(ΠΛΗΡΕΣ) ΣΥΜΠΑΝ - ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ - ΚΥΜΑΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

atom >>>► Οι θεμελιώδεις σκέψεις και σχέσεις για την ερμηνεία της φύσης. Οι παγκόσμιες φυσικές σταθερές και τα μαθηματικά όρια στις φυσικές μεταβολές. Πώς ένα πλήθος κυματικών φαινομένων, από τη ταλάντωση του κενού χώρου με τους πιο γρήγορους ρυθμούς της φύσης* (και με την επιβράδυνσή τους), παράγουν περιοδικές κινήσεις και δυνάμεις και σχηματίζουν τα δομικά στοιχεία του κόσμου. Η Μεγάλη Έκρηξη στο χώρο της Επιστήμης!

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΙ ΜΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Η εμπειρία μαζί με τη λογική...

“Μάζα που λείπει”: Καταπληκτική παρατήρηση που έγινε με τεχνικά μέσα της πιο υψηλής τεχνολογίας, μετά από μακροχρόνιες παρατηρήσεις, μετρήσεις και υπολογισμούς στο χώρο της επιστήμης. Το ίδιο συμπέρασμα και με περισσότερες εξηγήσεις μπορεί να βγει με απλούς συλλογισμούς από την ανάλυση της έννοιας του “χρόνου” και της “ύλης” και αυτό ήδη έχει γίνει με απλό λεξιλόγιο στο άγνωστο βιβλίο “Η Θεολογία της Επιστήμης” και από την προσπάθεια αποσαφήνισης, που ακολούθησε μετά την έκδοση του παραπάνω βιβλίου και παρουσιάζεται με αυτή εδώ την εργασία. Για να υπάρχει το μέρος σαν ξεχωριστό (εξωτερικό και περιορισμένο) ανάμεσα στα άλλα, πρέπει να μην είναι και να μην αλληλεπιδράει με όλους τους δυνατούς τρόπους ταυτοχρόνως. Τα πράγματα υπάρχουν σαν ελλιπή και ξεχωριστά, γιατί δεν διασυνδέονται με όλους τους δυνατούς τρόπους. Από αυτή την απλή σκέψη θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως τα υπαρκτά υλικά πράγματα δεν αποτελούν το σύνολο των πραγμάτων (εφόσον λείπουν όσα έγιναν ή θα γίνουν στην πορεία του χρόνου). Αλλά φυσικά είναι κάπως παράλογο να πάει αυτή η σκέψη πιο πέρα και να συμπληρωθεί λέγοντας: “Όσα λείπουν και θα γίνουν αποτελούν μία “παράλληλη” πραγματικότητα την οποία χρειάζονται τα υλικά πράγματα για να μπορούν αυτά να υπάρχουν και να γίνονται”.

Μόνο το φιλοσοφικό μυαλό ενός Χέγκελ θα μπορούσε να πει έτσι αβασάνιστα μία τέτοια σκέψη. Για να αστειευτούμε λίγο, “απέσπασα” τις παρακάτω σειρές από τη “Λογική” του, στις οποίες πλησιάζει με αβάσιμο και απροσδιόριστο τρόπο στην παραπάνω σκέψη: “Το Είναι, επειδή δεν είναι παρά ένα (κενό) αφηρημένο Είναι καλεί το μη Είναι, δηλαδή εκείνο που δεν είναι το Είναι. Αλλά και το μη Είναι δεν είναι το μη Είναι του μηδενός, αλλά το μη είναι του Είναι”. (σ121)

Η διαπίστωση των αστροφυσικών, ότι η μάζα που έχει μετρηθεί στους γαλαξίες και στο ορατό σύμπαν είναι πολύ μικρότερη από αυτή που θα χρειαζόταν για να μη διασκορπίζεται (σε σχέση με τη βαρυτική έλξη) είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση του ευρύτερου φαινομένου, ότι τα υλικά πράγματα δεν είναι ποτέ αρκετά από μόνα τους για να υπάρχουν και για να είναι όπως είναι. Παραθέτω πιο κάτω μερικούς από τους απλούς συλλογισμούς που υπονοούν ή οδηγούν στην καταπληκτική παρατήρηση των αστροφυσικών ή την εκφράζουν με άλλη ορολογία, έτσι όπως διατυπώθηκαν μέσα από μία ασυνήθιστη πορεία θεωρητικής αναζήτησης.

“Οι σχέσεις των μερών, οι δυνατοί τρόποι ν' αλληλεπιδράσουν, οι τρόποι, με τους οποίους γίνονται και συνδέονται, και οι κοινές δυνατότητές τους είναι πάντοτε, ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας -το μεγαλύτερο- το οποίο δεν είναι ορατό και μόνο με τη διάνοια μπορούμε να το ανακαλύψουμε, να το προσέξουμε και να το γνωρίσουμε ευρύτερα" ^σ99

“Στην πραγματικότητα, κάθε μέρος επηρεάζει και τροποποιεί τα υπόλοιπα, όχι όμως όλα στην ίδια στιγμή. Γιατί, αν προσδιόριζε αλλαγές σε κάθε άλλο πράγμα και σε όλους τους άλλους τρόπους αλληλοεπηρεασμού, τότε δε θα υπήρχαν πολλά πράγματα σε διαφορετικές στιγμές ούτε κανένα μέρος. Όλες οι αλλαγές θα έπρεπε να έχουν γίνει ανέκαθεν” ^σ127

“Οι έμμεσες (ή εξωτερικές) αλληλεπιδράσεις υπάρχουν με τη μη ταυτόστιγμη συνύπαρξη όλων των πραγμάτων-αιτιών (ή χωρίς όλους τους δυνατούς τρόπους) και αντιστρόφως” ^σ128

“Για να υπάρχει αλληλεπίδραση (ή διαφορά χρόνου), πρέπει να υπάρχουν πράγματα, τα οποία δεν είναι η επαρκής αιτία του εαυτού τους.” ^σ133

“Η μόνη (ή η επαρκής) αιτία της ύπαρξης, της ποιότητας, των δυνατοτήτων και των σχέσεων των πραγμάτων, η οποία δεν έχει άλλη αιτία εκτός του εαυτού της, σε αντίθεση με τις μερικές αιτίες, είναι το τέλειο σύνολό τους (συνεπώς και εκείνα)... Η επαρκής και κοινή αιτία τους δεν μπορεί να είναι ένα μέρος, μια εξωτερική κοινή αιτία” ^{σ 129-134}

“Η ύλη υπάρχει, γιατί τα πράγματα δεν υπάρχουν ούτε αρχίζουν όλα στην ίδια εξωτερική (και σχετική) στιγμή, δεν αλληλεπιδρούν με όλους τους δυνατούς τρόπους ταυτόστιγμα και έχουν μια αρχή ύπαρξης ως προς τα εξωτερικά τους, τα οποία δε θα ήταν εξωτερικά (δε θα υπήρχαν), αν συνδεόντουσαν μόνο άμεσα, σε μια κοινή εξωτερική στιγμή. Ή δε θα ήταν τόσα πολλά και με τόσες δυνατότητες, αν η σχετική αρχή της αλληλεπίδρασης και της σύνθεσης δεν ήταν τόσο ελάχιστη, αφηρημένη και έμμεση. Αλλά, η δυνατότητα να υπάρχουν πολλά πράγματα, να αποτελούν συνθέσεις, να συνδυάζονται και να διατηρούν σταθερούς τρόπους αλληλοεπηρεασμού, να είναι άμεσα για τον εαυτό τους, ενώ έμμεσα είναι μέρη, προϋποθέτει τη σταθερότητα και την αμεσότητα του συνόλου. Τα υλικά στοιχεία είναι οι τρόποι, με τους οποίους αρχίζει σχετικά έμμεσα να γίνεται η Συμπαντική Ποιότητα στην ελάχιστη στιγμή της.”^σ141

Το παρελθόν και το μέλλον -που γνωρίζουμε μόνο εμείς τα μέρη- αποτελούν το παρόν του 100% Σύμπαντος και ακριβώς έτσι εξηγείται η σχετικότητα του χρόνου μ' έναν εκπληκτικό ορθολογικό τρόπο. Διαφορετικά, δε θα υπήρχε λόγος, για να είναι σχετικός, τη στιγμή που θα υπήρχε ένας εξωτερικός κοινός χρόνος για όλα τα πράγματα” ^σ155

“Αν η πραγματικότητα δεν είχε γίνει ανέκαθεν ή σε προηγούμενες στιγμές, πριν από τη στιγμή που ακόμα γίνεται ως προς εμάς, τότε δε θα υπήρχε χώρος”. ^σ169

“Ο χώρος είναι η εκ των προτέρων πραγματοποίηση με όλους τους δυνατούς τρόπους όλων εκείνων, που μπορούν να γίνονται σχετικά εκ των υστέρων με τους φορείς της εμμεσότητας και υπάρχει σαν ενέργεια για τη δυνατότητα όσων γίνονται διαμέσου των τελευταίων” ^σ171

“κάθε αρχή μέσα στο χώρο γίνεται σχετικά εκ των υστέρων με τους φορείς της εμμεσότητας (δηλ. με την ύλη) και η αρχή της ύπαρξης αυτών των φορέων βρίσκεται εκτός χώρου, δηλαδή είναι άμεση και γίνεται σε απόσταση μικρότερη της ελάχιστης από το Σύμπαν των υπόλοιπων υποστιγμών, το οποίο σχετικά δεν υπάρχει” ^σ172

“Δεν είναι τα έμμεσα πράγματα που καθορίζουν την ποιότητα ή τη μορφή του χώρου. Ο χώρος σαν τελειωμένο χρονικό όριο του Σύμπαντος καθορίζει όσα είναι δυνατό να γίνουν και να υπάρξουν σχετικά εκ των υστέρων ή έμμεσα διαμέσου των τρόπων της ελάχιστης στιγμής, που είναι τα υλικά στοιχεία.” ^σ173

“η σχετική αρχή της υλικής πραγματικότητας και του χρόνου γίνεται από την ταυτόχρονη ενέργεια του χώρου, δηλαδή από το σχετικό τίποτε” ^σ180

“Οι υλικές αλληλεπιδράσεις και η έμμεση σύνθετη πραγματικότητα υπάρχουν και είναι σχετικά μια απώλεια χρόνου και ενέργειας από την ταυτόχρονη συνολική, που αποτελεί ο χώρος. Τα υλικά στοιχεία είναι σα μια διακοπή στην πιο άμεση και ταυτόχρονη ενέργεια του χώρου (μια αποκέντρωση) ” ^σ185

“Η συνολική ενέργεια είναι ο χώρος και αντισταθμίζει τις ελλείψεις της, που είναι ο υλικός κόσμος” ^σ188

“Απεριόριστη έλξη ή ενότητα θα σήμαινε έλλειψη της εμμεσότητας, έλλειψη χρονικής διαφοράς και απόστασης, έλλειψη ενεργειακής ροής, δηλαδή μόνο αμεσότητα, συνολικό χρόνο χωρίς μικρότερες στιγμές”. ^σ189

ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ – ΠΛΗΡΕΣ & ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΣΥΜΠΑΝ
Θεωρία του τελειωμένου χρόνου και της σχετικότητας της ενέργειας
(Ενιαία θεωρία περί χρόνου, χώρου και ύλης)