ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ – ΠΛΗΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΣΥΜΠΑΝ
Θεωρία του τελειωμένου χρόνου και της σχετικότητας της ενέργειας
(Ενιαία θεωρία περί χρόνου, χώρου και ύλης)

Η σχέση της μάζας με τη μεταβολή στη μέγιστη ταχύτητα των η/μ κυμάτων (4)

Ας παρακολουθήσουμε από την αρχή και σύντομα το ξεμπέρδεμα των μεγάλων αινιγμάτων της σύγχρονης φυσικής, όπως θα έπρεπε να το είχαν κάνει από πολλές δεκαετίες. Η προσβολή και η αποτυχία γίνονται ακόμα πιο πικρά, διότι οι πρώτες σημαντικές μαθηματικές παρατηρήσεις που οδηγούν στο ξεμπέρδεμα πολλών προβλημάτων της φυσικής και της κοσμολογίας έγιναν από έναν άνθρωπο που δεν είναι φυσικός και ο οποίος "στολίζει" τους επαγγελματίες με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς και με τον πιο απαξιωτικό τρόπο. Το όνομά του πρέπει να εξαφανιστεί από την κοινωνία και να μη συνδεθεί με καμία πρόοδο της φυσικής, διότι μαζί με το όνομά του θα καταγραφούν σατυρικές σκέψεις, η απίστευτη υπεροψία στο χώρο της επιστήμης, και η φοβερή ανοησία. Ο Ευάγγελος Καραμίχας έκανε τις εξής σημαντικές και βέβαιες παρατηρήσεις :

► Για κάθε ταχύτητα Vg που βγαίνει από τον τύπο √GM/r μπορεί να αντιστοιχεί θεωρητικά ένα σωματίδιο ορισμένης μάζας. Όπως και αντίστροφα, για κάθε σωματίδιο μπορεί να υπολογιστεί μία ορισμένη ταχύτητα Vg. Η ταχύτητα αυτή προκύπτει η μέγιστη c για σωματίδιο μέγιστης μάζας Πλανκ Mpl =√(hc /G) = 5,45624 ×10^-8 kg.

Δηλαδή

Υπό τον όρο ότι στον παρανομαστή του τύπου GM/r βάζουμε σαν ακτίνα r το μήκος Compton της Ενέργειας Planck λ=h/Μpl c. Δηλαδή c = √(G Mpl / λpl )

Ο γνωστός τύπος GM/r² μας δίνει την επιτάχυνση g που προκαλεί η δύναμη της βαρύτητας ενός σώματος με μάζα Μ, δηλαδή g = G M / r² . Εάν λοιπόν βάλουμε τα στοιχεία του πλανήτη μας θα βρούμε περίπου την επιτάχυνση που προκαλεί το βαρυτικό πεδίο του στην ακτίνα r.

Εάν ο τύπος γίνει Gm/r το αποτέλεσμά του σε μονάδες είναι ταχύτητα στο τεράγωνο V² . Με ρίζα στο αποτέλεσμα απομένει καθαρά η ταχύτητα V, δηλαδή V = √GM/r. Η ταχύτητα περιφοράς των δορυφόρων γύρω από τη γη δίνεται από αυτή τη σχέση.

Ο Ευάγγελος Καραμίχας, σκέφτηκε να βάλει στον τύπο V = √GM/r τα στοιχεία ενός υποατομικού σωματιδίου, όπως το καλά γνωστό μας ηλεκτρόνιο. Εδώ όμως έκανε μία παρατυπία και στον παρανομαστή έβαλε για ακτίνα το μήκος Compton (λ=h/Me c) του ηλεκτρονίου και όχι τη καθαρά γεωμετρική ακτίνα, όπως αυτή των ουράνιων σωμάτων. Πάντως, η μονάδα που έχει το χαρακτηριστικό αυτό μήκος στο ηλεκτρόνιο είναι σωστή για να δώσει ένα αποτέλεσμα σε ταχύτητα.

Για το ηλεκτρόνιο βρήκε: V = √GM/r →

(6,6725 ×10^-11 ) × (9,10938 ×10^-31 ) / 0,24263 ×10^-11 = =60,7823 ×10^-42 / 0,24263 ×10^-11 =250,5145 ×10^-31 =25,05145 ×10^-30 → √25,05145 ×10^-30 =5,0051 ×10^-15 m/sec.

Έκανε το ίδιο για τα μεγαλύτερα σωματίδια, όπως το πρωτόνιο και το νετρόνιο και βρήκε μία μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτή την ταχύτητα Vg την αποκαλεί "βαρυτική ταχύτητα", προφανώς διότι προκύπτει από τον τύπο που δίνει ταχύτητα μέσα σε βαρυτικό πεδίο ή σε κάποια σχέση με αυτό. Πολύ λογικά σκέφτηκε και παρατήρησε ότι για κάθε ταχύτητα Vg που βγαίνει με τον τύπο V = √GM/r αντιστοιχεί θεωρητικά ένα σωματίδιο ορισμένης μάζας Μ. Όπως και αντίστροφα, για κάθε σωματίδιο μάζας Μ μπορεί να υπολογιστεί μία ορισμένη ταχύτητα Vg. Αν όμως η ταχύτητα του φωτός c είναι η ανώτερη ταχύτητα μέσα στο Σύμπαν, τότε πόση μάζα θα έχει το σωμάτιο, του οποίου θα βρίσκαμε την ταχύτητα c ;

Παρατήρησε, ότι για να βγει στο αποτέλεσμα η ταχύτητα του φωτός από τον τύπο V = √GM/r η μάζα πρέπει να είναι ίση με την αποκαλούμενη στη φυσική μάζα Planck =√(hc /G). Δηλαδή c = √(G Mpl / λpl ). Αυτό, πράγματι είναι παράξενο και ύποπτο από μόνο του. Έτσι, τόσο απλά συνδέεται μαθηματικώς το όριο της ανώτερης ταχύτητας του φωτός -το οποίο αξιώνει η καθιερωμένη θεωρία της ειδικής σχετικότητας- με ένα όριο στην αύξηση της μάζας, με τον πιο απλό τρόπο. Στην καθιερωμένη φυσική δεν υπάρχει όριο στην αύξηση της μάζας με την αύξηση της ταχύτητας και ο τύπος m_o / √ 1 - (V² / c² ) δίνει άπειρη ποσότητα μάζας ή αδράνειας όταν η ταχύτητα V γίνει ίση με του φωτός. Αυτό δεν ακούγεται φυσικό ούτε στα αυτιά ενός άσχετου. Το πιο εντυπωσιακό για το χώρο της φυσικής και το ανατρεπτικό δεν είναι αυτή η παρατήρηση από μόνη της και η σύνδεση του ορίου της ταχύτητας του φωτός με ένα όριο στην αύξηση της αδράνειας. Είναι ότι αποκαλύπτεται η επιτυχημένη εφαρμογή αυτής της σχέσης για την έρευνα του μικροσκοπικού κόσμου, σε ποιες θεωρητικές σχέσεις οδηγεί και που συναντάμε αυτή τη βαρυτική ταχύτητα V_g.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΑΖΑΣ ΠΛΑΝΚ

Mpl = √(hc /G)

Eplanck / h = 7,4008 ×10⁴² Hz

fpl = 7,4008 ×10⁴² Hz

Epl = 49,03828 ×10⁸ J

Mpl = 5,456246 ×10^-8 kg

Emin = h1Hz = 6,62606 ×10^-34

Mmin = h1Hz/c² = 0,73725 ×10^-50

λpl = c / fp = 0,405080 ×10^-34 m

Για G = 6,6725 ×10^-11 m³/kg sec²

h = 6,62606 ×10^-34 J sec

c = 2,997924 ×10⁸ m/sec

V=√(G Mpl / λpl )= √(36,4068 ×10^-19 / 0,40508 ×10^-34)→

V=√ 8,98755 ×10¹⁶ = C

Λ.χ. για το ηλεκτρόνιο βρίσκει: V = √GM/r → (6,6725 ×10^-11 ) x (9,10938 ×10^-31 ) / 0,24263 ×10^-11 = 250,5145 ×10^-31 → √25,05145 ×10^-30 = 5,0051 ×10^-15 m/sec

Για το πρωτόνιο: V =√ 8,445959 ×10^-23 = 0,919019 ×10^-11 m/s

Αυτή την ταχύτητα, ο Ευάγγελος Καραμίχας την αποκαλεί "βαρυτική ταχύτητα"

Από τη σχέση προκύπτουν με την απλή μέθοδο των τριών οι παρακάτω σχέσεις :

Οι παραπάνω σχέσεις συμφωνούν με το γνωστό τύπο της φυσικής V = √GM/r, αφού Vm =m c / Mplanck = √(G m / λm)

όπου λm το μήκος Compton του σωματιδίου M από τη σχέση λ=h/M c αντί της ακτίνας r που ισχύει για τις μεγάλες μάζες. Η μονάδα m (μέτρα) παραμένει ίδια. Το μήκος λ που αποδίδουμε στη μάζα των σωματιδίων, μπορούμε να το δούμε σαν το μήκος κύματος που αντιστοιχεί σε μια ισοδύναμη ποσότητα ενέργειας Ε =h f = M c², όπως εάν αυτή ήταν ενέργεια ενός ηλεκτρομαγνητικού κύματος (αφού σε αυτά τα κύματα ισχύει η σχέση h f ). Η μάζα όμως δεν είναι απλώς μια ποσότητα h f αλλά μία ποσότητα h f / c² διαιρεμένη από την ταχύτητα του φωτός εις το τετράγωνο. Όταν γνωρίζουμε μία συχνότητα f μπορούμε να βρούμε και κάποιο μήκος λ, εφόσον λ=c / f

Δηλαδή ο Ευάγγελος Καραμίχας μας λέει :

και σε πλήρη συμφωνία με τη γνωστή φυσική προσδιορίζει τη μέγιστη μάζα

Mmax = Mplanck = √(h c /G)

► Παρατήρησε την ισοδυναμία του τύπου της κλασικής φυσικής V = √GM/λ με την ταχύτητα V που προκύπτει με την απλή μέθοδο των τριών σύμφωνα με τη σχέση M_planck / Μ = C / V

► Δέχτηκε σαν ένα όριο μέγιστης μάζας μία σχετικά μικρή ποσότητα, τη μάζα M_planck =√(hc/G) = 5,45624 ×10^-8 kg και δεν απόρριψε αυτό το όριο με τη σκέψη, ότι παρατηρούμε πολύ μεγαλύτερες μάζες στον κόσμο.

► Αντιλήφθηκε ότι οι τύποι της κλασικής φυσικής που εφαρμόζονται για τα μεγάλα σώματα της καθημερινής εμπειρίας μας, βρίσκουν εφαρμογή και αποκαλύπτουν συμπτώσεις στο μικροσκοπικό κόσμο, όπου η επίδραση της βαρύτητας στον υποατομικό κόσμο θεωρήθηκε από μεγάλους φυσικούς, ασήμαντη για να την υπολογίσουν.

► Συνέδεσε μαθηματικώς το όριο στην αύξηση της μάζας με το όριο της μέγιστης ταχύτητας του φωτός.

► Προχώρησε και έθεσε όρια σε πλήθος άλλων σχέσεων που εξαρτώνται ή συνδέονται με τα όρια της μάζας και της ταχύτητας.

► Η πιο σημαντική συνεισφορά του για τη φυσική είναι η ακόλουθη. Στη γνωστή μαθηματική σχέση (του Einstein) που δείχνει τη μεταβολή της μάζας ανάλογα με την ταχύτητα, αυτός έβαλε το όριο της μέγιστης μάζας (M_planck) που συμπίπτει με το όριο της ταχύτητας του φωτός. Μαζί με το όριο της μέγιστης μάζας προκύπτουν ακόμα: ένα όριο μέγιστης ενέργειας, μέγιστης συχνότητας, ελάχιστου χρόνου και το όριο ενός ελάχιστου μήκους, μεγέθη τα οποία μαθηματικώς επίσης συμπίπτουν με τη μέγιστη ταχύτητα του φωτός. Έτσι η ίδια μαθηματική σχέση που δείχνει τη μεταβολή της μάζας σε συνάρτηση με την ταχύτητα, δείχνει ακόμα και τη μεταβολή των άλλων μεγεθών. Με την επέκταση αυτής της μαθηματικής σχέσης και την εισαγωγή των ορίων στη μεταβολή των φυσικών μεγεθών, η μεταβολή παύει να είναι απεριόριστη και ομαλή και όπως αυτός την χαρακτηρίζει, η μεταβολή είναι κλιμακωτή.

► Μια επίσης σημαντική παρατήρηση που έκανε ο Ευάγγελος Καραμίχας -την οποία έκανα γρήγορα κι εγώ από τη δική μου μαθηματική διερεύνηση και τη θεώρησα ιδιαίτερα σημαντική για τη φυσική ερμηνεία του κόσμου που διατύπωνα- είναι η παρατήρηση, ότι τα σωματίδια εμφανίζονται σαν στιγμιότυπα ή σαν ενδιάμεσες φάσεις από τη μεταβολή μιας σταθερής ποσότητας, την οποία εκείνος την αποδέχτηκε ανεξήγητα επιλέγοντας τον όρο της φυσικής "μάζα ενοποίησης ή μάζα Πλανκ ".

www.cosmonomy.eu 1η δημοσίευση στη Γη

Οι απλούστερες σχέσεις της φυσικής, τις οποίες χρησιμοποιούν οι πιο ικανοί ερευνητές για να επιλύσουν τα πιο μπερδεμένα μαθηματικά προβλήματα και για να βρουν λύσεις στα αδιέξοδα της σύγχρονης φυσικής, αυτές οι σχέσεις έπρεπε να είχαν συμπληρωθεί και να είχαν οριοθετηθεί από τους επαγγελματίες φυσικομαθηματικούς. Χάθηκαν πολλές δεκαετίες και τώρα αποκαλύπτεται, ότι οι απλούστεροι τύποι της φυσικής μπορούσαν να έχουν συμπληρωθεί από ένα μαθητή της μέσης εκπαίδευσης! Από μία σύντομη σκέψη (λ.χ. ότι δεν υπάρχει άπειρος αριθμός πραγμάτων), την οποία θα μπορούσε να πει ακόμα και ένας τρελός, προκύπτουν συνέπειες στον επιστημονικό χώρο που ειδικεύονται οι φυσικοί και οι αστρονόμοι. Αν ξεκινούσαν στο πρόχειρο τετράδιό τους με μια απλή υπόθεση, όπως συνηθίζουν να κάνουν συχνά, θα κατέληγαν σε σημαντικές παρατηρήσεις που ανοίγουν το αδιέξοδο στη φυσική και μαθηματική ερμηνεία για τη δομή της ύλης και του Σύμπαντος.

Το μήκος λ που αποδίδουμε στη μάζα των σωματιδίων, μπορούμε να το δούμε σαν το μήκος κύματος που αντιστοιχεί σε μια ισοδύναμη ποσότητα ενέργειας Ε =h f και σύμφωνα με τη γνωστή σχέση E =M c², όπως εάν αυτή ήταν ενέργεια ενός ηλεκτρομαγνητικού κύματος (αφού σε αυτά τα κύματα ισχύει η σχέση h f ). Η μάζα όμως δεν είναι απλώς μια ποσότητα h f αλλά μία ποσότητα h f / c² διαιρεμένη από την ταχύτητα του φωτός εις το τετράγωνο. Όταν γνωρίζουμε μία συχνότητα f μπορούμε να βρούμε και κάποιο μήκος λ, εφόσον λ=c / f

ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ