-5-

ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ – ΠΛΗΡΕΣ & ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΣΥΜΠΑΝ
Θεωρία του τελειωμένου χρόνου και της σχετικότητας της ενέργειας
(Ενιαία θεωρία περί χρόνου, χώρου και ύλης)

Πιο αναλυτικά η σχέση της κίνησης με την ύλη, με την απλή λογική:

Τα υλικά σώματα με τις μεγαλύτερες μάζες αποτελούνται από τις μικρο­σκοπικές ποσότητες υλικών που συνδέονται μεταξύ τους με κάποιους τρόπους και παρουσιάζουν κάποια μορφή, σχήματα, πυκνότητα, ελαστικότητα και πολλές άλλες ιδιότητες. Όταν λέμε ότι οι μικρο­ποσότητες στη σύστασή τους συνδέονται μεταξύ τους, εννοούμε ότι ενεργούν με τις μικρο­σκοπικές κινήσεις τους η μία επάνω στην άλλη και ανταλ­λάσσουν μικρο­ποσότητες ενέργειας (κινητικής κ.α). Στο χώρο της φυσικής και της χημείας περιγράφονται και εξηγούνται με όλες τις λεπτο­μέρειες, η συμπεριφορά της ύλης και οι ιδιότητές της σε σχέση με τη δομή της*¹. Εδώ μιλάμε πιο γενικά και ανα­φερόμαστε στο κοινό φαινόμενο που παρατηρούμε σε όλες τις ιδιαίτερες περιπτώσεις και αυτό είναι η κίνηση και η μετα­βίβαση ενέργειας.

Εάν αυτές οι μικρο­σκοπικές κινήσεις και οι αλληλεπι­δράσεις τους δεν μπορούσαν να γίνουν με πιο αργό ρυθμό, με πιο μικρή ταχύτητα, μετά από πιο μεγάλο χρόνο και μετά από μεγαλύτερα μήκη (μεγαλύτερες αποστάσεις) τότε οι μάζες δεν θα μπορούσαν να γίνουν πιο “χαλαρές” , να αποκτήσουν πιο αραιή σύσταση, να γίνουν πιο ογκώδεις, να αποκτήσουν μια τυχαία μορφή μέχρι του σημείου να είναι ευμετάβλητες από τις πιο μικρές εξωτερικές τους επιδράσεις.

Για να μην είναι όλα τα υλικά σώματα και οι μάζες συμπυκνωμένες και συμπαγείς σαν αδιαίρετες, για να μπορούν να γίνονται πλήθος διαφορετικών πραγμάτων και να επηρεάζονται λιγότερο μεταξύ τους και τελικά να υπάρχουν σαν αποσπασμένα και ξεχωριστά πράγματα πρέπει οι μικρο­ποσότητες που βρίσκονται στη σύνθεσή τους να συνδέονται πιο “χαλαρά”, δηλαδή με λιγότερη ενέργεια, με πιο αργές κινήσεις, σε πιο μεγάλες αποστάσεις. Αυτό γίνεται όταν οι μικρο­ποσότητες που τα συνθέτουν, αλλη­λενεργούν με πιο μικρές ταχύτητες, με πιο αργούς τρόπους, μετα­βιβάζοντας μικρότερες ενέργειες, σε μεγαλύτερες αποστάσεις και όταν η επανάληψη της αλλη­λεπίδρασής τους είναι λιγότερο συχνή. Ο χρόνος στον οποίο γίνονται οι κινήσεις μεταξύ των μικρο­σκοπικών υλικών μπορεί να γίνεται πιο μεγάλος, οι κινήσεις να γίνονται σε κάπως μεγαλύτερες αποστάσεις, η ταχύτητά τους να είναι μικρότερη μέχρι και ελάχιστη και έτσι, σε γενικές γραμμές, μπορεί να μεταβάλλεται η σύνδεσή τους από μικρότερες επιδράσεις, με μικρότερη ποσότητα ενέργειας.

Πηγαίνοντας στην αντίθετη εκδοχή, μπορούμε να σκεφτούμε λογικά, ότι όταν οι κινήσεις στις μικρο­σκοπικές ποσότητες της ύλης γίνονται με τον ταχύτερο τρόπο, στο μικρότερο δυνατό χρόνο, στη μικρότερη δυνατή απόσταση, με πιο συχνό τρόπο και κατά την αλληλεπίδρασή τους δεν χάνουν την ενέργειά τους, τότε η μάζα σαν σύνολο θα είναι πιο συμπυκνωμένη, λιγότερο επιδεκτική σε παρα­μορφώσεις και αλλοιώσεις. Για να μεταβληθούν οι κινήσεις των μικρο­σκοπικών ποσοτήτων στο εσωτερικό της μάζας θα χρειάζεται να τους μετα­βιβαστεί μεγαλύτερη ενέργεια και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση του ρυθμού μεταβίβασης και με το συγχρονισμό στη μεταβίβαση πολλών μικρο­ποσοτήτων. Ο όγκος και η ποσότητα της μάζας χάνουν το νόημα για τη μετάδοση ενέργειας με την κίνηση ή την πρόσκρουσή τους όταν μιλάμε για αλλη­λεπίδραση με τόσο μικρο­σκοπικές ποσότητες, όπου δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή συγχρόνως με πολλά σημεία μίας μεγάλης μάζας. Στο μικρο­σκοπικό χώρο, η κινητική ενέργεια αυξάνει και μεταβιβάζεται με την αύξηση της ταχύτητας, της συχνότητας και της διάρκειας της δράσης. Μπορούμε με απλό συλλογισμό να πούμε και αντι­στρόφως, ότι η μεγάλη κινητική ενέργεια στις μικρότερες διαστά­σεις και αποστάσεις εφόσον περιορίζεται εκεί και δεν μετα­βιβάζεται κάπου αλλού, τότε αποκτάει ιδιότητες μάζας, αφού με τη μεγάλη κινητική ενέργεια η μάζα μπορεί να γίνεται πιο συμπαγής και λιγότερο επιδεκτική σε μεταβολές στη δομή της από τις εξωτερικές επιδράσεις. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό να κατα­νοηθεί και να εξηγηθεί το φαινόμενο της κυκλικότητας στην κίνηση και η κυματική κίνηση που έχει παρατηρηθεί μέσα στη μικρο­σκοπική δομή της ύλης.

Επομένως, από τώρα μπορούμε να σκεφτούμε, ότι η εμφάνιση της μάζας (και το όριο στη βαρύτητα) εξαρτάται καθοριστικά από το ρυθμό και την ταχύτητα μιας κίνησης και από τη διάρκεια της μεταβίβασης της ενέργειας στις μικρο­σκοπικές διαστάσεις και φυσικά από το ρυθμό μεταβολής στην ενέργεια (που αυξάνει, ελαττώνεται και μεταβιβάζεται). Και βέβαια, η δυνατότητα της μάζας να εκτείνεται και να συνδέεται με πιο “χαλαρούς” τρόπους, προϋποθέτει να υπάρχουν οι αρχικές μικρο­σκοπικές μάζες που δεν είναι το ίδιο ευμετάβλητες... και δεν διαλύονται από τη δύναμη της εξωτερικής βαρύτητας και από τις εξωτερικές συγκρούσεις.

*