ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

"Είμαι έτοιμος να πιστέψω ότι αν ερευνούσαμε πιο βαθειά τις ατέλειες της γλώσσας, που θεωρείται το όργανο των γνώσεών μας, το πιο μεγάλο μέρος των αμφι­σβητήσεων θα έπεφταν μόνες τους και ο δρόμος για τη γνώση και ίσως για την ειρήνη θα ήταν πολύ πιο ανοιχτός για τους ανθρώπους, όσο δεν είναι ακόμα" 

                                   JOHN LOCKE (1632-1704)

 

► ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ. Το ολοκληρωμένο Σύμπαν είναι πάντοτε το ίδιο μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος και η δημιουργία του γίνεται διαρκώς μέσα από τη δομή της ύλης. Η ύλη αποτελεί τις ελάχιστες στιγμές μιας εκ των προτέρων ολοκληρωμένης πραγματικότητας στα όρια μίας μέγιστης χρονικής περιόδου (κοινός χρόνος ΤΣύμπαντος). Το ολοκληρωμένο Σύμπαν στο σύνολο του χρόνου  υπάρχει σχετικά σαν πεπερασμένος χώρος και σαν σταθερή ποσότητα ενέργειας για όσα μπορούν να συμβούν με τους υλικούς φορείς και προκαθορίζει τα μέγιστα και τα ελάχιστα όρια (του μήκους, του χρόνου και της ενέργειας) στις αλλη­λεπιδράσεις τους. Ο κόσμος που λείπει συμμετέχει στην ενέργεια του υλικού κόσμου μέσα από τη μικρο­σκοπική δομή της ύλης με τη μορφή του πεπερασμένου χώρου. Εάν το Σύμπαν δεν ήταν σταθερό μέσα σε ένα συνολικό χρόνο για να είναι όλη η ενέργεια σαν σταθερή ποσότητα, τότε η μεταβολή της ενέργειας στις μικρότερες χρονικές στιγμές (σαν μέρος) θα γινόταν με απεριόριστο τρόπο (σε οποιαδήποτε ποσότητα ανεξάρτητα από μονάδα χρόνου) και θα ήταν πάντοτε ελλιπής και, στη μοιρασιά της εκ τύχης σταθερή (ασυγ­χρόνιστη). Δεν θα υπήρχε η ελάχιστη ποσότητα χρόνου tmin ούτε μια μέγιστη συχνότητα fmax για τη μεταβίβαση της κυματικής ενέργειας.

Η συνολική ενέργεια του Σύμπαντος είναι αμετάβλητη και πάντοτε η ίδια, όχι επειδή λείπει η μεταβολή. Η μεταβίβαση, η ροή ενέργειας, η αλλη­λεπίδραση, η ύπαρξη των υλικών φορέων, προϋποθέτουν μια ελάττωση και απόσπαση της ενέργειας (δηλαδή κάποια αστάθειά της), όπως η ροή του χρόνου και οι στιγμές προϋποθέτουν την αλλαγή και την έλλειψη χρόνου. Πότε είναι σταθερή η ποσότητα της ενέργειας, όταν αυτή διαρκώς μεταβάλλεται και μετατρέπεται και έτσι αναφερόμαστε σε διαφορετική ποσότητα κάθε φορά; Ποια ποσότητα είναι σταθερή, αφού δεν υπάρχει κανένα σύστημα τελείως απο­μονωμένο στο χώρο και στο χρόνο; Θα έχουμε ρωτήσει πιο εύστοχα: Ποια είναι η βασική και γενικότερη αρχή, η οποία δεν επιτρέπει να χαθεί η ενέργεια στην πορεία και στο λαβύρινθο της μεταβολής της; Θα προσθέταμε: Και για να μη μετατραπεί όλη σε μια μόνο μορφή και επέλθει μια αδιατάρακτη σταθερότητα (όπως λ.χ. ο θερμικός θάνατος του Σύμπαντος); Στο χώρο της φυσικής, η αρχή διατήρησης της ενέργειας είναι ένα ανεξήγητο δεδομένο, το οποίο αποδέχτηκαν σαν νόμο, διότι πράγματι έτσι επιβεβαιώνει η μακροχρόνια εμπειρία. Με την αφηρημένη αρχή διατηρήσεως της ενέργειας αποκρύπτουμε τη σχέση της διατήρησης της ενέργειας με τη ροή του χρόνου και την αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στην έννοια της διατήρησης με τον ατελείωτο χρόνο και τη μεταβολή. Η αρχή της διατήρησης της ενέργειας, είναι μία ανεξήγητη έκφραση για το νόμο της σταθερότητας του Σύμπαντος και της ταυτόχρονης παρουσίας του και χωρίς αυτό το νόμο, η ελάττωση και η μεταβίβαση της ενέργειας στον υλικό κόσμο θα ήταν ασυγ­χρόνιστη.

Η ενέργεια του χώρου "ρέει" για να ισορροπήσει και η ροή της δημιουργεί και διατηρεί ξανά τις ελαττώσεις της, τις οποίες ονομάζουμε ύλη. Η συνολική ενέργεια "απουσιάζει" με τη μορφή του πεπερασμένου χώρου, διότι αντισταθμίζει με τον πιο γρήγορο τρόπο τις ελλείψεις της, που είναι ο υλικός κόσμος. Αλλά αυτή η κυματική "ροή" της ενέργειας προς αντι­στάθμιση των απωλειών της δεν γίνεται σε χρόνο μηδέν και δημιουργεί ξανά το ίδιο γρήγορα ελλείψεις και έτσι συντηρεί τους υλικούς φορείς που ανα-μετα­βιβάζουν μεταξύ τους ποσά ενέργειας. (Ισορροπία της ανισορροπίας). Τα σωματίδια αποτελούν ποσά ενέργειας που ανταλ­λάσσονται και μεταβιβάζονται κυματικά στα πιο μικρά χρονικά διαστήματα αλλη­λεπίδρασης. Η “Μεγάλη Έκρηξη” συντελείται διαρκώς και το υλικό Σύμπαν διαρκώς δημιουργείται παντού στο χώρο, από τις πιο μικρές διαστάσεις του, με τις μικρο­σκοπικές "εκρήξεις" του.

► ΦΥΣΙΚΗ. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο χρόνος για το Σύμπαν είναι “τελειωμένος” μέσα σε ορισμένα μέγιστα όρια, ενός μέγιστου Συνολικού Χρόνου, ενώ όλα τα υλικά πράγματα υπάρχουν μέσα σε μικρότερα χρονικά όρια και με το όριο ενός ελάχιστου χρόνου, (Tmin = 1/fmax = λmin / Vmax, το οποίο μαθηματικώς προκύπτει από την ταχύτητα του φωτός). Σε σχέση με τα μικρότερα χρονικά όρια ύπαρξης των επιμέρους πραγμάτων, το Σύμπαν συνεχίζει ακόμα να γίνεται και να εξελίσσεται! Το παρελθόν και το μέλλον -που γνωρίζουμε μόνο εμείς τα μέρη- αποτελούν το ευρύτερο «τώρα» του 100% Σύμπαντος και έτσι εξηγείται η σχετικότητα του χρόνου μ’ έναν εκπληκτικό ορθο­λογικό τρόπο. Η ύλη είναι οι αρχικοί τρόποι με τους οποίους το Σύμπαν αρχίζει να γίνεται σαν εξωτερικό (και εμμέσως) στην ελάχιστη στιγμή του χρόνου, ενώ εκείνο είναι σχετικά απών με την παρουσία του κενού χώρου.

Το όριο στη διαιρετότητα του χρόνου είναι το καταπληκτικό συμπέρασμα που προκύπτει όταν θεωρήσουμε το Σύμπαν σαν σταθερό (και ταυτόχρονο) μέσα στα σταθερά όρια ενός συνολικού χρόνου. Μία από τις πιο εκπληκτικές συνέπειες αυτής παρατήρησης για τη διαιρετότητα του χρόνου είναι η ταύτιση της ύλης με τις ελάχιστες χρονικές περιόδους. Στη βάση αυτής της ιδέας ενός μέγιστου και κατά συνέπεια ενός ελάχιστου χρόνου, ερμηνεύεται η ύπαρξη πολλών νόμων που διέπουν το πλήθος των διαφορετικών φαινομένων, όπως ο ελάχιστος χρόνος tmin, το ελάχιστο μήκος Imin, η ελάχιστη ενέργεια μεταβίβασης Emin =h1Hz, η ανώτερη ταχύτητα Vmax, η περιοδική μεταβολή της ταχύτητας και της ενέργειας στα ηλεκτρο­μαγνητικά κύματα, η ελάχιστη και η μέγιστη βαρυτική δύναμη Fg, η δυναμική σχέση του πεπερασμένου χώρου με την ύλη, τη βαρύτητα και με την ακτινοβολία, η ισοτροπία του χώρου, η σταθερότητα στη δομή της ύλης, η παρουσία στάσιμων καταστάσεων στη δυναμική δομή της ύλης, οι παγκόσμιες φυσικές σταθερές.

► ΦΥΣΙΚΗ. Η σχέση του "κενού" χώρου με το Σύμπαν που λείπει και η ταυτόχρονη παρουσία του ολοκληρωμένου Σύμπαντος συνδέεται με τον τρόπο που διατηρείται η δομή της ύλης και με την αρχή της δημιουργίας της μάζας. Ο κενός χώρος βρίσκεται σε κατάσταση ισορροπίας όχι επειδή απλώς είναι κάτι ακίνητο, αλλά επειδή ο χώρος ταλαντώνεται με τη μέγιστη δυνατή συχνότητα (c/λmin).  Ο κενός χώρος βρίσκεται σε μία κατάσταση ενεργειακής ισορροπίας (ή σταθερότητας) όχι επειδή είναι μία συμπαγής ουσία, αλλά επειδή είναι μία σχετική απουσία, με δυναμική ενέργεια προς την ύλη, και διαρκώς μεταβιβάζει την ελάχιστη ποσότητα ενέργειας με την πιο υψηλή συχνότητα. Στα σημεία που η μεταβίβαση της ενέργειας δεν αναπληρώνει την απώλεια που προκαλεί η ίδια η μεταβίβαση της ενέργειας παρου­σιάζονται οι ελλείψεις με τη μορφή σωματιδίων. Η μεταβίβαση της ενέργειας γίνεται με κυματικό τρόπο και ισότροπα (από όλες τις διευθύνσεις και με σχέση ακτίνας-κέντρου) και αυτό προκαλεί φαινόμενα εξασθένισης ή ενίσχυσης, στάσιμες καταστάσεις και κυματικά φαινόμενα που είναι γνωστά από την κλασική φυσική.

Γύρω μας γίνονται ανταλλαγές ενέργειας και αλλη­λεπιδράσεις με την ύλη σε συχνότητες άνω από 10²⁰ Hz, σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις και με την ταχύτητα του φωτός. Μέχρι τώρα, αυτή την πραγματικότητα δεν την υπολογίζαμε, την απλοποιούσαμε με την έννοια του "κενού" χώρου και αντιλαμ­βανόμασταν επιπόλαια την παρουσία της από τα ηλεκτρο­μαγνητικά φαινόμενα και από τη βαρύτητα. Μια αόρατη πραγματικότητα συμ­μετέχει μόνιμα στις υλικές εξελίξεις με ποσά ενέργειας, που ανταλλάσσονται και μεταβάλ­λονται μεταξύ 10²⁰ - 10⁴² Hz και αυτή την πραγματικότητα την αγνοούσαν στην επιστήμη. Αυτή συμμετέχει μόνιμα και ταυτόχρονα για ολόκληρο τον υλικό κόσμο, από το ένα άκρο μέχρι το άλλο... Στη φυσική, αυτά τα ποσά ενέργειας που ανταλ­λάσ­σονται και μεταβάλλονται σε τόσο σύντομα χρονικά διαστήματα (t=1/f) ονομάζονται "σωματίδια".

Εσείς μιλάτε ακόμα για τη συνολική δημιουργία του Σύμπαντος και για τη φαντασίωση του Big Bang ;

Οι μεταβολές στην ενέργεια του "κενού" χώρου γίνονται περιοδικά και κυματικά σαν μικρές αυξο­μειώσεις, που λαμβάνουν ελάχιστες και μέγιστες τιμές. Η ισορροπία επανέρχεται γρήγορα, αλλά μεσολαβούν ελάχιστα χρονικά διαστήματα και σε αυτά οφείλεται η παρουσία της ύλης και η διατήρηση του υλικού κόσμου. Υπάρχει θεωρία η οποία να εξηγεί λογικά, επιστημονικά και με αναφορά σε παρατηρήσιμα φαινόμενα την άσκηση δυνάμεων εξ αποστάσεως με τους ίδιους νόμους σε όλη την  έκταση του Σύμπαντος και στο πέρασμα του χρόνου; Η ύλη, είτε εδώ κοντά είτε μακριά μας, συνδέεται με κάτι κοινό, με μία κοινή πραγματικότητα και μάλιστα έτσι, που η ύλη διατηρεί παντού την ίδια δομή. Ο σχηματισμός και η δομή των υλικών στοιχείων δεν εξαρτάται από τα αντικείμενα και τις διαφορετικές καταστάσεις του περιβάλλοντος και δεν είναι τόσο πολύ ευμετάβλητη από τις εξωτερικές δυνάμεις. Τι άλλο μπορεί να βρίσκεται παντού στο Σύμπαν και να ρυθμίζει τη δομή της ύλης, να συνδέεται πάντοτε μαζί της και να συνεργεί για να είναι η δομή της παντού η ίδια και με τους ίδιους νόμους; Τι άλλο μπορούμε να βρούμε, το οποίο να μην είναι φανταστικό και να συνδέεται διαρκώς με κάθε πραγματικότητα, εκτός από τον αποκαλούμενο "κενό" χώρο; Τι άλλο μπορεί να βρίσκεται παντού στο Σύμπαν και να ρυθμίζει τη δομή της ύλης με πραγματική παρουσία και όχι με θεωρητικούς νόμους;

Καμία θεωρία που περιγράφει τη δημιουργία των πραγμάτων από πρωταρχικά υλικά στοιχεία ή από σωματίδια δεν μπορεί να δώσει σοβαρή, λογική και εμπειρικά θεμελιωμένη ερμηνεία για την παρουσία των ίδιων δυνάμεων και ορίων παντού στο Σύμπαν.

Από τις πρώτες ανατρεπτικές συνέπειες, που προκύπτουν θεωρητικά στον ερευνητικό χώρο της φυσικής είναι η ταυτότητα της ταχύτητας με την εσωτερική ενέργεια της ύλης και η σχέση του φαινομένου της μάζας με το αντίστροφο της μέγιστης ταχύτητας. Μία άλλη ανα­τρεπτική συνέπεια, είναι η σχέση της βαρύτητας με την κυματική μεταβίβαση ενέργειας του "κενού" χώρου κατά συγκεντρωτικό τρόπο, σε αντίθεση με την αποκεντρωτική συμπε­ριφορά των ηλεκτρο­μαγνητικών κυμάτων. Από τις πιο συγκλονιστικές διαπι­στώσεις της θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου για το χώρο της φυσικής και για τη μαθηματική επι­βεβαίωση της θεωρίας είναι το συμπέρασμα, ότι η πυρηνική δύναμη είναι η μέγιστη βαρυτική δύναμη της ισοδύναμης μάζας όλου του Σύμπαντος από την ελάχιστη απόσταση λmin. Η ενοποιημένη μαθηματική διατύπωση αυτού του συμπεράσματος θα επι­βεβαιώσει μαθηματικά, ότι ο κενός χώρος είναι η σχετική απουσία του ανέκαθεν ολο­κληρωμένου Σύμπαντος. Οι  διακυμάνσεις της ενέργειας του "κενού" χώρου από τις οποίες συντηρούνται οι υλικοί φορείς που συγκροτούν τον υλικό κόσμο μπορούν να θεωρηθούν μικρές αυξο­μειώσεις της μέγιστης βαρυτικής έλξης. ΒΛΕΠΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΓΙΑ ΦΥΣΙΚΟΥΣ

► ΦΥΣΙΚΗ. Για πολλές δεκαετίες θεωρούσαν σταθερή την ταχύτητα του φωτός. Υπήρξαν θεωρίες και σκέψεις ότι η ταχύτητα του φωτός δεν είναι σταθερή. Η αμφισβήτηση γινόταν για το όριο της ταχύτητας του φωτός και για την περίπτωση να μεταβάλλεται η ταχύτητά του με το πέρασμα του χρόνου στην εξέλιξη του Σύμπαντος. Δεν πέρασε από καμία φαντασία και δεν έκανε ανθρώπινο μυαλό τη σκέψη, ότι η ταχύτητα του φωτός c είναι μεταβαλ­λόμενη περιοδικά με το ρυθμό της συχνότητας f ! Τα ηλεκτρο­μαγνητικά κύματα, όπως είναι το φως, αποκτούν πάντα τη μέγιστη ταχύτητα Vmax, την οποία θεωρούμε ότι είναι η σταθερή ταχύτητά τους. Όμως, αλλάζει περιοδικά ο χρόνος στον οποίο αποκτιέται αυτή η μέγιστη ταχύτητα (V_max = a_max T_min = a_min T_max).

► ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ. Μία από τις πιο μεγάλες ανατροπές και πολλά υποσχόμενες ανακαλύψεις στο χώρο της φυσικής θα προέλθει από τη στενή σχέση μεταξύ της μάζας, ηλεκτρο­μαγνητισμού και βαρύτητας. Αυτή η στενή σχέση έχει επιχειρηθεί να αποκαλυφθεί στη διερευνητική εργασία που συμπληρώνει τη φυσική ερμηνεία της Θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου. Η παρουσία της μάζας και των μικροσκοπικών σωματιδίων σαν ποσά ηλεκτρο­μαγνητικής ενέργειας σε στάσιμες καταστάσεις και με τις πιο υψηλές συχνότητες (≈ 10²⁰ Hz - 0,45244 x10⁴² Hz) θα οδηγήσει σε νέες τεχνολογίες και στην αξιο­ποίηση της ενέργειας του "κενού" χώρου (hf_max = E_max).

► ΗΘΙΚΗ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ.  Η κβαντική φυσική δεν έδωσε ακόμα το διαχρονικό μήνυμα των φιλοσόφων, ότι το “συγκεκριμένο” δεν είναι τόσο σαφώς καθορισμένο, σταθερό, κατανοητό, μονοσήμαντο και καλά αιτιο­λογημένο όσο το φαντάστηκαν στο χώρο της επιστήμης εμπιστευόμενοι υπερβολικά τις αισθήσεις τους και υποβαθμίζοντας την παραμορφωτική δύναμη της άγνοιας επάνω στη σκέψη μας. " Υπερεκτιμούμε τις υλικές αιτίες και φανταζόμαστε πως από τώρα βρήκαμε τη λύση του αινίγματος, γιατί μας λικνίζει η αυταπάτη πως γνωρίζουμε καλύτερα την ύλη από το "μεταφυσικό" πνεύμα. Αλλά η ύλη μας είναι τόσο άγνωστη όσο και το πνεύμα " έγραφε ο ψυχο­λόγος C. G. Jung.

Η ίδια η αντίληψη είναι ένας τρόπος εννόησης δημιουργημένη έμμεσα από τα ίδια τα πράγματα και γι’ αυτό είναι απ΄ όλους αυτονόητη και χρησιμεύει στις δραστηριότητές μας σαν βάσιμη, υπολογίσιμη και αξιόπιστη αλήθεια. Τα αισθητηριακά δεδομένα αρχίζουν από κάποια αφαίρεση, που γίνεται μόνη της (απρόσεκτα και βιολογικά), γιατί αν όχι, τότε δε θα υπήρχαν μη αντιληπτά μέρη της πραγματικότητας. Η ίδια η αντίληψη (η πληρο­φορία μας, εάν προτιμάτε) είναι αποσπασματική γνώση της πραγματικότητας, όπως είναι οι έννοιες του λόγου. Τα αισθήματα, όπως λ.χ. ένα χρώμα ή το αίσθημα της θερμο­κρασίας είναι έννοιες υπό την αισθητικότητα (με εξωτερική επίδραση), διότι είναι κοινά και σταθερά γνωρίσματα. Γνωρίσματα από κάποια αφαίρεση, η οποία γίνεται μόνη της και μας δείχνουν χωρίς διαφορές (και λεπτομέρειες) ακόμα και όταν τα πράγματα δεν είναι διαρκώς τα ίδια. Η "παρανόηση" αρχίζει άμεσα από την πρώτη αίσθηση, όπως και η εννόηση, από την οποία αφαιρούνται αναγκαία κάποια γνωρίσματα των πραγμάτων και τα ίδια τα αισθήματα συνταυ­τίζονται με ανύπαρκτα πράγματα ή ουσίες.

Ψυχή, εσωτερικός κόσμος και εμβιότητα δεν υπάρχει χωρίς καμία μορφή γνώσης και χωρίς κάποιο τρόπο νόησης. Όλες οι δυνατότητες του εσωτερικού κόσμου είναι τρόποι εννόησης, γνώσης και κάποια βεβαιότητα ή αβεβαιότητα που τους συνοδεύει.

Από τις πιο μεγάλες ανατροπές και από τις πιο σημαντικές απόψεις που δια­τυπώνονται στις ηλεκτρονικές σελίδες, είναι η εμφάνιση της ζωής και της ψυχής σαν φαινόμενο αφαίρεσης του κόσμου και σαν νοητική διαδικασία διατήρησης των σταθερών και των κοινών στοιχείων των πραγμάτων με πρώτα αφηρημένα δεδομένα από τις αισθήσεις.

" το παραπάνω απόσπασμα δεν το κατάλαβα καθόλου! " έγραψε ένας αναγνώστης.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Πράγματι, δεν είναι μια κατανοητή διατύπωση. Αυτό συμβαίνει συχνά σε μένα, διότι προσπαθώ να εκφραστώ περιληπτικά, υποθέτοντας ότι κάποιος που έχει διαβάσει (ή θα διαβάσει) προσεκτικά την ενότητα στην οποία αναφέρομαι στο ζήτημα της γνώσης ή τις σελίδες που εξηγώ την ύλη σαν να πρόκειται για την πιο ελλιπή πραγματικότητα, αυτός είναι (ή θα είναι μετά) σε θέση να καταλάβει αυτή την σύντομη δυσνόητη διατύπωση. Η άποψη που συνοψίζεται με αυτή τη διατύπωση, χωρίς πολλά λόγια είναι η εξής:

Η ζωή αρχίζει με το συγχρονισμένο συνδυασμό των ελάχιστων υλικών στοιχείων, τα οποία είναι κατά κάποιο τρόπο το αντίθετο του συνόλου και του Σύμπαντος. Δηλαδή τα υλικά στοιχεία είναι η ελάχιστη πραγματικότητα και όχι το πλήρες Σύμπαν. Όταν λοιπόν, δημι­ουργούνται οι πρώτες μορφές ζωής, αυτές 1) ξεκινούν από το σχεδόν τίποτα της απλής ύλης (1η αφαίρεση) 2) μέσα σε ένα κόσμο που είναι ασύλληπτα πιο πολύπλοκος, πιο μεγάλος και σχεδόν άγνωστος (2η αφαίρεση) 3) και αυτές οι μορφές ζωής πληροφορούνται μέσω των αισθήσεων μόνο τοπικά και για ένα ελάχιστο αριθμό επιδράσεων του περιβάλ­λοντος (3η αφαίρεση) 4) και κινούνται, αντιδρούν και βιώνουν με αυτές τις ελάχιστες πληροφορίες που τους είναι απαραίτητες (συνέπεια της αφαίρεσης) 5) και φυσικά αγνοούν και δεν υπο­λογίζουν το σύνολο του κόσμου και όσα δεν πέφτουν στα αισθητήρια όργανά τους (αφαίρεση δηλαδή).

Οι πληροφορίες που λαμβάνουν από τα αισθητήρια όργανά τους είναι ελάχιστες σε σύγκριση με τις πληροφορίες που θα μπορούσε να δώσει η πραγματικότητα. Τα έμβια όντα αισθάνονται και αντιλαμβάνονται φυσικά μόνο όσα μπορούν με τα όργανα που διαθέτουν και όσα είναι απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Όμως στην ίδια στιγμή τα πράγματα γύρω τους είναι περισσότερα, συνδέονται με πιο πολύπλοκους τρόπους, επιδρούν και αλλάζουν με περισ­σότερους τρόπους, ενώ εκείνα δεν αντιλαμβάνονται όλα αυτά. Οι πληροφορίες, λοιπόν, που λαμβάνουν από τα αισθητήρια όργανά τους είναι ελλιπείς, απο­σπασματικές και αφηρημένες, κατά παρόμοιο τρόπο που και οι λέξεις στη γλώσσα μας εκφράζουν ελλιπώς και αποσπασματικά τα πράγματα. Ανα­πόφευκτη συνέπεια της αποσπα­σματικής και της ελλιπούς πληροφόρησης, εκτός από την άγνοια είναι και η διαστρεβλωμένη γνώση και η πλάνη.

Η ίδια η νόηση με την οποία παρατηρούμε τα πράγματα και αντι­λαμ­βανόμαστε υπάρχει επειδή διατηρείται μία εμπειρία, από τη συνήθεια κάποιων κοινών χαρα­κτηρι­στικών των πραγμάτων και από την παρατήρηση σταθερών σχέσεων, ομοιοτήτων και επανα­λαμβανόμενων καταστάσεων στο χρόνο. Αν " αισθητικότητα " εννοούμε την ικανότητα να βλέπουμε, να ακούμε, να αγγίζουμε και γενικά να λαμβάνουμε κάποια πληροφορία από εξωτερικούς ερεθισμούς, τότε όπως εξήγησα, η ικανότητα αυτή κάνει την ίδια λειτουργία, όπως η νόηση. Δηλαδή οι πληροφορίες που λαμβάνουμε από τα αισθητήρια όργανα είναι αποσπα­σματικές και αφηρημένες, (όπως είναι οι έννοιες των λέξεων) και "κατα­γράφονται" στη μνήμη μας έτσι όπως μας θυμίζουν κάτι σταθερό, κάτι το ίδιο, κάτι που επα­ναλήφθηκε, κάτι που μας προκάλεσε ιδιαίτερα ευχάριστη ή δυσάρεστη διάθεση.

► ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ.  Το πλήθος των ψυχικών φαινομένων και ιδιοτήτων ξεκινούν από την ικανότητα που αποκτάει η οργανωμένη ύλη να “αφαιρεί” όλη την πραγμα­τικότητα και να “λαμβάνει” μόνο τις επιδράσεις εκείνες που επηρεάζουν την ύπαρξή της. Το έμβιο ον, η εμφάνιση ψυχής στην οργανωμένη ύλη δημιουργούν μία νέα πραγματικότητα που δεν “υπολογίζει” ολόκληρο το Σύμπαν, και που λαμβάνει σαν πραγματικότητα μόνο όσα το “αγγίζουν” ! Αυτό συνεπάγεται μεροληψία, πλάνη, έλλειψη αυτογνωσίας, δημι­ουργία σχετικών αξιών και εγω­κεντρισμό.

 

► ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ - ΛΟΓΙΚΗ. Το συγκεκριμένο είναι αποσπασμένο και αφαιρώντας κατά βούληση ότι δεν διευκολύνει τη σκέψη μας. Συγκεκριμένο, επειδή αφαιρούμε με ή χωρίς επίγνωση σχεδόν το σύνολο της πραγματικότητας, προεξοφλώντας τι σχετίζεται πιο άμεσα και τι έμμεσα. Συνήθως η αφαίρεση δεν έχει γίνει συμβατικά ή τεχνητά για την πρόοδο της γνώσης, για ερευνητικούς σκοπούς, για λόγους απλοποίησης και προτε­ραιότητας. Συνήθως, δεν προέχει η γνώση αλλά οι επιδιώξεις μας με τη βοήθεια του Θεού και της τύχης και με την αυταπάτη ότι γνωρίζουμε καλά.

Αν γενικεύσουμε και συμπεριλάβουμε περισσότερα πράγματα από αυτά που έχουμε παρατηρήσει αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι αναφερόμαστε σε πράγματα που δεν μπορούν να παρατηρηθούν. Σε πολλές περιπτώσεις δεν βγαίνουμε από το παρα­τηρήσιμο, βγαίνουμε από το μέχρι τώρα παρατηρημένο. Μπορούμε να μιλάμε για κάποια εμπειρία την οποία δεν έχουμε και αυτή η δυνατότητά μας προέρχεται από την εμπειρία, με το διάμεσο ορισμένων εννοιών, οι οποίες μπορεί να προήλθαν από έναν ελάχιστο αριθμό αντιλήψεων, αλλά να αναλογούν και να βρίσκονται σε πολύ μεγαλύτερο.

Την εύκολη γενίκευση μέσα από ελάχιστο ποσοστό παρατηρήσεων -για την οποία επικρίνανε τους φιλόσοφους- τώρα αναγκάζονται να κάνουν ακόμα και στο χώρο των θετικών επιστημών και ιδιαίτερα στη φυσική και στην αστροφυσική.

Η δυνατότητά μας να γνωρίζουμε την πραγματικότητα προέρχεται από αυτήν την ίδια, στην οποία είμαστε σαν ένα από τα μέρη της και η γνώση μας έχει αρχίσει -με την πρώτη αντίληψή μας- πριν αναρωτηθούμε αν την έχουμε. Μη ξεχνάμε, ο κόσμος όπου βρισκόμαστε προσφέρει τη δυνατότητα να γίνει συνοπτικά και αφηρημένα γνωστός και να περιγραφτεί γενικά ακόμα και μέσα στο χώρο των επιστημών και ιδιαίτερα με την εφαρμογή των μαθηματικών. Αυτό είναι ένα δεδομένο για την επιστήμη, το οποίο υποβάθμιζαν ή το προσπερ­νούσαν με αδιαφορία. Δεν ζούμε με τη διστακτικότητα που θα επέβαλλε η τεράστια άγνοιά μας και αντί να βρισκόμαστε κρυμμένοι και φοβισμένοι, φθάνουμε στο άλλο άκρο να ξεπερνάμε τα όρια της βέβαιης γνώσης και εμείς να επιμένουμε και να παραμένουμε 100% βέβαιοι.  Δεν είναι τυχαίο, που ο άνθρωπος μπορεί να διανοείται και να διαμορφώνει απόψεις για πράγματα που ξεπερνούν την εμπειρία του, για τα πιο μακρινά, τα πιο μεγάλα και τα πιο μικρά, για τα αόρατα και για όλο το Σύμπαν. Αντιθέτως, ήταν συνηθισμένο στον επιστημονικό χώρο να γίνονται διαπιστώσεις για μικρότερο αριθμό πραγμάτων απ’ όσο μας επιτρέπεται ή ν’ ανα­καλύπτονται σχέσεις ανάμεσα σε πράγματα, για τα οποία είχαμε προκαταλάβει ότι δεν συνδέονται ή ότι οι σχέσεις αυτές αφορούν μόνο τα τοπικά φαινόμενα. Τα πράγματα έχουν κοινά και σταθερά στοιχεία, δεν είναι τελείως άσχετα, διαφορετικά ή απροσδιόριστα το ένα από το άλλο και συνυπάρχουν με την ύπαρξη κοινών ορίων.

► Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ. Θα ήταν παράλογο και αφύσικο εάν περιμέναμε την εξέλιξη των Επιστημών και τις επιβεβαιωμένες και ολοκληρωμένες απαντήσεις στις μεγάλες φιλο­σοφικές απορίες για να αποφανθούμε εάν υπάρχει ο Θεός, σε ποιον ακριβώς Θεό πρέπει να πιστεύουμε και πως θα επιτύχουμε τους καλύτερους τρόπους συμπεριφοράς. Αυτό που δεν είναι λογικό και αντιθέτως γίνεται πολύ προκλητικό είναι η ισχυρογνωμοσύνη και η μισαλ­λοδοξία. Η διαστρέβλωση της Ιστορίας, η απόκρυψη των αδύνατων σημείων της θρησκείας, η επίμονη αναφορά σε αρχαίες μαρτυρίες, η τυφλή αποδοχή των πιο αμφισβη­τήσιμων σημείων (όπως για «υπερφυσικές» ιδιότητες), η εκμετάλλευση της υπαρξιακής ανασφάλειας, η συχνή αναφορά στη θέληση του Θεού, η προσπάθεια να αντληθεί αξιοπιστία με την επίκληση του θεανθρώπου προκαλούν τη δικαιο­λογημένη αντίδραση.

Μπορούμε να αμφισβητήσουμε στη θρησκεία πολλές περιγραφές και γεγονότα, τα οποία θεωρούνται ιστορικά. Να διαφωνήσουμε με πολλές βασικές απόψεις της διδα­σκαλίας τους. Σε πολλές περιπτώσεις να διαπιστώσουμε τον παραλογισμό τους, τα αδιέξοδά τους, τα μεγάλα κενά γνώσης και τις υπερβολές τους. Ωστόσο, θα είμαστε μονό­πλευροι και άδικοι, αν δεν ανα­γνωρίσουμε και μία θετική συνεισφορά τους. Αυτή προέρχεται από το φιλοσοφικό τους προσανατολισμό και από τον προβλη­ματισμό, που δημιουργούν γύρω από τον προορισμό και το νόημα της ζωής.

«Αν πάρουμε τις θρησκευτικές διδασκαλίες σαν μορφές της μυθολογικής φιλοσοφίας, σαν απόπειρες του εσωτερικού προσα­νατολισμού της ζωής και σαν αντίδραση στον εξωτερικό και αισθησιο­κρατικό τρόπο θεώρησης των πραγμάτων, τότε θα αξίζουν περισσότερο την προσοχή μας και θα βρούμε έναν επαρκή λόγο για την προδρομική ύπαρξή τους».

Γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να αναγνωριστεί μία διαφορετική άποψη για το Θεό και ότι αντιθέτως, θα δημιουργεί προβλήματα μία τέτοια προσπάθεια. Αν ακόμα λάβουμε υπόψη τις απόψεις που έχουν διατυπωθεί στο χώρο της Φιλοσοφίας κατά τη μακραίωνη ιστορία της τότε θα ξεπεράσουμε το δίλημμα «θρήσκος ή άθεος». Μπορεί οποιο­σδήποτε να δηλώσει με συνέπεια άθρησκος, χωρίς αυτό να σημαίνει αθεϊσμό.

Θα επαναλάβω κάτι παρόμοιο που έχω γράψει για τις αστρολογικές προβλέψεις: Γιατί να καταφεύγουμε σε φανταστικούς κόσμους, σε παράλογες σκέψεις και σε αρχαία γεγονότα για να πείσουμε ότι ο Θεός υπάρχει, αφού αυτό το επιχειρούν οι φιλόσοφοι με λογικές σκέψεις και αφού αυτό μπορεί να υποστηριχθεί μέσα από παρατηρήσεις και διαπιστώσεις στην κοινή εμπειρία ; Καταφεύγοντας στη φαντασία και σε μαρτυρίες ίσως να ενισχύουμε τη θρησκεία που μας αρέσει και τις αγαπημένες μας παραδόσεις, όμως προκαλούμε τη δικαιολογημένη αντίδραση των άθεων, κάνουμε τη θρησκεία πιο ευάλωτη στη λογική και πιο πειστικά τα επιχειρήματα για την απόρριψη του Θεού.

 

► ΜΟΡΙΑΚΗ ΒΙΟΛΟΓΙΑ. Αν η νοημοσύνη επιτυγχάνεται με εξωτερικά ερεθίσματα τότε πώς γίνεται να υπάρχει η νοημοσύνη πριν από τα εξωτερικά ερεθίσματα, αφού τα τελευταία προ­ϋποθέτουν κάτι με νοημοσύνη, έστω και περιορισμένης στην έννοια της αισθητικότητας;

Για να υπάρχουν ερεθίσματα και επιδράσεις επάνω σε ένα πράγμα, πρέπει συγχρόνως να υπάρχει και αυτό το (σταθερό) πράγμα. Όταν υπάρχει αυτό το πράγμα σαν σταθερό, τότε βρίσκεται σε περιβάλλον και συνυπάρχει με άλλα. Στην περίπτωση της ψυχής ή της νοημοσύνης, όχι μόνο υπάρχει ένα πράγμα που διατηρείται με κάποιους σταθερούς τρόπους μέσα σε ένα περιβάλλον, αλλά αυτό το πράγμα επηρεάζεται και αντιδράει σαν ολότητα, με τη συμβολή της δικής του εσωτερικής δομής και δράσης. Αυτή η δυνατότητα της δικής του συμβολής και συμμετοχής στη συμπεριφορά του και στην αντίδραση από τους εξωτερικούς ερεθισμούς πώς προέκυψε; Εάν προέκυψε από τις άψυχες υλικές αλλη­λεπιδράσεις και τους κατάλληλους συνδυασμούς των υλικών στοιχείων, τότε πρέπει να συμπεράνουμε ότι η εμφάνιση των ιδιοτήτων της ζωής έγινε δυνατή χωρίς κανένα ερεθισμό και χωρίς εξέλιξη. Ακόμα και η εξέλιξη άψυχων πραγμάτων, προϋποθέτει να υπάρχουν πράγματα με σταθερή δομή και με κάποια σταθερότητα στη σύνθεσή τους.

Θα απαντούσε κάποιος, ότι από την ώρα που εμφανίστηκε η απλούστερη μορφή ζωής, έγιναν δυνατοί οι ερεθισμοί και μπόρεσε να γίνει δυνατή η εξέλιξή της. Το πέρασμα από την ανόργανη ύλη στην απλούστερη μορφή ζωής μοιάζει αγεφύρωτο και “μαγικό” εάν περι­οριστούμε στην ύπαρξη της ύλης, όπως την θεωρούσαμε με τις συνηθισμένες καταστάσεις της. Για το “πέρασμα” από την ανόργανη ύλη στις απλούστερες μορφές ζωής, υπάρχει ένα άλλο “πέρασμα” που πρέπει να προηγηθεί και αυτό αποτελεί πρόβλημα στο μυαλό του φυσικού: Πώς από το πλήθος των υλικών αλλη­λεπιδράσεων και των μικρο­ποσοτήτων της ύλης μπορούν να δημι­ουργούνται σταθερά πράγματα, να διατηρούνται σταθεροί τρόποι σύνδεσης των υλικών στοιχείων και κατ' επέκταση πιο σύνθετα πράγματα με σταθερή δομή; Ε, λοιπόν για πρώτη φορά νομίζω, ότι κάποιος συσχετίζει αυτά τα δύο ζητήματα για να δείξει ότι η παρουσία της ζωής, της ψυχής και της νοημοσύνης έχουν άμεση σχέση με τη σταθερότητα και με τη δυνατότητα ταυτό­χρονης ή πολύ γρήγορης υλικής αλλη­λεπίδρασης. Και αυτά τα τελευταία σχετίζονται άμεσα με την προ­ϋπάρχουσα σταθερότητα και αμεσότητα του αδημιούργητου Σύμπαντος και με την ενέργεια του "κενού" χώρου.

Αναρωτήθηκαν στο χώρο της σύγχρονης κοσμολογίας, πόσο ολοκληρωμένη μπορεί να είναι μία φυσική ερμηνεία του Σύμπαντος, όπως αυτή που ονειρεύονται, όταν δεν προσφέρει την ελάχιστη γνώση για να εξηγηθεί η παρουσία της ζωής μέσα στο Σύμπαν; Οι κοσμο­λογικές θεωρίες που έχουν διατυπωθεί με μαθηματικά και θεωρούνται οι επι­κρατέστερες δεν ανοίγουν κανένα δρόμο προς αυτή τη κατεύθυνση της φύσης και αυτό έπρεπε να τους προβλη­ματίσει περισσότερο σαν φυσικούς, αντί να αφήνουν το πρόβλημα άλυτο ή προς απάντηση από τη Θεολογία.

Γιατί η ζωή και η ψυχή ξεκινάνε από τις μικρο­σκοπικές διαστάσεις και όχι με το συνδυασμό χονδροειδών υλικών; Οι έμβιοι οργανισμοί μπορούν να είναι μικρο­σκοπικοί με ελάχιστη ποσότητα ύλης και οι πληροφορίες που ρυθμίζουν την ανάπτυξη των ζωντανών οργανισμών είναι κωδικο­ποιημένες σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις και οι πιο πολύπλοκοι οργανισμοί χρειάστηκαν για να γίνουν τους πιο απλούς που είναι μικροσκοπικοί. Δεν συνδυάστηκαν βότσαλα, σκόνη ή βράχοι για να προκύψει ζωή, αλλά μόρια και άτομα. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ! Η αρχή της ζωής και του συγχρονισμού στην αλλη­λεπίδραση πολλών σωματιδίων επιτυγ­χάνονται με τους πιο γρήγορους τρόπους αλλη­λεπίδρασης και οι τρόποι αυτοί προϋ­ποθέτουν την ταυτόχρονη παρουσία του 100% ολο­κληρωμένου Σύμ­παντος, που σε εμάς φαίνεται σαν απουσία του κενού χώρου... Σημειώστε, η υλική αλλη­λεπίδραση μπορεί να γίνεται με πιο γρήγορο τρόπο στις μικρότερες αποστάσεις και μέσω πεδίων.

Αν καταλάβουμε ότι η φυσική ερμηνεία του Τελειωμένου Χρόνου δέχεται την υλιστική αντίληψη των πραγμάτων και αποκλείει την ύπαρξη άϋλων οντοτήτων (όπως έχω αναφερθεί σε άλλες σελίδες) τότε θα έχουμε καταλάβει σωστά τη θέση απέναντι στο θέμα της ψυχής. Θα δεχτούμε όσα γνωρίζουμε από τις επιστήμες και όχι από τις φήμες και τις αρχαίες δοξασίες... Η διαφορά στη νέα φυσική ερμηνεία είναι, ότι τα υλικά δομικά στοιχεία που αποτελούν τα πράγματα (έμβια και νεκρά) δεν θα μπορούσαν να έχουν σταθερή δομή, να συνδυαστούν με σταθερούς τρόπους και να συγχρονιστούν, εάν αυτά δεν ήταν ταχύτατες μεταβολές στην κοινή ενέργεια του "κενού" χώρου. Και ο "κενός" χώρος οφείλεται στο απίστευτο και δυσνόητο γεγονός -αλλά μπορεί να αποδειχτεί μαθηματικά- ότι το Σύμπαν είναι πλήρες 100% και πάντοτε το ίδιο! Αυτή είναι η διαφορά της νέας ιδέας για την ύλη από τις υλιστικές αντιλήψεις που είναι γνωστές. Δεχόμαστε τις υλιστικές αντιλήψεις για όσα γίνονται με την ύλη και μετά την ύλη, όμως αυτές οι αντιλήψεις, δεν έχουν προχωρήσει να απαντήσουν τι γίνεται και αρχίζει να υπάρχει η ύλη, πώς διατηρείται η δομή της και πώς επιτυγχάνεται ο συγ­χρονισμός στις αλλη­λεπιδράσεις των μικροσκοπικών σωματιδίων... Εκεί την έχουν "πατήσει" και περιέχουν τη μισή αλήθεια και αφήνουν ανεξήγητο το ξεκίνημα της ζωής από τα νεκρά σωματίδια...

► ΘΕΟΛΟΓΙΑ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Υπάρχει, λοιπόν, Θεός, πώς, πού και ποιος είναι; Από τα πιο μεγάλα και πολυ­συζητημένα ερωτήματα επί πολλές χιλιετίες, από φιλόσοφους και από αγράμματους ανθρώπους. Η σπουδαιότητά του παρασέρνει σε τυφλές απαντήσεις, σε προ­καταλήψεις, σε κοινωνικά φαινόμενα. Ο Θεός είναι η Αμεσότητα στην Ύπαρξη του Κοινού Συνόλου της υλικής πραγματικότητας στο σύνολο του Χρόνου. Είναι η συνολική και κοινή Ενέργεια, η οποία σχετικά έμμεσα-εξωτερικά αποτελεί την αρχή για την ύπαρξη όλων των επιμέρους πραγμάτων, μέσα από τις έμμεσες-υλικές αλλη­λεπιδράσεις στις μικρότερες χρονικές στιγμές. Ο Θεός είναι η κοινή πραγματικότητα, η οποία υπάρχει άμεσα, εσωτερικά, αυτο-­προσδιορισμένα και όχι προσδιορισμένη από έξω ούτε με έμμεσο τρόπο. Η αυτοτέλεια και η αμεσότητα του Σύμπαντος σχετίζονται με την ταυτόχρονη παρουσία του προς τα επιμέρους πράγματα, με την εσωτερικότητα και τη διανοητική αυτενέργεια. Η ύπαρξη του Θεού απο­δεικνύεται μόνο μετά από την εξήγηση για την εσωτερικότητα στο υλικό Σύμπαν. Και η εσωτερικότητα στο υλικό Σύμπαν δεν μπορεί να είναι κάτι διαφο­ρετικό από αυτό που πλησιάζουν οι λέξεις “άμεσο, ταυτό­χρονο και αυτοτελές Σύμπαν”.

Το Σύμπαν είναι αυτοτελές και υπάρχει σαν κοινό σύνολο για όλα τα επιμέρους πράγματα ενώ το ίδιο δεν έχει δημιουργηθεί από κάτι άλλο ούτε με τη μεσολάβηση εξωτερικών πραγμάτων. Πολλοί στοχαστές και φιλόσοφοι επικαλούνται αυτή την άποψη του αυτοτελούς Σύμπαντος για να απομακρύνουν το ρόλο του Θεού, αντιθέτως από εδώ και όπως το σκέφθηκε ο Σπινόζα. Ένα Σύμπαν το οποίο είναι αδημιούργητο και υπάρχει ταυτόχρονα προς τον εαυτό του, ένα τέτοιο Σύμπαν που υπάρχει χωρίς ενδιάμεσες φάσεις, χωρίς τη μεσολάβηση άλλων πραγμάτων, χωρίς να βρίσκεται σε περιβάλλον (δηλαδή που υπάρχει άμεσα), ένα τέτοιο Σύμπαν στο οποίο δεν γίνεται τίποτε που δεν είχε ξαναγίνει και παραμένει το ίδιο στο σύνολο των μεταβολών του, ένα τέτοιο Σύμπαν είναι ενεργό με κάποιο άλλο τρόπο. Τα "πράγματα" και οι εξελίξεις στο εσωτερικό του υπάρχουν σαν διανοητικές πράξεις του και όχι μόνο σαν εξωτερικά υλικά φαινόμενα που συναντήθηκαν και συνδυάστηκαν τυχαία. Τα πράγματα και οι εξελίξεις στο εσωτερικό του υπάρχουν και γίνονται όχι μόνο με τις εξωτερικές επιδράσεις των άλλων υλικών πραγμάτων με τα οποία συνδέονται, αλλά και με τις "προδιαγραφές" που έχει όλο το Σύμπαν σαν ά-μεσο (και με την κυματική ενέργεια του οποίου συνδέονται άμεσα τα υλικά πράγματα). Σε ένα τέτοιο ά-μεσο και ταυτόχρονο Σύμπαν γίνονται νοητικές πράξεις ή σκέψεις που στα μάτια μας έμμεσα και εξωτερικά φαίνονται σαν υλικές μεταβολές. Εάν αποδείξουμε ότι η εμφάνιση του εσωτερικού φαινομένου που υπο­δηλώνουμε με τη βολική χρήση της λέξης "ψυχή" σχετίζεται με την παρουσία μιας ταυτό­χρονης ενέργειας του Σύμπαντος, τότε θα φθάσουμε πολύ κοντά στο ρόλο του Θεού.

► ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ. Η σημαία, ο εθνικός ύμνος, το θρη­σκευτικό δόγμα, οι κυβερνήσεις, τα πολιτικά και γεωγραφικά σύνορα, οι στρατιωτικές δυνάμεις, οι τεχνολογίες, οι θεσμοί, τα έθιμα και οι γιορτές όλα θα ξεπεραστούν! Αυτό μπορεί να καθυστερήσει, μπορεί να γίνει αθόρυβα ή να χυθεί ποταμός αίματος, όμως θα συμβεί αναπόφευκτα. Όσα είχαμε συνηθίσει επί σειρά ετών και τα θεωρούσαμε αναλ­λοίωτα, έρχεται κάποια μέρα και ανατρέπονται. Μερικές φορές με εύκολο και ήσυχο τρόπο, ενώ κάποτε δεν μπορούσε να το επιτύχει κανένας με τις μεγάλες του προσπάθειες. Έως τότε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα συμβεί αυτό, υπολογίζαμε μόνο τις παρούσες συνθήκες και αποκλείαμε την ανατροπή.

 

► ΗΘΙΚΗ - ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ - ΘΕΟΛΟΓΙΑ. Είναι μία μονόπλευρη και αποσπασματική παρα­τήρηση και θεμελιωμένη σε προσωπικές εντυπώσεις, ότι η νοημοσύνη χρειάζεται μόνο για να αναπαριστά τα εξωτερικά πράγματα και για να λειτουργεί με τα εξωτερικά ερεθί­σματα. Η ανόργανη ύλη “δεν είχε καμία ανάγκη” και δεν χρειαζόταν να απο­κτήσει νοημο­σύνη για να διατηρηθεί, να προσαρμοστεί και να συνδυαστεί πιο πολύ­πλοκα. Η άποψη αυτή περιέχει και μία μονόπλευρη εκτίμηση του ρόλου της νόησης και της ψυχής μέσα στον κόσμο. Στο χώρο της επιστήμης παραβλέπουν -όπως και οι περισ­σότεροι άνθρωποι που είναι παρα­συρμένοι από τις επιδιώξεις τους- ότι η νόηση και η ψυχή από μόνα τους είναι άμεσα (και από πριν) δοσμένα στον εαυτό τους -όπως το Σύμπαν- ανεξαρτήτως της εξωτερικής δράσης και της επαφής με τα εξωτερικά πράγματα. Οι έμβιες υπάρξεις απο­λαμβάνουν ευχάριστα τη σταθερότητά τους, την επιδιώκουν και συμ­περι­φέρονται σαν το επίκεντρο του περιβάλλοντος, το οποίο χρειάζονται όχι για την εξέλιξή τους, αλλά για τη διατήρησή τους και για την απόλαυσή τους. Ο λόγος για τον οποίο η έμβια ύπαρξη ενεργεί εξωτερικά είναι για να εξασφαλίσει τη σταθερότητα της από­λαυσής της και για να ολοκληρώσει την ευχαρίστησή της όπως την αντιλαμβάνεται. Για τους χωρο­χρονικά περι­ορισμένους οργανισμούς το περιβάλλον είναι αυτό που ερεθίζει τις αισθήσεις τους και προκαλεί άμεσες αντιδράσεις στη συμπεριφορά τους. Το υπόλοιπο σύμπαν είναι ανύπαρκτο σε σχέση με το βιολογικό οργανισμό τους και έχει “αντι­κατασταθεί” από τη δική τους παρουσία. Σε σημείο όπου ο άνθρωπος επιδιώκει να προσαρμόσει το περιβάλλον -υλικό και βιολογικό- στις απαιτήσεις και στις επιδιώξεις του, “ερεθισμένος” μονίμως από τις διανοητικές πράξεις του. Όμως το περιβάλλον ...εμποδίζει αυτή την εγωκεντρική αντίληψη του κόσμου, αφού η ψυχή της περιορισμένης έμβιας ύπαρξης δεν είναι η ολοκληρωμένη εσω­τερική ύπαρξη του Θεού και η πλήρης από­λαυσή της δεν μπορεί να αντληθεί από τον εξωτερικό κόσμο.

► Τελικά για ποιο σκοπό υπάρχουν τα πράγματα και ο άνθρωπος; Ίσως δεν υπάρχει άλλο ζήτημα, για το οποίο να έχουν γραφθεί τόσα πολλά .

Το Σύμπαν δεν είναι μια αιώνια ατέλεια της ανυπαρξίας. Η ύπαρξη όλων των επιμέρους πραγμάτων είναι εκ των προτέρων αιτιολογημένη επαρκώς από το Κοινό Σύνολό τους. Ο επαρκής σκοπός τους είναι ανέκαθεν επιτελεσμένος. Σαν μέρη μέσα στο χρόνο πραγματο­ποιούν διάφορες δυνατότητες και όσα διαθέτουν νόηση μπορούν να προκαθορίζουν απο­τελέσματα-σκοπούς. Αυτό είναι το σχετικό νόημα της εξωτερικής ύπαρξής τους. Τα πράγματα στην ουσία είναι ο ίδιος ο Θεός σαν ατελής μέσα στο χρόνο και στο χώρο και γίνονται με τη σταθερή παρουσία του ολοκληρωμένου Σύμπαντος, που συμμετέχει σαν το Κοινό  και σταθερό Σύνολο με το βασικό γνώρισμα της έννοιας. Τα πράγματα δε δημι­ουργούνται και δε συνδέονται με απο­μονωμένες σχέσεις φυσικής, χημείας, αστρο­νομίας, οικονομίας, γενικά των εξειδικευμένων επιστημών. Τα ίδια τα πράγματα είναι μερικές αιτίες, γιατί η ύπαρξή τους είναι σαν ένα μέρος μίας και της ίδιας αυτο-προσ­διορισμένης ποιότητας. Δεν υπάρχουν μόνο σαν εξωτερικά, χωρίς δική τους δρα­στηριότητα και δεν προ­σδιορίζονται μόνο έμμεσα ή απ’ έξω τους. Τα επιμέρους πράγματα υπάρχουν σχετικά εμμέσως και εξωτερικά (και υλικά) τη στιγμή που το αμετάβλητο Σύμπαν Υπάρχει ταυτο­χρόνως (και άμεσα) με αυτά. Ε, λοιπόν, δε φαίνεται πως, αλλά οι παραπάνω λίγες σειρές σχεδόν έχουν αποκαλύψει την ύπαρξη του Θεού με απίστευτο ορθολογικό τρόπο!

Ο Θεός είναι ο κοινός και αυτοτελής Εαυτός μας, ο οποίος εμείς σχετικά έμμεσα δεν είμαστε και γι' αυτό δεν έχουμε τέλεια αυτογνωσία ούτε τέλεια άγνοια. Αντί­στροφα, εμείς είμαστε ο ατελής και περιορισμένος Θεός στις συγκεκριμένες συνθήκες του τόπου και του χρόνου.

► ΤΟ "ΠΡΟΒΛΗΜΑ" ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Η Συμπαντική Ποιότητα δε θα μπορούσε να είναι σταθερο­ποιημένη, αν κάποια από τα λεγόμενα μέρη της είχαν μία ατελείωτα εξελισσόμενη ποιότητα ή απεριόριστες δυνατότητες. Ο θάνατος των έμβιων υπάρξεων συνδέεται με τη γενική αρχή της διατήρησης της ενέργειας. Μιλώντας ειδικότερα για τον άνθρωπο και τα άλλα έμβια πράγματα, την παύση της ύπαρξης την ονομάζουμε θάνατο. Αυτή η παύση της ύπαρξης δεν μπορεί να είναι παντοτινή, για τον ίδιο λόγο που πρέπει να γίνεται. Η προηγούμενη ζωή μας δε συνεχίζεται από την επόμενη με κανέναν τρόπο, παρά μόνο επαναλαμβάνεται σε σχέση με τα πράγματα που υπάρχουν σε μικρότερες στιγμές από τη συμπαντική στιγμή. Εξάλλου, αυτοί που θα ήμασταν και όσα θα κάναμε σε άλλο χρόνο και τόπο ή υπό διαφο­ρετικούς όρους, είναι οι άλλοι. Το φαινόμενο του θανάτου θα κατανοηθεί πλήρως στο χώρο της επιστήμης, διότι σχετίζεται με το πως η ενέργεια μεταβιβάζεται και ανταλ­λάσσεται μεταξύ των υλικών φορέων που συγκροτούν το βιολογικό οργανισμό, με την αρχή διατήρησης της ενέργειας, με τα χρονικά διαστήματα που η ποσότητα της ενέργειας ανα­κυκλώνεται και με τις περιόδους, που υποδιαιρείται η Συμπαντική Περίοδος.

 

► Υπάρχει εξελιγμένη ζωή πέρα από τον πλανήτη μας ή εξωγήινος πολι­τισμός; Το ερώτημα αυτό είναι λογικό και δεν «απαιτεί» καμία φανταστική ιστορία για να τεθεί. Ρωτάμε πολύ απλά, εάν οι προϋποθέσεις για να εμφανιστεί η ζωή βρίσκονται μόνο εδώ στη Γη ή σε περισσότερες περιοχές του Σύμπαντος. Ενός απέραντου Σύμπαντος, το οποίο περι­λαμβάνει απίστευτο αριθμό άστρων και γαλαξιών σαν το δικό μας, όπως δείχνουν τα σύγχρονα επιστημονικά όργανα.

Η καλύτερη απάντηση θα ήταν βέβαια, να ανιχνευθεί η ύπαρξη εξωγήινης ζωής με τα επι­στημονικά μέσα τα οποία διαθέτουμε. Είναι γνωστό, ότι απλούστερες μορφές ζωής, σε μικρο­σκοπικό επίπεδο, έχουν αναγνωριστεί σε εξωγήινης προέλευσης πετρώματα. Εμείς δεν ερωτούμε για τέτοιες μορφές ζωής, αλλά για πιο εξελιγμένες και με ακόμα πιο μεγάλο ενδιαφέρον για την ύπαρξη εξωγήινου πολιτισμού. Τα τεχνολογικά μέσα τα οποία διαθέτουμε σήμερα είναι εκπληκτικά, όμως δυστυχώς δεν έχουν αποδειχθεί απο­τελεσματικά σε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα αναζήτηση. Μπορεί να είναι αδύνατο να γνωρίσουμε το πότε και που ακριβώς θα υπάρξει ή θα γίνει κάτι, όμως μπορεί να είναι πολύ εύκολο να συμπεράνουμε γενικά ότι αυτό το κάτι θα υπάρξει και θα γίνει κάποτε και κάπου (π.χ. ένας σεισμός). Τέτοια είναι και η δυσκολία του ζητήματος για πιο εξελιγμένες μορφές ζωής σε άλλους πλανήτες. Η απουσία συνεπειών της ύπαρξής τους δεν οφείλεται στη μοναδικότητα ή στη σπανιότητα του φαινομένου ή στην πολύπλοκη διαδικασία με την οποία δημιουργείται η ζωή, αλλά απο­κλειστικά και μόνο στο χρονικό διάστημα που χρειάζεται μέχρι να φτάσουν οι συνέπειες στα όρια της παρατήρησής μας. 

 

► ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ - ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ. Μία από τις πιο αφάνταστες και απίστευτες αλλαγές που θα προκαλέσουν στην κοινωνία οι νέες απόψεις για τον κόσμο και τη ζωή θα γίνει αισθητή από τη στροφή 180 μοιρών στην ανθρώπινη συμ­περιφορά. Σε αντίθεση με την φυσιολογική άποψη που κυριαρχεί σήμερα σε όλους τους ανθρώπους και σε αντίθεση με τις απόψεις της ψυχολογίας, οι άνθρωποι θα ανα­καλύψουν τα οφέλη και τα πλεονεκτήματα -τόσο στην προσωπική ζωή όσο και για την κοινωνική συμβίωση- της συγκρατημένης εξωτερικής συμπεριφοράς και του εσωστρεφικού τρόπου ζωής. Η φιλοσοφία που θα κυριαρχεί και θα εφαρμόζουν οι άνθρωποι θα συνοψίζεται ΣΥΛΛΟΓΙΣΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΠΡΑΞΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΝΤΟΝΑ ΜΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ, ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕΣΩ ΣΥΣΚΕΥΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ, χωρίς να χρειαστεί να σπαταλήσεις ενέργεια, χρήμα και να εφαρμόσεις δυνάμεις. Αυτό ακούγεται σαν διαστροφή της ανθρώπινης φύσης και σαν αρρώστια, διότι υπήρξε από τις πιο επιπόλαιες απόψεις που έγιναν αποδεκτές δογματικά, όπως οι θρησκευτικές διδασκαλίες, όπως η άποψη για την απειρότητα του Σύμπαντος και άλλες προκαταλήψεις. Ακούγεται σαν διαστροφή της φυσικής ανθρώπινης συμπεριφοράς, διότι ακόμα δεν έχει κατανοηθεί ότι ο άνθρωπος όπως τον γνωρίζουμε στην ψυχολογία και η συμπεριφορά του είναι διαμορφωμένα με τεράστια άγνοια, με δια­στρεβλωμένη άποψη και εκτίμηση των πραγμάτων, και η εξωτερική συμπεριφορά συνδέεται με τα κενά της γνώσης και με επιθυμίες που γεννιόνται από ανόητες ιδέες και σκέψεις, πέρα από τις φυσικές ανάγκες του. Ο εσωτερικός προσανατολισμός και ο αυτο­περιο­ρισμός της εξωτερικής δρα­στηριότητας έχει επιστημονική και ηθική βάση. Ο ρόλος της γνώσης, της άγνοιας και της σκέψης για την ανθρώπινη συμπεριφορά, για την εμπειρία και το νόημα της ζωής θα είναι ο ένας πυλώνας στον ερευνητικό χώρο της επιστήμης, ο οποίος θα ενισχύει αυτή την νέα κοσμο­θεώρηση. Ο άλλος πυλώνας θα προ­έρχεται από την κοσμο­λογία και την πληρέστερη γνώση για τον ρόλο του Κοινού Συνόλου στα επιμέρους πράγματα, που θα προέλθει πιο συγκεκριμένα από την άμεση σχέση του "κενού" χώρου με τη δομή της ύλης. Η παρουσία των αισθήσεων θα κατανοηθεί και θα ερμηνευτεί πλήρως σαν κατάσταση και συμπεριφορά της προηγούμενης  νόησης με εξωτερικά ερεθίσματα. Θα φαίνεται απίστευτη ανοησία του παρελθόντος, να χρησιμο­ποιούν επί αιώνες την έννοια της αίσθησης με μυστικισμό και με παραπομπή στην άγνωστη αρχή της ζωής και στο "μυστήριο" της ψυχής.

► ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ - ΘΕΟΛΟΓΙΑ - ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕ­ΡΙΦΟΡΑΣ. Σχεδόν όλες οι δραστηριότητές μας σε κάθε στιγμή -ακόμα και οι διαθέσεις μας- δημι­ουργούνται και επηρεάζονται περισσότερο από τη διατηρημένη γνώση μας και τις παρα­τηρήσεις, που κάνουμε στην εμπειρία μας, παρά από εκείνα που αντι­λαμβα­νόμαστε πραγματικά έξω μας. Οι παρατηρήσεις και οι διαπιστώσεις που κάνουμε στις αντιλήψεις μας, οι απόψεις που διαμορφώνουμε για τη ζωή και τον κόσμο, οι θεωρητικές αναζητήσεις μας, η γνώση των δυνατοτήτων μας και της άγνοιάς μας, οι λανθασμένες απόψεις και η αβεβαιότητά μας, το πού στρέφεται η προσοχή μας και ποια εμπειρία διαμορφώνουμε, όλα αυτά δεν επηρεάζουν μόνο την ποιότητα της διάνοιας. Προκαλούν συνέπειες στην ευρύτερη συμπεριφορά μας, στις αντιδράσεις μας και στην πορεία της ζωής. Συνηθίζουμε να θεωρούμε «γνώση» μόνο όσα μπορούμε να δια­τυπώσουμε, να θυμηθούμε και να υπο­λογίσουμε αμέσως. Όμως, η γνώση δεν λείπει ποτέ από το κεφάλι μας. Με αυτήν επεξερ­γαζόμαστε διαρκώς την εμπειρία μας, τα δεδομένα των αισθήσεων και ρυθμίζουμε όλη τη συμπεριφορά μας. Μέσα σε έναν κόσμο, τον οποίο ποτέ δε γνωρίζουμε καλά, με όλες τις λεπτομέρειες και τις δυνα­τότητες.

Η διάνοια σχετίζεται άμεσα με όλες τις γνωστικές δραστηριότητες από την αρχή τους με την πρώτη αίσθηση και είναι η ουσία της ζωής, ο λεγόμενος εσωτερικός κόσμος. Δεν έχει σπουδαιότερη δυνατότητα από το να γνωρίζει, να διατηρεί τον εαυτό της σαν αυτοσκοπό και να διαμορφώνει με άμεσο τρόπο την αυτογνωσία της. Η αυτογνωσία είναι το νόημα της ευτυχίας, η ουσία της λογικής και ο σκοπός της ηθικής. Μόνο η αυτογνωσία και η επίγνωση της πραγμα­τικότητας μπορεί να αιτιολογήσει επαρκώς την αυτοσυντήρηση. Αντιθέτως, ο εγω­κεντρισμός και η αυταπάτη είναι από μόνα τους, χωρίς καμιά πράξη, η πιο μεγάλη καταστροφή και σχετίζονται άμεσα με την παράδοση στην τύχη. Ζωή χωρίς διανοητική δρα­στηριότητα είναι ανύπαρκτη και χωρίς διαμόρφωση αυτογνωσίας ήταν, είναι και θα είναι για πάντα και παντού μέσα στο Σύμπαν ανεπαρκώς αξιοποιημένη και παρα­συρμένη, με όποια δυνατότητα και αν τη φανταστούμε. Η εξωτερική δράση που τροφοδοτεί η ελλιπής γνώση των πραγμάτων, οι προσδοκίες λόγω άγνοιας, η ανάγκη λόγω ανασφάλειας και δια­στρεβλωμένης αντίληψης για τη δύναμη, η εξωτερική αυτή δράση προκαλεί αναπόφευκτα παρε­νέργειες στην προσωπική και στην κοινωνική ζωή.

Κανένα λογικό πλάσμα οπουδήποτε μέσα στο Σύμπαν δεν μπορεί να είναι σταθερά "καλό" όταν η ψυχολογία του και η συμπεριφορά του ρυθμίζονται από μερο­ληπτικές και επιπόλαιες σκέψεις. Έπειτα, ο "προσγειωμένος και ώριμος" άνθρωπος δεν είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα όσο νομίζει ότι γνωρίζει και αντι­λαμβάνεται. Εκλαμβάνει σαν πιο κοντινή πραγματικότητα τις περιστασιακές κατα­στάσεις και σχέσεις στην προ­σπάθειά του να επιβιώσει και να μεταδώσει τις αξίες του. ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΣΕ ΔΡΑΣΗ  ΜΕ ΠΡΟΣΔΟ­ΚΟΜΕΝΑ ΑΠΟ­ΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Το ολο­κληρω­μένο Σύμπαν για τα επιμέρους πράγματα και για τους ζωντανούς οργανισμούς ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ. Η μόνη πραγματικότητα που τους απομένει είναι η δική τους σχετική και περαστική ύπαρξη και το κοινό περιβάλλον που γίνεται αντιληπτό. Τα έμψυχα πλάσματα "μεθυσμένα" από την απόλαυση της ζωής, ενεργούν παρασυρμένα από τις εξωτερικές δυνατότητές τους και αντιδρούν στις απο­σταθερο­ποιητικές επιδράσεις. Ο άνθρωπος με τη μερο­ληπτική λογική του υπο­βαθμίζει το ρόλο της σκέψης στη ζωή, υπερεκτιμάει τις ικανότητές του και υπερβάλλει στις επιδιώξεις του. Είναι φυσιολογικό, ένα σκεπτόμενο ζώο να επι­κεντρώνει την προσοχή και τη σκέψη του στα αισθητά πράγματα και να επιδιώκει την εξασφάλισή του. Όμως το φυσιολογικό δεν ενισχύει τη φιλοσοφία του, την εγωκεντρική λογική του, τις σχετικές αξίες του και την ανωτερότητά του. Η εμπειρία, η λογική σκέψη  και η φυσιο­λογική κατάσταση της "προσγειωμένης ζωής" επιβεβαιώνει την ατέλεια του ανθρώπου, την άγνοιά του, το αδιέξοδό του, τη μικρότητά του, τη δια­στρεβλωμένη άποψη του για τον κόσμο, ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ και την αρχέγονη πίστη των φιλο­σόφων για τη σύγκρουση του ανθρώπου με το Θεό και σε τελική ανάλυση με τον εαυτό του.

Ο προσανατολισμός και ο σκοπός της ύπαρξης είναι παντού και πάντοτε εσωτερικός, είναι η αμεσότητα και η σταθερότητα της ύπαρξης. Ωστόσο η έλλειψη αυτοτέλειας εξα­ναγκάζει την έμβια ύπαρξη να πραγματοποιήσει το σκοπό της με έμμεσους-εξω­τερικούς τρόπους για σχετικές εξωτερικές αξίες. Περιορισμός, έλλειψη αυτοτέλειας και επαρκούς γνώσης σημαίνει εξαναγκασμός σε δραστηριότητες με άγνοια, γνωστικός περιορισμός της διάνοιας, εσωτερικός απο­προσα­νατολισμός, τυχαία εμπειρία, απροσεξία, εγω­κεντρικές δραστηριότητες και παρασυρμένη συμπεριφορά.

Σε τελική ανάλυση, μπορούμε να πούμε ότι όλοι αναζητούν και δε θέλουν τίποτε άλλο εκτός από την αυτογνωσία (ή το Θεό), τη βεβαιότητα και τη σταθερότητα της αυτοτελούς ύπαρξης, γιατί η εξωτερική δρα­στηριότητα είναι ταυτοχρόνως εσω-διανοητική και χωρίς την τελευταία η πρώτη είναι άσκοπη, χωρίς προοπτική και εξέλιξη. Θεός είναι αυτός ο οποίος δεν χρειάζεται να πράξει τίποτα και όχι αυτός που ανάποδα αντι­λαμβάνονται οι άνθρωποι, να έχει εξωτερικές και μεγάλες δυνατότητες. Η "τελειότητα" δεν χρειάστηκε χρόνο για να γίνει ούτε απίθανες εξελίξεις για να αποκτηθεί και η ίδια δεν εξελίσσεται. Το "ατελές" υπάρχει σχετικά σαν απώλεια της προ­ϋπάρ­χουσας τελειότητας...