" Δεν είναι τα εξωτερικά υλικά πράγματα τα οποία με την κίνηση, με το πλησίασμα, την απο­μάκρυνση, την ένωση και το διαχωρισμό τους αυτά επι­τυγχάνουν ένα ισορ­ροπημένο σύνολο και τη διατήρηση της νομοτέλειας. Αντιθέτως, προϋπάρχει το ολο­κληρωμένο σύνολο..."

 

► Σύμπαν : Το κοινό σύνολο όλων των πραγμάτων από όλους τους χρόνους και ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ την ίδια στιγμή που παραμένει ελλιπές και σε εξέλιξη για τα επιμέρους υλικά πράγματα.

► Χώρος : Η πεπερασμένη ποσότητα ενέργειας του ολοκληρωμένου και σταθερού Σύμπαντος, η οποία παραμένει σχετικά ανενεργή, σε ρόλο κοινού φορέα της ενέργειας για τη διατήρηση της δομής της ύλης και για την παρουσία όλων των υλικών πραγμάτων. Ο χώρος "βράζει ηλεκτρο­μαγνητικά" από τα κύματα τα οποία "κοχλάζουν" γύρω από τα 10²⁰ Hz. Ο κοινός χώρος αποτελεί το σταθερό πυρήνα (ουσία, όπως θα λέγαμε παλαιό­τερα) για όλα τα επιμέρους δομικά στοιχεία.

► Ύλη : Τα στιγμιαία σημεία συγκέντρωσης και απώλειας της ενέργειας που προκαλούνται από τη μεταβίβασή της ενέργειας κατά κύματα στα ελάχιστα χρονικά διαστήματα της σχετικής, έμμεσης και εξωτερικής παρουσίας του ολο­κληρωμένου Σύμπαντος. Το ολοκληρωμένο και σταθερό Σύμπαν στην αρχή δημι­ουργίας του από την ενέργεια του "κενού" χώρου. Στοιχειώδεις ποσότητες ενέργειας (hf) που διατηρούνται από την περιοδική μεταβολή και ανταλλαγή της ενέργειας που μεταβιβάζει κυματικά ο "κενός" χώρος. Η ενέργεια του χώρου "ρέει" (με τη μέγιστη ταχύτητα) με κύματα για να ισορ­ροπήσει και η ροή της ξανά δημιουργεί και διατηρεί τις ελαττώσεις της, τις οποίες συνοπτικά ονομάζουμε ύλη. Σε αυτές τις σύντομες στιγμές που ελαττώνεται η σταθερή ενέργεια του κενού χώρου και δεν προλαβαίνει να ισοσταθμιστεί, οφείλεται η ύπαρξη του υλικού κόσμου. Η ελάχιστη πραγμα­τικότητα και όχι το πλήρες Σύμπαν.

► Κύμα : Κύμα είναι η συσσώρευση (ή η ελάττωση) της ενέργειας κατά τη διατάραξη ενός μέσου όπου βρίσκεται σε μία σταθερή κατάσταση και έχει την τάση να επανέλθει στην αρχική κατάσταση ισορροπίας. Είναι το φαινόμενο της κίνησης που γίνεται όχι ανεμπόδιστα, αλλά ακριβώς αντίθετα επειδή εμποδίζεται να γίνει και αυτή είναι η κίνηση με κύματα.

► Φως-ηλεκτρο­μαγνητικά κύματα : Ελάχιστες διακυμάνσεις στη σταθερή ποσότητα ενέργειας του "κενού" χώρου και επαναφορά στην αρχική σταθερο­ποιημένη κατάστασή του, στα πιο μικρά χρονικά διαστήματα. Η συχνότητα συμπίπτει με το ρυθμό στον οποίο αποκτιέται και ελαττώνεται η μέγιστη ταχύτητά τους, η οποία είναι πάντα η ίδια. Αυτή η ερμηνεία επιτυγχάνει την ενοποίηση του γνωστού μακροσκοπικού φαινομένου της επιτάχυνσης/­επι­βράδυνσης ενός σώματος με τη μεταβολή της συχνότητας των ηλεκτρο­μαγνητικών κυμάτων, που στο μικρο­σκοπικό κόσμο εμφανίζεται με τα φαινόμενα του ηλεκτρικού και του μαγνητικού πεδίου. Η ταχύτητα τους είναι πάντοτε η μέγιστη Vmax = a t, όμως αυτή η ταχύτητα αποκτιέται σε ένα μικρό ή σε ένα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και το φαινόμενο επανα­λαμβάνεται.

► Αδράνεια : Η αδράνεια είναι γενικότερα ένα φαινόμενο που ξεκινάει από το φαινόμενο της κίνησης και δεν λείπει ποτέ από τη φύση. Γενικότερα είναι η ιδιότητα της κίνησης, η οποία εκφράζει το χρόνο καθυστέρησης στη μεταβολή της ταχύτητας ή το χρόνο μέχρι να επανέλθει η κίνηση  στην προηγούμενη σταθερή της ταχύτητα. Κατ' επέκταση (από την παρατήρηση της μεταβολής στην κίνηση και στην ταχύτητα των σωμάτων), η ιδιότητα των σωμάτων να διατηρούν τη σταθερή κινητική τους κατάσταση, να αντιδρούν στις επιδράσεις και να προβάλλουν αντίσταση στη μεταβολή της κίνησής τους. Γενικότερα, όμως, μπορεί να συμ­περιληφθεί και η έννοια της καθυστέρησης στο χρόνο που μετα­βάλλεται οποιαδήποτε κίνηση μέχρι να σταθερο­ποιηθεί (δηλαδή το χρονικό διάστημα στο οποίο η ταχύτητα μεταβάλ­λεται, η φάση της επι­τάχυνσης ή της επι­βράδυνσης).

► Μάζα : Με την ευρύτερη έννοια του όρου, η μάζα είναι το μέτρο της αδράνειας, δηλαδή της αντίστασης ή της καθυστέρησης στη μεταβολή της κίνησης και εκφράζει κάθε φαινόμενο επιτάχυνσης ή επιβράδυνσης. Με τη συνηθισμένη έννοια του όρου της μάζας, περι­λαμβάνουμε μόνο τα φαινόμενα επιβράδυνσης ή επιτάχυνσης τα οποία προκαλούνται με την παρουσία ενός απτού σώματος. Κάθε μεταβολή ταχύτητας είναι μία σχέση επι­τάχυνσης ή επιβράδυνσης και μπορεί να της αποδοθεί μία δύναμη που προκαλεί ή συντηρεί τη μεταβολή.

Η παρουσία της μάζας προϋπάρχει μέσα στο γενικότερο φαινόμενο της μεταβολής της κίνησης. " Επειδή, με τη δράση μιας σταθερής δύναμης, η ταχύτητα αυξάνει ανάλογα με το χρόνο, η μάζα εκφράζει τη σχέση του χρόνου που απαιτείται για να επιταχυνθεί ένα αδρανές σώμα στην ταχύτητα αυτή ". Με άλλα λόγια, αν ο χρόνος και η δύναμη δεν μπορούν να αυξάνουν ατελείωτα, τότε ο χρόνος που χρειάζεται για να επιτευχθεί η μέγιστη ταχύτητα δεν είναι άπειρος και στο μέγιστο χρόνο θα αναλογεί μία μέγιστη μάζα. Στον ελάχιστο χρόνο θα αναλογεί μία ελάχιστη ποσότητα μάζας. Το όριο μίας ανώτερης ταχύτητας, αυτό από μόνο του επιβάλλει όριο στη μέγιστη επιτάχυνση a, στη αύξηση της δύναμης F και τελικά στην ποσότητα της μάζας που μπορεί να επιταχυνθεί. Αφού η ταχύτητα του φωτός μπορεί να αποκτιέται με γρήγορο ή αργό ρυθμό χωρίς ποτέ να ξεπερνιέται, προκύπτει ότι η επιτάχυνση δεν μπορεί να αυξάνει για άπειρο χρονικό διάστημα αλλά μέχρι το χρονικό διάστημα που η ταχύτητα γίνεται c (σύμφωνα με τον τύπο c = a T ). Έτσι, η μικρή (με τον ελάχιστο ρυθμό) επιτάχυνση amin χρειάζεται ένα μεγάλο χρονικό διάστημα Τmax για να φτάσει στην ανώτερη ταχύτητα c , ενώ η μεγάλη (με το μέγιστο ρυθμό) επιτάχυνση amax χρειάζεται ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα Tmin. Η ταχύτητα του φωτός c εκφράζει το όριο που μπορεί να φτάσει η επιτάχυνση και κατά συνέπεια το ελάχιστο και το μέγιστο χρονικό διάστημα που η επιτάχυνση/­επιβράδυνση μπορεί να γίνεται.

Στις ιδιαίτερες συνθήκες της δημιουργίας της ύλης από τη ταλάντωση της κυματικής ενέργειας του "κενού" χώρου, (διακυμάνσεις της ενέργειας του "κενού" χώρου), η μεταβολή αυτή διατηρείται σαν στάσιμη κατάσταση, η κίνηση επαναλαμβάνεται με πολύ γρήγορο ρυθμό και ποσότητες ενέργειας ανταλλάσσονται με υψηλό και σταθερό ρυθμό. Όταν τα ποσά της ενέργειας που μεταβάλλονται γρήγορα λάβουν τη μορφή εντοπισμένης ή σταθερής παρουσίας, όπως είναι τα σωματίδια, τότε αυτή η κυματική μεταβολή μας παρουσιάζεται σαν ύλη και μάζα. Η μάζα μέσα στη δομή της ύλης είναι κάτι που προκαλείται ή δημιουργείται από φαινόμενα μεταβαλ­λόμενης και περιοδικής κίνησης, την οποία γνωρίζουμε με τον όρο "ηλεκτρο­μαγνητικά κύματα".

► Πυρηνική δύναμη : Η δύναμη F πρέπει να γίνεται ελάχιστη όταν η επιτάχυνση φθάνει στο μέγιστο αποτέλεσμα της ανώτερης ταχύτητας κίνησης. Διαφορετικά, η επιτάχυνση δεν θα σταματούσε ποτέ και δεν θα υπήρχε ένα ανώτατο όριο στην ταχύτητα. Η μέγιστη δύναμη Fmax (= Emax / λmin) και η μέγιστη επιτάχυνση/επιβράδυνση ±amax σχετίζονται με το φαινόμενο της αποκαλούμενης "πυρηνικής δύναμης" Fnucl. Η ελάχιστη δύναμη Fmin και ο ελάχιστος ρυθμός μεταβολής της ταχύτητας ±amin σχετίζονται με το φαινόμενο της βαρυτικής δύναμης Fg.

► Δυνάμεις : Στη φυσική, είναι διαδεδομένη η άποψη, ότι οι δυνάμεις (ηλεκτ/κή, ασθενής, πυρηνική, βαρυτική) ασκούνται από σωματίδια που λειτουργούν σαν φορείς των αλλη­λεπιδράσεων. Τα φωτόνια, τα μποζόνια, τα γλουόνια και τα βαρυτόνια θεωρούνται τα σωματίδια-φορείς των ηλεκτρο­μαγνητικών, των ασθενών, των πυρηνικών και των βαρυτικών δυνάμεων αντίστοιχα. Επιτέλους, να το πούμε καθαρά, χωρίς μεταφυσική: οι παραπάνω δυνάμεις είναι κύματα (συγκεντρωτικά ή αποκεντρωτικά) με την πιο υψηλή συχνότητα και τις ελάχιστες στιγμές αλλη­λεπίδρασης αυτών των κυμάτων μεταξύ τους και με τη δομή της γνωστής ύλης (που αποτελεί τη σύσταση των μέσων της παρατήρησής μας) τις εκλαμβάνουμε σαν ποσότητες σωματιδίων. Αυτός είναι και ο λόγος της ελάχιστης διάρκειας της ύπαρξής τους!

Γύρω μας γίνονται ανταλλαγές ενέργειας και αλλη­λεπιδράσεις με την ύλη σε συχνότητες άνω από 10²⁰ Hz, σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις και με την ταχύτητα του φωτός. Μέχρι τώρα, αυτή την πραγματικότητα δεν την υπολογίζαμε, την απλοποιούσαμε με την έννοια του "κενού" χώρου και αντι­λαμβα­νόμασταν επιπόλαια την παρουσία της από τα ηλεκτρο­μαγνητικά φαινόμενα και από τη βαρύτητα. Μια αόρατη πραγματικότητα συμμετέχει μόνιμα στις υλικές εξελίξεις με ποσά ενέργειας, που ανταλλάσσονται και μεταβάλλονται μεταξύ 10²⁰ - 10⁴² Hz και αυτή την πραγματικότητα την αγνοούσαν στην επιστήμη. Αυτή συμ­μετέχει μόνιμα και ταυτόχρονα για ολόκληρο τον υλικό κόσμο, από το ένα άκρο μέχρι το άλλο... Στη φυσική, αυτά τα ποσά ενέργειας που ανταλ­λάσσονται και μεταβάλλονται σε τόσο σύντομα χρονικά διαστήματα (t=1/f) ονομάζονται "σωματίδια".

Τα σωματίδια παράγονται από το αδημιούργητο και ολοκληρωμένο Σύμπαν και η κεντρική ιδέα του Big Bang αποτελεί μία φαντασίωση βγαλμένη από την κυριολεκτικά χοντροκομμένη αντίληψη των πραγμάτων. Το Σύμπαν ήταν πάντα ολοκληρωμένο και δεν δημιουργήθηκε ποτέ. Όχι μόνο αυτό δεν απουσιάζει, αλλά αντιθέτως, ο κόσμος που λείπει χρησιμεύει άμεσα για να υπάρχει το φως, η θερμότητα, τα ραδιοκύματα και εξ αρχής η δομή της ύλης, με την οποία εμείς εμφανιζόμαστε σαν ξεχωριστοί μέσα στο χώρο και στο χρόνο! Ο κενός χώρος είναι το Σύμπαν που αναζητούν πριν από τη στιγμή του Big Bang!

 

 

► Θεός : Η ά-μεση, εσωτερική, ταυτόχρονη και κοινή παρουσία του ολοκληρωμένου Σύμπαντος, το οποίο συμμετέχει μόνιμα στις έμ-μεσες, εξωτερικές και υλικές εξελίξεις, φυσικά με τη μορφή του "κενού" χώρου. Η αρχή των ψυχικών/­νοητικών φαινομένων που σχετικά έμμεσα, μεταξύ των πραγμάτων ξεκινούνε σε μικρο­σκοπικές  διαστάσεις. Τα πράγματα παρουσιάζονται πιο σύνθετα όταν οι υλικές αλλη­λεπιδράσεις και οι ανταλλαγές της ενέργειας πραγματο­ποιούνται συγχρονισμένα σε μεγα­λύτερα χρονικά διαστήματα από αυτά, στα οποία η απλή ύλη διατηρεί τη σταθερή δομή της.

Η εμφάνιση της ζωής από τα πρώτα της στάδια και με την πιο "αφηρημένη" μορφή εμφανίζει περιορισμένα μέσα στο χώρο και στο χρόνο τη "ψυχή" του ολοκληρωμένου Σύμπαντος. Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι μια τέτοια "ψυχή", η οποία υπάρχει χωρίς περιβάλλον, χωρίς εξωτερικό κόσμο και χωρίς εξωτερική συμπεριφορά, που είναι πάντοτε η ίδια και κοινή για όλα τα επιμέρους πράγματα; Δεν χρειάζεται να την ονομάσουμε "Θεό". Μια τέτοια ψυχή, με αυτά τα βασικά γνωρίσματα είναι μία Διάνοια με αυτογνωσία, που σχετικά αποκτιέται με τις εξελίξεις του κόσμου, που εμείς τον παρατηρούμε σαν εξωτερικό. Ο Θεός είναι ο κοινός και αυτοτελής Εαυτός μας, ο οποίος εμείς σχετικά έμμεσα δεν είμαστε και γι' αυτό δεν έχουμε τέλεια αυτογνωσία ούτε τέλεια άγνοια.

► Ψυχή και αίσθηση : Η ά-μεση, εσωτερική και ταυτόχρονη παρουσία του ολο­κληρωμένου Σύμπαντος υπό ορισμένους σταθερούς περιορισμούς στο χώρο, εμφανισμένη με το συγχρονισμό και την αυτορύθμιση των δομικών στοιχείων μέσα σε ευνοϊκό περιβάλλον. Η αισθητικότητα είναι στην ουσία η περιορισμένη -σε εξωτερικές επιδράσεις- διανοη­τικότητα και όχι το αντίθετό της.

Η διάνοια δεν κάνει μόνο με συνειδητό και λογικό τρόπο την αφαίρεση γνωρισμάτων από τις εικόνες και δε δημιουργεί μόνο τις έννοιες των λέξεων. Η αφαίρεση γνωρισμάτων και η περιληπτική άποψη των πραγμάτων ξεκινάνε από τα ίδια τα αισθητηριακά δεδομένα και αυτό δείχνει, ότι οι αισθήσεις είναι νοητικές ενέργειες με "πρώτη ύλη" από έξω της διάνοιας. Τα πρώτα δεδομένα των αισθήσεών μας ήδη είναι αποσπασμένα γνωρίσματα και “σύντομες” απόψεις των πραγμάτων.

► Άνθρωπος και η διαφορά από τα ζώα : Θηλαστικό με ικανότητα διατήρησης πληροφοριών και εμπειρικών δεδομένων και ά-μεσης αυτενέργειας με τη δύναμη της σκέψης, η οποία αναπαριστά σωστά, φανταστικά, λανθασμένα και επιλεκτικά τις περιβαλ­λοντολογικές εμπειρίες του, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ των εξωτερικών πραγμάτων.

► Σκοπός της ζωής : Η ζωή είναι συγχρονισμένη ποσότητα ύλης η οποία συμπε­ριφέρεται ως ενιαίο σύνολο για να διατηρήσει το συγχρονισμό της και ενεργεί άμεσα/­διανοητικά με εκτίμηση της ισορροπίας στο περιβάλλον της. Η ζωή είναι η ά-μεση και μόνιμη απόλαυση της παρουσίας/­ισορροπίας της, ανεξαρτήτως των εξωτερικών δυνατοτήτων της και του εξωτερικού κόσμου. Η ζωή είναι αιτιο­λογημένη ανεξάρτητα από τις δικές μας ηθικές αξίες και δραστηριότητες.

► Πόνος-δυσαρέσκεια : Κατάσταση απειλής και διατάραξης στη σταθερότητα της βιολογικής ύπαρξης και στην ά-μεση και μόνιμη απόλαυση της ζωής. Κατάσταση μη ολο­κληρωμένης απόλαυσης και ανησυχίας με την επίγνωση των περιορισμών και λόγω αδυναμίας για αυτο­γνωσία, όπως θα ήταν ο επαρκής σκοπός για τη ζωή. 

Εξ αρχής, ένα έμβιο μέρος δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό που είναι (δεν είναι αυτοτελές), δεν είναι προσδιορισμένο μόνο ά-μεσα από τον εαυτό του, επηρεάζεται από εξωτερικές επιδράσεις, δεν είναι σε μια μόνο στιγμή, όπως αν ήταν έξω από το χρόνο, έχει δυνατότητες και δεν επηρεάζεται μόνο με τους τρόπους που θα του επέτρεπαν να είναι τελείως σταθερο­ποιημένο. Συνεπώς, κάθε έμβια ύπαρξη αισθάνεται επιδράσεις από ένα περιβάλλον και η εν-νόησή της δεν είναι μόνο για τον εαυτό της. Τα έμβια μέρη έχουν πάντοτε δυνατότητες, πάντοτε βρίσκονται σε αλλη­λεπίδραση με ένα περιβάλλον και πάντοτε επηρεάζονται με μερικούς απο­σταθερο­ποιητικούς τρόπους. Γι' αυτό πάντοτε βιώνουν δυσάρεστες διαθέσεις και αισθήματα αβεβαιότητας. Όμως, συγχρόνως δεν μπορούν να μην είναι ευδιάθετα ή να είναι τελείως δυσδιάθετα και χωρίς καμιά βεβαιότητα, διότι η ευδιαθεσία και η αυτο­γνωσία (του ολοκληρωμένου Σύμπαντος) είναι η ουσία της σχετικής/­έμμεσης/ εξωτερικής/υλικής ύπαρξής τους. Η δρα­στηριότητα για τη διατήρηση της ζωής έχει ισχυρή αιτία άμεσα την ίδια την ύπαρξη της ζωής, η οποία είναι στην ουσία της μια ευδιάθετη αυτοεννόηση. Ευδιάθετη, ευχάριστη ή όμορφη αίσθηση, γιατί είναι αιτιο­λογημένη (ή δικαιο­λογημένη) εκ των προτέρων ανεξάρτητα από τις δικές μας αξίες και σκοπούς, από τον Τέλειο Εαυτό μας.

► Σκοπός του ανθρώπου : Η ζωή να επιτύχει την αυτογνωσία της, η συμπεριφορά να ελεγχθεί με την ά-μεση δύναμη της σκέψης και να μην παρασύρεται από τις δυνατότητές της προς τον περιβάλλοντα κόσμο της. Η αναγνώριση της ολοκλήρωσής του στη μόνιμη παρουσία του Κοινού Εαυτού μας, τον οποίο αποκαλούμε "Θεό" και η απαλλαγή από τις αυταπάτες και τις σχετικές αξίες. Το 90% της συμπεριφοράς μας και όσων λέμε χρειάζονται για να καλύψουν το τεράστιο κενό που αισθανόμαστε μέσα στην ψυχή μας, ακριβώς γιατί δεν είμαστε θεοί, αλλά αυτό θέλουμε με λάθος άποψη...

► Αδικία-κακό : Περιορισμοί στις δυνατότητες των πραγμάτων, "αφαίρεση" της ολο­κληρωμένης πραγματικότητας (του Θεού), εξαναγκασμός σε δράση με ελλιπή, βιαστική και μερο­ληπτική γνώση, συμπεριφορά και δράση με αυταπάτες και επικέντρωση της προσοχής και του ενδιαφέροντος αποκλειστικά στις προσωπικές επιδιώξεις (εγωκεντρισμός).

► Θάνατος : Η απο­σταθεροποίηση στην ταυτόχρονη και συγχρονισμένη αλλη­λεπίδραση των υλικών φορέων που συγκροτούσαν μία βιολογική παρουσία, με τον πιο γρήγορο τρόπο και στο ίδιο χρονικό διάστημα μίας περιόδου για το σύνολο των υλικών φορέων. Διακοπή της ταυτόχρονης σύνδεσης και της συγ­χρονισμένης ανταλλαγής ενέργειας στη μοριακή δομή των βιολογικών μερών και απο­διοργάνωση του κοινού συνόλου των δομικών στοιχείων.

► Ανοησία-βλακεία : Ο περιορισμός της σκέψης και της γνώσης (άγνοια), η βεβαιότητα με ελλιπή γνώση (ευπιστία, επι­πολαιότητα), η έλλειψη επίγνωσης και αυτο­γνωσίας, η μερο­ληπτική σκέψη και λογική, η προ­σκόλληση στα επιμέρους υλικά πράγματα (υλισμός), η θεο­ποίηση φθαρτών, προσωρινών και σχετικών πραγμάτων, η αδιαφορία και η άγνοια για όσα δεν βρίσκονται μέσα στα δεδομένα των αισθήσεων και η συμπεριφορά που προκαλείται με αυτή την άγνοια, την πλάνη και τη μεροληψία. Η εσωτερική αρχή της αδικίας που προκαλείται με την εξωτερίκευση.