Στο χώρο της φυσικής, η ταχύτητα του φωτός θεωρήθηκε ανεξήγητα η ανώτερη, επειδή δεν έχει παρατηρηθεί κάποια άλλη. Θεωρητικά προκύπτει και μαζί εξηγείται ότι πρέπει να υπάρχει ανώτερη οριακή ταχύτητα και να μη γίνεται άπειρη, αφού η κίνηση με άπειρη ταχύτητα θα ισοδυναμούσε μάλλον με ακινησία ή θα χρειαζόταν άπειρη απόσταση για να μην είναι ταυτόχρονη σε όλα τα σημεία και αφού από την αρχή έχουμε δεχτεί ότι υπάρχει ένας μέγιστος χρόνος-περίοδος για όλο το Σύμπαν. Από το μέγιστο αυτό χρονικό διάστημα Τσύμπαντος συμπεράναμε ότι υπάρχει επίσης ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα Τmin, το οποίο προκαθορίζει μία ελάχιστη διάρκεια αλληλεπίδρασης σε όλα υλικά πράγματα (και ότι η πεπερασμένη ποσότητα δεν μπορεί να διαιρεθεί απείρως, όπως ίσως θα το ήθελαν οι μαθηματικοί). Η άγνοια μάλιστα για την αιτία που κάνει το φως να παρουσιάζεται με αυτή την υψηλή ταχύτητα, προκάλεσε παρερμηνεία της σχέσης του με τα υλικά πράγματα και θεωρήθηκε απερίσκεφτα σαν κίνηση μέσα στο χώρο. Ενώ πρόκειται για κυματική μεταβολή του ίδιου του πεπερασμένου χώρου... Στη θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, προκύπτει λογικά ένα ανώτατο όριο ταχύτητας και επιπλέον ότι αυτό μπορεί να το φτάσει στον ελάχιστο χρόνο μόνο μία ελάχιστη ποσότητα μάζας. Τα πράγματα μεγαλύτερης μάζας διατηρούνται με συνδέσεις των μερών τους που γίνονται με ταχύτητες, συχνότητες και ενέργειες που αποσταθεροποιούνται με την εξωτερική εφαρμογή ισχυρών δυνάμεων. Η παρουσία της μάζας σχετίζεται με μειωμένη ταχύτητα, ελαττωμένη συχνότητα και ενέργεια. Η ταχύτητα αυτή δεν είναι άπειρη και έχει ένα όριο, όπως δεν είναι άπειρη και η ποσότητα της ενέργειας που μπορεί να μεταβιβαστεί στη μονάδα του χρόνου.

Στη θεωρία του Tελειωμένου Xρόνου, όπου συμπεραίνουμε ορθολογικά την ύπαρξη ενός ελάχιστου και ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος και αντίστοιχα μίας ελάχιστης και μίας μέγιστης απόστασης, από αυτό το συλλογισμό προκύπτει αμέσως και το όριο για την αύξηση στην ταχύτητα, η οποία είναι ένας συνδυασμός μήκους και χρόνου που παρουσιάζεται με την κίνηση. Από το όριο στη μέγιστη απόσταση απομάκρυνσης προκύπτει η καμπυλότητα του χώρου και ο εξαναγκασμός σε κυκλική κίνηση για οτιδήποτε κινείται ευθύγραμμα μέσα στο χώρο.

Το όριο στην ανώτερη ταχύτητα της κίνησης που αποδέχτηκαν στο χώρο της φυσικής χωρίς εξήγηση, προκύπτει με λογική συνέπεια και επιβάλλεται από τους πιο απλούς συλλογισμούς, που στην παρούσα εργασία συντομεύτηκαν, διότι χαρακτηρίζονται περιφρονητικά σαν “φιλοσοφικοί” (επειδή δεν προκύπτει πιο είναι αυτό το όριο αριθμητικά).

Στο χώρο της φυσικής, η αρχή διατήρησης της ενέργειας είναι ένα ανεξήγητο δεδομένο, το οποίο αποδέχτηκαν σαν νόμο, διότι πράγματι έτσι επιβεβαιώνει η μακροχρόνια εμπειρία. Η “διατήρηση”, όμως, βρίσκεται σε αντίφαση με την έννοια του χρόνου και της μεταβολής. Θεωρώντας το Σύμπαν σαν πεπερασμένη ποσότητα ενέργειας σταθερή στο σύνολο του χρόνου, αυτό και μόνο έτσι απλά οδηγεί στην ίδια διαπίστωση. Χωρίς τη σταθερότητα του ολοκληρωμένου Σύμπαντος, η ελάττωση και η μεταβίβαση της ενέργειας στον υλικό κόσμο θα ήταν ασυγχρόνιστη, όπως και απεριόριστη. “Δεν πρέπει να μιλάμε για την αρχή της διατήρησης της ενέργειας ή της ύλης (δηλ. της αφηρημένης πραγματικότητας), αλλά για την αρχή της σταθερότητας της Συμπαντικής Ποιότητας, η οποία είναι πιο εύστοχη και σαφέστερη”, όπως έχει διατυπωθεί και “μέσα στα όρια ενός συνολικού χρόνου”, ας συμπληρωθεί. Η διαπίστωση αυτή έχει γίνει με πιο απλούς συλλογισμούς στο χώρο της φιλοσοφίας, από τα αρχαία χρόνια.

Στο χώρο της φυσικής, η ελάχιστη ποσότητα ενέργειας προέκυψε από μία τυχαία παρατήρηση (φωτοηλεκτρικό φαινόμενο) και για να εξηγηθούν ορισμένα φαινόμενα σωματιακής συμπεριφοράς του φωτός. Θεωρητικά προκύπτει και μαζί εξηγείται ότι πρέπει να υπάρχει ελάχιστη ποσότητα μεταβίβασης ενέργειας, αφού δεν μπορεί να γίνει κίνηση πιο γρήγορη από ένα ελάχιστο χρόνο και αφού η συνολική ενέργεια του σταθεροποιημένου Σύμπαντος θεωρείται επίσης περιορισμένη και σταθερή ποσότητα. Στον ελάχιστο χρόνο αλληλεπίδρασης αναλογεί μία ελάχιστη κίνηση, μία ελάχιστη ποσότητα μεταβίβασης ενέργειας και επιβάλλει όριο fmax στη μέγιστη συχνότητα μιας κυματικής μεταβολής.

Η μεταβίβαση της ενέργειας στο μικρο­σκοπικό κόσμο γίνεται κατά ελάχιστες ξεχωριστές ποσότητες (τα κβάντα) και με ασυνεχή τρόπο. Τι εξυπηρετεί ή πώς επιβάλλεται να γίνεται έτσι; Πρώτα απ' όλα και πιο γενικά, η ενέργεια δεν μπορεί να μεταβιβάζεται απεριόριστα και “ανεξάρτητα” από τη συνολική ενέργεια του Σύμπαντος, μας λέει η θεωρία του “Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας”. Από πιο πέρα ανάλυση, η ίδια η ύλη είναι ταλαντώσεις σε μία κοινή ποσότητα ενέργειας και ανταλλαγές ποσοτήτων σε ιδιαίτερα μικρά χρονικά διαστήματα και η μικροσκοπική ύπαρξή της χρειάζεται μεταβολές που ολοκληρώνονται σε ελάχιστα χρονικά διαστήματα και με επαναλαμβανόμενο τρόπο, ώστε οι υλικοί φορείς να αποτελέσουν ξεχωριστές ποσότητες και όχι μία συνεχή ποσότητα που αυξάνει αδιάκοπα και απεριόριστα. Οι κυκλικές και κυματικές μεταβολές αναγκαστικά είναι μεταβολές με όρια, επαναφορά σε προηγούμενη φάση, σε αναφορά προς ένα κέντρο ισορροπίας, με περιοδικότητα με αντιστροφή κάποιας κατάστασης και διακοπής της ομαλής εξέλιξης. Η ενέργεια με την οποία διατηρείται η δομή της ύλης και η ίδια η ύλη προέρχονται από κυματικές και περιοδικές κινήσεις και επομένως οι ποσότητές τους δεν είναι τυχαίες και απεριόριστες, αλλά προκαθορίζονται από τις κυματικές ιδιότητες του μέσου με το οποίο δημιουργούνται και συγχρονίζονται. Η ασυνέχεια και η “αυτοσυγκράτηση” στη ροή της ενέργειας επιβάλλεται από την αρχή της διατήρησης της ενέργειας και αυτήν εξυπηρετεί. Η αρχή της διατήρησης της ενέργειας, προϋποθέτει τη σταθερότητα του ολοκληρωμένου Σύμπαντος, τη ταυτόχρονη παρουσία του και τη μόνιμη σύνδεση των πραγμάτων με τον κοινό φορέα της ενέργειας που είναι ο ίδιος ο κενός χώρος. Για να μην είναι ταυτόχρονη η παρουσία του ολοκληρωμένου Σύμπαντος σε σχέση με εμάς πρέπει η ενέργεια να είναι ελαττωμένη με τρόπο σχετικό και έμμεσο και το σχετικά απών Σύμπαν να υπάρχει με τη μορφή του πεπερασμένου χώρου. Πώς "πληροφορείται" η συνολική ενέργεια για τις μεταβολές που γίνονται, ώστε να αυτο-ρυθμίζεται; Η συνολική ενέργεια έχει διαρκή παρουσία και άμεση σύνδεση με την ύλη, με το φαινόμενο που εμείς αποκαλούμε "κενό διαστημικό χώρο".

Στο χώρο της φυσικής, η μάζα εξισώθηκε με την ενέργεια και προβλέφθηκε η αύξησή της όταν αυτή κινηθεί με ταχύτητα που πλησιάζει του φωτός. Δεν κατανόησαν, όμως τη σχετικότητα της ακινησίας και της ενέργειας και πως η σταθερότητα της μάζας προέρχεται από ταλάντωση ενέργειας στο χώρο και προϋποθέτει κάτι που δεν κινείται ή δεν μετατοπίζεται με την ταχύτητα του φωτός για να μπορεί να είναι μάζα. Το αποτέλεσμα αυτής της διαστρέβλωσης, όταν μιλάνε για κίνηση υλικών σωμάτων δεν υπολογίζουν τη σχέση εξάρτησης που έχει η ύπαρξη και η δομή της μάζας με την κίνηση και με την ακινησία. Παρότι έχει γίνει γνωστή η σχέση μεταξύ μάζας και ενέργειας, μάλλον δεν έχει κατανοηθεί καλά η σχέση της ακινησίας με την ενέργεια και ότι όπως γίνεται κίνηση μέσα στο χώρο, με έναν άλλο τρόπο παρουσιάζεται ενέργεια μέσω της ακινησίας... και συγκροτείται η ύλη που κινείται. Η ύλη είναι φαινόμενο σταθεροποιημένης ποσότητας ενέργειας με ιδιαίτερα υψηλές συχνότητες και η μεταβολή στην κίνηση ενός υλικού σώματος επηρεάζει και μεταβάλλει τα ποσά της ενέργειας που εναλλάσσονται και ανταλλάσσονται μεταξύ των συνδυασμένων μερών του.

Στο χώρο της φυσικής δέχτηκαν την παρουσία της ύλης και της μάζας σαν ένα καλά ξεχωριστό φαινόμενο από τις δυνάμεις και την κίνηση και χρησιμοποιούσαν επί αιώνες την έννοια της ύλης με την ίδια ασάφεια που έχει ο όρος “ψυχή”. Μάλιστα, στην ασάφεια αυτή οφείλεται η καθυστέρηση στη σωστή ερμηνεία του φαινομένου της βαρύτητας και της λανθασμένης άποψης για τη δημιουργία του κόσμου από μια αρχική ποσότητα ύλης. Παρουσίαζαν τη βαρύτητα “εχθρική” προς την ύλη ενώ στη θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου αποδεικνύεται “συμφιλιωτική”, σαν ένα φαινόμενο που προκαλείται με τη διατήρηση της δομής της ύλης. Η ερμηνεία της ύλης σαν φαινόμενο από κυματικές μεταβολές στην ενέργεια του κενού χώρου οδηγεί και στην πρόβλεψη των μόνιμων φαινομένων παντού μέσα στο Σύμπαν, όπου παρουσιάζεται η ύλη, όπως είναι η θερμότητα και η παραγωγή ταλαντώσεων στις πιο χαμηλές συχνότητες, που ανιχνεύονται σαν ηχητικά κύματα. Κατανοούσαμε την ελάχιστη σημασία της ύλης, σαν αρχικής ποσότητας για τη δημιουργία των πιο σύνθετων πραγμάτων και τη μηχανική συμπεριφορά της, αλλά ανεχόμασταν να αγνοούμε τις ανεξήγητες ιδιότητες της ύλης και υποβαθμίζαμε το ρόλο του συνόλου για την ύπαρξη και τη δομή της ύλης. Η μεγάλη πρόοδος στην κατανόηση της ύλης έγινε μέσα στον 20ο αιώνα και μόνο μετά από πολύ δύσκολες παρατηρήσεις με τα πιο σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας και την πιο προχωρημένη επιστημονική γνώση. Η αποκάλυψη της πραγματικής σχέσης της ύλης (σαν φορέα μίας κοινής ενέργειας που ταλαντώνεται) με τον μακροσκοπικό κόσμο και με τη διατήρηση του Σύμπαντος, μέσα από συλλογισμούς και με συμπεράσματα στη βάση μίας λογικής γενικής αρχής, αποτελεί την πιο τρομερή επιβεβαίωση για τον πολύτιμο ρόλο της φιλοσοφίας σε επιστημονικά ζητήματα, που θεωρούνται αποκλειστικότητα λίγων ειδικών. “Υπάρχει ένα μέγιστο χρονικό όριο, η Συμπαντική Στιγμή, η οποία δεν μπορεί να διαιρεθεί απεριόριστα, συνεπώς υπάρχει και μια ελάχιστη στιγμή, από την οποία προκαθορίζονται χρονικά όρια στις έμμεσες (υλικές) αλλη­λεπιδράσεις και στην ουσία στα ίδια τα πράγματα, που υπάρχουν σαν τρόποι αλληλεπίδρασης και έτσι έχουν μια άμεση σχέση με το χρόνο”  269, ISBN  960-385-019-5

Στο χώρο της φυσικής, ο τύπος του Νεύτωνα που μας δίνει την ελκτική δύναμη μεταξύ των μαζών, δεν δίνει τα αναμενόμενα αποτελέσματα όταν υπολογίζουμε τις τεράστιες μάζες που παρατηρούμε στις μεγάλες αποστάσεις με τα πιο υψηλής τεχνολογίας τηλεσκόπια και άλλα όργανα. Από το πρώτο συμπέρασμα, ότι ο κενός χώρος είναι σφαιρικός και ότι μεταξύ των μαζών δεν υπάρχει ποτέ άπειρη ούτε ευθεία απόσταση απομάκρυνσης, μπορεί κάποιος αμέσως να παρατηρήσει ότι η απόσταση r² στον παρανομαστή του τύπου δεν μπορεί να είναι αντιστρόφως ανάλογη. Υπάρχει ένα όριο στο μήκος και στην απομάκρυνση και πρέπει να εκφράζεται η καμπυλότητα της απόστασης (και όχι η ευθεία).

Στο χώρο της φυσικής, αναφέρονται στη βαρύτητα με αλληγορικούς όρους, όπως είναι η ελαστικότητα και με ακατανόητα φαινόμενα, που αφορούν τρισδιάστατα αντικείμενα, όπως είναι “η καμπύλωση του χωροχρόνου” και η “παραμόρφωση” της γεωμετρίας του. Επέλεξαν να δουν στατικά το χώρο σαν λαστιχένια επιφάνεια, αντί να σκεφτούν το πιο φυσικό και κατανοητό φαινόμενο, της ισότροπης ενεργειακής ροής του ίδιου του πεπερασμένου χώρου προς κάθε υλικό πράγμα. Θα μπορούσαν να το δεχτούν αβάσιμα σαν ένα ανεξήγητο δεδομένο, όπως έχουν κάνει έτσι στο παρελθόν σε άλλες περιπτώσεις. Όμως προτίμησαν την ασάφεια και τα σχήματα του λόγου για να μη ξεφύγουν από τις εμπειρικές παρατηρήσεις, που δεν δείχνουν τέτοια ενεργειακή ροή όπως θα το ήθελαν και όπως γνώριζαν από την εμπειριούλα τους.

Η ισοτροπική ροή ενέργειας προς την ύλη και μάλιστα προς “τροφοδοσία” στη δομή της προκύπτει σαν συμπέρασμα και δεν διατυπώνεται αβάσιμα στη θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου. Η βαρυτική δύναμη ερμηνεύεται σαν φαινόμενο απόσπασης και συγκέντρωσης ενέργειας από τον πεπερασμένο χώρο, σε ποσότητα που εξαρτάται από τη μάζα του σώματος και από την ακτίνα προς το κέντρο του βάρους. Αφού οι υλικοί φορείς προέκυψαν σαν αρχικοί τρόποι που γίνεται ανέκαθεν το Σύμπαν, αμέσως απο­καλύπτεται η συν-ενέργεια του χώρου στη δομή της ύλης, η άμεση σύνδεση της ύλης με το χώρο και η ενεργητική παρουσία του τελευταίου προς τα σημεία εκείνα που υπάρχουν σαν ταχύτατες μεταβολές (αυξο­μειώσεις) στη δική του ενέργεια.

Ακόμα, από την πεπερασμένη ποσότητα της συνολικής μάζας και από την ισοτροπία της ενέργειας του χώρου μπορεί να προκύψει το συμπέρασμα για την επίδραση μίας μέγιστης βαρυτικής δύναμης (πυρηνικών διαστάσεων και για όλες τις μάζες), που απο­καλύπτεται στις ελάχιστες αποστάσεις του χώρου, μέσα στη δομή της ύλης και με την οποία αποκτούν τη μάζα τους οι μικρο-ποσότητες της ενέργειας που αποσπώνται, μεταβιβάζονται και ανταλλάσσονται από την κυματική μεταβολή του χώρου. Η λογική έχει ένα λιτό μεγαλείο που το υποβάθμισαν παρασυρμένοι από τη φλυαρία της εμπειρίας.

Στο χώρο της φυσικής μέχρι σήμερα άφησαν ανεκμετάλλευτες τις παρατηρήσεις που σχεδόν αποκαλύπτουν τη λογική κατεύθυνση της έρευνας για την ερμηνεία της δομής της ύλης και προκαλούν απορίες τις οποίες προτίμησαν να αφήσουν αναπάντητες. Η ύλη, είτε εδώ κοντά είτε μακριά μας, συνδέεται με κάτι κοινό, με μία κοινή πραγματικότητα και μάλιστα έτσι, που η ύλη διατηρεί παντού την ίδια δομή. Καμία θεωρία που περιγράφει τη δημιουργία των πραγμάτων από πρωταρχικά υλικά στοιχεία ή από σωματίδια δεν μπορεί να δώσει σοβαρή, λογική και εμπειρικά θεμελιωμένη ερμηνεία για την παρουσία των ίδιων δυνάμεων και ορίων παντού στο Σύμπαν.

Στο χώρο της αστροφυσικής και ευρύτερα της φυσικής, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, δηλαδή ένας τεράστιος αριθμός ειδικών και κορυφαίων φυσικών επί πολλές δεκαετίες έχουν αποδεχτεί σαν αναμφισβήτητο γεγονός τη δημιουργία του Σύμπαντος (μαζί με το χώρο) στο απόμακρο παρελθόν. Συγγραφείς, διάσημοι φυσικοί και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια επαναλαμβάνουν επίμονα επί πολλές δεκαετίες μία από τις πιο επιπόλαιες σκέψεις στην ιστορία της επιστήμης. Με την "ασφαλιστική" κάλυψη της νοημοσύνης τους από τους πιο αρμόδιους και αναγνωρισμένους φυσικούς και με την επίκληση της μαθηματικής γλώσσας που λιγοστοί μέσα στην κοινωνία καταλαβαίνουν. Να δούμε τώρα πως θα υποβαθμίσουν και θα συγκαλύψουν την ιστορική γκάφα και την υπεροψία τους! Η γκάφα είναι ακόμα πιο μεγάλη για τον πρόσθετο λόγο, ότι η λύση δεν προήλθε από τους ίδιους αλλά έξω από τον επίσημο της φυσικής.

Εάν το ελάχιστο μήκος κύματος λmin για τη μεταβίβαση των ηλεκτρο­μαγνητικών κυμάτων συμπίπτει ή πλησιάζει την ποσότητα h=6,62606x10^-34 που στη φυσική τη βαφτίζουν στροφορμή (διότι το ελάχιστο μήκος συμπίπτει με την αρχή της ελάχιστης ενέργειας), τότε το φάσμα των ηλεκτρο­μαγνητικών κυμάτων πλησιάζει στη μέγιστη συχνότητα fmax=10⁴² Hz. Δηλαδή εκπληκτικά μεγαλύτερη από το όριο, το οποίο συνήθως διαβάζουμε στα βιβλία της φυσικής και στα πιο εξειδικευμένα βιβλία για τους τεχνικούς. Τα ηλεκτρο­μαγνητικά αυτά κύματα έχουν ανιχνευτεί ποτέ από κάποιο επιστήμονα; Αυτό το τμήμα του φάσματος είναι ανύπαρκτο μέχρι να το προκαλέσει ο άνθρωπος ή μήπως σχετίζεται με τις ιδιότητες του κενού χώρου; Δεν είναι παράξενο, ότι η εμφάνιση της ύλης αποτελεί ένα ιδιαίτερο φαινόμενο ταλάντωσης της ενέργειας και στάσιμων ηλεκτρο­μαγνητικών καταστάσεων με μειωμένη συχνότητα, αλλά πιο πάνω από τα 10¹⁵ Hz που βρίσκεται το ορατό φως. Μήπως είναι πιο λογικό και πιο έξυπνο να αντιστρέψουμε τη μέγιστη συχνότητα του Σύμπαντος 1/fmax, να την κάνουμε ελάχιστο χρόνο Tmin και μετά να ψάξουμε... τι υπήρχε σε αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα;  

Τελικά, θα μπορούσαν εύκολα και δοκιμαστικά να σκεφτούν, με τη βοήθεια της επιστημονικής φαντασίας ακόμα και της κοινής φαντασίας, ότι η ύλη διαρκώς δημιουργείται από τις "μικρές εκρήξεις" του άτμητου χώρου, τις οποίες συμβατικά έχουμε ονομάσει "άτομα" της ύλης. Λυπάμαι, αλλά τα λάθη, οι παραλήψεις, οι απαιτήσεις, η τρέλα και η καθυστέρηση στην επιστήμη δεν έχουν τέτοιο προηγούμενο. Έδωσαν όμως την ευκαιρία στον κατάλληλο άνθρωπο, ο οποίος όχι μόνο θα παρουσιάσει αθόρυβα την πολυπόθητη φυσική ερμηνεία του αινίγματος της δημιουργίας του κόσμου, όχι μόνο θα ανάψει τη σπίθα για την πλήρη μαθηματική διατύπωσή της, αλλά θα δώσει επιπλέον μηνύματα που θα προκαλέσουν αίσθηση και ντροπή: 1) Ένα μεγάλο μάθημα λογικής σκέψης σε εκείνους, που έθεταν τα πρότυπα και τις προδιαγραφές στην εκπαίδευση και για την επιτυχία της επιστημονικής σκέψης και 2) να ακουστεί η φωνή των εσωτερικών αξιών της ζωής, χωρίς τις οποίες ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι συνεπής πουθενά στη ζωή του, ούτε αμερόληπτος και δίκαιος, ούτε κοντά στην πραγματικότητα, όπως νομίζει εξαπατημένος από τη μισή αλήθεια.
 

Μπορεί λοιπόν να προσπεραστεί αδιάφορα και περιφρονητικά η ενοποιητική θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου; Οι διάσημοι, οι επιτυχημένοι και σε υπεύθυνες θέσεις επιστήμονες σκέφτονται ακόμα με υποθέσεις και με φαντασιώσεις, αν όχι επιπόλαια. Αναζητούν τις απαντήσεις που ήδη έχουν δοθεί, αλλά δεν έφτασαν στα μάτια των λίγων προετοιμασμένων ή σ' εκείνους που είχαν το χρόνο και την υπομονή να τις καταλάβουν και τη δημιουργική φαντασία για να τις αποσαφηνίσουν. Ξέρουν όμως καλά από γραφειοκρατία και θέτουν τις προδιαγραφές για το πως θα συνταχθεί στο χαρτί μια πνευματική ή επιστημονική εργασία. Στο χώρο της φυσικής πρέπει τουλάχιστον να παραδεχτούν, πως όταν θέσουμε ένα όριο στο χρόνο και στο μήκος και τα θεωρήσουμε αυτά κυκλικά, τότε το όριο αυτό προκαθορίζει άλλα όρια για την ύπαρξη όλων των πραγμάτων και οδηγεί στην αναθεώρηση της περιγραφής ενός πλήθους φαινομένων, για τα οποία είχε αγνοηθεί η ύπαρξη αυτού του ορίου.

Όχι μόνο δεν μπορούν να προσπεράσουν αδιάφορα τη θεωρία για ένα πλήρες και με όλους τους δυνατούς τρόπους Σύμπαν (θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, πιο σύντομα) με τις φιλοσοφικές προεκτάσεις της, αλλά οφείλουν να δώσουν μερικές εξηγήσεις: Για την ανοχή τους απέναντι σε παραλογισμούς και σε αδιέξοδες θεωρίες, για το χάσιμο πολλών δεκαετιών, για την επιπολαιότητα που “έλαμψε” σε πολλές περιπτώσεις, για τη γελοιοποίηση ενός χώρου της επιστήμης που παρουσιάστηκε σαν πίστα διασκέδασης και για τη συστηματική παραπλάνηση της κοινωνίας, κάνοντας κατάχρηση της καλής πίστης που έχουν οι άνθρωποι προς τις επιστημονικές δημοσιεύσεις, του δικαιώματος να ενημερωθούν σωστά και καλλιεργώντας ψεύτικες ελπίδες προκειμένου να ενισχυθούν οικονομικά. Δεν αρέσει σε κανέναν να βλέπει κάποιους να καρπώνονται οφέλη από την κατάχρηση της θέσης τους και με μεθόδους που χαρακτηρίζουν τους καταχραστές και τους απατεώνες σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Η αντίδραση για την περίπτωση της επιστημονικής έρευνας πρέπει να είναι η σκληρή κριτική, η σάτιρα, η απομυθοποίηση και η καταγραφή του πραγματικού ρόλου της επιστήμης στην ιστορία του πολιτισμού.