ΚΕΝΤΡΙΚΗ • ΕΠΑΝΩ • ΝΕΟΤΕΡΗ ΦΥΣΙΚΗ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ (2)

 

 

 

 

ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ – ΠΛΗΡΕΣ & ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΣΥΜΠΑΝ
Θεωρία του τελειωμένου χρόνου και της σχετικότητας της ενέργειας
(Ενιαία θεωρία περί χρόνου, χώρου και ύλης)

 

“Υπάρχει πάντοτε ένα κατάλειμμα που καμμιά εξήγηση δεν μπορεί να το καταπιαστεί, αλλά αντίθετα που κάθε εξήγηση υπο­θέτει, δηλαδή φυσικές δυνάμεις, έναν ορισμένο τρόπο ενέργειας μέσα στα πράγ­ματα, μια ιδιότητα, ένα χαρακτήρα του φαινομένου, κάτι που είναι δίχως αιτία, που δεν εξαρτάται απ' τη μορφή του φαινο­μένου...”

 

Arthur Schopenhauer (1788-1860)

 

 

 

 

ΝΕΟΤΕΡΗ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

(ΕΙΣΑΓΩΓΗ 1 από 7 ιστοσελίδες)

Στο χώρο της σύγχρονης κοσμολογίας -που αναπτύσσεται σαν κλάδος της αστροφυσικής- έγινε δυνατή μία πληρέστερη περιγραφή για την αρχή της ύπαρξης των υλικών πραγμάτων και για τη δομή του Σύμπαντος, στη βάση των ανακαλύψεων και των παρα­τηρήσεων της φυσικής του 20ού αιώνα. Η δυνατότητα της περιγραφής του κόσμου σαν ενιαίο σύνολο πραγμάτων με όρους και σχέσεις από το χώρο της φυσικής επιστήμης υπήρχε από πριν. Πέρα από τις προσπάθειες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, οι βάσεις είχαν τεθεί από τις παρατηρήσεις και τις ανακαλύψεις του Κοπέρνικου, του Γαλιλαίου, του Ντεκάρτ, του Κέπλερ και κατα­λυτικά του Νεύτωνα. Η αντίληψη και η περιγραφή της κίνησης από τους φυσικούς μέχρι και το 19ο αιώνα ενθάρ­ρυναν τη λεγόμενη μηχανιστική θεώρηση του Σύμ­παντος. Μηχανι­στική, δηλαδή θεώρηση ενός κόσμου, όπου όλα τα υλικά πράγ­ματα ενεργούσαν μόνο με την εξωτερική μετατόπισή τους μέσα στο χώρο και οι όποιες μεταβολές τους ήταν η αλλαγή στη θέση, στην ταχύτητα, στον όγκο, στη μορφή και στη θερ­μοκρασία τους, σύμφωνα με τους γνωστές σχέσεις της μηχανικής. (...)

Τα αδιέξοδα και τα κενά μίας τέτοιας στενόμυαλης επι­στημονικής γενίκευσης για την πραγματικότητα -με τους άκαμπτους όρους της φυσικής και σε αποκομμένες συνθήκες, όπου για λόγους διευκόλυνσης είχαν αφαιρεθεί πλήθος άλλων εμπλε­κόμενων φαινομένων-, τα παρατηρούσαν ή τα απόφευγαν οι φιλό­σοφοι, στους οποίους δεν αρκούσε η επαγγελματική απο­κατάσταση που υποσχόταν η εξειδίκευση και η επιτυχία από την τεχνική εφαρμογή της γνώσης. Οι φιλόσοφοι μπορούσαν να μιλήσουν αποκλειστικά για συγκεκριμένα πράγματα, μπορούσαν να θέσουν ερωτήματα για το κάθε πράγμα που είδαν ξεχωριστά και να καταθέσουν πολύτιμες λεπτομέρειες και παρατηρήσεις, χωρίς να εκτεθούν με τη φαντασία τους. Όμως, έδωσαν προ­τεραιότητα σε άλλες αναζητήσεις, με πιο γρήγορες προσδοκίες και αναγνώρισαν ένα μεγάλο κενό στη γνώση που περιορίζεται στην απλή καταγραφή της εμπειρίας και στις λεπτομέρειες της παρα­τήρησης μερικών "αποσπασμένων" πραγμάτων. Αντιθέτως, οι φυσικοί (οι οποίοι ήταν επικεντρωμένοι σε μερικές παρατηρήσεις των ορατών πραγμάτων) μέχρι να ξεκινήσει η έρευνα των ηλεκτρο­μαγνητικών φαινομένων, θεωρούσαν ότι κάθε πράγμα μπορούμε να το γνωρίσουμε εξαντλητικά και να το περιγράψουμε (σαν σώμα) με μαθηματική ακρίβεια. Η μόνη δυσκολία για εκείνους ήταν, ο μεγάλος αριθμός των σωμάτων και κυριο­λεκτικά οι λεπτο­μέρειες που έπρεπε να παρατηρήσουν.

Ο φιλόσοφος του 19ου αιώνα, Φρ. Ένγκελς (Fr. Engels, 1820-1895) παρατηρούσε διεισδυτικά και έγραψε στο έργο του "διαλεκτική της φύσης",1 με αφορμή ορισμένες σύγχρονες θεωρίες της εποχής του: "ένας στενός εμπειρισμός, ο εμπειρισμός εκείνος που όσο μπορεί απαγορεύει τη σκέψη και που γι' αυτό ακριβώς το λόγο όχι μονάχα σκέφτεται λαθεμένα, αλλά είναι και ανίκανος να παρα­κολουθήσει πιστά τα γεγονότα ή να τα εκθέσει με πιστότητα και που συνεπώς μετα­τρέπεται στο αντίθετο του αληθινού εμπειρισμού. (σελ. 95) Μέχρι το τέλος του περασμένου αιώνα και ακόμα μέχρι το 1830, οι φυσικοί επιστήμονες μπορούσαν να τα βολεύουν με τη βοήθεια της παλιάς μετα­φυσικής, γιατί η πραγ­ματική επιστήμη δεν προχωρούσε πέρα από τη μηχανική-γήινη και κοσμική. (σελ. 182) Οι φυσικοί επιστήμονες πιστεύουν πως ελευθε­ρώνονται από τη φιλοσοφία, αγνοώντας ή υβρίζοντάς την. Ωστόσο τους είναι αδύνατο να προχωρήσουν χωρίς σκέψη... Έτσι δεν ξεφεύγουν από το ζυγό της φιλοσοφίας και τις περισ­σότερες φορές αλίμονο, της χειρότερης (σελ. 188)".

 Οι φιλόσοφοι χρησιμοποιούσαν διαφορετική ορο­λογία για να περιγρά­ψουν θεωρητικά τα πράγματα και με τις αφηρημένες έννοιες που εξέφραζαν περιέπλεκαν περισ­σότερο τα πράγματα αντί να τα αναλύουν και να τα περι­γράφουν ξεχωριστά ένα-ένα (π.χ. ο Leibnitz 1646-1716, ο G. Hegel 1770-1831). Βέβαια, υπήρξαν οι γνωστοί ακραίοι υλιστές φιλόσοφοι που επη­ρεά­στηκαν και χρησιμο­ποίησαν τις ανα­καλύψεις των φυσικών όχι για να επω­φεληθούν σαν τεχνίτες και ειδικοί αλλά για να εναντιωθούν σε ιδεαλιστικές απόψεις, οι οποίες τόνιζαν το ρόλο του πνεύματος και του Θεού στη φύση. Όμως υπήρχαν πάντα και εκείνοι, οι οποίοι δεν προ­σπερνούσαν αδιάφορα τις συνηθισμένες παρατηρήσεις για τα πράγματα ούτε τις ανακαλύψεις στο χώρο της επιστήμης και αντιθέτως, πρόσεχαν για να μη βρεθούν σε σύγκρουση με επι­βεβαιωμένες αλήθειες (π.χ. από τις γνωστές περι­πτώσεις ο Ντεκάρτ 1596-1650, ο Σπινόζα 1632-1677, ο Χέγκελ).

Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί ο Τζορτζ Μπέρκλεϋ (G. Berkeley 1685-1753), ο οποίος στην προσπάθειά του να ενισχύσει τις ιδεαλιστικές και θεολογικές απόψεις, “χρησιμο­ποιούσε” τις ανα­καλύψεις και τις επιστημονικές εξελίξεις της εποχής του για να παρατηρήσει τα αδιέξοδά τους και έτσι έφθασε να απορρίψει την ύπαρξη της ύλης (σαν εκτεταμένη ουσία έξω από την αντίληψή μας). Οι πιο συγκρατημένοι προσπαθούσαν να οικειο­ποιηθούν τις νεότερες κατακτήσεις της ανθρώπινης έρευνας για να επιτύχουν λύσεις στις φιλοσοφικές προσεγγίσεις τους και για να προ­χωρήσουν πιο πέρα στις αναζητήσεις τους και στη συνοπτική περιγραφή του κόσμου. Τέτοια συγκρατημένη προσπάθεια, χωρίς περι­φρόνηση για την εμπειρία έχει γίνει από τους νεότερους φιλόσοφους (π.χ. Fr. Engels 1820-1895, Ernest Haeckel 1834-1919, Teilhard de Chardin 1881-1955) και ευρύτερα από τους δια­νοούμενους του απο­καλούμενου “διαλεκτικού υλισμού”.

Υπήρξαν και οι περιπτώσεις των φιλοσόφων, όπου με φιλο­σοφικές απόψεις αναιρούσαν και περιόριζαν το ρόλο της φιλο­σοφίας. Αυτό γινόταν ιδιαίτερα όταν περιορίζανε τη γνώση στα δεδομένα των αισθήσεων και υπο­βαθμίζανε τη δυνατότητα της σκέψης να αναφέρεται πιο γενικά στα πράγματα και ανεξάρτητα από την παρατήρησή τους (όπως οι D. Hume 1711-1776, Im. Kant 1724-1804, Ernst Mach 1838-1916). Στον 20ο αιώνα έγιναν γνωστοί οι Φιλόσοφοι του λεγόμενου Υπαρξισμού, οι οποίοι αντιλήφθηκαν την υπερβολή στις προσδοκίες από τη στεγνή επιστημονική γνώση, που περιοριζόταν αποκλειστικά στις ιδιαίτερες σχέσεις των υλικών πραγμάτων και που ο πολιτισμός γινόταν "πηγή δυστυχίας" για τον άνθρωπο, αντί να μετατρέπει τη Γη σε παράδεισο.

(...)

Ώσπου φθάνουμε προς το τέλος του 20ού αιώνα, όπου πολλοί ερευνητές φυσικοί από τον αυστηρό χώρο της επιστήμης “το ρίχνουν” στη φιλοσοφία με επι­πολαιότητα (π.χ. P.W. Atkins, Stephen Hawking) και αναφέρονται συνολικά στα πράγματα, εκ­φράζοντας μία καταπιεσμένη ανθρώπινη επιθυμία, όπως οι θρη­σκευόμενοι που ζούσαν σε κομμουνιστικά καθεστώτα. Στην εποχή μας, που η δημοσιότητα και η πληροφόρηση προσφέρονται εύκολα και χρησιμο­ποιούνται για την άντληση οικονομικών οφελών και την εξυπηρέτηση άλλων στόχων, μπορούμε να ακούσουμε διάσημους, ικανούς και επιτυχημένους επιστήμονες να εκφράζουν ανώριμες φιλο­σοφικές σκέψεις, προ­στατευμένοι από τη γελοιο­ποίηση από τις επιτυχίες και τις ικανότητές τους. Και αυτό είναι ένα ενδιαφέρον και σημαντικό ζήτημα για την έρευνα της ανθρώπινης νόησης, πως μπορεί κάποιος που έχει αποδείξει την ικανή νοημοσύνη και τις γνώσεις του, σε άλλες περιπτώσεις να σκέφτεται σαν καθυ­στερη­μένος, ανώριμα και σαν τρελός. 

 

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ

 


bookcd romdigital books ©2012, ISBN 978-960-93-4040-3, ΤΟ (ΠΛΗΡΕΣ) ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ Ο ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ (ΚΕΝΟΣ) ΧΩΡΟΣ. (Προηγούμενη έκδοση). Η πιο προχωρημένη φυσική ερμηνεία, με συνηθισμένο λεξι­λόγιο και μέσα από αναμ­φισβήτητες γενικές αρχές (με σκέψεις και παρατηρήσεις που μπορεί να εκτιμήσει ο καθένας, χωρίς να είναι καθηγητής ή ερευνητής μέσα σε εργαστήριο), μαζί με παρα­τηρήσεις και ανα­καλύψεις που δημο­σιεύονται για 1η φορά. Η φυσική ερμηνεία, η οποία μέσα από γενικές αρχές κατάφερε να εισέλθει δημιουργικά σε επι­στημονικά ζητήματα (κυρίως της Φυσικής), με λύσεις και απαντήσεις που έχουν δοθεί ορθο­λογικά και ενο­ποιημένα σε ζητήματα τα οποία παρου­σιάζονται μέσα από τυχαίες παρα­τηρήσεις και ανα­καλύψεις, μαζί με τις θεμελιώδεις μαθηματικές σχέσεις. Ολόκληρη η κοσμο­λογική θεωρία εκτείνεται σε μεγάλο αριθμό σελίδων. Η αναπτυγμένη φυσική ερμηνεία για τη δομή του Σύμπαντος και της ύλης, χωρίς το γραφικό περιβάλλον, με όλα εκείνα τα κομμάτια της σκέψης που διευκολύνουν απο­κλειστικά την κατανόηση της κοσμο­λογικής θεωρίας και απαντούν στις απορίες που δημιουρ­γούνται είναι διατυπωμένη με την απο­τελεσματική σειρά σε 2 τόμους ή αντίστοιχα σε 2 αρχεία μορφο­ποιημένου κειμένου PDF και όχι στις ιστοσελίδες. 

 

κοσμολογία, κοσμολογικη θεωρια, οι φιλόσοφοι, αστροφυσική, επιστημονικη έρευνα, δομή του Συμπαντος, κυκλικός χρόνος, σταθερό σύμπαν, μάζα και βαρύτητα, big bang, κενός χώρος, φυσικές σταθερές, συχνότητα και περιοδος, ενέργεια και δυναμη, κβαντική φυσική, ηλεκτρομαγνητικ φαινομεν, περιγραφή του κόσμου, φυσικη ερμηνεια, φιλοσοφία, επιστημονικά ζητήματα

 

 

Go to Top