπτωση, που η μέγιστη συχνότητα για τη μεταβίβαση της ενέργειας από την κυματική μεταβολή του χώρου προκύπτει από τη σχέση V_max/λ_min με V_max = c και λ_min = h.
 

> Πριν από τη μαθηματική διερεύνηση, ο χώρος ήδη ήταν πεπερασμένος με ένα ακαθόριστο όριο μίας μέγιστης απόστασης και ο ρόλος του καθοριστικός, αφού αυτός ταυτιζόταν με μία σταθερή ποσότητα ενέργειας, η οποία απλώς "έρεε" πιο γρήγορα από ένα υγρό. Από τη φιλοσοφική ερμηνεία, ο χώρος ήδη είχε καθοριστικό ρόλο για τη δομή της ύλης και αναλογούσε στο σύμπαν το οποίο -με κάποιο δυσνόητο τρόπο- δεν είναι παρών προς τον υλικό κόσμο. Η παρουσία της ύλης είχε ήδη θεωρηθεί σαν φαινόμενο αυξομείωσης στην ενέργεια του κενού χώρου, όπως τα ηλεκτρο­μαγνητικά κύματα και το βαρυτικό πεδίο και σαν φαινόμενο που ξεκινάει από μια ελάττωση στην ταυτόχρονη ενέργεια του κενού χώρου. Για τον κενό χώρο, είχαν γίνει οι πιο τολμηρές, οι πιο απίστευτες και οι πιο σημαντικές διαπιστώσεις.

Στη φιλοσοφική ερμηνεία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας, όπως αυτή διατυπώθηκε πριν από μερικές δεκαετίες, μπορούμε να βρούμε πολλές εκπληκτικές θεωρητικές παρατηρήσεις (μέσα στα νοήματα των λέξεων!) που σχεδόν είναι οι απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα των σύγχρονων φυσικών, με τους όρους της φυσικής επιστήμης: " Από κάθε θέση υπάρχει μια μέγιστη απόσταση στο χώρο, μετά από την οποία όλες οι άλλες είναι πλησιέστερες. σ197 Ο χώρος είναι η ενέργεια στο σύνολο του χρόνου και στον ελάχιστο χρόνο αναλογεί μια ελάχιστη ενέργεια και μια ελάχιστη απόσταση... " (σ186, ISBN  960-385-019-5 © 2000)

Έλειπαν όμως οι πιο απλές παρατηρήσεις, που υπήρχαν σε όλα τα βιβλία της φυσικής. Οι πιο απλές παρατηρήσεις οι οποίες θα ωθούσαν τη θεωρία να ερμηνεύσει με περισσότερες σχέσεις και να περιγράψει πιο συγκεκριμένα τη δομή της ύλης και ιδιαίτερα τη σχέση της ύλης με τα ηλεκτρο­μαγνητικά φαινόμενα και με το βαρυτικό πεδίο.

Μετά από τη μαθηματική διερεύνηση, αυτές οι καθοδηγητικές και θεωρητικές παρατηρήσεις (επί των αφηρημένων εννοιών) έγιναν πιο συγκεκριμένες και φάνηκαν στη σκέψη πιο λογικές και με τους όρους της επιστήμης. Αρχικά έγινε η συσχέτιση της μέγιστης ταχύτητας Vmax με ένα ελάχιστο μήκος λmin ≈ h και με μία συχνότητα fmax. Παρατηρήθηκε η σχέση μιας ελάχιστης αδράνειας με την ελάχιστη καμπυλότητα και η σχέση μιας μέγιστης αδράνειας (h fmax/c²) με τη μεταβίβαση μιας μέγιστης ενέργειας. Παρατηρήθηκαν σχέσεις, που συνδέουν τη μάζα των σωματιδίων με τη μείωση της ταχύτητας του φωτός και τα σωματίδια υπολογίστηκαν σαν ποσά ηλεκτρο­μαγνητικής ενέργειας. Η σταθερά της βαρύτητας επίσης συνδέθηκε διερευνητικά με τις σχέσεις της ηλεκτρο­μαγνητικής ενέργειας και παρατηρήθηκε σαν φαινόμενο που ξεκινάει από τις ελάχιστες μεταβολές της ενέργειας. Οι ποσότητες της ενέργειας που βγαίνουν από αυτές τις σχέσεις, οι ρυθμοί μεταβολής της ταχύτητας, οι αντίστοιχες δυνάμεις και ποσότητες μάζας, συναντούν τις ποσότητες που γνωρίζουμε από τη φύση και δεν βγάζουν άσχετα αποτελέσματα. Οι παρατηρήσεις και οι πρώτοι υπολογισμοί οδήγησαν αμέσως στη σκέψη, ότι εκεί που παρουσιάζεται η ύλη, ξεκινάει η αντιστροφή σε μια διαδικασία, η οποία γίνεται σταθερά και με τη μέγιστη συχνότητα και ταχύτητα στις πιο μικρο­σκοπικές διαστάσεις της φύσης. Ο κενός χώρος βρίσκεται σε κατάσταση ισορροπίας όχι επειδή απλώς είναι κάτι ακίνητο, αλλά επειδή ο χώρος ταλαντώνεται με τη μέγιστη δυνατή συχνότητα και υπάρχει όπως τα στάσιμα κύματα με το ελάχιστο μήκος κύματος. Αυτή είναι μία νέα άποψη, η οποία δεν είχε γίνει στην προηγούμενη φυσική ερμηνεία της θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου.
 

> Για το συμπέρασμα ότι ο κενός και πεπερασμένος χώρος βρίσκεται σε κατάσταση ισορροπίας με περιοδικές μεταβολές που γίνονται με την πιο υψηλή συχνότητα, ήταν καθοριστική η θεωρητική παρατήρηση για το όριο ενός ελάχιστου μήκους μέσα στη φύση (όπως αντίστοιχα είχε όριο η διαίρεση του μέγιστου χρονικού διαστήματος). Έτσι, έγινε η σκέψη για τη σχέση της ύλης με το πλήρες Σύμπαν από την απόσταση με αυτό το ελάχιστο μήκος. Αλλά και αντιστρόφως, η αναμφίβολη διαπίστωση για ένα όριο στη μέγιστη συχνότητα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος (fmax), διαπίστωση η οποία έγινε από άλλες παρατηρήσεις, παρακινούσε τη σκέψη να ερευνήσει τη σχέση του ελάχιστου μήκους κύματος (λmin) με την ενέργεια hf του κενού χώρου. Εξάλλου χρειαζόταν να ερμηνευτεί η παρατήρηση της πολύ γρήγορης μεταβολής της ενέργειας του κενού χώρου (που μέσα στο χώρο σχετίζεται με την ταχύτητα του φωτός). Η διαπίστωση για την σχέση ενός ελάχιστου μήκους, που κατά κάποιο τρόπο χωρίζει τα υλικά πράγματα από το ολοκληρωμένο και ταυτόχρονο Σύμπαν, και η διαπίστωση ενός μέγιστου ρυθμού μεταβολής της ταχύτητας (που σχετίζεται μαθηματικά με μια μέγιστη συχνότητα και με τα πιο μικροσκοπικά μήκη), αποτέλεσαν τις καθοριστικές παρατηρήσεις για την ερμηνεία του φαινομένου της "πυρηνικής δύναμης".

Στην φιλοσοφική ερμηνεία, πριν από τη μαθηματική διερεύνηση, δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια να ερμηνευτεί το ιδιαίτερο φαινόμενο της πυρηνικής δύναμης και παραδόξως αυτό αγνοήθηκε σαν ανύπαρκτο! Η πλησιέστερη σκέψη που διατυπώθηκε ήταν η εξής: " Η επενέργεια της συνολικής ταυτόχρονης ενέργειας του χώρου δεν περιορίζεται σε ένα μόνο μέρος και σε μια συνεχή χρονική στιγμή, όπως αν ήταν μια υλική ροή προς μια διεύθυνση του χώρου ". (σ195, ISBN  960-385-019-5 © 2000) Η αμέσως προηγούμενη παρατήρηση έγινε για να ερμηνευτεί η παρατήρηση ότι " η ενέργεια του κενού χώρου δεν αντισταθμίζει το σύνολο της υλικής πραγματικότητας, δηλαδή το σύνολο των ελαττώσεών της σε μια μόνο στιγμή ". Κάτι το οποίο, όπως εξηγούσα τότε, θα σήμαινε έλλειψη δομής της ύλης, συγκέντρωση της ύλης σαν μια μόνο τεράστια ποσότητα έλλειψης από την ενέργεια του χώρου και συγκεντρωτική ροή (βαρυτική έλξη) προς ένα μοναδικό κέντρο μέσα στο Σύμπαν. Μεγάλη η πρόκληση, να μπορεί ένας άνθρωπος να παρατηρεί σχέσεις ή έλλειψη σχέσης σε φαινόμενα που βρίσκονται μέσα στη σκέψη του και όχι μπροστά στα μάτια του !
 

> Η σύνδεση της ενέργειας του χώρου με τη μεταβίβαση μίας ελάχιστης ποσότητας της γνωστής σταθεράς h, η μεταβίβαση (ή η διατήρηση της ενέργειας) κατά ηλεκτρομαγνητικό τρόπο με ένα όριο μέγιστης συχνότητας f_max = V_max / λ_min = a / c, η κατανόηση των φαινομένων μ_ο και ε_ο ως ισοδύναμες φάσεις επιτάχυνσης και επιβράδυνσης στη μεταβολή της κίνησης και η κατανόηση της ύπαρξης της ύλης σαν στάσιμα κύματα και από μεταβολές της ενέργειας του κενού χώρου, με συγκεκριμένες συχνότητες είναι μερικές από τις σκέψεις που συμπληρώνουν και διορθώνουν την προϋπάρχουσα φυσική ερμηνεία. Η ενοποιημένη περιγραφή των φαινομένων ήδη είχε ξεκινήσει με τις πιο γενικές έννοιες στη φιλοσοφική ερμηνεία, με όση ανακρίβεια δικαιολογημένα προκύπτει από τη συνοπτική αναφορά στα πράγματα με τις αφηρημένες έννοιες (χώρος=σταθεροποιημένη ποσότητα ενέργειας, ύλη=ελάχιστη μεταβολή στη σταθεροποιημένη ενέργεια του χώρου με πολύ υψηλό ρυθμό ή στα πιο μικρά χρονικά διαστήματα, ηλεκτρο­μαγνητική ακτινοβολία=μεταβολή στη σταθεροποιημένη ενέργεια του χώρου σε χρονικά διαστήματα μεγαλύτερα από αυτά που γίνεται η ύλη, βαρυτική έλξη= κυματική μεταβίβαση της ενέργειας του χώρου προς την ύλη (συγκεντρωτικά), πυρηνική δύναμη= ελάττωση στη μέγιστη βαρυτική δύναμη, χημικές και φυσικές ιδιότητες της ύλης= τρόποι σύνδεσης, μεταβολής και ανταλλαγής ενέργειας). Η μαθηματική διερεύνηση ενισχύει και επιβεβαιώνει την ευστοχία αυτής της ενιστικής φιλοσοφικής προσέγγισης, η οποία έγινε με τους πιο γενικούς όρους.
 

> Η μαθηματική διερεύνηση βοήθησε ακόμα, να τεθούν πιο σωστά ορισμένα προβλήματα για να δοθούν απαντήσεις σε απορίες που είχαν μείνει αναπάντητες στη φιλοσοφική θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, όπως για τη σχέση της κίνησης με την πολύπλοκη δομή της ύλης. Από τις πιο σημαντικές παρατηρήσεις που έγιναν από τη μαθηματική διερεύνηση είναι η μαθηματική σχέση του φαινομένου της μάζας με το αντίστροφο της ταχύτητας του φωτός (ή με τη μείωση αυτής ταχύτητας, Mmax ≈ 1/c ), σε συμφωνία με τις σχέσεις M = h f / c² = h / t c² = h / λ c όταν θεωρηθεί ότι το ελάχιστο μήκος κύματος λmin συμπίπτει με την ποσότητα h .

Αυτή η παρατήρηση είναι σημαντική όχι μόνο για την ανάπτυξη και την αποσαφήνιση της προηγούμενης φυσικής ερμηνείας, αλλά για να καταλήξουμε σε όλες τις επιδιωκόμενες απαντήσεις που θα καταστήσουν τη θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου μία αναμφισβήτητη φυσική ερμηνεία από την επιστημονική κοινότητα. Το όριο στην αύξηση της μάζας Mmax συνδέθηκε με το όριο στη συχνότητα της κυματικής μεταβίβασης της ενέργειας του κενού χώρου και με φαινόμενα που εμποδίζουν την περιοδικότητα και επιβραδύνουν τη μεταβολή της κίνησης στο μικρο­σκοπικό χώρο. Έγινε σαφές με τις πιο απλές σχέσεις της φυσικής, ότι η παρουσία των σωματιδίων οφείλεται σε κυματικά φαινόμενα και ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τη δομή της ύλης, χωρίς να βρούμε ακριβώς ποιες κυματικές μεταβολές επιτρέπουν τη διατήρηση των συγκεκριμένων σωματιδίων, με τις συγκεκριμένες σχέσεις μεταξύ τους. Κυρίως, όμως, έγινε σαφές, πως το φαινόμενο της μάζας στα σωματίδια δεν είναι διαφορετικό φαινόμενο από την ίδια την κίνηση και μπορεί να εκφραστεί σαν σχέση χρόνου προς μήκος, όπως και η ενέργεια συμπίπτει με την ταχύτητα, όταν η στοιχειώδης ποσότητα h συμπέσει με το ελάχιστο μήκος κύματος λmin. Ακόμα και αν η διερεύνηση δεν επιτύγχανε να προσφέρει μία χρήσιμη μαθηματική σχέση για τη δομή της ύλης, αναμφίβολα ελήφθησαν όλες οι ενδείξεις και έγινε κατανοητό τι πρέπει να αναζητήσουμε μέσα στις πιο μικρο­σκοπικές διαστάσεις του κόσμου.
 

> Η διαπίστωση για την ύπαρξη μιας κοινής ουσίας και ότι το πλήθος των διαφορών προέρχονται από τους τρόπους μεταβολής σε μία κοινή ουσία, με την οποία όλα τα επιμέρους πράγματα πάντοτε υπάρχουν και γι΄ αυτό ποτέ δεν διαφοροποιούνται τελείως, έχει γίνει παρόμοια από πολλούς Φιλόσοφους. Μετά από τη μαθηματική διερεύνηση όχι μόνο διατηρήθηκε αυτή η βέβαιη καθοδηγητική άποψη, όπως αναμενόταν, αλλά και ξεπέρασε τις προσδοκίες, αφού "εισέβαλε" σε ένα πολύ δυσπρόσιτο -για την καθημερινή εμπειρία- κομμάτι της πραγματικότητας που βρίσκεται στη μικροσκοπική δομή της ύλης. Το πλήθος των ιδιαίτερων φαινομένων που παρατηρούνται μέσα στη δομή της ύλης, αποτελούν ειδικές περιπτώσεις των γενικότερων φαινομένων που παρατηρούνται στην καθημερινή εμπειρία και αναλύονται με φιλοσοφική σκέψη. Όπως είναι τα φαινόμενα της κίνησης, της μεταβολής της ταχύτητας, του χρονικού διαστήματος, του διανυομένου μήκους, της κυκλικής κίνησης, της συχνότητας και του ρυθμού της μεταβολής κ.λπ. Όλα τα παραπάνω φαινόμενα υπάρχουν χωρίς την παρουσία ενός σταθερού και ξεχωριστού υλικού σώματος, όπως συμβαίνει στον κόσμο της καθημερινής εμπειρίας μας, διότι αυτά τα φαινόμενα ξεκινούν από μικρο­σκοπικές και ταχύτατες διαδικασίες που είναι γνωστές σαν φαινόμενα ηλεκτρο­μαγνητικά. Αυτό που γίνεται στο μικρο­σκοπικό χώρο και το οποίο μπορούμε να παρατηρούμε πολύ έμμεσα, με τη χρήση πολύπλοκων οργάνων και ηλεκτρονικών υπολογιστών δεν είναι τίποτε άλλο από στοιχειώδεις μεταβολές ποσοτήτων σε μια ποσότητα που παραμένει σταθερή.

 

 

 

---

* Βλέπε ακόμα Η ΜΑΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ ΤΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ