ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΧΥΤΗΤΑ

Ένα όριο στη μέγιστη συχνότητα 

 

©2009 ISBN 978-960-931414-5 | ©2010 ISBN 978-960-93-2431-1 | ©2012 ISBN 978-960-93-4040-3

 

ΜΑΖΑ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ: ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ ΣΤΗ ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

 

Υπάρχουν ενδείξεις ότι πλήθος ιδιαίτερων φαινομένων που παρα­τηρούνται μέσα στη δομή της ύλης και τα οποία μπορεί να περιγράφονται με διαφο­ρετική ορολογία στον επιστημονικό χώρο, αποτελούν ειδικές περιπτώσεις των γενικό­τερων φαινομένων που παρα­τηρούνται στην καθημερινή εμπειρία και αναλύονται με φιλοσοφική σκέψη. Όπως είναι τα φαινόμενο της κίνησης, της μετα­βολής της ταχύτητας, του χρονικού διαστήματος, του διανυ­όμενου μήκους, της κυκλικής κίνησης, της συχνότητας και του ρυθμού κ.λπ.

 

Η ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ

 

Η ταχύτητα c του φωτός προκύπτει από τις εξισώσεις του Maxwell, οι οποίες περι­λαμβάνουν φαινόμενα (μ0, ε0, z0) που ανήκουν στον ηλεκτρομαγνητισμό. Στην πορεία, ο ηλεκτρο­μαγνητισμός και η κίνηση του ηλεκτρονίου αποτέλεσαν ένα συναρπαστικό, πολύ­τιμο και ανεξάντλητο πεδίο έρευνας και ένα μεγάλο κομμάτι της επιστήμης, της τεχνο­λογίας και ιδιαίτερα της φυσικής συνδέονται με την ταχύτητα του φωτός και τη σχέση του με τον ηλεκτρο­μαγνητισμό. Ένα δημιουργικό μυαλό δεν μπορεί να μην παρα­τηρήσει και να μην υποκύψει στον πειρασμό να "αναμείξει" στους τύπους, τα φαινόμενα που ανήκουν στον ηλεκτρο­μαγνητισμό μαζί με τα φαινόμενα που περι­γράφουν τις απλές κινήσεις των μακρο­σκοπικών σωμάτων.

 

Μαγνητική διαπερατότητα κενού μο = ×10-7 Η/m = 12,566368 ×10-7 Henry /m

Ηλεκτρική διαπερατότητα κενού εο = 1/36π 109 = 8,854 ×10-12 Farad /m

Χαρακτηριστική αντίσταση κενού χώρου, zo = √(μοο ) = μο c ~ 377 Ohm

Η ταχύτητα του φωτός στο κενό δίνεται από τη σχέση c = 1/√(μο εο )

 

Henry = Volt sec / Ampere = Ω sec (αντίσταση V/A)

Farad = Ampere sec / Volt = 1/Ω sec = Ω-1 sec (Αγωγιμότητα A/V)

Henry × Farad = sec2

Ohm = Volt / Ampere

 

c2 = 1 / μο εο      cο = 1 / √(μο εο )

 

ο / εο ) = Ω = 120 π

 

Από τις σχέσεις c2 = 1 / μο εο  και  c = 1 / √(μο εο) βρίσκουμε :

μο = 1 / c2 εο  και  εο = 1 / c2 μο


(μο / εο )= √1,419254 ×105 =376,7 Ω = μο c = 120π


μο c = 1/c εο = zo


μο c = ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ      |     εο c = ΑΓΩΓΙΜΟΤΗΤΑ

(H /m) m/s = H / sec   |    (F/m) m/s = F/sec

 

Henry = Volt × sec / Ampere = Ω × sec (Αντίσταση R=V/I)

Farad = Ampere × sec / Volt = 1/Ω × sec = Ω-1 sec (Αγωγιμότητα S=I/V)


Henry × Farad = sec2

 

1 Farad = 1 Coulomb / 1 Volt (C= Q/V)

1 Volt = 1 Joule / 1 Coulomb (V= P/I = IR)

1 Ampere = 1 Coulomb / sec (I= Q/t)

1 Coulomb = 1 Ampere × sec (Q= I t)

1 Ohm = 1 Volt / 1 Ampere (kg m2 s-3 A-2)

 

 

Η μαγνητική διαπερατότητα μ0 και η διηλεκτρική σταθερά ε0 είναι από τα πρώτα φαινόμενα τα οποία εμφανίζονται μακροσκοπικά από την κίνηση μέσα στο χώρο και τα οποία συνδέονται με ιδιαίτερα φαινόμενα του μικροσκοπικού χώρου και αποκλειστικά μέσα στη δομή της ύλης. Όπως το φαινόμενο σταθερής μάζας παρουσιάζεται από γρήγορες και εναλλασσόμενες αυξο­μειώσεις στη μεταβίβαση της ενέργειας, ενώ μακρο­σκοπικά η μάζα φαίνεται σαν ένα τελείως ξεχωριστό και αυτοτελές φαινόμενο, το ίδιο τα φαινόμενα του ηλεκτρικού και του μαγνητικού πεδίου παρουσιάζονται σαν να μην έχουν αντιστοιχία με τα φαινόμενα κίνησης στο μακροσκοπικό κόσμο. Ενδεχόμενη κατανόηση αυτών των φαινομένων (που μαθηματικώς λαμβάνουν τις τιμές του μ0 και ε0) με ισοδύναμους όρους από την κίνηση των μεγάλων σωμάτων θα αποτελέσει μία πύλη εισόδου για την κατανόηση και τη συσχέτιση πολλών άλλων φαινομένων στη δομή της ύλης και για την κατανόηση της σχέσης των φυσικών δυνάμεων μεταξύ τους.

Έχει γίνει κάτι περισσότερο από υποψία, ότι ορισμένα από τα φαινόμενα που περι­γράφονται στη φυσική σαν άσχετα και ξεχωριστά είναι ενδιάμεσες καταστάσεις ή ιδιαίτερες περιπτώσεις των πιο γνωστών φαινομένων της κίνησης. Μεταξύ αυτών των φαινομένων, προσδοκούμε ότι είναι η διηλεκτρική σταθερά του κενού χώρου ε0 = 8,8542 ×10-12 F/m και η μαγνητική διαπερατότητα μ0 = 12,56636 ×10-7 H /m , από τα οποία προκύπτει η μέγιστη ταχύτητα των ηλεκτρο­μαγνητικών κυμάτων (c =1/√ ε0 μ0). 

μo = 4π × 10-7 Η/m = 12,566368 ×10-7 Henry /m

εo = 1/36π 109 = 8,854 × 10-12 Farad /m

G = 6,6725 ×10-11  |  c = 2,997924 ×108 m/s  |   c G ≈ 0,02

zo = 120π = 376,9 Ω = √(μo / εo) = √1,42 ×105

μo = 1,1209977 ×10-3

√εo = 2,9755671 ×10-6

 

► Η συχνότητα fmax = 0,452444 ×1042 Hz προκύπτει από τη μαγνητική διαπερατότητα μ0 =12,56636 ×10-7Henry /m και τη διηλεκτρική σταθερά ε0= 8,854 × 10-12 Farad /m του κενού χώρου όταν θεωρήσουμε ότι η σταθερά του Πλανκ h συμπίπτει1 με ένα θεμελιώδες μήκος λmin = 6,62606 ×10-34 και εφαρμόζοντας τη σχέση Vc =1/√(μo εo) και το βασικό τύπο του συντονισμού στην ηλεκτροτεχνία T= 2π √LC. Για τον τύπο T= 2π √LC θεωρούμε ότι το μήκος λmin = hbar 2π :

L = μo λmin = 83,265508 ×10-41 Henry

C = εo λmin = 58,667135 × 10-46 Farad

T2 = (83,26550 ×10-41 ) (58,66713 ×10-46 )=4884,95 ×10-87 (Henry × Farad = sec2 )

T = 4,88495 ×10-84 = 2,2102 × 10-42 sec

f = 1/2,2102 × 10-42 = 0,45244 × 1042 Hz

Henry = zo sec → sec = Henry/zo Πράγματι 83,265508 ×10-41 / 376,9 = 2,21 ×10-42

Farad = sec /zo → zo =sec /Farad → sec=Farad × zo

 

1 Από μαθηματική άποψη, δεν είναι λάθος να απαλείψουμε τη μονάδα του μέτρου από το μ0 και το ε0 με πολλαπλασιασμό τους επί μία οποιαδήποτε ποσότητα μήκους. Αφού το μ0 και το ε0 έχουν μονάδα Henry /m και Farad /m , όταν αυτά τα πολλαπλασιάσουμε με μία οποιαδήποτε ποσότητα μήκους, τα μέτρα απαλείφονται και απομένουν μονάδες Henry και Farad. Εδώ επιλέξαμε για ποσότητα μήκους αυτή που έχουμε θεωρήσει σαν πιο πιθανή για να προχωρήσουμε και να βρούμε διέξοδο σε ορισμένα ζητήματα. Επιλέξαμε, αρχικά, σαν ποσότητα μήκους τον αριθμό της σταθεράς h και το μήκος Comptone) του ηλεκτρονίου. Εάν οι αριθμοί που επιλέγουμε να τους δώσουμε μία μονάδα, αυτοί συμπίπτουν να έχουν διαστασιακό περιεχόμενο και άλλες μονάδες στη φυσική, η σύμπτωση αυτή δεν απαγορεύει μαθηματικώς να πάρουμε αυτούς τους αριθμούς σαν καθαρές ποσότητες για τη μέτρηση άλλων φαινομένων, με οποιαδήποτε μονάδα επιθυμούμε. Χρησιμοποιούμε το νούμερο και όχι το διαστασιακό περιεχόμενό της. Από την άποψη της φυσικής συνέπειας, μπορούν να τεθούν αντιρρήσεις. Λ.χ. εάν στον τύπο V=√(GM/r) βάλουμε στον παρανομαστή στη θέση του r την ακτίνα της σελήνης ενώ για μάζα στον αριθμητή τη μάζα της Γης, μαθηματικώς ο τύπος είναι σωστός και σωστά θα προκύψουν οι μονάδες. Θα βρούμε, όμως, μία ταχύτητα που πιθανόν να μην εκφράζει μία πραγματική κίνηση. Επομένως, στην περίπτωσή μας εδώ, με τα φαινόμενα μ0 και ε0, από την άποψη της φυσικής μπορούν να τεθούν αντιρρήσεις, αφού το μήκος με το οποίο τα πολλαπλασιάζουμε δεν προσδιορίζεται προς τι και πως είναι σε σχέση με τα μήκη ή τις επιφάνειες που προκύπτουν οι τιμές αυτών των φαινομένων.

 

 

ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ...

 

cosmonomy

 

Τώρα, δεν είναι προνόμιο λίγων κορυφαίων φυσικών επιστημόνων να μιλάνε για το Σύμπαν και τα όριά του με τους όρους της Επιστήμης και με τη γλώσσα των αριθμών. Οποιοσδήποτε μπορεί να σκεφτεί και να ερευνήσει θεωρητικά με τις γνώσεις ενός μέτριου μαθητή μέσης εκπαίδευσης! Διότι το Σύμπαν έχει σταθερά ελάχιστα και μέγιστα όρια... τα ίδια για πάντα και παντού.

 

 

 

ΠΙΣΩ

 

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΥΝ ΣΩΣΤΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ

 

 

 
 

 

Ο ελάχιστος δυνατός χρόνος και η ενέργεια

 

Η μεταβολή στην ποσότητα της ενέργειας του χώρου προκαλεί κυματικά φαινόμενα διότι η μεταβίβαση της ενέργειας δεν γίνεται σε μηδενικό χρόνο και βρίσκει κάποια αντίσταση (όπως μία αρχική ώθηση σε μία στάσιμη ποσότητα νερού). Μέχρι πόσο μεγάλος αριθμός κυμάτων μπορεί να διέλθει στη μονάδα του χρόνου; Ο αριθμός των κυμάτων που επαναλαμβάνονται μπορεί να αυξάνει απεριόριστα; Εάν ναι, τότε αυτό θα σήμαινε, ότι και τα χρονικά διαστήματα που μεσολαβούν από το ένα κύμα μέχρι το επόμενο μπορούν να μικραίνουν απεριόριστα και κατά συνέπεια, ότι η μεταβολή που τα προκαλεί μπορεί να γίνεται σε απείρως μικρά χρονικά διαστήματα ή σε μηδενικό χρόνο. Επίσης, η απεριόριστη αύξηση της συχνότητας, θα σήμαινε ακόμα και άπειρη ποσότητα μεταβίβασης κυματικής ενέργειας στη μονάδα του χρόνου. Επομένως, αφού υπάρχει ένα ανώτατο όριο στον αριθμό των κυμάτων και ένα ελάχιστο όριο στο χρονικό διάστημα που αυτά τα κύματα μπορούν να επαναλαμβάνονται, αυτό σημαίνει, ότι η πιο υψηλή συχνότητα προκύπτει από κάποια μεταβολή που γίνεται στον ελάχιστο δυνατό χρόνο (ή ελάχιστη περίοδο). Ο ελάχιστος δυνατός χρόνος και ο μέγιστος ρυθμός της επανάληψης των κυμάτων σχετίζεται με την ανώτατη οριακή ταχύτητα που θεωρούμε ότι είναι η ταχύτητα του φωτός (δηλαδή η ταχύτητα που έχουν πάντα τα ίδια αυτά τα κύματα μέσα στο χώρο). Το ανώτατο όριο στον αριθμό των κυμάτων ανά μονάδα του χρόνου σημαίνει ακόμα ένα ανώτατο όριο στην ποσότητα της ενέργειας που μπορεί να μεταδοθεί κυματικά στη μονάδα του χρόνου.

Από τις πιο απλές σκέψεις είναι η εξής: Η ταχύτητα c παραμένει η ίδια κατά τη δημιουργία της μάζας ή για τη διατήρησή της και αυτό που αλλάζει είναι μόνο η επιτάχυνση και η επιβράδυνση, δηλαδή, ο χρόνος που αποκτιέται η μέγιστη ταχύτητα Vc.

Vmax = c = amin × Tmax = amax × Tmin

Vmax = c = amin / fmin = amax / fma×

 

 
 

 

Από τη φυσική ερμηνεία, έχουμε ήδη συμπεράνει τη σύνδεση των υλικών φορέων με την ύπαρξη μιας ταυτόχρονης ποσότητας ενέργειας, η οποία παρουσιάζεται με τη μορφή του "κενού" αλλά πεπερασμένου χώρου. Έχουμε ήδη συμπεράνει τη στενή σχέση της πυρηνικής δύναμης με τη δυναμική σύνδεση που έχουν τα υλικά πράγματα από την ελάχιστη απόσταση με τον πεπερασμένο χώρο και άμεσα με τη συνολική ενέργεια του ολοκληρωμένου Σύμπαντος. Έχουμε ήδη κατανοήσει πως το ολοκληρωμένο Σύμπαν είναι διαρκώς παρών και συμμετέχει στην παρουσία των επιμέρους πραγμάτων, ακόμα και στις πιο μικρο­σκοπικές διαστάσεις. Η έρευνα στις μικρο­σκοπικές διαστάσεις είναι έρευνα για τα όρια του Σύμπαντος. Η ύπαρξη των ορίων στο Σύμπαν και σε ορισμένες φυσικές διεργασίες δεν θα αποκαλυπτόταν από την έρευνα στις μικρο­σκοπικές διαστάσεις, εάν τα όρια δεν υπήρχαν. Υπάρχουν όρια στο Σύμπαν, όπως περίπου τα έχουμε προσδιορίσει και γι' αυτό έχουμε το πλεονέκτημα να ανιχνεύσουμε τα όρια από παρατηρήσεις στις πιο μικρο­σκοπικές διεργασίες.

 

Go to Top