Το αδιέξοδο στην αναζήτηση (αυτοτελών) δομικών στοιχείων και τα κυματικά φαινόμενα

Τα πιο μικροσκοπικά μέρη των πραγμάτων (όπως λ.χ. το ηλε­κτρόνιο) είναι σωματίδια (σαν διακριτές και συγκεντρωμένες ποσότητες) ή είναι κύματα;

Οι ερευνητές έχουν παρατηρήσει και έχουν επιβεβαιώσει αμέτρητες φορές τα φαινόμενα, τα οποία προκαλούνται και στις δύο περιπτώσεις, με την κίνηση των σωματιδίων και με τη κίνηση των κυμάτων. Οι φυσικοί προσπαθούν επί πολλές δεκαετίες να καταλάβουν λογικά πώς είναι δυνατόν στη δομή της ύλης να συναντάμε μικροσκοπικά "πράγματα", τα οποία συμπεριφέρονται πότε σαν σώματα της κλασικής φυσικής και άλλες φορές όπως τα κύματα. Την έκπληξη και την απορία τους εκφράζουν σε κάθε εκλαϊκευμένο βιβλίο τους και με την ευκαιρία κάποιας δημοσίευσης. Αυτός ο "δυισμός" στην ύπαρξη των μικρο­σκοπικών σωμάτων, αποτελεί ένα από τα αγαπημένα θέματα σε κάθε εκλαϊ­κευμένο βιβλίο φυσικής, μαζί με τις μαύρες τρύπες και τη διαστολή του χώρου. Με αρκετή δόση φαντασίας και με λογοτεχνικά τεχνάσματα καταφέρνουν να προσελκύσουν αναγνώστες και να επιτύχουν καλές πωλήσεις στα βιβλία τους, συνήθως αφήνοντας τις απορίες αναπάντητες και χωρίς ούτε την ελάχιστη προσπάθεια να διατυπώσουν μερικές σκέψεις παραπάνω, οι οποίες θα βοη­θούσαν την έρευνα και τη δημιουργική σκέψη.

Η μεγάλη αυτή απορία των φυσικών για τη "διχαστική" συμ­περιφορά των μικροσκοπικών υλικών συνδέεται (λογικά και μαθηματικά) με την αδιέξοδη και απερίσκεφτη άποψή τους για τη δημιουργία του Σύμπαντος (μαζί με το χώρο και το χρόνο) στο μακρινό απόλυτο παρελθόν. Κατά τα άλλα... δεν διστάζουν καθόλου να μας εξηγούν πως ο χρόνος είναι σχετικός! Έχει περάσει περισσότερος χρόνος από τρεις αιώνες, από τότε που ο Σπινόζα άφησε τη φιλοσοφική θεωρία του, όπου εκεί περιέγραφε λιτά τα πράγματα, όπως αν αυτά ήταν τρόποι ύπαρξης σε μία μόνο κοινή ουσία. Ευτυχώς για τη φιλοσοφία, ο Σπινόζα δεν πρόλαβε να επηρεαστεί από τη μαθηματική δύναμη και από τα γερά εμπειρικά θεμέλια της φυσικής θεωρίας που διατύπωσε ο σύγχρονός του γίγαντας της επιστήμης, ο Νεύτωνας. Κοντεύει ένας αιώνας, με άφθονες επιστημονικές ανακαλύψεις και δεν βρέθηκε ένας εμ­πνευσμένος φυσικός να θέσει το πρόβλημα με απλές λογικές σκέψεις και με μία πιο συνεπή φυσική ερμηνεία. Αυτή είναι μία άλλη παραδειγματική αδυναμία στην επιστήμη, όπου δείχνει την έλλειψη φαντασίας, την έλλειψη ευστροφίας, την αδυναμία της λογικής σκέψης χωρίς τα μαθηματικά, την ατολμία και το ρόλο που παίζουν οι προκαταλήψεις στην έρευνα, ακόμα και όταν αυτή γίνεται από τους πιο καλά εκπαιδευμένους επιστήμονες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η προ­κατάληψη είναι από τις πιο μακραίωνες και τις πιο δύσκολες να ανιχνευτούν, επειδή η καθημερινή εμπειρία την ενισχύει με περισσότερες και με εύκολες παρατηρήσεις. Πρόκειται για την προκατάληψη ενός καθαρού διαχωρισμού των πραγμάτων σε σώματα και σε δυνάμεις που ασκούν μεταξύ τους αυτά τα σώματα και στην απλή σκέψη για την δημιουργία των πραγμάτων από λίγα δομικά στοιχεία, τα οποία και αυτά συνδέονται εξωτερικά μεταξύ τους καθώς ασκούν δυνάμεις το ένα στο άλλο, κατά παρόμοιο εξωτερικό τρόπο που παρατηρούμε στον ορατό κόσμο μας. Επειδή, μάλιστα, στην επιστήμη πρέπει όλα να περιγράφονται καθαρά, με ακρίβεια και χωρίς να μένει κάτι ανεξήγητο, οι δυνάμεις επιλέχθηκαν όπως στα καλλιστεία, ως το πιο ασαφές, το λιγότερο πραγματικό και ανεξήγητο κομμάτι του κόσμου και έτσι σκέφτηκαν να το προσδιορίσουν καλύτερα, για να εξαφανίσουν τις αόρατες και της μεγάλης εμβέλειας δυνάμεις. Την έξυπνη ιδέα τους εμπνεύστηκαν από την παρατήρηση των αλλη­λεπιδράσεων που γίνονται σε μικροσκοπική κλίμακα. Έτσι η προ­κατάληψη του αγεφύρωτου διαχωρισμού του κόσμου σε ουσιαστικά πράγματα και σε ανούσια φαινόμενα δράσης, συμπληρώθηκε με τη λογική σκέψη, ότι οι αόρατες δυνάμεις που ενεργούν από απόσταση χρειάζονται τη μεσο­λάβηση κάποιων συγκεκριμένων πραγμάτων, κάποιων μικροσκοπικών σωματιδίων που χρησιμεύουν σαν φορείς για τη μετάδοση της ενέργειας.

Η προκατάληψη ότι τα επιμέρους πράγματα γίνονται από μικροσκοπικά δομικά στοιχεία, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους μόνο με εξωτερικές και έμμεσες επιδράσεις, ανεξάρτητα από την παρουσία και τη μορφή του συνόλου των πραγμάτων, είναι η ίδια προκατάληψη, η οποία δεν άφησε τη σκέψη των ερευνητών να δει σε ποια αδιέξοδα οδηγεί η άποψη ενός Σύμπαντος που δημιουργείται από κάτι άλλο διαφορετικό ή από την ποσότητα λίγων δομικών στοιχείων. Το Σύμπαν δεν θα ήταν τίποτε άλλο, χωρίς τη ξεκάθαρη ύπαρξη των επιμέρους πραγμάτων. Τα επιμέρους πράγματα δημιουργούν το σύνολο και καθορίζουν τη μορφή και τα όριά του. Οι νόμοι και οι δυνάμεις είναι θεωρητικά τεχνάσματα στην ανθρώπινη σκέψη ή προέρχονται από το συνωστισμό των σωμάτων. Γι' αυτό δεν χρειάστηκε να σκεφτούν το ρόλο του συνόλου για τη διατήρηση και τη δημιουργία των επιμέρους πραγμάτων. Αυτός ο ρόλος ανα­ζητείται στην παρουσία μικρο­σκοπικών σωμάτων, τα οποία έχουν "επι­στημονική" συγκεκριμένη ύπαρξη και μπορούνε να συναρμολογούν τα μεγα­λύτερα πράγματα, αφού το αντίθετο δεν είναι λογικό. Έτσι δέχτηκαν σαν κάτι φυσικό την ανόητη υπόθεση του Big Bang, αφού θεώρησαν αφύσικο και αδύνατο το Σύμπαν να είναι αδημιούργητο, σε αντίθεση με τα επιμέρους πράγματα και αφού όλα καθορίζονται μόνο από τις σχέσεις που συνάπτουν μεταξύ τους τα συγκεκριμένα σωματίδια.

Τώρα, ήρθε ο καιρός, όπου αυτή η αδιέξοδη φιλοσοφική θεώρηση, που έγινε δόγμα στην Επιστήμη (και οι συνέπειες αυτού του δόγματος αναστατώνουν το χώρο της Ηθικής και της Πολιτικής), αποδεικνύεται λανθασμένη με μαθη­ματικές σχέσεις, που εφαρμόζονται επιτυχημένα στα πράγματα, αφού αυτές οι μαθηματικές σχέσεις πρέπει να προσαρμοστούν για να περιγράφουν κυματικά φαινόμενα που δημιουργούν τα σωματίδια! Τα δομικά στοιχεία των πραγ­μάτων αποτελούν "στιγμιότυπα" και στάσιμες καταστάσεις από την ταλάντωση που γίνεται σε μία κοινή, σταθερή και πεπερασμένη ποσότητα ενέργειας, σε τόσο υψηλές συχνότητες, ώστε εμείς οι "υλικοί" την παρα­τηρούμε σαν "κενό" χώρο. Διότι τα δομικά στοιχεία που μας αποτελούν, δημι­ουργούνται και διατηρούνται σαν σωματίδια σε μειωμένες συχνότητες και ταχύτητες από τις συχνότητες των κυμάτων που αποτελούν την ενέργεια του κενού χώρου. Και όλα τα λεγόμενα σωματίδια με την ποικιλία τους δεν είναι τίποτε άλλο από ποσά ενέργειας που ανταλλάσσονται ταχύτατα, σε διαφορετικές συχνότητες και επηρεασμένα από ηλεκτρο­μαγνητικά φαινόμενα.

Τη φιλοσοφική θεώρηση για το ρόλο του Συνόλου των πραγμάτων στην ύπαρξη και στις ιδιότητες των επιμέρους πραγμάτων, την υποστήριξαν πολλοί φιλόσοφοι. Για το ρόλο της μορφής και του συνόλου στα επιμέρους στοιχεία έχουν γραφτεί βιβλία και έχουν γίνει έρευνες μέχρι στην ψυχολογία. Αυτή η απλή σκέψη για τον απαραίτητο ρόλο του Συνόλου των πραγμάτων, αποτέλεσε την κεντρική ιδέα της νεότερης (1986-1998) φιλοσοφικής και κοσμολογικής θεωρίας με τον προκλητικό τίτλο "Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας". Από την αποσαφήνιση που ακολούθησε και την εξέλιξη αυτής της φιλοσοφικής θεωρίας (1999-2009), έγινε δυνατό να παρατηρηθεί και να διατυπωθεί ξανά, αυτός ο ρόλος του Κοινού Συνόλου των πραγμάτων για την ύπαρξη των επιμέρους πραγμάτων και για τις ιδιότητες των δομικών στοιχείων, με τους όρους που χρησιμοποιούνται στη φυσική. Έτσι, τώρα, ο ρόλος του Συνόλου απο­καλύπτεται μέσα στην Επιστήμη με το φαινόμενο του κενού χώρου και με τα ηλεκτρο­μαγνητικά φαινόμενα, τα οποία ενυπάρχουν με τον κενό χώρο και προ­διαγράφουν τα φαινόμενα που προκαλούν την παρουσία των σωματιδίων και τις ιδιότητές τους. Ίσως κανένας φυσικός μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν σκέφτηκε επίμονα και δεν προέτρεψε με τις έρευνες και με τις εργασίες του, να τεθεί σωστά το πρόβλημα της δομής της ύλης και για να σκεφτούν οι ερευνητές σοβαρά την πιθανότητα, τα δομικά στοιχεία να αποτελούν ιδιαίτερα, νέα και άγνωστα φαινόμενα, που προκαλούνται από ηλεκτρο­μαγνητικές μεταβολές, παρότι τα σημάδια ήταν άφθονα και προς αυτή την κατεύθυνση οδηγούσαν.

 Όπως θα δούμε, οι κορυφαίοι φυσικοί των δεκαετιών που πέρασαν δεν έκαναν τις πιο απλές σκέψεις και δεν έθεσαν τα πιο φανερά ερωτήματα, πριν να θέσουν ερωτήματα για πιο σύνθετα φαινόμενα και πριν αναζητήσουν λύσεις σε πιο πολύπλοκα προβλήματα. Η παρατήρηση γενικά των ορίων στις φυσικές μεταβολές είναι μια από τις πολλές που ξέφυγε από τη φυσική, αφήνοντας άθικτο το επιστημονικό δόγμα της ανυπαρξίας ορίων στη φύση και υποβαθμίζοντας την τεράστια εμπειρία από παρατηρήσεις περιοδικών φαινομένων και παρά τη γνώση των παγκόσμιων φυσικών σταθερών. Για να βγαίνει μια σταθερή σχέση από μια διαδικασία, πρέπει οι ποσότητες ή τα μεγέθη να μεταβάλλονται με ένα όριο και μεταξύ τους εξαρτημένα, κατά τρόπο τέτοιον ώστε όταν η μία ποσότητα ελαττώνεται, η άλλη να αυξάνεται και αντιθέτως. Όταν συναντάμε στη φύση μια σταθερή σχέση η οποία ανήκει σε ένα δυναμικό φαινόμενο ή σε μια διαδικασία της φύσης, αν είμαστε έξυπνοι ερευνητές αμέσως πρέπει να σκεφτούμε, ότι αυτή η σταθερή σχέση είναι αποτέλεσμα από ορισμένες μεταβολές που κάπως εξισορ­ροπούνται.

Για τον καθοριστικό ρόλο του κενού χώρου στη δομή της ύλης, έχουν εκφραστεί σκέψεις και απόψεις ήδη από τον 20ο αιώνα. Από την έρευνα είχαν πληθύνει οι ενδείξεις και τα παράδοξα φαινόμενα και μερικοί φυσικοί ανα­γνώρισαν το αδιέξοδο μιας φυσικής ερμηνείας για τη δομή της ύλης αν ξεκινήσουμε από ξεχωριστά σωματίδια. Όμως αυτές τις προχωρημένες σκέψεις τους, τις έκαναν με πλήρη αδυναμία να ερμηνεύσουν την παρουσία του κενού χώρου, μεταθέτοντας ξανά το πρόβλημα της δημιουργίας της ύλης για επίλυση στο άγνωστο μέλλον, με βάρκα την ελπίδα. Έκαναν τις σκέψεις τους αξιο­λογώντας εύστοχα τις πληροφορίες από τη σύγχρονη έρευνα, χωρίς να ερμηνεύουν, έστω και γενικά, πώς ο ίδιος ο κενός χώρος συμμετέχει στο σχηματισμό της δομής της ύλης, πώς προκύπτουν οι ιδιότητές του, πώς όλα τα διαφορετικά φαινόμενα παράγονται από μεταβολές σε ορισμένες βασικές σχέσεις σαν μετα­σχηματισμοί μιας ποσότητας ενέργειας. Η συμβολή τους για την έρευνα θα ήταν πιο πρωτότυπη και χρήσιμη, αν προχωρούσαν στη λύση του προβλήματος, έστω και μόνο με τη διατύπωση των ερωτημάτων, εάν δεν ήταν δυνατό να προχωρήσουν με τη γλώσσα των μαθηματικών.

► Γύρω μας γίνονται ανταλλαγές ενέργειας και αλληλεπι­δράσεις με την ύλη σε συχνότητες άνω από 10²⁰ Hz, σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις και με την ταχύτητα του φωτός. Μέχρι τώρα, αυτή την πραγματικότητα δεν την υπολογίζαμε, την απλο­ποιούσαμε με την έννοια του "κενού" χώρου και αντιλαμβανό­μασταν επιπόλαια την παρουσία της από τα ηλεκτρο­μαγνητικά φαινόμενα και από τη βαρύτητα. Μια αόρατη πραγματικότητα συμμετέχει μόνιμα στις υλικές εξελίξεις με ποσά ενέργειας, που ανταλλάσσονται και μεταβάλλονται μεταξύ 10²⁰ - 10⁴² Hz και αυτή την πραγματικότητα την αγνοούσαν στην επιστήμη. Αυτή συμμετέχει μόνιμα και ταυτόχρονα για ολόκληρο τον υλικό κόσμο, από το ένα άκρο μέχρι το άλλο... Στη φυσική, αυτά τα ποσά ενέργειας που ανταλ­λάσσονται και μεταβάλλονται σε τόσο σύντομα χρονικά διαστήματα (t=1/f) ονομάζονται "σωματίδια".

Εσείς μιλάτε ακόμα για τη συνολική δημιουργία του Σύμπαντος και για τη φαντασίωση του Big Bang ;

Αναρωτηθήκανε στο χώρο της σύγχρονης κοσμολογίας, πόσο ολο­κληρω­μένη μπορεί να είναι μία φυσική ερμηνεία του Σύμπαντος, όπως αυτή που ονειρεύονται, όταν δεν προσφέρει την ελάχιστη γνώση για να εξηγηθεί η παρουσία της ζωής μέσα στο Σύμπαν; Οι κοσμο­λογικές θεωρίες που έχουν διατυπωθεί με μαθηματικά και θεωρούνται οι επι­κρατέστερες δεν ανοίγουν κανένα δρόμο προς αυτή τη κατεύθυνση της φύσης και αυτό έπρεπε να τους προβληματίσει περισσότερο σαν φυσικούς, αντί να αφή­νουν το πρόβλημα άλυτο ή προς απάντηση από τη θεολογία.

Η ζωή και η ψυχή ξεκινάνε από τις μικρο­σκοπικές διαστάσεις και όχι με το συνδυασμό χονδροειδών υλικών σωμάτων. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ! Το Σύμπαν είναι αυτοτελές, διότι με απλά φιλοσοφικά λόγια είναι παρών, αμετάβλητο και “συμπαγές” στα όρια ενός μέγιστου συνολικού χρόνου -γι' αυτό και “ά-μεσα” υπαρκτό. Με άλλα λόγια, όλο το Σύμπαν υπάρχει ταυτοχρόνως και η α-μεσότητα συμπίπτει με την εσω­τερικότητα. Η ανάπτυξη της φαινομενικά παράλογης και αντιφατικής ιδέας οδηγεί σε απίστευτα λογικές συνέπειες και ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Η αρχή της ζωής και του συγχρονισμού στην αλλη­λεπίδραση πολλών σωματιδίων επιτυγχάνονται με τους πιο γρήγορους τρόπους αλλη­λεπίδρασης και οι τρόποι αυτοί προ­ϋποθέτουν την ταυτόχρονη παρου­σία του 100% ολο­κληρωμένου Σύμ­παντος, που σε εμάς φαίνεται σαν απουσία του κενού χώρου...

Κοιτάξτε ακόμα: 

"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ" | ΤΟ ΜΕΓΑ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ "ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΡΗΞΗΣ"