Τι σημαίνει η πρόταση "Σύμπαν στο σύνολο όλου του χρόνου" ή η άλλη έκφραση "το σύνολο των πραγμάτων μέσα στα όρια ενός μέγιστου συνολικού χρόνου" ;

 

Έχω παρατηρήσει κάποια δυσκολία να καταλάβει κάποιος τον πολύ αφηρημένο ορισμό του Σύμπαντος, σαν σύνολο όλων των πραγμάτων μέσα στα χρονικά όρια ενός μέγιστου συνολικού χρόνου. Φυσικά, η δυσκολία προέρχεται από τη λέξη "Σύμπαν", η οποία αφήνει στον καθένα να φανταστεί και να διανοηθεί ένα διαφορετικό πλήθος πραγμάτων και όπως φαίνονται τα πράγματα με τις μεγάλες τους διαφορές και με τις αποστάσεις που τα χωρίζουν.

 

Όταν αναφερόμαστε στο σύνολο των πραγμάτων, με τη λέξη "Σύμπαν" αντι­λαμ­βανόμαστε σαν δεδομένο ότι υπάρχει ποικιλία πραγμάτων, με μεγάλες διαφορές μεταξύ τους και σαν ξεχωρισμένα το ένα από το άλλο. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς συνδέονται έτσι που να αποτελούν ένα σταθερό συνολικό πράγμα, το οποίο αποκαλούμε "Σύμπαν" και μάλιστα σε χρονικά διαστήματα με μέτρο τη διάρκεια της ζωής μας. Αντιθέτως, βλέπουμε ανεξάντλητο αριθμό ξεχωριστών πραγμάτων που ποτέ δεν είναι τα ίδια και στην πορεία του χρόνου όλα αλλάζουν και το σύνολο γίνεται διαφορετικό. Γι' αυτό, για να προλάβω τις παρερμηνείες και τις απορίες που προκαλούν οι παρατηρήσεις από την καθημερινή εμπειρία, όταν αναφερόμουν στο σύνολο όλων των πραγμάτων "αφαιρούσα"  ένα μεγάλο μέρος παρατηρήσεων λέγοντας συμπληρω­ματικά: "τα πράγματα όπως υπάρχουν, ανεξάρτητα από τον τρόπο που εμείς τα αντι­λαμ­βανόμαστε, δηλαδή χωρίς τα χαρακτη­ριστικά γνωρίσματα με τα οποία τα πράγματα εμφανίζονται να έχουν έτσι όπως είμαστε εμείς εδώ και τώρα και με τις βιολογικές μας προδιαγραφές". Με άλλα λόγια, τα πράγματα ανεξάρτητα από τις δικές μας διαστάσεις, ανεξάρτητα από το που εμείς βρισκόμαστε, ανεξάρτητα από ποια ύλη είμαστε φτιαγμένοι, ανεξάρτητα από τον τρόπο που επηρεάζονται τα αισθητήρια όργανά μας. Χωρίς να υπονοώ ότι όσα βλέπουμε και αντι­λαμ­βανόμαστε είναι παραισθήσεις και ανύπαρκτα χαρακτη­ριστικά των πραγμάτων.*

 

Θα επιτύχουμε να κατανοήσουμε πληρέστερα τι είναι τα πράγματα πέρα από τους ανεξάντλητους σχετικούς τρόπους με τους οποίους εκείνα συνδέονται και εμφανίζονται, εάν σταματήσουμε να "βλέπουμε" τα πράγματα, σαν μία ακίνητη και στατική εικόνα και σαν ξεχωρισμένα μέσα στο χώρο. Εάν τα φανταστούμε σαν να κινούνται, να πλησιάζουν, να απο­μακρύνονται, να ενώνονται και να αποχωρίζονται, να τροπο­ποιούνται, να μεταδίδουν ενέργεια το ένα στο άλλο, να προκαλούν μεταβολές εξ επαφής ή δια μέσου άλλων ή εξ αποστάσεως με το ρυθμό των αιώνων. Με τη κίνησή τους, με τις αλλαγές και με τη μετάδοση και την ανταλλαγή  ενέργειας επιτυγχάνεται στο χρόνο η σύνδεση και η αποσύνδεσή τους.

 

Όταν λέμε ότι τα πράγματα κινούνται, αλλάζουν και αλληλεπιδρούν με την κίνηση και τη μεταβολή εννοούμε ξανά τα ίδια τα πράγματα σε άλλη χρονική στιγμή και τη δημιουργία νέων πραγμάτων και την καταστροφή προηγούμενων με την κίνηση και τη μεταβολή. Εννοούμε διάφορους τρόπους με τους οποίους τα πράγματα γίνονται. Εννοούμε  πως, πόσο και πότε ενεργούν το ένα επάνω στο άλλο, πραγματοποιώντας νέες μορφές και διαφοροποιώντας τις προηγούμενες. Απο­μονώνοντας μία στιγμή, που εμείς αντι­λαμβανόμαστε τα πράγματα και όταν  φανταζόμαστε τα πράγματα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα, τα θεωρούμε σαν ξεχωριστά, σαν αποσπασμένα και σαν ελλιπή. Στο μικρό χρονικό διάστημα δεν αντι­λαμβανό­μαστε τα πράγματα που λείπουν, τις μεταβολές που θα γίνουν, τις συνδέσεις και τις αποσυνδέσεις που θα γίνουν, τα νέα πράγματα που θα προκύψουν και πως θα εκλείψουν κάποια προηγούμενα.

 

Όταν λοιπόν, θεωρήσουμε σαν κοινό γνώρισμα των πραγμάτων ότι είναι μέρη, τα οποία αναπόφευκτα συνδέονται το ένα με το άλλο με κάποιον από τους δυνατούς τρόπους και στην πορεία του χρόνου -αργά ή γρήγορα, άμεσα ή πιο έμμεσα- και σαν τέτοια μέρη αποτελούν ένα ευρύτερο σύνολο, τότε μπορούμε να τα θεωρήσουμε σαν ένα μόνο πράγμα, σαν ενιαίο σύνολο στην πορεία του χρόνου.  Αυτό θα γίνει καλύτερα κατανοητό και οι αντιρρήσεις θα εξασθενίσουν όταν στην πορεία της εργασίας αποδειχτεί ότι όλες οι διαφορές που παρουσιάζουν τα πράγματα και η ανεξάντλητη ποικιλία των πραγμάτων δεν προέρχονται από διαφορές στην ουσία τους ή από τον πραγματικό διαχωρισμό τους, όπως φαίνονται στα μάτια τα πράγματα απο­σπασματικά και σαν εξωτερικά το ένα προς το άλλο.

 

Επομένως, εάν πούμε ότι όλα τα δυνατά πράγματα αποτελούν μέρη ενός και του ίδιου συνόλου, το σύνολο αυτό το αποκαλούμε "Σύμπαν". Στην πορεία του χρόνου τα πράγματα-μέρη  μπορούν να θεωρηθούν σαν ένα μόνο πράγμα (μαζί με τις συνδέσεις και τις κινήσεις τους) παρόμοια όπως αντι­λαμ­βανόμαστε σαν ενιαίο πράγμα μία μηχανή, που τα μέρη της κινούνται πολύ γρήγορα και από τις κινήσεις τους διατηρείται η ίδια μηχανή και προκύπτει ένα σταθερό αποτέλεσμα.. Αντι­στρόφως, μπορούμε να πούμε, ότι το Σύμπαν δεν είναι ενιαίο και υπάρχει σαν πλήθος (ή σαν μέρος) στα μικρά χρονικά διαστήματα, διότι στα μικρά χρονικά διαστήματα δεν μπορούν να υπάρξουν όλα τα δυνατά πράγματα, ούτε με όλους τους δυνατούς τρόπους σύνδεσης μεταξύ τους. Εάν θεωρήσουμε  διαφορετικά χρονικά διαστήματα, τότε διαφορετικό θα είναι και το Σύμπαν. Διαφορετικά πράγματα θα λείπουν, ένα μέρος κινήσεων θα λείπει και τα υπάρχοντα πράγματα θα συνδέονται μεταξύ τους με “μισο­τελειωμένους” τρόπους. Όπως αν βλέπαμε αποσπα­σματικά διαφορετικές εικόνες από μία κινηματο­γραφική ταινία και με χαμένα πλάνα, από τις οποίες δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πως συνδέονται στην ίδια υπόθεση, στο ίδιο έργο, εάν αυτό δεν το είχαμε δει προηγουμένως.

 

Ας το πούμε τώρα πιο κατανοητά, με τον κίνδυνο να γεννηθούν εσφαλμένες απορίες και υποψίες. Όσα μπορούν να γίνουν και να υπάρξουν στην πραγματικότητα, θα γίνουν και θα υπάρξουν στην πορεία του χρόνου μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό το χρονικό διάστημα δεν είναι άπειρο. Μετά από αυτό το χρονικό διάστημα δεν θα γίνεται και δεν θα υπάρξει τίποτε το καινούργιο, τίποτε που δεν είχε γίνει ή δεν είχε υπάρξει στο πιο μακρινό παρελθόν. Σε πόσο χρόνο μπορούν να γίνουν και να υπάρξουν όλα τα δυνατά πράγματα με όλους τους δυνατούς τρόπους; Αυτός ο χρόνος δεν είναι άπειρος (όπως δεν είναι άπειρες και οι δυνατότητες ενός σταθερο­ποιημένου Σύμπαντος). Δηλαδή, μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος έχουν συμβεί τα πάντα και το Σύμπαν είναι με πραγματο­ποιημένο το σύνολο των δυνατοτήτων του. Δεν έχει σημασία πόσο μεγάλο είναι αυτό το χρονικό διάστημα. Μπορεί να είναι ασύλληπτα μεγάλο αλλά δεν παύουμε να το θεωρούμε περιορισμένο.

 

Με άλλα λόγια, μέσα στο μέγιστο χρονικό διάστημα το Σύμπαν είναι τελειωμένο και ο χρόνος τα έχει "φέρει" όλα. Από εκεί και πέρα, ο χρόνος μπορεί να συνεχίζεται και εμείς να τον μετράμε, όμως δεν πραγματοποιείται τίποτε το νέο. Η επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, με τους ίδιους τρόπους και των ίδιων εξελίξεων, μετά από το μέγιστο χρονικό διάστημα, στην ουσία γίνεται στο ίδιο αυτό το χρονικό διάστημα, σαν να αρχίζει από την αρχή. Μπορεί αυτό να λέγεται επανάληψη, όμως στην ουσία αυτή η επανάληψη δεν γίνεται σε ένα άλλο διαφορετικό χρόνο (πέρα από το μέγιστο χρονικό διάστημα). Η μέτρηση του χρόνου μπορεί να συνεχίζεται, όμως θα μετράμε την επανάληψη του ίδιου χρονικού διαστήματος, σαν να αρχίζει ο χρόνος από την αρχή για το ίδιο πράγμα. Γι' αυτό τον ονομάζουμε "κυκλικό" χρόνο και εδώ στη θεωρία, τον αποκαλούμε "τελειωμένο". Ο χρόνος συνεχίζεται επ' άπειρο, αλλά κυκλικά... όπως και τα πράγματα που τον "αντι­προσωπεύουν".

 

 

“Η αυτοτέλεια και η αμεσότητα του ταυτόχρονου Σύμπαντος (του Σύμπαντος στο σύνολο του χρόνου)... Συμπληρώνω την λέξη “αυτοτέλεια” με τη λέξη “αμεσότητα” και “ταυτόχρονο”. Διότι για την αυτοτέλεια του Σύμπαντος έχουν γραφτεί πολλά από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και συνήθως εννοούν την “αυθυπαρξία” του Σύμπαντος. Αλλά εξακολουθούν να θεωρούν το Σύμπαν σαν εξωτερικό (σαν το συνολικό αποτέλεσμα του συνδυασμού των υλικών μερών του) και τα επιμέρους υλικά πράγματα να γίνονται μόνο με εξωτερικό τρόπο και σαν καλά ξεχωρισμένα.

Εδώ βρίσκεται η διαφορά στην άποψη που υποστηρίζω, άποψη που οδηγεί σε λογικές συνέπειες και στην εξήγηση εμπειρικών δεδομένων, αλλά προκαλεί και δυσκολίες στην κατανόηση. Το “αυτοτελές” Σύμπαν στην κοσμο­λογική θεωρία μου είναι αυτοτελές διότι είναι παρών, αμετάβλητο και “συμπαγές” στο σύνολο ενός μέγιστου συνολικού χρόνου -γι' αυτό και “άμεσα” υπαρκτό. Η ανάπτυξη αυτής της φαινομενικά παράλογης και αντιφατικής ιδέας οδηγεί σε απίστευτα λογικές συνέπειες!

 

>>> ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ το αρχείο κειμένου PDF 35 σελίδων

με αποσπάσματα για την κατανόηση του κόσμου ως ένα πλήρες & σταθερό σύνολο

 

---

* Από τις ιστοσελίδες δεν λείπουν οι σκέψεις που ρίχνουν φως για τη δυνατότητα της γνώσης και της αντίληψης και μπορείτε να τις βρείτε στην ξεχωριστή ενότητα ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ. Το ζήτημα της εμφάνισης των πραγμάτων και της όποιας διαστρέβλωσης προκαλείται από τη μεσολάβηση των οργάνων που παράγουν τις πληροφορίες αγγίζει το ζήτημα για την ερμηνεία του κόσμου σαν σύνολο.