Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Η άκρη του νήματος, η αρχή για την θεωρητική αποκάλυψη των σχέσεων ανάμεσα στο χρόνο, την ύλη, την κίνηση, το χώρο και την ενέργεια βρίσκεται όταν αναφερθούμε στο σύνολο όλων των πραγμάτων χρησιμοποιώντας την αφηρημένη λέξη «Σύμπαν» και διαφοροποιήσουμε αυτό τον ορισμό του Σύμπαντος, εκφράζοντας μία
ευρύτερη έννοια. Όταν με τη λέξη «Σύμπαν» συμπεριλάβουμε γενικά και αόριστα το σύνολο των πραγμάτων από το παρελθόν έως το μέλλον και όχι μόνο όσων υπάρχουν στο παρόν μας. Εάν σε αυτό τον ορισμό του Σύμπαντος, προσθέσουμε και πούμε ότι το Σύμπαν είναι ένα και το ίδιο μέσα στα όρια ενός μέγιστου συνολικού χρόνου. Αυτή η
σύντομη άποψη
είναι το κλειδί για την επεξήγηση όλων των μεγάλων ζητημάτων της φιλοσοφίας και της φυσικής.
|
|
-Τι είναι η Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου;
Είναι μια ενιαία θεωρία για το χρόνο, το χώρο και την ύλη αναπτυγμένη με την ανάλυση των εννοιών επάνω στη βάση του πιο αφηρημένου ορισμού του Σύμπαντος και με μία υπόθεση που δεν έγινε τυχαία: Το σύνολο όλων των πραγμάτων δεν είναι μόνο αυτό το οποίο αντιλαμβανόμαστε (με τον τρόπο μας) στο παρόν μας,
αλλά είναι το σύνολο των πραγμάτων απ’ όλους τους χρόνους. Δηλαδή, όταν λέμε «Σύμπαν» πρέπει να εννοούμε μαζί το παρελθόν και το μέλλον του. Επειδή συμπεριλαμβάνουμε στην έννοια του Σύμπαντος τις αλλαγές μαζί με τα υλικά πράγματα, έτσι το συνταυτίζουμε με το χρόνο. Ο χρόνος είναι τα πράγματα μαζί με τις αλλαγές τους. Είναι αδύνατο να υπάρχει ένα πράγμα
χωρίς το χρόνο ή το αντίστροφο, διότι ο χρόνος είναι το ίδιο το πράγμα με τις αλλαγές και με τις αλληλεπιδράσεις του
και ο χρόνος μετράει όσο το πράγμα αλλάζει.
-Ποια είναι η υπόθεση;
Όχι τυχαία, το τονίζω*, υποθέτουμε ότι το Σύμπαν δεν συνεχίζει απεριόριστα να γίνεται κάποιο άλλο διαφορετικό (με απεριόριστες δυνατότητες), αλλά μετά από κάποια στιγμή αρχίζει ξανά να γίνεται όπως ήταν. Δηλαδή,
υποθέτουμε ότι το Σύμπαν είναι πάντοτε το ίδιο (με σταθεροποιημένη ποιότητα) μέσα στα όρια μια Συνολικής Στιγμής (στο σύνολο του Χρόνου). Επειδή το Σύμπαν μαζί με τις αλλαγές του είναι πάντοτε το ίδιο (αν το διανοηθούμε στο σύνολο των στιγμών) γι’ αυτό προσθέτουμε τον επιθετικό προσδιορισμό «τελειωμένος» Χρόνος. Υποθέτουμε λοιπόν, ότι το Σύμπαν αποτελεί
ενιαίο ευρύτερο σύνολο μέσα στα σταθερά όρια ενός ευρύτερου παρόντος. Το Σύμπαν
είναι όλα τα λεγόμενα υλικά πράγματα μαζί με όλες τις δυνατές αλλαγές τους!
Ο χρόνος δεν έχει νόημα, παρά μόνο όταν υπάρχουν πράγματα που αλλάζουν και το Σύμπαν αποτελεί τον Τελειωμένο Χρόνο, γιατί εξ ορισμού είναι όλα τα δυνατά πράγματα. Δεν υπάρχει χρόνος, υπάρχουν ελλιπή πράγματα που αλλάζουν και γίνονται σε μικρότερες στιγμές ενός Συνολικού Χρόνου (σαν κλειστό κύκλωμα).
Οι αλλαγές στη μορφή των μερών και στις σχέσεις τους δεν είναι αλλαγές στην ποιότητα του συνόλου. Η ποιότητα του τελευταίου είναι ή προσδιορίζεται μαζί με αυτές.
Οι σχέσεις και οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πραγμάτων στις ξεχωριστές
στιγμές του χρόνου είναι τα ίδια τα πράγματα σε όλες τις στιγμές τους μαζί
(συγχρόνως). Αλληλεπιδράσεις δεν γίνονται χωρίς τα πράγματα και τα πράγματα
δεν γίνονται χωρίς αλληλεπιδράσεις. Όλα μαζί συγχρόνως αποτελούν ένα Σύμπαν
"έξω" από το χρόνο.
<•> Τι σημαίνει η πρόταση "Σύμπαν στο σύνολο όλου του χρόνου" ή η άλλη έκφραση "το σύνολο των πραγμάτων μέσα στα όρια ενός μέγιστου συνολικού χρόνου" ;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ
|
Ο ορισμός αυτός του Σύμπαντος ξεκίνησε από αφηρημένους συλλογισμούς για τη σχέση του συνόλου με το μέρος και του Είναι με το Γίγνεσθαι, σε μία προσπάθεια να “διορθώσω” την πλήρη αντίθεση (αντίφαση) του Είναι και μη Είναι στη φιλοσοφία του Χέγκελ.
Παρατήρησα τότε, ότι η αντίθεση του Είναι με το μη Είναι δεν ήταν πλήρης και συνολική αλλά προερχόταν από την αντίθεση του Συνολικού Είναι με το μερικό είναι! Στον ορισμό του Σύμπαντος, όπως διατυπώνεται εδώ δεν έφτασα αμέσως. Χρειάστηκαν μερικά χρόνια σκέψεων για να βεβαιωθώ ότι δεν είναι άστοχος και παράλογος! |
*
|
ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
