Ποια φαινόμενα περιγράφονται ενοποιημένα, ερμηνεύονται και προ­βλέπονται στη θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας

(Ενιαία θεωρία περί χρόνου, χώρου, ύλης και νόησης)

 

Από το τέλος του 2ου τόμου: ΤΟ (ΠΛΗΡΕΣ) ΣΥΜΠΑΝ & Ο ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ (ΚΕΝΟΣ) ΧΩΡΟΣ

Με υπότιτλο: Οι παγκόσμιες φυσικές σταθερές και τα μαθηματικά όρια στις φυσικές μεταβολές.

©2012 ISBN 978-960-93-4040-3

 

► Πολύ γενικά, το όριο στη διαιρετότητα και ο δυναμικός ρόλος του Συνόλου για την ύπαρξη των ξεχωριστών πραγμάτων (αφού το Σύνολο συνδέεται μόνιμα και συγχρόνως με τα μέρη... και εδώ βρίσκεται το μεγάλο αίνιγμα που έπρεπε να θέτουν στην αστροφυσική).

 

► Ο προκαθοριστικός ρόλος των χρονικών και των χωρικών ορίων σε όλες τις φυσικές διεργασίες. Στο Μέγιστο Συνολικό Χρόνο Υπάρχει όλο το Σύμπαν (Τuni) και στον ελάχιστο δυνατό χρόνο (Τmin), υπάρχει το "ελάχιστο" του Σύμπαντος. Όλα τα επιμέρους πράγματα, υπάρχουν και γίνονται ανάμεσα σε αυτά τα κοινά χρονικά όρια και γενικότερα με τις σταθερές προδιαγραφές μίας κοινής πραγματικότητας για όλα. Υπάρχει ένα όριο πρώτα απ' όλα στο χρόνο και στο μήκος και επομένως αξεπέραστα όρια (min και max) στις μεταβολές. Έτσι ερμηνεύονται, η ύπαρξη σταθερών μέσων όρων, τριγωνο­μετρικών σχέσεων, οι περιοδικές μεταβολές των μεγεθών και η ύπαρξη πολλών φυσικών σταθερών. Όπως ο καθοριστικός ρόλος της ακτίνας στο γεωμετρικό σχήμα του κύκλου και ο αριθμός π, συγκεκριμένες γωνίες όπως οι 45 και οι 90º μοίρες, η ρίζα √2, συγκεκριμένα μήκη-τόξα, συνημίτονα και λοιπά άλλα. Τα σταθερά όρια στις φυσικές μεταβολές επιβάλλουν περιοδικά φαινόμενα και σχέσεις αναλογίας και τελικά σχετίζονται με τη δυνατότητα να περιγραφούν μαθηματικώς τα πράγματα.

 

► Στη θεωρία για ένα πλήρες και πάντοτε το ίδιο Σύμπαν, όπου συμ­περαίνουμε ορθολογικά την ύπαρξη ενός ελάχιστου και ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος και αντίστοιχα μίας ελάχιστης και μίας μέγιστης απόστασης, από αυτό το συλλογισμό προκύπτουν όρια για όλα τα φαινόμενα. Μεταξύ των οποίων και το όριο για την αύξηση στην ταχύτητα Vmax, η οποία είναι ένας συνδυασμός μήκους l και χρόνου t, που παρουσιάζεται με την κίνηση. Το όριο στην ανώτερη ταχύτητα της κίνησης Vmax το αποδέχτηκαν στο χώρο της φυσικής σαν αξίωμα, χωρίς καμία εξήγηση.

 

► Η φυσική επιλογή της κυκλικής και της περιοδικής κίνησης, της επα­νάληψης και του ρυθμού στις μεταβολές για τη διατήρηση κοινών στοιχείων, για τη δημιουργία στάσιμων δυναμικών φαινομένων, για το σχηματισμό των δομικών στοιχείων και τελικά για την ύπαρξη σταθερών υλικών πραγμάτων. Αντί στο πιο μικρο­σκοπικό χώρο να βρίσκουμε τις ελάχιστες σταθερές ποσότητες μάζας και το τέλος στη διαίρεση της ύλης, ανακαλύπτουμε τη σχέση της σταθερότητας με τη γρήγορη, κυκλική και ρυθμική κίνηση.

 

► Το όριο στη διαίρεση των πραγμάτων, το όριο στην πιο έμμεση σύνδεσή τους και η ταύτιση των δομικών στοιχείων με αστραπιαίες μεταβολές και ανταλ­λαγές της ενέργειας. Με πιο απλά λόγια, η ταύτιση της ύλης και των σωματιδίων με την ταχύτατα επανα­λαμβανόμενη κίνηση και με ποσά ενέργειας που ανταλ­λάσσονται στα μικρότερα χρονικά διαστήματα.

 

► Η ελάχιστη ποσότητα E_max/f_max για τη μεταβίβαση της ενέργειας, το όριο στη μέγιστη συχνότητα των ηλεκτρο­μαγνητικών κυμάτων (f_max= c/λ_min) και η μέγιστη ποσότητα ενέργειας που μπορεί να μεταβιβαστεί κυματικά στη μονάδα του χρόνου (Ε_max/sec). Η ύπαρξη ελάχιστου χρόνου Τ_min.

 

► Η σχέση των δομικών στοιχείων με "σταθεροποιημένες" μεταβολές, οι οποίες γίνονται κοντά στα ελάχιστα χρονικά διαστήματα και σαν στάσιμα κύματα (ελάχιστες στιγμές στις οποίες το Σύμπαν αρχίζει σχετικά να γίνεται σαν έμμεσο και εξωτερικό από τον κενό χώρο).

Η ύλη, χωρίς την προηγούμενη ύπαρξη μίας σύνθετης και σταθερής πραγμα­τικότητας δεν θα μπορούσε να έχει κάποια δομή και σταθερές ιδιότητες, ούτε τη δυνατότητα να δημιουργήσει σταθερούς τρόπους σύνδεσης. (Ο δυναμικός ρόλος του Συνόλου για την ύπαρξη των περιορισμένων πραγμάτων ξανά διατυ­πωμένος με τις πιο συγκεκριμένες έννοιες της ύλης και του χώρου).

 

► Η σχέση του κενού χώρου με το (πλήρες) Σύμπαν που δεν είναι υλο­ποιημένο. Η παρουσία του κενού χώρου σαν φορέα δυναμικής ενέργειας προς τους υλικούς φορείς. Η ποσότητα ενέργειας που παρουσιάζεται να λείπει με τη μορφή του κενού χώρου είναι κοινή ποσότητα για το σχηματισμό όλων των δομικών στοιχείων. Σε αυτήν τη σταθερή ποσότητα προκαλούνται οι δια­κυμάνσεις που ονομάζουμε ηλεκτρο­μαγνητικές και από τις ίδιες δια­κυμάνσεις, με τις σταθερές σχέσεις της κυματικής φυσικής, παράγονται τα σωματίδια.

 

► Η ύπαρξη των ίδιων ιδιοτήτων και της ίδιας ύλης στις πιο μακρινές αποστάσεις, σε όλη την έκταση του χώρου και στην πορεία του χρόνου (αφού παντού η ύλη συνδέεται μικροσκοπικά με τον ίδιο χώρο, με την ίδια δυναμική ενέργεια, ξεκινάει να σχηματίζεται από τα ίδια ελάχιστα χρονικά διαστήματα και με τους ίδιους ρυθμούς που καταλήγουν σε συγκεκριμένες τιμές για το συγ­χρονισμό των μεταβολών).

 

► Το όριο στη μέγιστη απόσταση απομάκρυνσης (πεπερασμένος χώρος και μέγιστο μήκος) και η σχέση αυτού του ορίου με τη καμπυλότητα του χώρου. Σε τελική ανάλυση, η ισοτροπία του προς τα υλικά πράγματα (αφού η μέγιστη απόσταση στον πεπερασμένο χώρο είναι η ίδια για όλα και από οποιοδήποτε σημείο του). Από τη μέγιστη ταχύτητα, η οποία σχεδόν συμπίπτει με του φωτός (V_max=c) και από έναν ελάχιστο ρυθμό επιτάχυνσης (όπως αυτός που υπο­λογίζουμε από τη βαρυτική σταθερά G), μπορούν και γίνονται οι πρώτοι διερευνητικοί υπολογισμοί για το μέγιστο μήκος και το μέγιστο χρονικό διάστημα της φύσης.

 

► Το σφαιρικό σχήμα (χωρίς να λάβουμε υπόψη τις όποιες παρα­μορφώσεις) δεν είναι ένα τυχαίο σχήμα, όπως δεν είναι και το κυκλικό). Η συνολική ποσότητα ενέργειας είναι η ίδια για όλα τα πράγματα και όλα τα πράγματα υπάρχουν με τις ίδιες διακυμάνσεις ενέργειας ενός και του ίδιου δυναμικού χώρου. Όλα τα πράγματα, ανεξαρτήτως διαστάσεων και απο­στάσεως, συναν­τιούνται με μια κοινή ποσότητα ενέργειας, με αυτήν συν­τηρούνται και μόνιμα ανταλ­λάσσουν ενέργεια σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις, με κυματικές διαδικασίες. Αυτή η ποσότητα ενέργειας που αναλογεί στο πεπε­ρασμένο χώρο είναι η ίδια για όλα τα πράγματα, ανεξαρτήτως που βρίσκονται μέσα στο χώρο (ισοτροπία και έλλειψη ξεχωριστής κατεύθυνσης) και σε ποια χρονική στιγμή υπάρχουν (διατήρηση της ισοτροπίας στον εξωτερικό χρόνο).

 

► Η απεριόριστη ευθύγραμμη απομάκρυνση δεν είναι δυνατή ούτε για τα φωτεινά κύματα.

 

► Η κυματική μεταβίβαση της ενέργειας του κενού χώρου από και προς τα υλικά σώματα. Η ισότροπη μεταβίβασή της. Η διαφορά στο φαινόμενο της κίνησης του φωτός (κυματική κίνηση συγχρόνως προς όλες τις κατευθύνσεις) από την κίνηση των υλικών σωμάτων μέσα στο χώρο (μονο­διάστατη). Η κυματική κίνηση δεν "υπακούει" στη Νευτώνεια λογική της κίνησης, αφού η παρουσία του κύματος οφείλεται στην αντίσταση που προβάλλεται στη μεταβολή και όχι στην έλλειψη αντίστασης.

 

► Η μάζα ξεκινάει από το γενικότερο φαινόμενο της αδράνειας και της καθυ­στέρησης, που δεν λείπει από την κίνηση μ' ένα όριο μέγιστης ταχύτητας. Η αδράνεια του ίδιου του κενού χώρου (0,73725 x10^-50 kg ·sec) εμφανίζεται με τις δια­κυμάνσεις τις οποίες ονομάζουμε ηλεκτρομαγνητικές και το φαινόμενο της "μάζας" εμφανίζεται εντοπισμένο και σταθεροποιημένο με προέλευση τα αόρατα κυματικά φαινόμενα του χώρου (ηλεκτρο­μαγνητικά και βαρυτικά). Η μάζα των σωμάτων είναι ένα περιορισμένο φαινόμενο αδράνειας, το οποίο ξεκινάει από τη μεταβολή στη μέγιστη ταχύτητα της κυματικής κίνησης του χώρου ενώ αυτό διατηρείται από τη γρήγορη επανάληψη αυτής της μεταβολής και με φαινόμενα συγ­χρονισμού στα ποσά της ενέργειας που μεταβάλλονται και ανταλλάζονται.

 

► Το φαινόμενο της αντίθετης κυματικής ροής της ενέργειας του χώρου. Συγκεντρωτικά προς την ελάχιστη απόσταση και ακτίνα (σαν βαρύτητα) και απο­κεντρωτικά (σαν ηλεκτρο­μαγνητισμός).

 

► Το φαινόμενο της βαρυτικής δύναμης και της γενικής παρουσίας αυτού του φαινομένου παντού μέσα στο Σύμπαν. Η σχέση της βαρυτικής δύναμης με τα συγκεντρωτικά κύματα της χωρικής ενέργειας. Σε γενικές γραμμές, η ενέργεια του χώρου "ρέει" για να ισορροπήσει και η ροή της δημιουργεί και διατηρεί ξανά τις ελαττώσεις της, τις οποίες ονομάζουμε «ύλη». Το βαρυτικό πεδίο προκαλείται και υπάρχει από τη διαδικασία διατήρησης μέσα στη δομή της ύλης με κυματικό τρόπο.

 

► Η σχέση της εξασθένισης και της ενίσχυσης του πλάτους των κυμάτων (ηλεκτρο­μαγνητικών ή βαρυτικών) με το αντίστροφο του τετραγώνου της απόστασης, αφού η απόσταση στον πεπερασμένο χώρο συμπίπτει με ακτίνα, ενώ με την απόσταση αυξάνει ή ελαττώνεται η περιφέρεια του κύκλου.

 

► Η εξήγηση και η πρόβλεψη των μόνιμων φαινομένων, όπως είναι η θερμότητα, οι ηλεκτρο­μαγνητικές διακυμάνσεις και η παραγωγή δονητικών κυμάτων παντού μέσα στο Σύμπαν, όπου παρουσιάζεται η ύλη. Η σχέση αυτών των μόνιμων φαινομένων με τη κυματική ενέργεια του κοινού χώρου. Η πιο απλή κίνηση ενός υλικού σώματος προκαλεί κυμάνσεις με τις χαμηλότερες συχνότητες, οι οποίες μπορούν να δονούν τα μόρια της ύλης. Τα βασικά σωματίδια της δομής της ύλης παρουσιάζονται με διακυμάνσεις που γίνονται με ρυθμούς κοντά στις μέσες τιμές των ακραίων ορίων (≈10²¹ Hz).

 

► Στη θεωρία για ένα ολοκληρωμένο και σταθερό Σύμπαν, η παρουσία της ύλης προκύπτει σαν μια διαδικασία με τη δυναμική συμμετοχή του κενού χώρου και έτσι οι διαφορές όλων των φαινομένων προέρχονται από την ταλάντωση ενέργειας σε μια και την ίδια ποσότητα και από σχέσεις χρόνου, περιόδου και ποσότητας ενέργειας που μεταβάλλεται. Τα γενικά φαινόμενα:

· ηλεκτρο­μαγνητική διακύμανση

· μη επαναφορά σε κατάσταση ισορροπίας και στάσιμες καταστάσεις

· σωματίδια και

· βαρυτικό πεδίο (από μια αντίστροφη κυματική διεργασία στη μεταβίβασης ενέργειας),

περι­λαμβάνονται αξεχώριστα σε μια ευρύτερη διαδικασία, όπου η ενέργεια μετα­βάλλεται για να επανέλθει (με συγκεκριμένους ρυθμούς) σε κατάσταση ισορροπίας.

 

► Η μέγιστη ταχύτητα των φωτεινών και των βαρυτικών κυμάτων αφού αυτά αποτελούν κυμάνσεις στην ταυτόχρονη παρουσία ενός και του ίδιου "κενού" χώρου (δηλαδή αυξο­μειώσεις της ισότροπης ενέργειάς του), η οποία έχει την τάση να ισο­σταθμίζεται στον ελάχιστο χρόνο.

 

► Η σχέση της ενέργειας του "κενού" διαστήματος με την πιο υψηλή συχνότητα μεταβίβασης, με την ελάχιστη αδράνεια και με τα ελάχιστα μήκη κύματος. Ο κενός χώρος φαίνεται σαν απουσία ενέργειας, διότι αυτός βρίσκεται σε μία κατάσταση ενεργειακής ισορροπίας (ή σταθερότητας) με δυναμική ενέργεια προς τη δομή της ύλης, η οποία μεταβάλλεται κυματικά σε συχνότητες πιο υψηλές από το ορατό τμήμα του ηλεκτρο­μαγνητικού φάσματος.

 

► Η δυναμική σχέση του πεπερασμένου χώρου με την ύλη στις πιο μικρο­σκοπικές διαστάσεις. Η σχέση της ύλης με τη στιγμιαία απώλεια ενέργειας που προκαλείται από την καθυστέρηση στην ταχύτατη κυματική μεταβίβαση της χωρικής ενέργειας. Η εξήγηση της παρουσίας όλων των σωματιδίων σαν ποσά ενέργειας που ανταλ­λάσσονται ή μετα­βιβάζονται σε ιδιαίτερα μικρά χρονικά διαστήματα.

 

► Η παρουσία των υλικών σωματιδίων γίνεται με τη μείωση στη συχνότητα της μετα­βίβασης των χωρικών κυμάτων και στο ρυθμό ανταλλαγής της ενέργειας και με τη μείωση στη μέγιστη ταχύτητα της κίνησης. Εξήγηση της ύπαρξης όλων των διαφορών και των ιδιοτήτων των υλικών πραγμάτων από τη διαφορά στο χρόνο αλληλε­πίδρασης των υλικών φορέων, στο χρόνο που ανταλ­λάσσονται τα ποσά της ενέργειας και από το συγχρονισμό τους. Επιβεβαίωση της λογικής πολλών φιλο­σόφων για την ύπαρξη μίας και μοναδικής ουσίας πίσω από το πλήθος των φαινομένων και των σχέσεων. Η ανεξαρτησία της βαρυτικής δύναμης από τη χημική σύσταση.

 

► Η σχέση των συστατικών της ύλης με μία και την ίδια ποσότητα ενέργειας, συνεπώς και η ύπαρξη δυναμικής σχέσης μεταξύ των σωματιδίων της σταθερής δομής.

 

► Για τη δομή της ύλης, προβλέπονται φαινόμενα γνωστά από την κλασική φυσική, όπως η ταλάντωση, στάσιμα κύματα (ή καταστάσεις), συχνότητα ή ρυθμός, φάση, συμβολή, ενίσχυση-εξασθένιση και το καθοριστικό φαινόμενο του συγ­χρονισμού στις αλληλε­πιδράσεις.

 

► Η κίνηση των υλικών σωμάτων με την προϋπόθεση τη σταθερή και αμετά­βλητη δική τους ύπαρξη, κάτι που έχει όριο...

 

► Τα όρια σε φυσικά μεγέθη, όπως είναι η ταχύτητα των υλικών σωμάτων, η επιτάχυνση και η δύναμη. Ο χρόνος 1 sec δεν είναι μόνο η μονάδα στην οποία το φως διανύει ένα μέγιστο μήκος (2,997924 x10⁸ m), αλλά και η μονάδα στην οποία φθάνουν στα όριά τους πολλές άλλες φυσικές μεταβολές ή διεργασίες.

 

► Γενικά η ύπαρξη μόνιμης ακτινοβολίας και στάσιμων κυμάτων στον κενό χώρο, η οποία συνδέεται με το σχηματισμό των δομικών στοιχείων από τις δια­κυμάνσεις στην ενέργεια του κενού χώρου, αφού ο υλικός κόσμος διαρκώς διατηρείται και ανα­δημιουργείται μαζί με αυτή την ενέργεια. (Ένα τμήμα έχει ονομαστεί μικρο­κυματική ακτινοβολία υποβάθρου CMBR).

 

► Η σχέση της αποκαλούμενης πυρηνικής δύναμης (και αυτή καμπύλωση του χωρο­χρόνου) με το ελάχιστο μήκος που συνδέονται οι υλικοί φορείς με το πλήρες Σύμπαν και με τη μέγιστη συχνότητα fmax στη μεταβίβαση των κυμάτων. Η μέγιστη βαρυτική δύναμη εκφράζεται από μία άλλη σταθερά (G_nuclear )

 

► Η δύναμη που συγκρατεί τα σωματίδια με μεγάλη ενέργεια μέσα στον ατομικό πυρήνα δεν προκαλείται με ξεχωριστό τρόπο για κάθε άτομο της ύλης και δεν παράγεται από τις μικρο­σκοπικές κινήσεις των σωματιδίων.

 

► Η μέγιστη βαρυτική δύναμη δεν ενεργεί από κάποια κατεύθυνση, όπως αν προερχόταν από κάποιο ξεχωριστό υλικό πράγμα.

 

► Η μέγιστη ταχύτητα της φύσης c επιβάλλει όριο στο ρυθμό που μια ταχύτητα μπορεί να αυξηθεί ή να μειωθεί (επιτάχυνση/επιβράδυνση) και κατά συνέπεια ένα ελάχιστο και ένα μέγιστο χρονικό διάστημα που η μεταβολή μπορεί να γίνεται ομαλά. Έτσι, η μικρή επιτάχυνση χρειάζεται ένα μεγάλο χρονικό διάστημα Τ για να φτάσει στην ανώτερη ταχύτητα c (c=T_max a_min), ενώ η πιο μεγάλη επιτάχυνση χρειάζεται ένα πιο σύντομο χρονικό διάστημα (c=T_min a_max). Ο μέγιστος ρυθμός μεταβολής a_max σχετίζεται άμεσα με την παρουσία της μέγιστης βαρυτικής δύναμης, την οποία αποκαλούμε "πυρηνική".

 

► Η απλοποιημένη σχέση c = a_max T_min = a_min T_max επιβάλλει την ουσιαστική ενοποίηση στο φαινόμενο της κίνησης και της μάζας, ενώ η περιγραφή της σχέσης εισάγει ακόμα τη έννοια της αυξομείωσης και της αντίστροφης μεταβολής με το πλησίασμα στα όρια. Την ονομάσαμε θεμελιώδη σχέση για την ενοποίηση των φαινομένων.

 

► Από το ανώτατο όριο στην ταχύτητα στο ρυθμό μεταβολής της κίνησης μπορούμε να καταλάβουμε ότι καμία δύναμη δεν μπορεί να εφαρμόζεται για άπειρο χρονικό διάστημα και να προκαλεί απεριόριστη επιτάχυνση ή επι­βράδυνση. Επιβάλλεται να αλλάζει το μέγεθος και η γωνία εφαρμογής της δύναμης. Η δύναμη F γίνεται μέγιστη σ' ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα ή περιοδικά και όχι συνεχώς.

 

► Η εξήγηση και η διεύρυνση της απροσδιοριστίας στην κίνηση των ελάχιστων σωματιδίων μέσα στη δομή της ύλης, αφού στην ενέργεια του μικρο­σκοπικού χώρου μετα­βιβάζονται κύματα, ανταλλάσσονται και μεταβάλλονται ποσά ενέργειας σε ελάχιστα χρονικά (και χωρικά) διαστήματα, τα οποία είναι πιο μικρά από εκείνα που απαιτούνται για να φτάσει η πληροφορία στα μέσα της παρα­τήρησής μας. Από τους πρώτους διερευνητικούς υπολογισμούς για το ελάχιστο μήκος κύματος, η ασάφεια μεταξύ των φαινομένων στις πιο μικρο­σκοπικές διαστάσεις απο­καλύπτεται γρήγορα και ερμηνεύεται από τη μαθηματική σχέση λmin ≈ h. Δηλαδή, η στοιχειώδης ποσότητα ενέργειας πλησιάζει δυσδιάκριτα στην ποσότητα/­μέγεθος ενός ελάχιστου μήκους κύματος.

 

► Ο ρόλος και ο προορισμός της ύλης, αφού τα δομικά στοιχεία αποτελούν δια­κυμάνσεις στην σταθερή ποσότητα ενέργειας όλου του Σύμπαντος και από αυτές τις μικρές δια­κυμάνσεις συντηρείται ο υλικός κόσμος και η ενέργεια "ρέει" για να αντι­σταθμίσει τις ελαττώσεις της. Τελικά η δημιουργία του υλικού κόσμου σαν ένα σχετικό φαινόμενο, που συντελείται διαρκώς στις πιο μικρο­σκοπικές διαστάσεις και κοντά στα ελάχιστα χρονικά διαστήματα και δεν είναι δημιουργία συνολική και απ' ευθείας για το σύνολο του υλικού κόσμου. Από την ύπαρξη των σταθερών ελάχιστων και μέγιστων ορίων και από τις θεμελιώδεις σχέσεις της κίνησης εξηγείται ολοκληρωμένα, η προκλητική παρουσία των κοινών στοιχείων και οι ομοιότητες που όλοι παρατηρούμε σε όλα τα πράγματα, παρά το ανε­ξάντλητο πλήθος και τις μεγάλες διαφορές τους.

 

► Η σχέση της ύλης με το χώρο προκύπτει από τη αξεχώριστη σχέση στη παρουσία του υλικού κόσμου με τον κόσμο που λείπει. Και ο κόσμος που λείπει συμμετέχει δυναμικά στην ενέργεια του υλικού κόσμου μέσα από τη μικρο­σκοπική δομή της ύλης, με τη μορφή του πεπερασμένου χώρου. Δεν υπάρχει χρόνος, Σύμπαν και χώρος χωρίς την ύλη, δηλαδή ένα Σύμπαν μόνο άμεσα, χωρίς ποιότητα και χωρίς έμμεσες-εξωτερικές αλλη­λεπιδράσεις. Όπως δεν υπάρχει ένας συνολικός χρόνος (μία Μέγιστη Περίοδος), χωρίς τις μικρότερες χρονικές στιγμές. Η ενέργεια η οποία είναι διαθέσιμη είναι πολύ περισσότερη και εμείς την αντιλαμ­βανόμαστε σαν κενό χώρο και σαν άπειρες δυνατότητες αλλη­λεπίδρασης μεταξύ των πραγμάτων. Με άλλα λόγια η "τεράστια" πραγματικότητα του Ολο­κληρωμένου 100% Σύμπαντος είναι για εμάς μία "τεράστια" δυνατότητα, είναι οι άπειρες εξελίξεις και τα άπειρα πράγματα που αναμένουμε να γίνουν. Η συνολική ποσότητα ενέργειας είναι η ίδια για όλα τα πράγματα και όλα τα πράγματα υπάρχουν με τις ίδιες ταλαντώσεις ενέργειας ενός και του ίδιου χώρου.

 

► Οι υλικοί φορείς αναλογούν σε ποσά ελάττωσης και σε διακυμάνσεις της συνολικής ενέργειας, η οποία υπάρχει σαν κενός χώρος. Έτσι, ο συνολικός αριθμός των υλικών φορέων που μπορούν να δημιουργούνται στη μονάδα του χρόνου, σχετίζεται με τη συνολική ποσότητα της ενέργειας. Συνεπώς σχετίζεται και με το όριο της μέγιστης απόστασης απομάκρυνσης του χώρου (l_uni) και από την "ηλικία" του Σύμπαντος (δηλαδή, τη μέγιστη χρονική περίοδο Τ_uni στην οποία το Σύμπαν είναι με όλη την ενέργειά του). Αυτή η σχέση έχει παρατηρηθεί σαν παράξενη σύμπτωση.

 

► Η αρχή διατήρησης της ενέργειας (και η σχετική παραβίασή της, αφού η μεταβολή και η μεταβίβαση της ενέργειας δεν μπορεί να γίνει χωρίς διαδικασία ελάττωσης). Χωρίς τη σταθερότητα του ολοκληρωμένου Σύμπαντος, η ελάττωση και η μεταβίβαση της ενέργειας στον υλικό κόσμο θα ήταν ασυγχρόνιστη, όπως και απεριόριστη. Με την αφηρημένη αρχή διατηρήσεως της ενέργειας απο­κρύπτουμε τη σχέση της διατήρησης της ενέργειας με τη ροή του χρόνου και την αντίφαση ανάμεσα στην έννοια της διατήρησης με τον ατελείωτο χρόνο και τη μεταβολή.

 

► Σύμφωνα με όλες τις προηγούμενες παρατηρήσεις και διαπιστώσεις, ερμηνεύεται η διατήρηση της απόστασης μεταξύ των υλικών σωμάτων, το όριο στη βαρυτική έλξη και το "έλλειμμα μάζας"...

 

► Συνοψίζουμε μερικές από τις τελευταίες πιο σημαντικές παρατηρήσεις:

• Τα δομικά στοιχεία δεν διατηρούνται με στατικές ποσότητες, αλλά με δια­κυμάνσεις και ανταλλαγές της σταθερής ενέργειας με κοινό πυρήνα τη συνολική ενέργεια του ολοκληρωμένου Σύμπαντος, την οποία ανιχνεύουμε στις μικρο­σκοπικές διαστάσεις. Γι' αυτό, η ποσότητα της ενέργειας που εμφανίζεται σαν ξεχωριστά σωματίδια μέσα στα δομικά στοιχεία δεν είναι μια στατική ποσότητα, που είναι σταθερά αποσπασμένη και δεσμευμένη από τη φύση. Η συνολική ποσότητα ενέργειας του υλικού κόσμου είναι λιγότερη, απ' όσο εμφανίζεται με το μεγάλο πλήθος πραγμάτων στον απέραντο διαστημικό χώρο και με τη μεγάλη ποσότητα (στατικών) δομικών στοιχείων, όπως αυτά βρίσκονται μοιρασμένα σε όλη την έκταση του κενού χώρου.

 

• Η συνολική ποσότητα ενέργειας δεν ανιχνεύεται όπως η ενέργεια από τη σύγκρουση μεταξύ των σωμάτων και δεν παρουσιάζεται συγκεντρωμένη μέσα στο χώρο, όπως ένα υλικό σώμα. Η συνολική ποσότητα της ενέργειας μεταβάλ­λεται και ανιχνεύεται μόνο από τις αλλη­λεπιδράσεις μεταξύ των δομικών στοιχείων, στα μικρο­σκοπικά μήκη και για τα πιο σύντομα χρονικά διαστήματα.

 

• Στην ελάχιστη καμπυλότητα του χώρου αναλογεί η ελάχιστη ποσότητα μάζας/­αδράνειας (0,73725 x10^-50 kg ·sec).

 

• Το μήκος, εκτός από έναν ρόλο απόστασης σχηματίζει γωνίες, τροχιές και ακτίνες, σχέσεις απόκλισης από την ευθεία, οι οποίες αλλάζουν τον τρόπο μεταβολής της ενέργειας. Το μήκος είναι κάτι που σχηματίζεται δυναμικά.

 

• Τα δομικά στοιχεία μετά από ένα συγχρονισμό μεταξύ τους, επιτυγχάνουν να διακόψουν ή να καθυστερήσουν τη μεταβίβαση της ενέργειας που γίνεται με τον πιο υψηλό ρυθμό.

 

 

► Ξεπερνώντας την περιοχή της φυσικής, η "ψυχή" υπάρχει και ενεργεί με τον ίδιο τρόπο (δηλαδή αφαιρετικά), που η ανθρώπινη νοημοσύνη δημιουργεί τη γλώσσα και μεταδίδει κάθε πληροφορία με τις έννοιες. Με άλλα λόγια, όπως οι σκέψεις, οι οποίες σχηματίζονται με “αφαίρεση” και επιλογή των “κοινών στοιχείων”. Το έμβιο ον, η εμφάνιση ψυχής στην οργανωμένη ύλη δημιουργούν μία νέα πραγματικότητα που δεν “υπολογίζει” ολόκληρο το Σύμπαν, και που λαμβάνει σαν πραγματικότητα μόνο όσα το “αγγίζουν”! Η παρουσία των εσωτερικών και διανοητικών φαινομένων και ευρύτερα το φαινόμενο της ζωής μέσα από τη μικρο­σκοπική δομή της ύλης είναι η παρουσία ιδιοτήτων μέσα στο χρόνο και στο χώρο, που προ­ϋπάρχουν στην ταυτόχρονη και ά-μεση ύπαρξη του ολο­κληρωμένου Σύμπαντος. Η νοημοσύνη δεν είναι ένα από τα τυχαία χαρα­κτηριστικά της ζωής, ούτε ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά της. Είναι αυτό που απροσ­διόριστα και συνολικά καθορίστηκε με τη λέξη "ψυχή", επειδή η εμπειρία δεν φανέρωνε καθαρά πως προκύπτει εξελικτικά το πλήθος των ζωικών εκδηλώσεων από μία πρωταρ­χική συνθήκη. Αυτή η πρωταρχική συνθήκη, με τους όρους της επιστήμης είναι η ταυτόχρονη σύνδεση των τμημά­των με το σύνολο, ο συγχρονισμός των επιμέρους δομικών στοιχείων και η συνεχής ανα­νέωση της ενέργειας εντός κάποιων χρονικών ορίων.

 

Κ. Γ. Νικολουδάκης

ΑΠΡ. 2012

 

Ποια φαινόμενα περιγράφονται ενοποιημένα, ερμηνεύονται και προβλέ­πονται στη θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέρ­γειας 

(Η προηγούμενη δημοσίευση του Αυγ. 2009)