ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ή ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

> Βοήθεια σε κάθε ενδιαφερόμενο φυσικό να προχωρήσει τη μαθηματική διατύπωση της θεωρίας

©2010 ISBN 978-960-93-2431-1, ©2012 ISBN 978-960-93-4040-3

"Δεν είναι τα εξωτερικά υλικά πράγματα τα οποία με την κίνηση, με το πλησίασμα, την απο­μάκρυνση, την ένωση και το διαχωρισμό τους αυτά επιτυγχάνουν ένα ισορ­ροπημένο σύνολο και τη διατήρηση της νομοτέλειας. Αντιθέτως, το ολοκλη­ρωμένο σύνολο και οι νόμοι του προϋπάρχουν..."

Πολλά χρόνια πριν (στη δεκαετία του 80), από την αρχή της μακροχρόνιας διαμόρφωσης της φιλο­σοφικής ερμηνείας της φύσης, χρησιμοποιούσα και επεξερ­γαζόμουν μερικές ευρείες έννοιες όπως είναι η κίνηση, ο χρόνος, η απόσταση, η ενέργεια, η ύλη, η μεταβολή, λίγες ευρείες έννοιες οι οποίες ήταν ριζωμένες στο χώρο της φυσικής. Όμως, λόγω της ιδιαίτερα κακής σχέσης μου με τα μαθηματικά, η προσπάθεια περιοριζόταν στην παρατήρηση, στην ερμηνεία, στην κατα­νόηση των φυσικών φαινομένων και στην επεξεργασία των διατυπώσεων, χωρίς κανένα υπο­λογισμό μεγεθών και εφαρμογή τύπων.

Στα 12 χρόνια που πέρασαν από την αρχική δημοσίευση της φυσικής ερμηνείας της Θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας (© 2000 εκδόσεις "Δωδώνη", ISBN 960-385-019-5, σελ. 448) η φιλοσοφική θεωρία παρέμεινε άγνωστη και δεν βρέθηκε κάποιος να την κατανοήσει με λίγη καλόπιστη προσπάθεια και χωρίς προκατάληψη. Μια επίμονη προσπάθεια διόρθωσης και αποσαφήνισης των ορθολογικών σκέψεων συνεχίστηκε και για να δοθούν απαντήσεις σε γνωστά ερωτήματα. Μια προχωρημένη φυσική ερμηνεία με το πιο συνηθισμένο λεξιλόγιο (της κοινής εμπειρίας) με ορθολογική σκέψη είχε εμπλακεί με τη φυσική.

Ιδιαίτερα το χρονικό διάστημα 2008 – 2012 με την ευκαιρία τριών απλών εξισώσεων ενός συγγραφέα (που ήλθε στο εργαστήριο ως πελάτης) ξε­κίνησε μια επίμονη διε­ρεύνηση. Μια επίμονη και καθημερινή προσπάθεια άρχισε προκειμένου να ανι­χνευτούν μερικές μαθη­ματικές σχέσεις και ιδέες της "φιλο­σοφικής" θεωρίας (για ένα πλήρες και σταθερό Σύμπαν εντός μιας μέγιστης περιόδου που αναδημιουργείται μέσω του κενού χώρου), οι οποίες θα μπορούσαν να εκ­φραστούν με τους γνωστούς τύπους της φυσικής. Απρό­σμενα γρήγορα βρέθηκαν οι πρώ­τες σχέσεις αναλογίας και παρατηρήσεις για τη μαθη­ματική δια­τύπωσή της. Έως τότε, η κοσμο­λογική θεωρία (για ένα Πλήρες και Σταθεροποιημένο Σύμπαν εντός ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος που παρουσιάζεται ως ελεύθερος χώρος) ήταν δια­τυπωμένη μόνο με ορθο­λογικές και γε­νικές σκέψεις. Θα μπορούσα να πω ότι στην αναζήτηση μαθηματικών σχέσεων και στη χρησιμοποίηση γνωστών τύπων από τη φυσική εξαναγκάστηκα: για να διευκολύνω την κατανόηση της κοσμολογικής θεωρίας και για να προκαλέσω κάποιο φυσικό να προσπαθήσει για τον έλεγχο της θεωρίας και να ολοκληρώσει τη θεωρία με τη μαθηματική της έκφραση. Κυρίως όμως εξαναγκάστηκα για να αναγνωριστεί η συνέπεια της ορθο­λογικής σκέψης με τις πιο αφηρημένες έννοιες και η παραγωγική δυνατότητα των ολοκλη­ρωμένων συλλογισμών που αποτελούν τη φυσική ερμηνεία με το συνηθισμένο λεξι­λόγιο, αυτό με το οποίο αναφερόμαστε για την καθημερινή εμπειρία μας. Άλλη μια δεκα­ετία χάθηκε για την Επιστήμη και την Ιστορία, όμως ήταν δημιουργικά χρόνια και ωφέλιμα για τον εμπνευστή της κοσμολογικής θεωρίας.

Η κοσμο­λογική θεωρία που μπορούμε τελικά να ονομάσουμε με τον αντι­προσωπευτικό τίτλο "Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας" ξεκινάει με τη λογική ενός αυτοτελούς και σταθεροποιημένου Σύμπαντος μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος, σε διαμετρική αντίθεση με την κυρίαρχη άποψη της «Μεγάλης Έκρηξης», η οποία κυριάρχησε και προβλήθηκε για πολλές δεκαετίες. Το Σύμπαν (στο σύ­νολό του) δεν ξεκίνησε από κάποια Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang), αντιθέτως υπήρχε ανέκαθεν και διατηρείται πάντα το ίδιο με τη δυναμική παρουσία της ύλης που αλληλεπιδράει διαρκώς με τον "κενό" πεπερα­σμένο χώρο! Η κεντρική άποψη της Θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου βρί­σκεται σε αντίθεση με τη διαδεδομένη και πιο αναγνωρισμένη κοσμο­λογική άποψη των τελευταίων δεκαετιών και με κάθε θεωρία που αναφέρεται σε προηγούμενη δημιουργία του Σύμπαντος (κόσμου). Η θεωρία αυτή χωρίς να ξεκινήσει από τις ανα­καλύψεις της φυσικής* ή να καταφύγει σε προηγούμενες θεωρίες καταφέρνει να περιγράψει και να ερμηνεύσει ενοποιημένα τις φυσικές διαδικασίες με σχέσεις μεταξύ κοινών φαινομένων όπως είναι ο χώρος, ο χρόνος, η κίνηση, η ύλη, η ενέργεια. Με πρωτοφανή λογική εξηγεί την εμφάνιση της Ζωής σαν φαινόμενο εξωτερίκευσης της ά-μεσης και ταυτόχρονης παρουσίας του Κοινού Συνόλου, μέσα από την πιο αφηρημένη πραγματικότητα των υλικών φορέων στις μικρο­σκοπικές διαστάσεις του χώρου. Πραγματικά, πρόκειται για θεωρία μεγάλου βεληνεκούς, η οποία κατάφερε με συνηθισμένο λεξιλόγιο και μέσα από γενικές αρχές (οι οποίες απο­καλούνται φιλοσοφικές σκέψεις) να εισέλθει δημιουργικά σε επιστημονικά ζητήματα, τα οποία παρουσιάζονται στη φυσική μέσα από τυχαίες παρατηρήσεις και ανα­καλύψεις και μάλιστα να προχωρήσει ακόμα πιο πέρα.

Η μαθηματική διερεύνηση δεν θα είχε ξεκινήσει και δεν θα μπορούσε να προχωρήσει, εάν δεν ήταν από πριν οι κατευθυντήριες σκέψεις με τις ευρείες έννοιες της φυσικής ερμηνείας. Κατευθυντήριες σκέψεις και πρώτα συμπεράσματα, όπως ενδεικτικά απογράφονται αμέσως πιο κάτω:

• Για τα όρια στην απόσταση και στο χρόνο.

• Για τη σχέση της σφαιρικότητας του χώρου με τα όρια του χρόνου, του χώρου και με την ύπαρξη μιας κοινής ποσότητας ενέργειας.

• Για τη σχέση των σωματιδίων και της μάζας με τη μεταβολή στη δυναμική ενέργεια του χώρου.

• Για τη σχέση της ύλης με την εξαιρετικά γρήγορη και κυκλική μεταβολή σε μία κοινή ουσία.

• Για τη σχέση της βαρύτητας με τη δυναμική και συγκεντρωτική ενέργεια του ελεύθερου χώρου.

• Για την σχέση της ύλης με την αυξομείωση στην ενέργεια του ελεύθερου χώρου.

• Για το σχετικό/έμμεσο ξεκίνημα του Σύμπαντος σε ελάχιστες στιγμές από την απλή ύλη.

• Για τη σχέση της μείωσης της ενέργειας και της ταχύτητας με την παρουσία της ύλης.

• Για τη σχέση της αρχής της διατήρησης της ενέργειας με τη σταθερότητα του Ολο­κληρωμένου Σύμπαντος, με την ασυνέχεια και με την τάση επαναφοράς στην ενεργειακή ισορροπία.

Μέσα στο φιλοσοφικό βιβλίο "Η Θεολογία της Επιστήμης, ISBN 960-385-019-5" υπάρχουν όλες οι πιο πάνω σκέψεις και παρατηρήσεις και τα πρώτα συμπεράσματα και άλλες εκπλη­κτικές ορθο­λογικές διαπιστώσεις σε φανερή και λογική σύνδεση μεταξύ τους μέσα από τη γενική αρχή: "Το Σύμπαν (ως σύνολο όλων των υλικών πραγμάτων) είναι αυτοτελές και πάντοτε το ίδιο στα όρια ενός μέγιστου συνολικού χρόνου (μίας μέγιστης περιόδου TΣυμπαν, με άλλα λόγια). Το Σύμπαν ανά Μέγιστη Χρονική Περίοδο είναι πάντοτε το ίδιο. Αντιθέτως από τα μέρη τα οποία είναι πάντοτε ελλιπή και όλα ανεξαιρέτως διαρκώς γίνονται... ".

Συνοψίζοντας να επαναλάβω και να τονίσω, ότι η θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου εισαγάγει γενικά και θεωρητικά την ύπαρξη ορίων στο χρόνο και στο μήκος και την αναγκαία σχέση σύνδεσης και συνύπαρξης ενός ελάχιστου ορίου με ένα μέγιστο όριο. Ακόμα εισαγάγει και μία σχέση αλληλο-διατήρησης των ακραίων ορίων παρά τη μεταβολή των μεγεθών. Στη φυσική, αυτά τα ακραία όρια προσδιορίζονται τουλάχιστον στην ποσότητα της μάζας, της ενέργειας, του μήκους, του χρόνου, του ρυθμού και στη βαρυτική δύναμη.

Ένας φυσικός και συγγραφέας εκλαϊκευμένης επιστήμης, ο Gills Cohen-Tannoudji, στο βιβλίο “οι παγκόσμιες σταθερές” που εκδόθηκε το 1993, χωρίς να λέει περισσότερα για τις πολύ­τιμες πληροφορίες που κρύβονται σε αυτές, παρατήρησε: “Η νέα ερμηνεία της σταθεράς της παγκόσμιας έλξης, όταν αυτή συνδυαστεί με τις σταθερές h και c, ανοίγει εκπληκτικές προοπτικές: η ύπαρξη του χρόνου και του μήκους Planck υποδηλώνει ότι και ο ίδιος ο χωροχρόνος έχει κβαντική δομή. Φανταστείτε τι εκπληκτικές συνέπειες που θα έχει η ύπαρξη ορίου στη διαιρετότητα του χώρου, αλλά κυρίως στη διαιρετότητα του χρόνου!” (σ123)

Το όριο στη διαιρετότητα του χρόνου είναι το καταπληκτικό συμπέρασμα που προκύπτει όταν θεωρήσουμε το Σύμπαν σαν σταθερό (και ταυτόχρονο) μέσα στα σταθερά όρια ενός συνολικού χρόνου. Και όπως αυτό το καταπληκτικό συμπέρασμα μπορεί να προκύψει σχετικά εύκολα με λίγη φαντασία και ξεκινώντας από μία απλή υπόθεση, το ίδιο εύκολα από αυτό το συμπέρασμα προκύπτει ένα πλήθος άλλων συμπερασμάτων και συνεπειών χωρίς πειράματα, ανέξοδα και χωρίς χάσιμο χρόνου! Αυτή η παρατήρηση για το όριο στη διαιρετότητα του χρόνου -που προέκυψε θεωρητικά σαν συμπέρασμα και όχι τυχαία- και η προσπάθεια εξαγωγής των συνεπειών έχουν διατυπωθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και η φιλοσοφική θεωρία που αναπτύχθηκε ονομάστηκε “Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας”. Πιο σύντομα και πιο προκλητικά μπορούμε να την αποκαλούμε και “Θεωρία του Ταυτόχρονου και Ολοκληρωμένου Σύμπαντος”.

“Η συμπαντική στιγμή δεν αποτελείται από ατελείωτες ή απειράριθμες μικρότερες στιγμές, διαφορετικά το Σύμπαν δεν θα ήταν πάντοτε το ίδιο μέσα στα όρια μιας στιγμής. Τα όρια των υποστιγμών δεν πρέπει να είναι μικρότερα από ένα ορισμένο ελάχιστο όριο (διαφορετικά θα ήταν απειράριθμες)” σ153

“Γνωρίζοντας ότι ο χρόνος είναι τα ίδια τα πράγματα με τις αλλαγές τους και ότι το Σύμπαν υπάρχει τελειωμένο μέσα στα όρια μιας ευρύτερης στιγμής, βρίσκουμε την ύπαρξη μιας μέγιστης και μιας ελάχιστης διάρκειας στην αλληλεπίδρασή τους... Ο τρόπος με τον οποίο η κοινή ουσία (ή το Σύμπαν) γίνεται ανέκαθεν στην ελάχιστη στιγμή της, το σταθερό αυτό τρόπο στην εμπειρική φυσική τον ονομάζουν ύλη ή μάζα” σ164

Το αποκορύφωμα της τρομερής αυτής παρατήρησης για τη διαιρετότητα του χρόνου (η οποία προέκυψε με συλλογισμούς μέσα από γενικές αρχές, στο φιλοσοφικό βιβλίο με τον τίτλο "Η Θεολογία της Επιστήμης") είναι η πιο στενή σχέση της ύλης (δομικών στοιχείων) με τον ελάχιστο χρόνο, στον οποίο το Σύμπαν αρχίζει να γίνεται (διαρκώς) από τον "κενό" χώρο. Δεν μπορούν, λοιπόν, η θεωρία για ένα Πλήρες και Σταθερό Σύμπαν και η ορθολογική σκέψη με τις αφηρημένες έννοιες να προσπεραστούν αδιάφορα και περιφρονητικά, όταν διάσημοι και επιτυχημένοι επιστήμονες ακόμα εκφράζουν υποψίες για τη διαιρετότητα του χρόνου και για τον περίεργο ρόλο των παγκόσμιων φυσικών σταθερών. Ιδιαίτερα τώρα, που οι πρώτες μαθηματικές σχέσεις και παρατηρήσεις έχουν εντοπιστεί και διατυπωθεί συντομευμένα με τους γνωστούς τύπους της φυσικής. Όσοι βιαστούν να απαντήσουν ότι οι σκέψεις για "ένα ολοκληρωμένο Σύμπαν μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρόνου" και για τα "όρια στη διαιρετότητα του χρόνου" είναι τυχαίες ή φιλοσοφικές απόψεις, θα εκθέσουν την αξιοπιστία τους. Τονίζεται, ότι η οικεία έννοια "χρόνος" είναι μία έννοια καθοριστική για την επιστήμη της φυσικής και συνδέεται με όλα τα υπόλοιπα μεγέθη και τις φυσικές δυνάμεις.

Η Θεωρία για ένα Πλήρες και Σταθεροποιημένο Σύμπαν δεν οδηγεί την έρευνα μακριά από την εμπειρία και τον επίγειο κόσμο. Αντιθέτως, δίνει ώθηση στην ανθρώπινη λογική, διότι δεν μεταθέτει το πρόβλημα της δημιουργίας του κόσμου σε κάτι προηγούμενο ή τελείως διαφορετικό. Μπορούμε να αναζητήσουμε τα σημάδια που ενισχύουν αυτή την άποψη στα φαινόμενα γύρω μας. Τα σημάδια και οι παρατηρήσεις ενισχύουν την άποψη ενός Σύμπαντος με όρια στις μεταβολές του, ένα Σύμπαν που δεν εξελίσσεται απεριόριστα στο χρόνο, το οποίο δεν εκτείνεται άπειρα σε επίπεδο χώρο, το οποίο δεν περιέχει άπειρη ποσότητα ενέργειας και αυτό το Σύμπαν στο σύνολο ενός χρονικού διαστήματος είναι πάντοτε το ίδιο και συμμετέχει διαρκώς για τη διατήρηση και το συγχρονισμό των υλικών στοιχείων του στα μικροσκοπικά μήκη του κενού χώρου. Ή μήπως ενι­σχύουν την άποψη ενός Σύμπαντος άπειρου στο χρόνο και στο χώρο, το οποίο διαρκώς εξελίσσεται και γίνεται κάποιο διαφορετικό στο πέρασμα του χρόνου, με άπειρο αριθμό πραγμάτων, σε άπειρες αποστάσεις μεταξύ τους και γενικά με άπειρες ποσότητες; Η εμπειρία και η επιστήμη μπορούν να δώ­σουν την απάντηση και στις δύο περιπτώσεις, ακόμα και αν η θεωρητική σκέψη ενός προσώπου αδυνατεί. Ας μην αποφεύγουμε, λοιπόν, τις σκέψεις που δεν κατανοούμε καλά ή δεν τις έχουμε συνηθίσει εκστομίζοντας επιπό­λαια τις λέξεις "θεωρία" και "φιλοσοφία", αναμένοντας ότι με αυτές τις φρά­σεις θα αφοπλίσουμε την αξιοπιστία και τη δύναμη της λογικής. Και μην επα­ναλαμβάνουμε σαν παπαγάλοι μερικές θεωρίες και ιδέες που κατά ένα μέρος διατυπώνονται με μαθηματικά, αλλά αφήνουν τεράστια κενά γνώσης και προκαλούν περισσότερες απορίες από αυτές που απαντούν.

Το όριο στη διαιρετότητα του χρόνου είναι ένα από τα σημαντικά συμπεράσματα αυτής της ορθο­λογικής θεωρίας για ένα Πλήρες Σύμπαν σε Τελειωμένο Χρόνο. Οι εκπληκτικές συνέπειες αυτού του ορίου μάλλον δεν έχουν αναζητηθεί επιτυχώς και σίγουρα δεν είναι γνωστές ούτε έχουν κατανοηθεί από κανέναν μέχρι τώρα. Στο ερευνητικό πεδίο της φυσικής έχουν παρατηρηθεί πολλά φαινόμενα και σχέσεις που ανοίγουν τη διαδρομή για την κατανόηση της δομής του Σύμπαντος και της ύλης και οι σκέψεις μερικών ερευνητών έχουν πλησιάσει κοντά στην λύση του αινίγματος. Όμως η γνώση έχει προκύψει από τυχαίες παρατηρήσεις και από την απε­λευθέρωση της φαντασίας λίγων πρωτοπόρων στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τα παράδοξα φαινόμενα, τα οποία προκαλούν αμφιβολίες για τις επιστημονικές κατακτήσεις τους. Η γνώση είναι αποσπασματική και συγκεχυμένη από το πλήθος των λεπτομερειών και ελάχιστοι φυσικοί σκέφτονται δημιουργικά και προσπαθούν επίμονα να ερμηνεύσουν τις παρατηρήσεις. Σημαντικές σχέσεις που έχουν μεταξύ τους τα παρατηρημένα φαινόμενα και θα διευκόλυναν την ερμηνεία των διαδικασιών που συντηρούν τη φύση, ακόμα αγνοούνται.

Η πρώτη επαφή της νέας ορθο­λογικής ερμηνείας (που ξεκίνησε να διατυπώνεται με ολο­κληρωμένες προτάσεις) με τη μαθηματική λογική είναι η εισαγωγή των ελάχιστων και των μέγιστων ορίων σε φυσικά μεγέθη και η προσθήκη στα σύμβολα του δείκτη min και max αντίστοιχα. Μια καθοριστική παρατήρηση της φυσικής ερμηνείας ενός ολοκληρωμένου και σταθερο­ποιημένου Σύμπαντος η οποία διευκόλυνε την ορθολογική σκέψη είναι, γενικά η ύπαρξη των περιοδικών φαινομένων, κοινών ιδιοτήτων και των ίδιων νόμων σε όλη τη φύση, αφού όλα τα πράγματα θεωρούνται ταχύτατες ταλαντώσεις ενέργειας σε μια σταθερή ποσότητα (η οποία εμφανίζεται σαν κενός χώρος). Τα περιοδικά φαινόμενα θα ήταν αδύνατα και τυχαία στη φύση, αν η κίνηση και η μεταβολή στη φύση δεν ρυθμιζόταν από σταθερά ελάχιστα και μέγιστα όρια (τα οποία συνοψίζονται χωρίς επίγνωση από τις φυσικές σταθερές h,c,G).

Για να καταλάβουμε... χωρίς να καταφύγουμε σε αλληγορικές και ακατανόητες εκφράσεις:

• Τι συμβαίνει μέσα στη δομή της ύλης.

• Πώς οι μικρο­σκοπικές ποσότητες συμπεριφέρονται στον υποατομικό χώρο.

• Πώς η κίνηση των μικροσκοπικών υλικών συνδέεται με την κίνηση των μεγαλύτερων σωμάτων.

• Γιατί η βαρυτική έλξη δεν συγκεντρώνει το σύνολο της ύλης (χωρίς κενό).

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ύλη σε μικροσκοπικό επίπεδο δεν είναι ουσία, ούτε ξεχωρισμένο πράγμα. Η ύλη (μια συντομευμένη έκφραση για τα μικρότερα στοιχεία των πραγμάτων) δεν είναι, αλλά γίνεται διαρκώς. “Το ότι η λεγόμενη ύλη δεν μπορεί να διαιρεθεί ατελείωτα ή χωρίς να πάψει να είναι με την ίδια ποιότητα, αυτό εξηγείται γιατί δεν είναι ουσία, αλλά τρόπος ύπαρξης μιας κοινής ουσίας. Διαφορετικά, σαν ουσία δε θα μπορούσε να διαιρεθεί ή θα έπρεπε να διαιρείται ατελείωτα, χωρίς να μετατρέπεται” όπως είχα γράψει. (σ158-159). Επομένως αναρωτιόμαστε και προσπαθούμε να καταλάβουμε: Από τι γίνεται η ύλη; Από πού γίνεται διαρκώς; Με τι είναι συνδεδεμένη και μεταβάλλεται; Τι αναγκάζει την ύλη να γίνεται με κυκλικές και επανα­λαμβανόμενες κινήσεις;

“Τεμαχίζοντας” την ύλη δεν τεμαχίζουμε συμπαγείς και αμετάβλητες ποσότητες. Τεμαχίζουμε ποσότητες κίνησης και αλληλ-ενεργούσες μικροποσότητες. Σε πιο μικροσκοπικό χώρο φθάνουμε στην αρχή αυτών των μικροσκοπικών κινήσεων και στις πιο ελάχιστες ποσότητες και τελικά στη “σύνδεση” τους με μία άλλη πραγματικότητα, η οποία σε σχέση με αυτές τις κινήσεις, εκείνη είναι σταθερή και ακίνητη. “Επάνω” σε εκείνη τη σταθερή και ακίνητη πραγματικότητα γίνονται και υπάρχουν αυτές οι μικρο­σκοπικές και ρυθμισμένες κινήσεις.

Η κίνηση στο εσωτερικό της μικροσκοπικής ύλης και η σταθερότητα στη δομή της δεν μπορούν να εξηγηθούν από την ενέργεια και την κίνηση των εξωτερικών (και τυχαίων) επιδράσεων. Αφού λοιπόν η ενέργεια που διατηρεί τη δομή της ύλης δεν αντλείται από το εξωτερικό της και γνωρίζουμε ότι η ύλη υπάρχει μέσα στις τεράστιες αποστάσεις του χώρου και στην πορεία του χρόνου, αυτή η παρατήρηση μόνη της οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ύλη, είτε εδώ κοντά είτε μακριά μας, συνδέεται με κάτι κοινό, με μία κοινή πραγματικότητα και μάλιστα έτσι, που η ύλη υπάρχει με την ίδια μικροσκοπική δομή. Αυτή η κοινή πραγμα­τικότητα δεν είναι άλλη από τον ίδιο το φυσικό χώρο. Πώς θα μπορούσε να διατηρείται η δομή του ατόμου και να επαναλαμβάνεται η ίδια δομή σε ανεξάντλητη ποσότητα ύλης, αν οι μεταβολές στο εσωτερικό του ατόμου ήταν μόνο εξωτερικές κινήσεις, όπως αυτές που παρατηρούμε μέσα στον ελεύθερο χώρο; Αν σκεφτούμε πιο προσεκτικά θα αντιληφθούμε ότι, ακόμα και αν είχαμε τη μηχανιστική άποψη για τον κόσμο, μόνο ένας υπερφυσικός Θεός θα μπορούσε να συγχρονίζει και να διατηρεί τις μικρο­σκοπικές κινήσεις, έτσι ώστε αυτές να απο­τελέσουν θεμελιώδεις ποσότητες μήκους και χρόνου για τα μεγαλύτερα πράγματα. Αν ο Θεός της φιλοσοφίας του Λάϊμπνιτς δεν είναι μια ικανοποιητική εξήγηση για εμάς, τότε με παιδική σκέψη μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι κάτι συμβαίνει στις πιο μικρο­σκοπικές διαστάσεις για όλη την ύλη παντού μέσα στο Σύμπαν, κάτι που δεν είναι μια εξωτερική και τυχαία σύνδεση μερικών σωματιδίων. Αυτό το κάτι (με τις γνώσεις που έχουμε για το φαινόμενο της κίνησης από όλες τις εμπειρίες μέχρι σήμερα), δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από μια κυματική μεταβολή στον αόρατο φορέα της ενέργειας που αντι­λαμ­βανόμαστε σαν κενό χώρο. Μόνο στην κυματική μεταβολή (και στην αυξομείωση της ενέργειας) μπορούμε να παρα­τηρήσουμε ένα τεράστιο αριθμό από μαθηματικές σχέσεις, ρυθμικά και σταθερά φαινόμενα για να ερμηνευτούν το πλήθος των ιδιαίτερων φαινομένων που παρατηρούμε έμμεσα στις πιο μικρο­σκοπικές διαστάσεις της φύσης.

Η κυματική κίνηση και η δημιουργία από κυματικά φαινόμενα είναι που αλλάζει θεαματικά το σκηνικό στο μικροσκοπικό κόσμο. Το πιο μικρό πράγμα του κόσμου, λοιπόν, δεν συναντιέται μόνο εξωτερικά με τον γιγάντιο κόσμο... Δηλαδή, αυτό δεν συνδέεται μόνο με τα εξωτερικά και ξεχωριστά μέρη της φύσης, με τα φαινόμενα της μετατόπισης, της σύγκρουσης, της αδράνειας και της ανταλλαγής ενέργειας. Όλα τα πράγματα, ανεξαρτήτως διαστάσεων συναντιούνται με μια κοινή ποσότητα, με την οποία συντηρούνται και μόνιμα ανταλλάσσουν ενέργεια άμεσα σε μικροσκοπικά μήκη. Ένα γιγάντιο σώμα δεν είναι ούτε διαφορετικό στην ουσία από τα σωματίδια. Αμφότερα γίνονται με σταθεροποιημένη ανταλλαγή της ενέργειας που ξεκινάει στα πιο σύντομα χρονικά διαστήματα πάντοτε με τη συμμετοχή του “κενού” χώρου σε ρόλο ουσίας και φορέα μεταβίβασης μιας κινητικής ενέργειας. Γι' αυτό το λόγο, οι αριθμητικές σχέσεις και οι τύποι που χρειάζονται για την περιγραφή του κόσμου των πιο μεγάλων διαστάσεων (π.χ. όπως συνοψίζονται από τις σταθερές h,c,G) χρειάζονται ξανά για την περιγραφή μεταβολών και κινήσεων σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις. Διότι τα ελάχιστα όρια στις φυσικές μεταβολές συνυπάρχουν με τα μέγιστα όρια και διατηρούνται σταθερά, όπως και ο μέσος όρος αυτών, κοντά στον οποίο εμφανίζονται οι ρυθμικές κινήσεις που σχηματίζουν τα δομικά στοιχεία. Η έρευνα στις μικρο­σκοπικές διαστάσεις είναι έρευνα για τα όρια του Σύμπαντος.

Με μια λογική ανάλυση των πιο γενικών εννοιών και με τη βοήθεια της φανταστικής αναπαράστασης μπορούμε να παρατηρήσουμε μερικά σταθερά φαινόμενα και γενικές σχέσεις, που βρίσκονται στον μικροσκοπικό χώρο της ύλης. Βε­βαίως, για να αντλήσουμε πληροφορίες χρειάζονται όργανα με την πιο υψη­λή τεχνολογία τα οποία κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Υποτίθεται ότι είμαστε πληροφορημένοι και κατέχουμε τις στοιχειώδεις γνώσεις που χρειάζονται για την κατανόηση της πραγματείας και κυρίως για να μην εκληφθεί ως άγνοια η αρχική αναφορά μας στη ύλη με γενικούς όρους και χωρίς τις πολύτιμες επιστημονικές γνώσεις. Δεν θα τολ­μούσαμε να μιλήσουμε για τη δομή της ύλης με θεωρητικές σκέψεις και λογι­κές αναλύσεις, εάν προηγουμένως δεν είχαν διαμορφωθεί ορθολογικά και με παρατηρήσεις επί της κοινής εμπειρίας, οι παρακάτω γενικές απόψεις:

1) Για ένα αυτοτελές και ολοκληρωμένο Σύμπαν (εντός μίας μέγιστης χρο­νικής περιόδου).

2) Για τη στενή σχέση ενός τέτοιου Ολοκληρωμένου Σύμπαντος με την παρουσία του παγκόσμιου χώρου,

3) και με τα όρια στο χρόνο και στο μήκος (άρα και με όρια στην κίνηση).

4) Για τη σχέση των πιο πάνω θεωρητικών παρατηρήσεων με τη καμπυ­λότητα του χώρου (όριο μέγιστης απόστασης και δυνατότητα απομάκρυνσης και προσέγγισης συγχρόνως) και

5) με την παρουσία της ύλης σε ρόλο φορέα και αρχικής κυματικής μετα­βολής για την ύπαρξη των πιο σύνθετων (ή έμ-μεσων) υλικών πραγμάτων.

6) Για τη στενή σχέση των σωματιδίων με τα φαινόμενα της περιοδικής μεταβολής και με γνωστά κυματικά φαινόμενα.

Αυτές είναι οι βασικές θεωρητικές απόψεις που συγκροτούν τον ορθολογικό πυρήνα της κοσμο­λογικής θεωρίας που φέρει τον κάπως αντιφατικό τίτλο " Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας ".

Στον ερευνητικό χώρο της φυσικής και της χημείας, η συμπεριφορά της ύλης και οι ιδιότητές της σε σχέση με τη δομή της περιγράφονται και εξηγούνται με όλες τις λεπτομέρειες. Εδώ μιλάμε πιο γενικά και αναφερόμαστε στο κοινό φαινόμενο που παρατηρούμε σε όλες τις ιδιαίτερες περιπτώσεις. Αυτό το κοινό φαινόμενο είναι η κίνηση και η μετα­βίβαση ενέργειας με μετατόπιση ή με κυματικό τρόπο. 

Από τη μέχρι τώρα ανάπτυξη της θεωρίας προκύπτει μία βασική διάκριση που πρέπει να καταγραφεί στη φυσική. Η παρουσία του Σύμπαντος πραγματοποιείται με δύο μορφές κίνησης που δεν περιγράφονται με την ίδια ορολογία και δεν ρυθμίζονται πάντοτε από τους ίδιους νόμους. Από τη μία άποψη, το Σύμπαν, η κίνηση και η μεταβίβαση ενέργειας γίνονται μέσα στο χώρο με τους υλικούς φορείς, έτσι όπως πάντα κάθε άνθρωπος την αντι­λαμβανόταν και όπως περιγραφόταν από τη “μηχανιστική” φυσική. Από την άλλη, υπάρχει η σχετική “ακινησία” του πεπερασμένου χώρου (σαν μια σταθεροποιημένη ποσότητα δυναμικής ενέργειας), όπου κάθε μεταβολή της προκαλεί κάποια κίνηση αποτρεπόμενη (ή εμπο­διζόμενη), κίνηση με τάση επαναφοράς στην κατάσταση ισορροπίας (ή ηρεμίας) του χώρου και αυτή είναι η κυματική κίνηση. Η κυματική κίνηση δεν "υπακούει" στη Νευτώνεια λογική της κίνησης, αφού η παρουσία της οφείλεται στην αντίσταση που προβάλ­λεται στη μεταβολή και όχι στην έλλειψη αντίστασης.

Ο θεωρητικός διαχωρισμός της κίνησης χρησιμεύει για την κατανόηση και την εξήγηση των φαινομένων. Οι υλικοί φορείς με την εσωτερική τους ενέρ­γεια δεν είναι αποκομμένοι από τον χώρο ούτε απλώς βρίσκονται μέσα στο χώρο. Η μικροσκοπική δομή της ύλης μαρτυρεί από μόνη της την κυματική κίνηση του χώρου και τη σχέση του "κενού" χώρου με το φαινόμενο της αδράνειας και με τη δημιουργία των σωματιδίων ( Mmax = fmax h /c² ), όπως και με τα ηλεκτρο­μαγνητικά φαινόμενα.

Η διάκριση αυτή της “κίνησης” και η κατανόηση της σχέσης του χώρου με την ύλη οδηγεί επίσης στη φυσική εξήγηση της βαρυτικής έλξης και στην αποσαφήνιση όρων, όπως “παρα­μόρφωση ή καμπύλωση του χωροχρόνου”, “αλλοίωση της γεωμετρίας του χωροχρόνου” και “δύναμη της βαρύτητας”. Σαν αλυσιδωτή αντίδραση, η εξήγηση του φαινομένου της βαρυτικής έλξης και της σχέσης της με τη μάζα αποκαλύπτει τη σύνδεση που έχουν μαζί τους τα ηλεκτρο­μαγνητικά φαινόμενα, η πυρηνική ενέργεια και πώς η ύλη δη­μιουργείται. Ακόμα, η "σκοτεινή" θεώρηση του χώρου σαν πεπερασμένη ποσότητα ενέργειας που παρουσιάζεται στα σημεία ελάττωσης της σαν ύλη, βοηθάει για να περιγράψουμε την (κυματική) συμπεριφορά του χώρου και τη σχέση του με την εντοπισμένη ύλη, με όρους από την κλασική φυσική και χωρίς να “επι­νοήσουμε” νέα φαινόμενα.

Η περιγραφή της “ερωτικής” σχέσης του χώρου με την ύλη χρειάζεται να γίνει με ιδιαίτερη φροντίδα. Ο χώρος δεν πρέπει να θεωρηθεί σαν απόλυτη ακινησία ούτε σαν χαοτική κίνηση. Η παρουσία του είναι σχετική, με διπλό ρόλο και το χαρακτηριστικό του “φορέα της ενέργειας” που του αποδίδουμε, χρειάζεται να διευκρινιστεί για να κατανοήσουμε πώς μπορεί να υπάρχει ενέργεια με αυτόν τον απαρατήρητο μη υλικό τρόπο. Πραγματικά, δεν υπήρχε πιο ανύποπτη και αόρατη ύπαρξη από το φυσικό χώρο. Η εξήγηση αυτού του φαινομένου της ύπαρξης παγκόσμιου χώρου και έκτασης θα αποκαλύψει με επιστημονικό τρόπο κάτι χειρότερο από τη στενό­μυαλη μαθηματική προσέγγιση της φύσης από την παραδοσιακή φυσική επιστήμη σε όλη την ιστορία της. Θα αποκαλύψει τα αδικαιολόγητα λάθη και τις παραλείψεις επί πολλές δεκα­ετίες μίας παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας (όπως λ.χ. την απόρριψη του “αιθέρα” και ενός κοινού συστήματος αναφοράς για την κίνηση και το χρόνο με επιπόλαια κριτήρια, ενώ η αναφορά γίνεται με τη σταθερή ταχύτητα του φωτός c ). Η άγνοια μάλιστα για τον τρόπο που παρουσιάζεται το φως προκάλεσε παρερμηνεία της σχέσης του με τα υλικά πράγματα και αυτό θεωρήθηκε σαν κίνηση μέσα στο χώρο όπως είναι η κίνηση των υλικών σωμάτων. Ενώ πρόκειται για κυματική κίνηση του ίδιου του χώρου... και για μεταβολή της ενέργειας (σύμφωνα με τις σχέσεις h = Emax / fmax = Emin / fmin  και  Εmax / Emin = Tmax / Tmin  και  P = h fmin/Tmin = h fmax/Tmax ). Επιπλέον, στη γνωστή φυσική άφησαν στο σκοτάδι την απλή παρατήρηση για τη διατήρηση της ύλης με εσωτερικές διαδικασίες, οι οποίες είναι ίδιες και με τους ίδιους νόμους σε όλη την έκταση του χώρου και οι οποίες συνδέονται με κυματικά (ηλεκτρο­μαγνητικά) φαινόμενα, όπως το φως και η θερμότητα. Έτσι επίσης παρέμεινε στο σκοτάδι και η μόνιμη σχέση που υπάρχει στο φαινόμενο της ορατής μάζας με τις αόρατες κυματικές μεταβολές, οι οποίες κατά ένα μέρος συμπεριλαμβάνουν τα ηλεκτρο­μαγνητικά φαινόμενα.

Στο μικρόκοσμο, η μάζα είναι αποτέλεσμα κίνησης και η δομή της ύλη της διατηρείται με περιοδικές και συγχρονισμένες κινήσεις και με κυματικά φαινόμενα που είναι γνωστά. Στη δομή της ύλης δεν υπάρχει η δυνατότητα να ξεχωριστεί το πράγμα από την κίνησή του, διότι εκεί στο “βάθος” δημιουργείται το πράγμα από κάποια κίνηση και δεν υπάρχει σαν ξεχωριστό και “ολο­κληρωμένο”. Όταν, λοιπόν, ανα­φερόμαστε στην πηγή της μάζας και στη μικρο­σκοπική δομή της ύλης πρέπει να σκεπτόμαστε, ότι η ταχύτητα και η ενέργεια των κινούμενων ποσοτήτων δεν είναι ξεχωρισμένες ιδιότητες κάποιων συμπαγών μικροσκοπικών μαζών. Οι ίδιες οι μικρο­σκοπικές ποσότητες της ύλης είναι σχετικές καταστάσεις ακινησίας, συσσώρευσης και ανταλ­λαγής ενέργειας, λόγω του εξαιρετικά γρήγορου ρυθμού στην κίνηση που τις προκαλεί και των κυματικών φαινομένων, που η κρυφή παρουσία του χώρου “υποθάλπει”. Και οι δυνάμεις που παρου­σιάζονται και διατηρούνται στη μικρο­σκοπική δομή της ύλης δεν προέρχονται από τη μικρο­σκοπική κίνηση των ελάχιστων μαζών ούτε από κάποια εξωτερική πηγή. Δημιουργούνται από την ιδιότητα του σταθερού χώρου να συγκεντρώνει και να αποκεντρώνει την ενέργειά του με εξαιρετικά υψηλή συχνότητα και από φαινόμενα συντονισμού που αυξάνουν τη συσσώρευση ή την ελάττωση της ενέργειας.

► Ένα κύμα στην ισότροπη ενέργεια του χώρου βασικά μπορεί να αποκεντρώνεται (διαστολή) ή να επι­κεντρώνεται (συστολή) ακτινοειδώς και κατ' αυτό τον τρόπο αυτό να εξασθενεί κυκλικά απο­μακρυνόμενο ή αντιθέτως, να ενισχύεται κυκλικά προσεγγίζοντας. Στην πρώτη περίπτωση ανήκει η ηλεκτρο­μαγνητική ακτινοβολία ενώ στη δεύτερη ανήκει η βαρυτική ακτινο­βολία. Η παρατήρηση της βαρύτητας σαν φαινόμενο κυματικής κίνησης με αντίθετη φορά θα αποδειχτεί καθοριστικής σημασίας για την εξιχνίαση της διατήρησης της δομής της ύλης.

► Γύρω μας συμβαίνουν ανταλλαγές ενέργειας και αλλη­λεπιδράσεις με την ύλη σε συχνότητες άνω από 10²⁰ Hz, σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις και με την ταχύτητα του φωτός. Μέχρι τώρα, αυτή την πραγμα­τικότητα δεν την υπολογίζαμε, την απλο­ποιούσαμε με την έννοια του "κενού" χώρου και αντι­λαμβανόμασταν επιπόλαια την παρουσία της από τα ηλεκτρο­μαγνητικά φαινόμενα και από τη βαρύτητα. Μια αόρατη πραγματικότητα συμμετέχει μόνιμα στις υλικές εξελίξεις με ποσά ενέργειας, που ανταλ­λάσσονται και μεταβάλλονται μεταξύ 10²⁰ - 10⁴² Hz και αυτή την πραγμα­τικότητα την αγνοούσαν στην επιστήμη. Αυτή η κοινή πραγματικότητα συμμετέχει μόνιμα και ταυτόχρονα για ολόκληρο τον υλικό κόσμο, από το ένα άκρο μέχρι το άλλο... Στη φυσική, αυτά τα ποσά ενέργειας που ανταλ­λάσσονται και μεταβάλλονται σε τόσο σύντομα χρονικά διαστήματα (t=1/f) ονομάζονται "σωματίδια".

Εσείς μιλάτε ακόμα για τη συνολική δημιουργία του Σύμπαντος και για τη φαντασίωση του Big Bang; Στη μέγιστη ταχύτητα c η μάζα γίνεται άπειρη ή γίνονται οι διακυμάνσεις του κενού χώρου, οι οποίες όταν επι­βραδύνονται τότε προκαλούνται ηλεκτρο­μαγνητικά κύματα και με περισσότερη επι­βράδυνση δημι­ουργούνται σωματίδια με μάζα;  

► Τα σοβαρά, λογικά και έξυπνα ερωτήματα που έπρεπε να θέτουν...

© copyright Κώστας Γ. Νικολουδάκης

Επιμέλεια-Σχεδίαση  2004-12

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ                                           ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

ΤΗΣ

Καλύτερη εμφάνιση σε ανάλυση 1024x768px | οθόνη τουλάχιστον 17" | codepage windows-1253 (Greek) | ΙΕ v.6.0 +