(ΠΛΗΡΕΣ) ΣΥΜΠΑΝ - ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ - ΚΥΜΑΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Ταλαντώσεις και ανταλλαγές ενέργειας (hf) σε εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς, οι οποίες καταχρηστικά ονομάζονται "σωματίδια". Τα ηλεκτρο­μαγνητικά φαινόμενα και τα σωματίδια ξεκινούν με επιβράδυνση της μέγιστης ταχύτητας c

• Η ακτινοβολία και τα σωματίδια έχουν το κοινό γνώρισμα, ότι είναι διακυμάνσεις σε μια ισορροπημένη ποσότητα ενέργειας. Η διαφορά τους δημιουργείται στα πιο μικρά μήκη κύματος και όταν άλλα ισχυρά πεδία εμποδίζουν τη διάδοση των κυμάτων που ξεπερνούν τη συχνότητα του φωτός. Όμως τα θεμελιώδη σωματίδια ενός ατόμου ύλης είναι αυτά τα ποσά ενέργειας που δημιουργούνται στις μέσες τιμές των ενεργειακών διακυμάνσεων. Σε αυτές τις διακυμάνσεις εμφανίζονται δυο κινήσεις αντίθετης κατεύθυνσης να έχουν τον ίδιο ρυθμό μεταβολής και να εξισορροπούνται. (...) (27.1, σ406)

• Όταν ο ρυθμός της διακύμανσης υπερβεί τη μέση τιμή, τότε η περίοδος που το κύμα επαναλαμβάνεται μειώνεται ενώ ο χρόνος που η ενέργεια επανέρχεται σε ισορροπία αυξάνεται. Υπερβαίνοντας τη μέση συχνότητα f0, ο χρόνος επαναφοράς της ενέργειας σε ισορροπία (E0 / t0 → t0 = E0·tmin / Emin) είναι πιο αργός από το χρόνο της περιόδου που η κυματική ενέργεια μεταβάλλεται ή μεταφέρεται. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μεταδοθεί ή να συσσωρευτεί περισσότερη ενέργεια, πριν επανέλθει σε ισορροπία, πριν επιστρέψει ολόκληρη η ποσότητά της πίσω στο σημείο διατάραξης. (27.1, σ406)

• Τα σωματίδια της ύλης και οι ιδιότητές τους πρέπει να περιγραφούν σαν στιγμές σε μεταβαλλόμενα πεδία και ως ποσότητες ενέργειας που κατανέμονται με κυματικές διαδικασίες. Πώς μπορεί κάποιος να περιγράψει σωστά την κίνηση μιας φυσαλίδας και να δίνει σωστές εξηγήσεις όταν αγνοεί ότι η φυσαλίδα είναι σχηματισμένη με δυνάμεις ισορροπίας μέσα σε ένα υγρό; Πολλές παρατηρήσεις της σύγ­χρονης έρευνας και μαθηματικά εργαλεία, όπως η αρχή της αβεβαιότητας, το σπιν των σωματιδίων, η απαγορευτι­κή αρχή του Pauli, οι υπολογισμοί για την εκπομπή και την απορρόφηση ενέρ­γειας, η εξίσωση του Schrö­dinger, η κβαντική διάνοιξη σήραγγας, εικονικά σωματίδια, όλα αυτά είναι απαραίτητα για την τεχνολογία. Επίσης, συνιστούν απαραίτητη γνώση για να βελ­τιωθεί η εξήγηση των φυσικών διαδικασιών και για την επιβε­βαίωσή της, όμως η αρχή της εξήγησης των φυσικών διαδικασιών δεν είναι σε αυτή τη χρήσιμη γνώση. (27.1, σ410-1)
  

• Όταν συμπεράναμε ότι η μέγιστη ταχύτητα c μειώνεται με την αύξηση της αδράνειας [ερευνώντας την αναλογία c/V = Μpl /M και την ταχύτητα V = √(GM/λ)]1 τότε δεν γνωρίζαμε τι συμβαίνει στην κοινή ενέργεια του χώρου. Σκεφτόμασταν για μια μείωση ταχύτητας από τη μέγιστη c και υπολογίζαμε πόση είναι η μείωση, αλλά δεν μπορούσαμε να πούμε για ποια κίνηση του χώρου ήταν η μέγιστη ταχύτητα c. Μετά από την πιο αναλυτική περιγραφή της διατάραξης της ενέργειας και παρατηρώντας πώς τα φυσικά μεγέθη ελαττώνονται και αυξάνονται βλέπουμε, ότι η μέγιστη ταχύτητα c συνδέεται με μια δύναμη επαναφοράς στην ισορροπία. Μια παγκόσμια δύναμη διατηρεί την ενέργεια του χώρου σε ισορροπία και δη­μιουργεί κύματα με κατεύθυνση προς συγκέντρωση της ενέργειας και με τη μέγι­στη ταχύτητα c. Κάθε διατάραξη αυτής της παγκόσμιας δύναμης δημιουργεί τα η/μ κύματα που κινούνται σε αντίστροφη κατεύθυνση (αποκέντρωσης), επειδή η κοινόχρηστη ενέργεια αμέσως συγκεντρώνεται με τη μέγιστη ταχύτητα c μέχρι να επανέλθει σε ισορροπία. [Στο ρυθμό μιας διαταραχής 1Hz μια ποσότητα ενέργειας h∙1Hz επανέρχεται σε ισορροπία σε ελάχιστο χρόνο tmin ≈10e-42 sec και αυτή η ελάχιστη ποσότητα ενέργειας αναλογεί σε ελάχιστη αδράνεια Mmin ≈10e-50 kg. Στο ρυθμό μιας διαταραχής 10e20 Hz μια ποσότητα ενέργειας h∙10e20 Hz επανέρχεται σε ισορροπία σε χρόνο te ≈10e-23 sec και αυτή η ποσότητα ενέργειας αναλογεί σε αδράνεια Μ≈10e-31 kg (περίπου ενός ηλεκτρονίου). ] (27.1, σ411)
  

• 29.1 Τα σωματίδια είναι αξεχώριστα από μια επαναλαμβανόμενη κίνηση και από τις δυνάμεις.

  η μάζα εντοπισμένη σε σωματίδια,

  το ηλεκτρομαγνητική πεδίο,

  το βαρυτικό πεδίο

  και η πυρηνική έλξη

  είναι φαινόμενα από τη διακύμανση μιας και της ίδιας ποσότητας ενέργειας (...) Το λάθος στη σύγχρονη έρευνα, που δυσκόλεψε την ερμηνεία για τη δημιουργία της φύσης, ήταν αυτό: Άφησαν τη μάζα και τα σωματίδια έξω από τις θεμελιώδεις φυσικές δυνάμεις σαν διαφορετικά φαινόμενα και όχι σαν στιγμές στη μεταβολή μιας ποσότητας ενέργειας. (29.1, σ450-1)
  

• Η δύναμη που συ­γκρατεί τα σωματίδια με μεγάλη ενέργεια μέσα στον ατομικό πυρήνα δεν προκαλείται με ξεχωριστό τρόπο για κάθε άτομο της ύλης και δεν παράγεται από τις μικροσκοπικές κινήσεις. Αντιθέτως, τα σωματίδια, οι ανταλλαγές ενέργειας μεταξύ τους και οι δυνάμεις τους δη­μιουργούνται από στιγμιαίες αυξο­μειώσεις στην σταθερή ενέργεια του χώρου. Ο πυρήνας σε όλα τα υλικά στοιχεία κρύβει την ίδια ενέργεια και δύναμη της ενός και του ίδιου πεπερασμέ­νου χώρου (...) (29.2, σ453)
  

• [Όταν οι διαταραχές ενέργειας επαναλαμβάνονται με τους πιο υψηλούς ρυθμούς και σταθεροποιούνται ως σωματίδια, τότε οι μεταβαλλόμενες η/μ δυνάμεις έχουν περισσότερο χρόνο εφαρμογής και με μια διαδικασία ανάδρασης περιορίζονται σε ατομικές διαστάσεις]. (29.5, σ461)
  

• Τα θεμελιώδη σωματίδια της ύλης έχουν μικρή απόκλιση από αυτές τις μέσες τιμές. Στην ερμηνεία των δομικών στοιχείων ως διακυμάνσεις σε μια παγκόσμια ποσότητα ενέργειας αυτή η σύμπτωση σημαίνει κάτι. Σημαίνει ότι η ύλη είναι αξεχώριστη από μια κοινόχρηστη ποσότητα ενέργειας που εσωτερικά στη δομή της συνδέεται σαν να είναι πυρήνας και εξωτερικά σαν να είναι ελεύθερος χώρος με τον περιορισμό του βαρυτικού πεδίου. (32.1, σ527)
  

• Έχουμε δει ότι τα σωματίδια της ύλης είναι ποσά ενέργειας που εξαιρετικά γρήγορα εναλλάσσονται και ότι δεν είναι αυτά που δημιουργούν τις δυνάμεις μεταξύ τους, αλλά μια κοινόχρηστη ποσότητα ενέργειας που δεν την ανιχνεύουμε ως σώμα. (34.0, σ564)
  

• η δύναμη που συμβαίνει μέσα σε έναν πυρήνα και ανάμεσα σε έναν πυρήνα και ένα σωματίδιο στην τροχιά του είναι η παγκόσμια δύναμη που έχει εκ των προτέρων και μόνιμα ολόκληρο το Σύμπαν, από μια ελάχιστη ακτίνα και με τη συνολική του ποσότητα της ενέργειας. Αλλά η συνολική ποσότητα ενέργειας βρίσκεται σε ισορροπία και έτσι σε μεγαλύτερη απόσταση από μια ατομική ακτίνα, αυτό το ισορροπημένο ποσό φαίνεται σαν άδειο και παγκόσμιο διάστημα και έχει μειωμένη δύναμη. Η βαρυτική δύναμη είναι ένα υπόλοιπο μιας μέγιστης δύναμης, η οποία έχει ονομαστεί "πυρηνική". (27.0, σ401)
  
  

• (Απόσπασμα σημείωσης). Το τρομερό είναι ότι αυτό που είναι ο διαστημικός χώρος αποτελεί μια ποσότητα ενέργειας πολλαπλάσια αυτής που είναι τα σωματίδια, ενώ εμείς αντιλαμβανόμαστε το ανάποδο: ότι τα σωματίδια συνιστούν έναν απέραντο αστρονομικό κόσμο μέσα σε ένα άδειο σύμπαν. Αν πούμε ότι τα σωματίδια και η ύλη που αντιλαμβανόμαστε είναι το σύμπαν που λείπει, θα είναι μια σκέψη πλησιέστερα στην αλήθεια! Όλοι μέχρι τώρα, όταν θα άκουγαν τη φράση "πλήρες σύμπαν" θα σκεφτόντουσαν ότι κανένα κενό μεταξύ των σωμάτων δεν έπρεπε να μεσολαβεί και ότι αντιθέτως όλα τα σώματα θα έπρεπε να είναι εφαρμοστά το ένα δίπλα στο άλλο και να γεμίζουν όλο το διαστημικό χώρο και να ακινητούν. Αυτό είναι ένα λογικό συμπέρασμα, όμως έχει μια λανθασμένη υπόθεση (ότι η ενέργεια παρουσιάζεται μόνο με τη μορφή ατόμων ύλης). Η φύση έχει επιτύχει να "παρουσιάζεται" με όλη την ποσότητα της ενέργειά της, αλλά όχι ολόκληρη σε ύλη και σε ουράνια σώματα (και σε μια μόνο χρονική στιγμή). (σ588)

Αποσπάσματα από τις πραγματείες:

Complete Universe, Dynamic Space, Wave Phenomena. How the natural laws and forces are applied. The fundamental concepts for a rational Cosmology (Cosmonomy)

|SET| ISBN 978-618-85170-1-1, |A| ISBN 978-618-85170-2-8, |B| ISBN 978-618-85170-3-5, ©2021

ΤΟ (ΠΛΗΡΕΣ) ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ Ο ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ (ΚΕΝΟΣ) ΧΩΡΟΣ. Οι θεμελιώδεις σκέψεις και σχέσεις για την ερμηνεία της φύσης.

ISBN 978-960-9504-68-3 ©2012, ISBN 978-618-85170-4-2 ©2023