-8-

ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ – ΠΛΗΡΕΣ & ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΣΥΜΠΑΝ
Θεωρία του τελειωμένου χρόνου και της σχετικότητας της ενέργειας
(Ενιαία θεωρία περί χρόνου, χώρου και ύλης)

 

 

Το Σύμπαν στην κοσμο­λογική θεωρία του "Τελειωμένου Χρόνου" - ανεξάρτητα από το πώς το αντι­λαμ­βανόμαστε στο δικό μας τόπο και χρόνο και με το δικό μας βιολογικό σώμα - είναι αυτοτελές και ολοκληρωμένο μέσα στα όρια ενός μέγιστου συνολικού χρόνου.

Αυτή η βασική άποψη έχει πρώτα απ' όλα το μεγάλο πλεονέκτημα ότι δεν μεταθέτει το πρόβλημα της αρχής της ύπαρξης των πραγμάτων και του Σύμπαντος σε κάτι άλλο φανταστικό ή σε μία άπειρη αρχή. Δεν μας οδηγεί στην περίπτωση μίας άπειρης αλυσίδας αιτιών και ενός άπειρου παρελθόντος, όπου θα γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι δεν θα βρίσκαμε ποτέ μία πλήρη εξήγηση, δηλαδή την άκρη. Παραδόξως, ενώ έτσι απο­φεύγουμε αυτή την αδιέξοδη και μεταφυσική αναζήτηση επιπλέον επιτυγχάνουμε να παρατηρήσουμε σχέσεις στις γενικές έννοιες και να εξάγουμε με την παραγωγική λογική συμ­περάσματα, που συμπίπτουν και εξηγούν συνηθισμένα φαινόμενα της εμπειρίας. Αυτή η βασική άποψη προσφέρει τη δυνατότητα συλλογισμών επί των αρχικών εννοιών, που οδηγούν με συνέπεια σε γνωστές επιστημονικές θεωρίες -οι οποίες έχουν διατυπωθεί με τυχαία σειρά και σε τυχαίο χρόνο στον επιστημονικό χώρο- και σε εξηγήσεις πολλών εμπειρικών παρατηρήσεων. Θα ήταν επιπόλαιο να απορριφθεί ανεξέταστα η βασική άποψη του "τελειωμένου χρόνου", εξ αιτίας τυχαίων, έμμεσων και απο­σπασματικών παρατηρήσεων. Η εμπειρία είναι “απύθμενη” και μας αποκαλύπτει τα πιο απίθανα και τα πιο αντίθετα. Είναι εύκολο να πέσουμε σε πλάνη και πάντα θα γίνονται παρατηρήσεις στην εμπειρία που ενισχύουν τις λάθος απόψεις μας! Επίσης, πρέπει να ξεχω­ρίζουμε τις παρατηρήσεις που γίνονται πιο άμεσα με τα μάτια από την ερμηνεία που δίνει το μυαλό σε αυτές τις παρατηρήσεις και από την επεξεργασία κάποιων πιο έμμεσων αποτελεσμάτων και αυτό δεν είναι πάντα τόσο εύκολο όπως ακούγεται.

Ο ορισμός του Σύμπαντος σαν σύνολο πραγμάτων, μαζί με τα πράγματα του παρελθόντος και του μέλλοντος, δεν είναι πρωτότυπος. Το Σύμπαν έχει νοηθεί και οριστεί έτσι ακόμα και πριν από τη διατύπωση της θεωρίας της σχετικότητας και μάλιστα από τα αρχαία χρόνια. Ο Πλάτωνας είχε συλλάβει την κατα­πληκτική και πιο έξυπνη ιδέα ότι, ο κόσμος των αισθήσεων είναι η κινούμενη εικόνα της ακίνητης αιωνιότητας. Ο Παρμενίδης και οι μαθητές του ήταν από τους πρώτους φιλόσοφους που αμφισβήτησαν με λογικές σκέψεις την ύπαρξη του χρόνου. Ακόμα, πολλοί φιλόσοφοι, δεν μπορούσαν να καταλάβουν το νόημα ενός κενού χώρου μεταξύ των πραγμάτων, αφού θεωρούσαν τα πράγ­ματα συνδεδεμένα μεταξύ τους σαν ενιαίο σύνολο. Ο Εριγένης έφτασε σε μια παρόμοια άποψη για ένα Σύμπαν σε κυκλικό χρόνο, σε μια εποχή που κανένας δεν τολμούσε να δημοσιεύσει σκέψεις που αμφισβητούσαν το θρησκευτικό δόγμα. Πολύ γνωστή είναι και η σκέψη του Λάιμπνιτς για το Σύμπαν σαν το σύνολο όλων των δυνατών κόσμων μέσα στο μυαλό του θεού, ο καλύτερος από τους οποίους είναι αυτός που εμείς οι άνθρωποι ζούμε. Θα πούμε και θα σκεφτούμε περισσότερα για τις φιλοσοφικές προσπάθειες του παρελθόντος σε ξεχωριστό βιβλίο. Στη φιλοσοφική θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο ορισμός του Σύμπαντος σαν σύνολο όλων των πραγμάτων μαζί με όσα υπήρξαν στο παρελθόν και με όσα θα υπάρξουν στο μέλλον συμπληρώνεται με την εξής λογική παρατήρηση (επί συλλογισμών): "Στα μέγιστα όρια ενός συνολικού χρόνου" ή "πάντοτε το ίδιο Σύμπαν στα όρια ενός συνολικού χρόνου".

 

 

 

 

---