-6-

ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ – ΠΛΗΡΕΣ & ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΣΥΜΠΑΝ
Θεωρία του τελειωμένου χρόνου και της σχετικότητας της ενέργειας
(Ενιαία θεωρία περί χρόνου, χώρου και ύλης)

“Τεμαχίζοντας” την ύλη δεν τεμαχίζουμε συμπαγείς και αμετάβλητες ποσότητες. Τεμαχίζουμε ποσότητες κίνησης και αλλη­λενεργούσες μικρο­ποσότητες. Σε πιο μικρο­σκοπικό χώρο φθάνουμε στην αρχή αυτών των μικρο­σκοπικών κινήσεων και στις πιο ελάχιστες ποσότητες και τελικά στη “σύνδεση” τους με μία άλλη πραγματικότητα, η οποία σε σχέση με αυτές τις κινήσεις, εκείνη είναι σταθερή και ακίνητη. “Επάνω” σε εκείνη τη σταθερή και ακίνητη πραγματικότητα γίνονται και υπάρχουν αυτές οι μικρο­σκοπικές κινήσεις.

Από την αρχική θεωρητική παρατήρηση της αντίθεσης ανάμεσα στη μάζα και στη βαρύτητα και της σχέσης που έχουν τα δύο αυτά φαινόμενα με την κίνηση, με απλούς συλλογισμούς οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι χρειάζεται η μεσολάβηση μίας κοινής βάσης για την ύπαρξη της ύλης, από την οποία η ύλη “αντλεί” την ενέργεια με την οποία αυτή διατηρείται απέναντι στις εξωτερικές επιδράσεις και στη παγκόσμια δύναμη της βαρύτητας. Διότι η κίνηση στο εσωτερικό της μικρο­σκοπικής ύλης και η σταθερότητα στη δομή της δεν μπορούν να εξηγηθούν από την ενέργεια και την κίνηση των εξωτερικών (και τυχαίων) επιδράσεων. Τα δομικά στοιχεία της ύλης βρίσκονται σε μεγάλη ποσότητα σε διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικά πράγ­ματα. Θα έπρεπε να παρατηρούμε διαφορετικά δομικά στοιχεία στη μονάδα του όγκου. Αφού λοιπόν η ενέργεια που διατηρεί τη δομή της ύλης δεν αντλείται από το εξωτερικό της και γνωρίζουμε ότι η ύλη υπάρχει μέσα στις τεράστιες αποστάσεις του χώρου και στην πορεία του χρόνου, αυτή η παρατήρηση μόνη της οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ύλη, είτε εδώ κοντά είτε μακριά μας, συνδέεται με κάτι κοινό, με μία κοινή πραγματικότητα και μάλιστα έτσι, που η ύλη να υπάρχει με την ίδια μικρο­σκοπική δομή. Αυτή η κοινή πραγ­ματικότητα δεν είναι άλλη από τον ίδιο το χώρο.

Η κοινή πραγματικότητα, την οποία η ύλη χρειάζεται σαν βάση για να διατηρείται, θα μπορούσε να αναζητηθεί στη σφαίρα του μεταφυσικού. Κάποιος πιο προσγειωμένος, μπορούσε να παρατηρήσει ότι ο χώρος είναι το μοναδικό φαινόμενο που μπορούμε να βρούμε πάντα μαζί με την ύλη. Αυτό θα ήταν εύκολο να αμφισβητηθεί και να απορριφθεί, εάν η έννοια μας για τον χώρο δεν είχε μεταβληθεί από τις νεότερες επιστημονικές ανακαλύψεις. Ο χώρος με την έννοια του απόλυτου κενού δεν είναι βέβαιη, όσο φαινόταν παλαιότερα. Αντιθέτως, στην επιστήμη και ιδιαίτερα μετά από τη διατύπωση της θεωρίας της γενικευμένης σχετικότητας έχει γίνει αποδεκτό, ότι ο χώρος έχει κάποια ουσία και πραγματική σχέση με τα υλικά πράγματα. Επομένως, θα μπορούσα να ισχυριστώ κατ' ευθείαν, χωρίς να δώσω εξηγήσεις, ότι η διατήρηση της δομής της ύλης χρειάζεται την ενέργεια ή τις ιδιότητες του χώρου και ότι η μικροσκοπική κίνηση που ενεργεί σαν αντίθετη προς τη βαρυτική έλξη προέρχεται από τις μικρο­σκοπικές διαστάσεις του ίδιου του χώρου. Ο ισχυρισμός αυτός δεν ακούγεται πια παράξενος ούτε πιο εκπληκτικός από τις αστρονομικές παρα­τηρήσεις που δημοσιεύονται συχνά πυκνά.

Αλλά γιατί η κοινή βάση στην οποία οδηγούμαστε λογικά για να εξηγήσουμε την αρχή των μικροσκοπικών ταχύτατων κινήσεων μέσα στη δομή της ύλης, αυτή η βάση να είναι σταθερή και ακίνητη; Δεχόμαστε ότι οι ταχύτατες μικρο­σκοπικές κινήσεις και η ανταλλαγή ενέργειας που γίνεται στη δομή της ύλης παντού μέσα στο χώρο, προέρχονται ή συντηρούνται από την παρουσία μίας κοινής πραγματικότητας, που δεν φαίνεται να είναι άλλη από τον ίδιο το χώρο. Λογικό είναι να αναρωτηθούμε, πώς μπορεί αυτή η παρουσία να είναι ακίνητη και σταθερή, αφού συνδέεται με τις πιο αστραπιαίες κινήσεις. Η απάντηση σε αυτή την απορία είναι μέρος του προβλήματος που επιδιώκουμε να επιλύσουμε πλήρως (πώς δημιουργείται ή διατηρείται η μάζα σαν αντίθετη προς τη βαρυτική έλξη). Παρόλα αυτά, με την δύναμη της λογικής μπορούμε να δώσουμε μία προσωρινή “φιλοσοφική” απάντηση. Αφού ξεκινάμε με την παραδοχή ότι μέσα στη δομή της ύλης γίνονται κινήσεις και μεταβολές σωματιδίων, όπως γίνεται με τη κίνηση των μαζών μέσα στο χώρο και αφού καταλήγουμε ότι οι κινήσεις αυτές μέσα στη δομή της ύλης προέρχονται από κάπου εσωτερικά της ύλης -και μάλιστα με όμοιο τρόπο παντού μέσα στο χώρο, παρά τις διαφορετικές εξωτερικές αλλη­λεπιδράσεις που έχει η ύλη με το περιβάλλον της- αναγκαστικά με τη λογική πρέπει να δεχτούμε ότι η βάση για τη δομή της ύλης είναι η ίδια, παντού στο χώρο και στην πορεία του χρόνου, άρα και μία. Για να είναι μία και η ίδια η “εσωτερική” πραγματικότητα (ο χώρος) για τη δομή όλης της κινούμενης -με πολλούς τρόπους- ύλης, πρέπει να αφαι­ρέσουμε την κίνηση και την χρονική διαφορά από τον ίδιο το χώρο ή να θεωρήσουμε το χώρο σαν ροή ενέργειας προς την ύλη, που γίνεται παντού με τον ίδιο γρήγορο τρόπο. Σε λίγο, θα προκύψει ότι και ο ίδιος ο χώρος δεν είναι μία σταθερή πραγ­ματικότητα (όπως το ισχυρίζονται μερικές σύγχρονες κοσμολογικές θεωρίες π.χ. LQG. Ο φυσικός Πωλ Ντιράκ, είχε ήδη μιλήσει για χαοτική κίνηση στον κενό χώρο). Αυτή όμως η πρώτη παρατήρηση για την ισότροπη και σταθερή παρουσία του χώρου σε σχέση με την ύλη δεν είναι λανθασμένη, ούτε μία αυταπάτη των αισθήσεων. Γι' αυτό είναι σημαντικό και πρέπει να εξηγήσουμε πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό το φαινόμενο, να υπάρχει μία κοινή πραγματικότητα σαν εξωτερικός χώρος για το πλήθος των υλικών πραγμάτων. Θα ήταν επιπόλαιο να το προ­σπεράσουμε σαν να ήταν ένα τυχαίο φαινόμενο ή μια παναν­θρώπινη αυταπάτη.

Η σχέση του χώρου με την ύλη και τη βαρύτητα προκύπτει θεωρητικά και εξηγείται με συλλογισμούς επάνω στη βασική άποψη της θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου (της Περιόδου δηλαδή που το Σύμπαν είναι ολοκληρωμένο και πάντοτε το ίδιο). Γι' αυτό θα χρησιμεύσει να καταλάβουμε τι είναι αυτή η θεωρία και ποιοι είναι οι αρχικοί συλλογισμοί με τους οποίους μπορεί να φτάσει κάποιος σε τέτοιες σημαντικές ανα­καλύψεις. Η πρωτοτυπία της Θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου βρίσκεται στην απλότητα με την οποία προκύπτουν τα συμ­περάσματα και οι εξηγήσεις μέσα από γενικές αρχές και στην ερμηνεία των φυσικών φαινομένων που επιτυγχάνει κυριολεκτικά δανειζόμενη την ορολογία της φυσικής. Γι' αυτό, αξίζει να σκε­φτούμε παράλληλα μερικές από τις “φιλοσοφικές” ιδέες που τη συγκροτούν για να φανούν, η απίστευτη δυνατότητα της συνάντησης της φιλοσοφίας με τις πιο δύσκολες ανακαλύψεις της επιστήμης και οι παγίδες που κρύβονται στις ξεχωριστές εμπειρικές παρατηρήσεις. Χιλιάδες εντυπωσιακές εικόνες του διαστήματος δεν μπορούν να δείξουν τις αόρατες σχέσεις των φαινομένων και τους νόμους που ρυθμίζουν την ύπαρξή τους. Δεν αποκαλύπτουν και δεν εξηγούν τους νόμους που ρυθμίζουν την κίνηση και τη δομή που παρατηρούμε στις μεγάλες και στις μικρο­σκοπικές διαστάσεις του κόσμου και τον ρόλο της ύλης. Χρειάζεται να σκεφτούμε, να υπολογίσουμε, να γράψουμε, να διαβάσουμε... και να κάνουμε ορισμένες παρατηρήσεις στα πλη­σιέστερα φαινόμενα της εμπειρίας μας.

*