(ΠΛΗΡΕΣ) ΣΥΜΠΑΝ - ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ - ΚΥΜΑΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Η μέγιστη ποσότητα ενέργειας που μπορεί να λείπει από την κοινό­χρηστη ενέργεια και συγκεντρώνεται σε ύλη. (Ενοποιημένη θεωρία)

Παρακάτω θα διαβάσετε αποσπάσματα από μια νεότερη επέκταση της πραγματείας, που περιλαμβάνει τους πρώτους υπολογισμούς για τη σχέση του ελεύθερου χώρου ως αποκεντρωμένη ενέργεια με τη συγκεντρωμένη ενέργεια σε μάζα των σωμάτων.

• Η εξίσωση √(h·fpl^2 ·c / G) δίνει μια πολλαπλάσια ποσότητα ύλης από το όριο της Mpl=√(h·c/G) για μια ακτίνα 1s φωτός και η πολλαπλάσια μάζα είναι για μια αστρονομική ποσότητα. Η εξίσωση √(h·fpl^2 ·c / G) συμπίπτει με τις εξισώσεις h·fpl^2 / c^2 = h·f0^2 / V0^2 = Mmin·fpl / Tpl και όπως είπαμε είναι πολύτιμη για την ερμηνεία του αστρονομικού κόσμου, ακόμα και αν δεν δίνει μια πραγματική ποσότητα συγκεντρωμένης ύλης. Όπως και η μέγιστη αδράνεια Mpl=√(h·c/G) δεν υπολογίστηκε ως ένα σωματίδιο, αλλά ως ένα μέγιστο όριο αδράνειας που αντιστοιχεί σε μια μέγιστη ελάττωση της μέγιστης ταχύτητας c σύμφωνα με την αρχική αναλογία Mpl/Μ = c/v. Είδαμε την εισαγωγή του μέγιστου ορίου μαζί με το ελάχιστο όριο και πόσο χρήσιμη αποδείχτηκε για την εξήγηση της δομής της ύλης. Μας φανέρωσε πολλά φαινόμενα υψηλής ταχύτητας και εξαιρετικά λεπτών διαδικασιών. Την αστρονομική ποσότητα μάζας Μ(1ls) για μια ακτίνα 1 δευτ φωτός δεν την εισάγουμε στην κοσμολογική ερμηνεία ως ακριβή πρόβλεψη, αλλά ως ένα ποσοτικό όριο μάζας για τον αστρονομικό χώρο. Βγαίνει με θεωρητική συνέπεια και μάλλον θα ήταν μια μαύρη τρύπα, επειδή η βαρυτική επιτάχυνση g=G·M/R^2 είναι ίση με την ταχύτητα του φωτός. Όμως πλησιάζει κοντά σε ποσότητα για σώματα που έχουν ονομαστεί "άστρα" και σε αστρονομικούς πυρήνες, που θα μπορούσαν να είναι το κέντρο έλξης για ένα μεγάλο αριθμό άστρων. (Δημοσίευση 132-6.)

• Το όριο της Mpl=√(h·c/G) μας έδωσε πολλά συμπεράσματα για τη δομή ενός ατόμου και το αστρονομικό όριο της πολλαπλάσιας μάζας Μ(1ls) ως πολλαπλάσιο αποτέλεσμα διατηρεί μαθηματική σύνδεση με το πρώτο. Έτσι οι υπολογισμοί για αστρονομικά μεγέθη θα έχουν φανερή σύνδεση με τα μικροσκοπικά μεγέθη! (Δημοσίευση 132-6.)

• Η κατανομή της κοινόχρηστης ποσότητας ενέργειας σε αστρονομικούς πυρήνες. Αναλογίες της μάζας Μ(1ls) με τη συνολική ποσότητα Μuni σύμφωνα με τη σταθερά Hubble (Δημοσίευση 134-8.)

• Στα δύο προηγούμενα μέρη της κοσμολογικής ερμηνείας είδαμε πώς μια αστρονομική μάζα [Μ(1ls)= √(h·fpl^2 ·c / G) = h·fpl^2 / c^2] μπορεί να συνδέεται μαθηματικά με τις ποσότητες μάζας που έχουμε υπολογίσει ως όριο για τη δομή της ύλης. Είδαμε πώς ένα όριο αστρονομικής μάζας Μ(1ls) = √(h·fpl^2 ·c / G) = h·fpl^2 / c^2 βγαίνει σε συμφωνία με τα όρια της ατομικής μάζας √(Mmin·Mpl) και επιτύχαμε μια μαθηματική ενοποίηση του μικρόκοσμου με το μακρόκοσμο. (Δημοσίευση 134-8.)

• Διερεύνηση της ερυθράς απόκλισης του φωτός (redshift).
  Δεν έχουμε αρνηθεί την κίνηση του χώρου. Έχουμε απορρίψει την κίνηση του χώρου ως σώμα (όπως μια λαστιχένια επιφάνεια). Αντιθέτως, έχουμε εξηγήσει το χώρο ως μια ισορροπημένη ποσότητα με ταλαντώσεις ενέργειας και η κίνησή του περιγράφτηκε σωστά ως κυματική και όχι όπως η κίνηση ενός σώματος. Οι έννοιες της διαστολής και της συστολής είναι παραπλανητικές. Το βαρυτικό πεδίο εξηγήθηκε από κυματική κίνηση του χώρου με την πιο υψηλή ταχύτητα σε κατεύθυνση συγκέντρωσης ενέργειας προς μικροσκοπική ακτίνα. Η κοινόχρηστη ποσότητα ενέργειας έχει διακυμάνσεις και επιστρέφει σε ισορροπία με τέτοια κίνηση από κύματα, που συγκεντρώνονται στην ελάχιστη ακτίνα του χώρου και τελικά εκεί επιβραδύνονται. Επομένως, περιμένουμε μια διαφορετική εξήγηση του αστρονομικού redshift. (Δημοσίευση 117-6. )

• Συνέχεια της ανασκόπησης για το πέρασμα της θεωρίας σε υπολογισμούς αστρονομικών μεγεθών... Δεν έχουμε αρνηθεί την κίνηση του χώρου. Έχουμε απορρίψει την κίνηση του χώρου ως σώμα (όπως μια λαστιχένια επιφάνεια). Στο χώρο συμβαίνει μια αυξομείωση ακτίνας, όμως αυτή είναι μια μικροσκοπική αυξομείωση μέσα στη δομή της ύλης και όχι το φαινόμενο όπως περιγράφεται για τον αστρονομικό χώρο. (Δημοσίευση 140-2.)

• 142. Η ταχύτητα "επέκτασης" H·D / 1Mpc = c·D / Dmax = D / T(H) υπολογισμένη από τη σχέση V=√(G·M/-R) προσαρμοσμένη για το χώρο ως κοινόχρηστη ποσότητα ενέργειας με ισοδύναμη μάζα. Αντικαταστήσαμε το νόμο του Χαμπλ από μια ταχύτητα ισορροπίας Vg που συνδέεται με τη βαρυτική επιτάχυνση και με το βαρυτικό πεδίο σε μήκος ακτίνας και σε μεγάλες αποστάσεις... Από την προσαρμογή της γνωστής σχέσης √(G·M/R) για να δίνει την ταχύτητα σε συμφωνία με τη σταθερά H διαπιστώνουμε πάλι την ύπαρξη ορίου στο μέγιστο χρόνο και στο μέγιστο μήκος του αστρονομικού χώρου, όπως το αναμέναμε και το είχαμε συμπεράνει θεωρητικά. Η σταθερά H του νόμου του Χαμπλ βγαίνει ως αποτέλεσμα όταν στον υπολογισμό εισαχθεί μια σταθερή σχέση που προέρχεται από ένα όριο ελάχιστης ταχύτητας και ένα όριο μέγιστης ταχύτητας (σταθερές V0, c και λόγος V0/c). Η ταχύτητα "επέκτασης" Vg θα μπορούσε να λάβει οποιαδήποτε τιμή χωρίς αυτά τα δύο όρια. (Δημοσίευση 142)

• Η μέση ποσότητα ενέργειας ~10^-13 J που έχουμε υπολογίσει θεωρητικά ταιριάζει με την πυκνότητα της ενέργειας του παγκόσμιου χώρου, ενώ τα απαραίτητα σωματίδια ενός ατόμου έχουν χαρακτηριστικά που είναι μικρές αποκλίσεις από τη μέση τιμή. (28.4, σ432-3. Η πηγή των στάσιμων κυμάτων της δομής του κενού χώρου και 105-3)

• 136-10. Η κατανομή της κοινόχρηστης ποσότητας ενέργειας στο παγκόσμιο χώρο. Αναλογία έντασης βαρυτικού πεδίου, ακτίνας και όγκου δυναμικού χώρου. "Η μάζα και η ακτίνα των σωμάτων συνδέονται με αντίστοιχη ενέργεια και ακτίνα του χώρου". (520) Η ακτίνα του βαρυτικού πεδίου γύρω από κάθε αστρονομικό σώμα μπορεί να εξομοιωθεί ως ο δικός του ελεύθερος χώρος και μπορούμε να πούμε ότι ο παγκόσμιος χώρος περιέχει πολλούς χώρους μικρότερης ακτίνας. (136-10.)

• Έχουμε εξηγήσει ότι ο χώρος ως περιφέρεια και ελεύθερος διατηρείται ταυτόχρονα με τη συγκέντρωση ενέργειας στα σώματα. Η μάζα που παρουσιάζεται στα σώματα έχει δεσμευμένη μια ποσότητα ενέργειας που λείπει από την κοινόχρηστη ποσότητα και η κοινόχρηστη ενέργεια παρουσιάζεται ως χώρος ορισμένης ακτίνας. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι σε ουράνια σώματα μεγαλύτερης μάζας είναι δεσμευμένη περισσότερη ενέργεια και αντίστοιχα περισσότερη ενέργεια λείπει από την κοινόχρηστη ποσότητα. Συνεπώς το βαρυτικό πεδίο ενός σώματος μεγαλύτερης μάζας εξασθενεί (και έχει το χαμηλότερο ρυθμό επιτάχυνσης g) στην περιφέρεια μιας μακρύτερης ακτίνας από το κέντρο του. Μπορούμε να υπολογίσουμε ένα ελάχιστο ρυθμό επιτάχυνσης για όλα τα σώματα. Σε μια ορισμένη ακτίνα από το κέντρο πάντα θα υπάρχει ένας ίδιος ρυθμός επιτάχυνσης. (136-10.)

• Η μακρύτερη ακτίνα (-R) που καθορίζει στην κοινόχρηστη ενέργεια τον όγκο ενός ελεύθερου χώρου επειδή η ενέργεια συγκεντρώνεται στα σώματα είναι η ακτίνα όπου η ένταση g=G·M/R^2 του βαρυτικού πεδίου πλησιάζει στη μέση τιμή
  a0 =1,101998 ×10^-13 m/s /s [V0 = √(Vpl∙c)=√(G∙M0/λ0)=Μ0∙c/Mpl]. Αυτή η αναλογία μεταξύ έντασης βαρυτικού πεδίου, ακτίνας, όγκου και ενέργειας ή μάζας φαίνεται ότι ισχύει για μικροσκοπικά μήκη ακτίνας και σε αστρονομικές ακτίνες και είναι η πρώτη προσέγγιση με τον πιο απλό υπολογισμό. (136-10.)

• Η ακτίνα δέσμευσης ή συγκέντρωσης -R^2 = G·M/a0 εισάγει το όριο της μέσης τιμής για το g του βαρυτικού πεδίου των σωμάτων. (Δημοσίευση 137-11.)

• Η κατανομή της κοινόχρηστης ποσότητας ενέργειας στο παγκόσμιο χώρο. Ο όγκος χώρου που δεσμεύεται για κάθε ποσότητα συγκεντρωμένης ύλης (137-11.) Η ακτίνα δέσμευσης του χώρου -R είναι ανάλογη με τη μάζα M των σωμάτων. Σε σώματα μεγαλύτερης μάζας αναλογεί ένας μεγαλύτερος όγκος περιβάλλοντος χώρου. Σε περιοχές με μεγαλύτερη μάζα από πολλά σώματα επίσης ένας μεγαλύτερος όγκος περιβάλλοντος χώρου αναλογεί και πολλοί όγκοι συνενώνονται. (Δημοσίευση 137-11.) Ωστόσο, υπάρχει και το όριο μάζας που ένα αστρονομικό σώμα μπορεί να πλησιάσει ως άστρο και η ύλη δεν συνεχίζει να συγκεντρώνεται ως ένα μόνο σώμα. Περισσότερα αστρονομικά σώματα που γειτνιάζουν δεσμεύουν ένα συνολικό όγκο χώρου, που θα χρειαστεί πιο σύνθετο υπολογισμό και όχι τόσο απλά, από τη σχέση μιας μόνο ακτίνας -R^2 = G·M/a0. (137 κοινοποίηση)

• Έχουμε υπολογίσει έναν V3D όγκο ελεύθερου χώρου (που συνοδεύει τα σώματα) σε αναλογία με μια ποσότητα συγκεντρωμένης ενέργειας σε μάζα (σώματος). Υπολογίσαμε τον όγκο εισάγοντας ακόμα μια ακτίνα του σώματος μέχρι την οριακή απόσταση που η ένταση του βαρυτικού πεδίου g εξασθενεί στη μέση τιμή a0 = √(Vpl∙c)= √(G∙M0/λ0)= Μ0∙c/Mpl = 1,101998 ×10^-13 m/s^2. Η σχέση είναι: -R=√(G·M/a0). (Δημοσίευση 141-3.)

Ενδεικτικοί υπολογισμοί από την εφαρμογή των πιο απλών τύπων που συνδέουν τον αστρονομικό κόσμο με το μικρόκοσμο >>>

Αποσπάσματα από τις πραγματείες:

1) Ένα (πλήρες) και σταθεροποιημένο Σύμπαν που φαίνεται σαν ελεύθερος χώρος. Υπότιτλος: Η ορθολογική ερμηνεία για την ύλη ως ταλαντώσεις ενέργειας σε μια κοινόχρηστη ποσότητα, που υπάρχει ως δυναμικός χώρος.

2) Complete Universe, Dynamic Space, Wave Phenomena. How the natural laws and forces are applied. The fundamental concepts for a rational Cosmology (Cosmonomy)

|SET| ISBN 978-618-85170-1-1, |A| ISBN 978-618-85170-2-8, |B| ISBN 978-618-85170-3-5, ©2021

3) ΤΟ (ΠΛΗΡΕΣ) ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ Ο ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ (ΚΕΝΟΣ) ΧΩΡΟΣ. Οι θεμελιώδεις σκέψεις και σχέσεις για την ερμηνεία της φύσης.

ISBN 978-960-9504-68-3 ©2012, ISBN 978-618-85170-4-2 ©2023