Τα σοβαρά, λογικά και έξυπνα ερωτήματα που έπρεπε να θέτουν

 

Η ύλη και τα συστατικά της στο σύνολό τους δεν ξεκίνησαν να υπάρχουν και ποτέ δεν υπήρξε μία πραγματικότητα χωρίς την ύλη*. Αυτή η διαπίστωση της Θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου μας καθοδηγεί για να ανα­ζητήσουμε διαφο­ρετική λύση για τον τρόπο της δημιουργίας και της διατήρησης του Σύμπαντος. Αναμφίβολα, είναι αδιέξοδο να απορούμε πώς δημιουργήθηκε το σύνολο του υλικού κόσμου. Το μεγάλο λάθος στην εξέλιξη της φυσικής επιστήμης αναφαίνεται καθαρότερα από ποτέ και διατυπώνεται πολύ απλά με φιλοσοφική προσέγγιση: Προσπαθούν να εξηγήσουν και να δημιουργήσουν θεωρητικά τα ουσιώδη γνωρίσματα του Σύμπαντος και αυτό το ίδιο από το καθαρό μηδέν. Ξεκινούνε από την ελάχιστη πραγματικότητα που αποτελεί η ύλη, αφαιρούν όλη τη πραγματικότητα που είναι το Σύμπαν και μετά προσπαθούν να φτιάξουν το Σύμπαν από την αρχική ύλη, δηλαδή από το σχεδόν τίποτα μίας ποσότητας σωματιδίων που θα υπήρχε πιο τυχαία από τα μόρια της σκόνης. Ενώ αντιθέτως, θα έπρεπε να αρχίσουν από το τελειωμένο σύνολο, από το κοινό προϋπάρχον, από το ολο­κληρωμένο Σύμπαν στο συνολικό κοινό Χρόνο, για να εξηγήσουν πως προ­καλούνται οι μεταβολές και τα ίδια τα πράγματα σαν ξεχωριστά μέρη μέσα στο χρόνο, από το σχετικό μηδέν (του κενού χώρου). Πώς από την αρχική ενότητα και αμεσότητα του συνόλου και από μία κοινή ουσία προκύπτει και διατηρείται η εξωτερική πραγματικότητα, με την πολλαπλότητα και τη χρονική διαφορά της. Μάλλον, πώς συνυπάρχουν αυτά τα δύο μαζί. Η φιλοσοφική σχέση της πολλα­πλότητας με την ενότητα με τους όρους της φυσικής εκφράζεται από τη σχέση του ισότροπου χώρου με τις διακυμάνσεις εκείνες που ανήκουν στον κόσμο των υλικών σωματιδίων.

 

Θεωρώντας δεδομένη την ύπαρξη της ύλης και την παρουσία της στο σύνολο του χώρου και του χρόνου, το ερώτημα που προκύπτει είναι α) πώς η ύλη ανα­δημιουργείται και ανανεώνεται στην περίπτωση όπου αυτή μετατρέπεται σε άλλες μορφές ενέργειας και β) πώς διατηρείται έτσι ώστε να παραμένει πάντοτε παρούσα στο σύνολο του χώρου και πάντοτε στην πορεία του σχετικού χρόνου; Το δεύτερο ερώτημα σχετίζεται άμεσα με το ερώτημα πώς η ύλη τελικά κατανέμεται έτσι "έξυπνα" ώστε να εξυπηρετείται η ύπαρξη και η εξέλιξη στον προ­ϋπάρχοντα σύνθετο υλικό κόσμο. Αυτές οι απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν χωρίς να κατανοήσουμε πώς ο χώρος ως δυναμική ενέργεια συμμετέχει στην ανανέωση της ύλης.

 

Αυτά είναι τα σοβαρά, λογικά και έξυπνα ερωτήματα που έπρεπε να θέτουν στην επιστήμη από πολλές δεκαετίες νωρίτερα.

 

Η ύλη, είτε εδώ κοντά είτε μακριά μας, συνδέεται με κάτι κοινό, με μία κοινή πραγμα­τικότητα και μάλιστα έτσι, που η ύλη διατηρεί παντού την ίδια δομή. Από κάπου αντλεί την ενέργεια με την οποία αυτή υπάρχει σαν αντίθετη προς τη βαρυτική έλξη και την αντλεί παντού με παρόμοιο τρόπο. Αντί στο πιο μικρο­σκοπικό χώρο να βρίσκουμε τις ελάχιστες σταθερές ποσότητες μάζας και το τέλος στη διαίρεση της ύλης ανα­καλύπτουμε τη σχέση της σταθερότητας με τη γρήγορη και τη κυκλική κίνηση. Πώς μικρο­σκοπικές ποσότητες που κινούνται ασταμάτητα καταφέρνουν και αποκτούν μια πιο σύνθετη και σταθερή μορφή; Γιατί η μάζα “αγνοεί” την ελκτική δύναμη και καταφέρνει να διατηρείται εκτεταμένη με τις δικές της εσωτερικές κινήσεις; Αυτές είναι απορίες που προκαλούνται σε κάθε λογικό άνθρωπο όταν ακούσει πολύ περιληπτικά, ότι η διαίρεση της ύλης οδηγεί σε σωματίδια που κινούνται με τεράστιες ταχύτητες. Λογικό λοιπόν να ανα­ρωτηθούμε ποιες δυνάμεις, από πού και πώς "συγκροτούν" φαινόμενα κίνησης σε μορφή ακινησίας και σε σε ελλειπτική κίνηση και που βρίσκεται η αρχή της μάζας.

Η σταθερότητα στις ταχύτατες μικρο­σκοπικές κινήσεις που γίνονται μέσα στη δομή της (σε μεγάλη έκταση στο χώρο, στο βάθος του χρόνου και υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες) δεν μπορεί να εξηγηθεί από την ενέργεια και την κίνηση των εξωτερικών (και τυχαίων) της επιδράσεων. Αν η δομή της ύλης και η αρχή της μάζας γινόταν από το περιβάλλον, δηλαδή από τον εξωτερικό χώρο, τότε θα έπρεπε σε κάθε κυβικό μέτρο του χώρου να υπάρχει διαφορετική ύλη, με τυχαία δομή. Η σύσταση και η δομή του ατόμου θα ήταν διαφορετική και με απεριόριστη ποικιλία, όσες θα ήταν και οι διαφορετικές επιδράσεις και συνθήκες. Όμως, ο σχηματισμός και η δομή των υλικών στοιχείων δεν εξαρτάται από τα αντικείμενα και τις διαφορετικές καταστάσεις του περιβάλλοντος και δεν είναι τόσο πολύ ευμετάβλητη από τις εξωτερικές δυνάμεις. Τι άλλο μπορεί να βρίσκεται παντού στο Σύμπαν και να ρυθμίζει τη δομή της ύλης, να συνδέεται πάντοτε μαζί της και να συνεργεί για να είναι η δομή της παντού η ίδια και με τους ίδιους νόμους; Τι άλλο μπορούμε να βρούμε, το οποίο να μην είναι φανταστικό και να συνδέεται διαρκώς με κάθε πραγματικότητα, εκτός από τον αποκαλούμενο "κενό" χώρο; Η παρουσία του χώρου δεν είναι το τυχαίο αποτέλεσμα από την εξωτερική σύνδεση των υλικών πραγμάτων αλλά το αναγκαστικό όριο (μήκους, χρόνου και ποσότητας) για την ενέργεια και τη σύνδεση των υλικών πραγμάτων, τα οποία παρουσιάζονται από τις μεταβολές στη δική του προηγούμενη ενερ­γειακή κατάσταση.

 

• Πολλές ξεχωριστές δυνάμεις σε κάθε ένα μικρο­σκοπικό άτομο της ύλης ή μία μέγιστη κοινή δύναμη (ή ελάττωση σε μία κοινή δύναμη) για όλα τα άτομα του κόσμου;

• Τυχαίες και από μηδενική βάση οι προδιαγραφές του κάθε ατόμου της ύλης και συμπτωματικά οι ίδιες προδιαγραφές παντού μέσα στο Σύμπαν και μετά από κάποια "αντιγραφή" της ατομικής δομής, μέσα στις τεράστιες αποστάσεις του κενού διαστήματος; Ή μήπως, τα ξεχωριστά άτομα της ύλης συνδέονται και γίνονται διαρκώς από μία κοινή ποσότητα και με την αόρατη παρουσία μίας κοινής ενέργειας;

•  Ο συγχρονισμός των σωματιδίων γίνεται τυχαία και η συγκρότηση σταθερών πραγμάτων και του ορατού κόσμου (έστω και για περιορισμένο χρονικό διάστημα) είναι συμπτωματική ή μήπως υπάρχουν από πριν τα όρια στις μεταβολές της κίνησης, στις ποσότητες της ενέργειας που ανταλλάζεται και οι νόμοι για την υλοποίηση της αόρατης ενέργειας του χώρου; "Τα σωματίδια χορεύουν το χορό της δημιουργίας και της καταστροφής" το καθένα από μόνο του ή παίζει μία μουσική και την "ακούνε" όλα;

 

Εάν το ελάχιστο μήκος κύματος λmin για τη μεταβίβαση των ηλεκτρο­μαγνητικών κυμάτων συμπίπτει ή πλησιάζει την ποσότητα h=6,62606x10^-34 που στη φυσική τη βαφτίζουν στροφορμή (διότι το ελάχιστο μήκος συμπίπτει με την αρχή της ελάχιστης ενέργειας), τότε το φάσμα των ηλεκτρο­μαγνητικών κυμάτων πλησιάζει στη μέγιστη συχνότητα fmax=10⁴² Hz. Δηλαδή εκπληκτικά μεγαλύτερη από το όριο, το οποίο συνήθως διαβάζουμε στα βιβλία της φυσικής και στα πιο εξειδικευμένα βιβλία για τους τεχνικούς. Αυτές οι η/μ διακυμάνσεις έχουν ανιχνευτεί ποτέ; Αυτό το τμήμα του φάσματος είναι ανύπαρκτο μέχρι να το προκαλέσει ο άνθρωπος ή μήπως σχετίζεται με τις ιδιότητες του κενού χώρου; Δεν είναι παράξενο, ότι η εμφάνιση της ύλης αποτελεί ένα ιδιαίτερο φαινόμενο ταλάντωσης της ενέργειας και στάσιμων η/μ καταστά­σεων με μειωμένη συχνότητα, αλλά πιο πάνω από τα 10¹⁵ Hz που βρίσκεται το ορατό φως. Μήπως είναι πιο λογικό και πιο έξυπνο να αντι­στρέψουμε τη μέγιστη συχνότητα του Σύμπαντος 1/fmax, να την κάνουμε ελάχιστο χρόνο Tmin και μετά να ψάξουμε τι υπήρχε σε αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα;

 

Τελικά, θα μπορούσαν εύκολα και δοκιμαστικά με τη βοήθεια της επι­στημο­νικής φαντασίας να σκεφτούν, ότι η ύλη διαρκώς δημιουργείται από τις "μικρές εκρήξεις" του άτμητου χώρου, τις οποίες συμβατικά έχουμε ονομάσει "άτομα" της ύλης. Λυπάμαι, αλλά τα λάθη, οι παρα­λήψεις, οι απαιτήσεις, η τρέλα και η καθυ­στέρηση στην επιστήμη δεν έχουν τέτοιο προηγούμενο. Έδωσαν όμως την ευκαιρία στον κατάλληλο άνθρωπο, ο οποίος όχι μόνο θα παρουσιάσει αθόρυβα την πολυ­πόθητη φυσική ερμηνεία του αινίγματος της δημιουργίας του κόσμου, όχι μόνο θα ανάψει τη σπίθα για την πλήρη μαθηματική διατύπωσή της, αλλά θα δώσει επιπλέον μηνύματα που θα προκαλέσουν αίσθηση και ντροπή : 1) Ένα μεγάλο μάθημα λογικής σκέψης σε εκείνους, που έθεταν τα πρότυπα και τις προ­διαγραφές στην εκπαίδευση και για την επιτυχία της επιστημονικής σκέψης και 2) ν' ακουστεί η αγανακτισμένη φωνή των εσωτερικών αξιών της ζωής, χωρίς τις οποίες ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι συνεπής πουθενά στη ζωή του, ούτε αμερόληπτος και δίκαιος, ούτε κοντά στην πραγ­ματικότητα, όπως νομίζει εξα­πατημένος από τη μισή αλήθεια.

 

Πώς θα αντιδρούσες και τι θα έλεγες, αν έκανες μια προσφορά για να βοηθήσεις κάποιον συμπαθή συνάνθρωπο, που έχει ανάγκη και εκείνος για να δεχτεί τη βοήθεια, σου έβαζε τους εξής όρους: Θα έρθεις την τάδε ώρα, θα χτυπήσεις μια φορά το κουδούνι, θα μιλήσεις χωρίς να μπερδέψεις τη γλώσσα σου, θα συμπληρώσεις ένα έντυπο, θα περι­γράψεις καθαρά την προσφορά σου, θα την απαριθμήσεις και θα την υπογράψεις. Κάπως έτσι η γραφειο­κρατεία στους επαγγελματίες της Επι­στήμης εμποδίζει την έρευνα, αποθαρρύνει την προσπάθεια και ευνοεί τους δημι­ουργούς επιλεκτικά, σύμφωνα με τα οικονομικά, διαφημιστικά και συνερ­γασιακά οφέλη. Κάπως έτσι, εμποδίζεται η έρευνα, επειδή μερικοί επαγ­γελματίες πρέπει να κερδίσουν χρόνο και δεν ενδιαφέρονται να σκεφτούν περισ­σότερο για να διορθώσουν μερικά λάθη. Κάπως έτσι εμποδίζεται η έρευνα, επειδή δεν επιθυμούν να χαλάσει η σοβαρή εικόνα τους και η αξιο­πιστία τους προωθώντας εργασίες που δεν είναι γραμμένες με τους όρους που εκείνοι έχουν εξοικειωθεί ή είναι γραμμένες χωρίς το μορφωτικό επίπεδο που θεωρούν απαραίτητο. Και αυτή τη φοβία τους την εμφανίζουν σαν θάρρος και δύναμη τάχα για να προστατέψουν την επιστήμη από τους ημι-μαθείς!

 

Οι υλικοί φορείς σαν τα απλούστερα πράγματα του Σύμπαντος, σαν τα ελάχιστα μέρη από τη διαίρεση των πραγμάτων, δεν θα μπορούσαν να είχαν άλλες ιδιότητες εκτός από αυτές που προκύπτουν από τη μεταβολή της θέσης τους, τη διάρκεια στην αλληλεπίδρασή τους και από τη διάρκεια που αυτοί οι ίδιοι γίνονται κατά τη ταχύτατη μεταβίβαση της ενέργειας. Θα υπήρχαν για πάντα τυχαία και ποσοτικά σαν τα μόρια ενός αερίου, εάν ο “κενός” χώρος και η παρουσία του συνόλου δεν έβαζαν τις προϋποθέσεις που τους εξα­ναγκάζουν να “συνάψουν” σχέσεις. Ακόμα και η λέξη “ατμόσφαιρα” περιέχει την έννοια της σφαίρας και της περιβάλλουσας ιδιότητας και δεν μπορεί να χρησιμο­ποιηθεί εύστοχα για να δειχτεί η χαοτική κίνηση, που θα υπήρχε με όλη τη σημασία του χάους. Η ρυθμική και συγχρονισμένη μεταβολή στη μικρο­σκοπική ύπαρξη των υλικών φορέων είναι όλη η ποιότητα και η δομή τους. Αυτό θα μπορούσαμε να το πούμε ακόμα και αν αγνοούσαμε ότι η ύλη είναι οι ελάχιστοι τρόποι που γίνεται το Σύμπαν και χωρίς να έχουμε θεωρήσει -όπως το έχει κάνει ήδη σε σωστή κατεύθυνση ο Σπινόζα από το 17ο αιώνα- πως τα πράγματα είναι τρόποι διαμόρφωσης μίας κοινής ουσίας. Τώρα όμως κατα­νοούμε επιπλέον ότι και η στοιχειώδης δομή τους και η όποια σταθερότητα στην παρουσία τους πάλι οφείλεται στις συνθήκες ταλάντωσης της ενέργειας και επα­ναφοράς της κίνησης σε ισορροπία, που επιβάλλεται με την ταυτόχρονη ενέργεια του χώρου (και με την ταυτόχρονη παρουσία του σταθεροποιημένου και ολο­κληρωμένου συνόλου τους).