1

 

 

 

 

 

''Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου ή του Ταυτόχρονου Σύμπαντος και της Σχετικότητας της Ενέργειας''

* Ο ΤΙΤΛΟΣ *

 

 

Πρόκειται για μία από τις νεότερες κοσμο­λογικές ερμηνείες διατυπωμένη στη βάση της γενικής ιδέας, ότι το Σύμπαν στο σύνολο όλων των χρόνων -από το παρελθόν μας μέχρι το μέλλον μας- είναι πάντοτε το ίδιο μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος (περίοδος Τσύμπαν) και τίποτα δεν αλλάζει. Από την πρώτη ανάλυση, η ιδέα ενός ολοκλη­ρωμένου Σύμπαντος πάντοτε το ίδιο ανά μία μέγιστη χρονική περίοδο εισαγάγει ένα καθο­ριστικό γνώρισμα, το οποίο δεν συνυπολόγιζαν επί πολλούς αιώνες στην εξέλιξη της φυσικής επιστήμης ή είχαν αποδεχτεί τυφλά το τελείως αντίθετο, αφήνοντας άθικτο το επιστημονικό δόγμα της ανυπαρξίας ορίων στη φύση και υπο­βαθμίζοντας την τεράστια εμπειρία από πα­ρατηρήσεις περιοδικών φαινομένων και παρά τη γνώση των παγκόσμιων φυσικών σταθερών: Το γνώρισμα του ορίου και του περι­ορισμού στο μήκος, στο χρόνο και στον αριθμό των πραγ­μάτων. Η εισαγωγή αυτού του ορίου, έστω και με αυθαίρετο τρόπο, επιβάλλει συνέπειες και διορ­θώσεις σε βασικές σχέσεις της φυσικής, οι οποίες είχαν πάρει σαν δεδομένο, ότι το μήκος, ο χρόνος και η ενέργεια και άλλα εξαρτημένα μεγέθη μπορούν να αποκτούν άπειρη τιμή. Ιδιαίτερα, εισα­γάγει την έννοια του κυκλικού χρόνου και των ορίων μίας μέγιστης και μίας ελάχιστης περι­όδου Tmax-Tmin σαν βασική αρχή για την ύπαρξη όλων των πραγμάτων.

Ακόμα, η γενική ιδέα της θεωρίας του Τελει­ωμένου Χρόνου, εισαγάγει σχέση αναγκαίας σύν­δεσης και συνύπαρξης του μέγιστου ορίου με ένα ελάχιστο όριο και αυτή η αφηρημένη αρχή περιέχει σαν σπέρμα τη σχέση, που αναζητείται στη σύγχρονη φυσική με άλλους όρους, μεταξύ της θεωρίας της γενικής σχετικότητας και της κβαντικής φυσικής. Στο χώρο της φυσικής, τα όρια αυτά προσ­διορίζονται τουλάχιστον στην ποσότητα της μάζας, της ενέργειας, του μήκους, του χρόνου, του ρυθμού, στη βαρυτική δύναμη και χωρίς επίγνωση συνοψί­ζονται από λίγες παγκόσμιες σταθερές.

Αν και η αρχική ιδέα θυμίζει αρχαίες φιλο­σοφικές θεωρίες και η ανάπτυξη της θεωρίας αυτής δεν ξεκίνησε με δεδομένα από τις ανακαλύψεις της σύγχρονης Φυσικής και της Αστροφυσικής, κατα­φέρνουμε με λογικές παρα­τηρήσεις να συμπερά­νουμε και να ερμηνεύσουμε σημαντικές ανακα­λύψεις αυτών των επιστημών με ορθολογική σκέ­ψη. 

 

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο χρόνος για το Σύμπαν είναι "τελειωμένος" μέσα σε ορισμένα μέγιστα όρια, ενός μέγιστου Συνολικού Χρόνου, ενώ σε σχέση με τα μικρότερα χρονικά όρια ύπαρξης των επιμέρους πραγμάτων, το Σύμπαν συνεχίζει ακόμα να γίνεται και να εξελίσσεται! Το παρελθόν και το μέλλον -που γνω­ρίζουμε μόνο εμείς τα μέρη- αποτελούν το ευρύτερο «τώρα» του 100% Σύμπαντος και έτσι ορθολογικά εξηγείται η σχετικότητα του χρόνου. Η ύλη είναι οι αρχικοί τρόποι (φορείς) με τους οποίους το Σύμπαν αρχίζει να γίνεται σαν εξωτερικό (και εμμέσως) στα ελάχιστα χρονικά διαστή­ματα, ενώ εκείνο είναι σχετικά απών με την παρουσία του κενού, αλλά πεπε­ρασμένου χώρου.

 

Το ολοκληρωμένο Σύμπαν δεν έχει την αρχή της ύπαρξης και της ποιότητάς του σε μερικές ξε­χωριστές ουσίες και δεν είναι αποτέλεσμα μιας σύνθεσης που προηγήθηκε. Η Συμπαντική Στιγμή δεν μπορεί να διαιρεθεί σε απειράριθμες μικρότερες -όπως θα μπορούσε να ισχυριστεί τελείως αφη­ρημένα ένας μαθηματικός. Δεν αποτελείται από απει­ράριθμες μικρότερες στιγμές, διαφορετικά το Σύμπαν δε θα ήταν πάντοτε το ίδιο μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος. Συνεπώς, υπάρχει ένα ελάχιστο όριο χρόνου, το οποίο αποτελεί τον ελάχιστο χρόνο αλλη­λεπίδρασης και τη σχετική αρχή του χρόνου για την ύπαρξη των περιορισμένων υλικών πραγμάτων.

 

Το όριο στη διαιρετότητα του χρόνου (tmin) είναι το πρώτο καταπληκτικό συμ­πέρασμα που προ­κύπτει όταν θεωρήσουμε το Σύμπαν σαν σταθερό (και ταυτόχρονο) μέσα στα σταθερά όρια ενός συνολικού χρόνου. Μία από τις πιο εκπλη­κτικές συνέπειες αυτής παρατήρησης για τη δι­αιρετότητα του χρόνου είναι η ταύτιση της ύλης με τις ελάχιστες χρονικές περιόδους. Στον ελά­χιστο χρόνο αλλη­λεπίδρασης και στην ελάχιστη μεταβολή, αντιστοιχούν τα «ελάχιστα» πράγματα, οι ελάχιστες ποσότητες ενέργειας. Τα σωματίδια απο­τελούν ποσά ενέργειας που ανταλλάσ­σονται και μεταβιβάζονται κυματικά στα πιο μικρά χρονικά διαστήματα αλλη­λεπίδρασης. Όταν οι μεταβολές δια­τηρούνται σαν αμείωτες ταλαντώσεις της ενέρ­γειας (του φυσικού χώρου) με την πιο υψηλή συχνότητα και σαν στάσιμα κύματα, τότε αυτή την εξαιρετικά γρήγορη και περιοδική αυξο­μείωση της ενέργειας εμείς την ονομάζουμε “ύλη”.

 

Στη θεωρία του Tελειωμένου Xρόνου, όπου συμ­περαίνουμε ορθολογικά την ύπαρξη ενός ελάχιστου και ενός μέγιστου χρονικού διαστή­ματος και αντί­στοιχα μίας ελάχιστης και μίας μέγιστης από­στασης, από αυτό το συλλογισμό προκύπτουν όρια για όλα τα φαινόμενα μεταξύ των οποίων και το όριο για την αύξηση στην ταχύτητα Vmax, η οποία είναι ένας συνδυ­ασμός μήκους και χρόνου, που παρουσιάζεται με την κίνηση. Το όριο στην ανώτερη ταχύτητα της κίνησης Vmax το απο­δέχτηκαν στο χώρο της φυσικής σαν αξίωμα, χωρίς καμία εξήγηση. Από το όριο στη μέγιστη απόσταση απο­μάκρυνσης προκύπτει η καμπυ­λότητα του χώρου και ο εξα­ναγκασμός σε κυκλική κίνηση (με την αύξηση της απόστασης και της ταχύ­τητας).

 

2

Στη βάση αυτής της ιδέας ενός μέγιστου Tmax και κατά συνέπεια ενός ελάχιστου χρόνου Tmin, ερμηνεύεται η ύπαρξη πολλών νόμων που διέπουν το πλήθος των διαφορετικών φαινομένων. Όπως είναι ο ελάχιστος χρόνος tmin, το ελάχιστο μήκος λmin, η ελάχιστη ενέργεια μεταβίβασης Emin= h1Hz, η ανώτερη ταχύτητα Vmax, η ελάχιστη και η μέγιστη δύναμη F, ο ελάχιστος (amin) και ο μέγιστος ρυθμός (amax) μεταβολής της ταχύτητας, το όριο στην αύξηση της αδράνειας, το όριο στο μέγιστο μήκος και η καμπυλότητα, η δυναμική σχέση του πε­περασμένου χώρου με την ύλη, τη βαρύτητα και με την ακτινοβολία, η ισοτροπία του χώρου, η σταθερότητα στη δομή της ύλης, η παρουσία στάσιμων καταστάσεων στη δυναμική δομή της ύλης, οι παγκόσμιες φυσικές σταθερές, η μέγιστη ποσότητα ενέργειας που μπορεί να μετα­βιβαστεί κυματικά (Εmax = h fmax = Fmax λmin)  και πλήθος ιδιαίτερων περιπτώσεων.

 

Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο χώρος είναι πεπερασμένος και αναλογεί στην ενέργεια του Σύμπαντος που δεν έχει υλο­ποιηθεί. Το Σύμπαν στο σύνολο του χρόνου δεν είναι απών και υπάρχει σχετικά σαν πεπε­ρασμένος χώρος και σαν κοινός φορέας μετα­βίβασης της ενέργειας για όσα μπορούν να συμβούν με τους φορείς της υλικής αλλη­λεπί­δρασης (σε πιο μεγάλα χρονικά διαστή­ματα). Η παρουσία του ολοκληρωμένου Σύμπαντος από την ελάχιστη απόσταση (≈λmin) εμφανίζεται με τη μέγιστη βαρυτική δύναμη και την αποκαλούμε "πυρηνική ". Αυτό που υπάρχει ταυτόχρονα, άμεσα και σε μηδε­νικό χρόνο παρουσιάζεται (προς την ύλη) σαν κενός χώρος. Αυτή η ποσότητα έχει δια­κυμάνσεις και η ενέργεια μεταβιβάζεται κυματικά και ισότροπα για να αντισταθμίσει τα σημεία που η ενέργεια μειώνεται. Η ύλη παρουσιάζεται (σαν δια­κοπή του ταυτό­χρονου μέσου και με μικρο­σκοπικά μήκη κύματος) στα σημεία που η αυξο­μείωση της ενέργειας κορυφώνεται και η επα­ναφορά σε ισορ­ροπία καθυστερεί. Τα θερμικά φαινόμενα δεν λείπουν επειδή αυτά είναι ο η/μ θόρυβος και οι λεπτές ταλαντώσεις δυνάμεων στις κυματικές μετα­βολές που σταθερο­ποιούν την ύλη. Η αρχή της υλικής ύπαρξης γίνεται μέσα στις συνθήκες που προ­καλούν ταλάντωση, στάσιμα κύματα και κυματικά φαινόμενα με τις πιο υψηλές συχνό­τητες (μεταξύ 3 ×10²⁰ Hz - 0,4524 ×10⁴² Hz) με ελάχιστο μήκος λmin ≈ h. Η συνολική ενέργεια μέσα στα όρια του μέγιστου χρόνου (δια­στάσεις ισχύος P) που είναι το Σύμπαν παρα­μένει επίσης σταθερή. 

 

Η συνολική ενέργεια είναι ο χώρος και αντι­σταθμίζει με τον πιο γρήγορο τρόπο τις ελλείψεις της, που είναι ο υλικός κόσμος. Αλλά η κυματική "ροή" προς αντιστάθμιση δημιουργεί ξανά το ίδιο γρήγορα ελλείψεις και συντηρεί τους υλικούς φορείς που ανταλλάσουν μεταξύ τους ποσά ενέργειας. (Ισορροπία της ανισορροπίας). Η “Με­γάλη Έκρη­ξη” συντελείται διαρκώς και το υλικό Σύμπαν διαρκώς δημιουργείται παντού στο χώρο, από τις πιο μικρές διαστάσεις του (≈λ_min), με τις μικρο­σκοπικές "εκρήξεις" του. Το Σύμπαν όχι μόνο δεν δημι­ουργήθηκε ποτέ, αλλά αντιθέτως ήταν πάντα ολο­κληρωμένο και ο κόσμος που πάντοτε λείπει χρησιμεύει άμεσα για να υπάρχει το φως, η θερμότητα, τα ραδιο­κύματα και εξαρχής η δομή της ύλης, με την οποία εμείς εμφανιζόμαστε σαν ξεχω­ριστοί μέσα στο χώρο και στο χρόνο! Ο κενός χώρος είναι το Σύμπαν που αναζητούν πριν από τη στιγμή του Big Bang!

 

Μία από τις πρώτες συνέπειες της θεωρίας είναι, ότι δεν υπάρχει απεριόριστη ευθεία απομά­κρυνσης μέσα στο χώρο (ούτε για το φως), κάτι το οποίο θα σήμαινε απεριόριστο Σύμπαν στο χώρο, απε­ριόριστος χρόνος αλλη­λεπίδρασης και σε τελική ανάλυση, απερι­όριστη ποσότητα ενέρ­γειας και απου­σία μέτρου στη μεταβολή του μήκους. Η απόσταση στο χώρο είναι και διεύθυν­ση, δηλαδή μία “ομόκεντρη” πολλαπλή απόσταση, με άλλα λόγια ακτίνα, (δηλαδή σφαιρικός χώρος με δυνα­τότητα απο­μάκρυνσης και προσέγγισης συγ­χρόνως) και αυτό δεν είναι ένα τυχαίο φαινό­μενο και άσχετο από τη δομή της ύλης. Η ταυτό­χρονη παρουσία του Σύμπαντος προς τα επιμέρους πράγματα, το όριο μιας μέγιστης από­στασης απο­μάκρυνσης (που είναι και χρονικό όριο και η ελάχιστη καμ­πυλότητα του χώρου) φαίνεται εξω­τερικά σαν τη δύναμη εκείνη που οι φυσικοί απο­καλούν με άλλους όρους "βαρύτητα". Οι πα­λαιότεροι φιλόσοφοι την απο­καλούσαν "ενό­τητα" του κόσμου. Η ίδια δύναμη από την ταυτό­χρονη σύνδεση της μικρο­σκοπικής δομής της ύλης με την ενέργεια του χώρου (από την ελάχιστη ακτίνα ≈λ_min) εμφανίζεται “ανάποδα” σαν πυ­ρηνική.

Όπως είναι γνωστό, η βαρύτητα επηρεάζει όλα τα υλικά σώματα με την ίδια δύναμη, ανεξαρτήτως της χημικής της σύστασης. Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο και οφείλεται στον τρόπο που η ύλη ξεκινάει να υπάρχει από την ενέργεια του ίδιου πεπε­ρασμένου χώρου. Η ισοτροπική μεταβίβαση της ενέργειας του χώρου που συγκεντρώνεται κυματικά -σε αντίθεση με την αποκεντρωτική συμπεριφορά του φωτός- επενεργεί σαν βαρύτητα. Στην πραγμα­τικότητα πρόκειται για την ενέργεια του χώρου που αναλώνεται και αποσπάται για τη διατήρηση της δομής της ύλης.

 

Ο χώρος είναι με όριο ελάχιστου και συγ­χρόνως μέγιστου μήκους και η ύλη υπάρχει σαν πολύ γρήγορη ταλάντωση της ενέργειάς του, η οποία φαίνεται απούσα με τη μορφή του κενού χώρου, επειδή αυτή η ενέργεια βρίσκεται σε κατά­σταση ισορροπίας. Ο χώρος είναι η αρχή και το τέλος στη δομή της ύλης και εκδηλώνονται φαινόμενα από την ελάττωση της πιο υψηλής ταχύτητας και συχνότητας, σε αντίθεση με όσα παρα­τηρούμε στο συνη­θισμένο υλικό κόσμο, όπου η μεταβολή προκαλεί την κίνηση στα ακίνητα σώματα, μεταβολή στις χαμηλές ταχύτητες και σε αργές χρονικές εξελίξεις. Καμία θεωρία που περι­γράφει τη δημιουργία των πραγμάτων από πρωταρ­χικά υλικά στοιχεία ή από σωματίδια δεν μπορεί να δώσει σοβαρή, λογική και εμπειρικά θεμελιωμένη ερμηνεία για την παρουσία των ίδιων δυνάμεων και ορίων παντού στο Σύμπαν.

 

3

Όλες οι διαφορές των υλικών πραγμάτων και οι φυσικές ιδιότητες της ύλης προέρχονται από το χρονικό διάστημα στο οποίο γίνεται η μεταβολή, η ροή, η ταλάντωση και η ανταλλαγή ενέργειας και από την ποσότητα της ενέργειας που συσ­σωρεύ­εται ή απο­κεντρώνεται στις μικρο­σκοπι­κές διαστά­σεις. Οι ενεργειακές μεταβολές του χώρου προκα­λούν επίσης τις κυμάνσεις με χαμηλότερη συχνό­τητα (κάτω από 10²⁰ Hz) τις οποίες ονομά­ζουμε ηλε­κτρο­μαγνη­τικές και φθάνουν στο μέγιστο μήκος κύματος, τμήμα του οποίου προ­καλεί τις χα­μηλό­συχνες δονήσεις των σωματιδίων, που οι ζων­τανοί ορ­γανισμοί ανιχνεύουν σαν ήχο και σαν δόνηση. 

 

Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, δεν είναι τα ξεχωριστά υλικά πράγματα που κα­θορίζουν αποκλειστικά τη μορφή του συνολικού χώρου, τη μέγιστη απόσταση που εκτείνονται και σε τελική ανάλυση, τους νόμους του Σύμπαντος. Αντι­θέτως, το ολο­κληρωμένο Σύμπαν στο Σύνολο του χρόνου, υπάρχει σχετικά σαν πεπερασμένος χώρος και σαν περιορισμένη ποσότητα ενέργειας και έχει προδιαγράψει τα όρια στις αλλη­λεπι­δράσεις των υλικών φορέων (όρια μήκους λmin - λmax, χρόνου Tmin - Tmax και ποσότητας στη μετα­βίβαση ενέργειας h1Hz - h fmax). Για να είναι πάντοτε το ίδιο και σταθερό, το Σύμπαν δεν έχει άπειρα χρονικά περιθώρια και οι ενεργειακές μετα­βολές δεν γίνον­ται ασυγχρόνιστα... Εξ αυτού και η πιθα­νο­κρα­τική συμπεριφορά των σταθερών πραγ­μάτων. Οι απαντήσεις στις απορίες για τη δια­τήρηση και τη δημιουργία της ύλης δεν μπορούν να δοθούν χωρίς να κατανοήσουμε, πως ο χώρος σαν ενέργεια συμ­μετέχει σε αυτή τη διαδικασία.

 

3

Είναι εκπληκτικό, ότι το μοντέλο ενός σταθερού Σύμπαντος στο σύνολο ενός Μέγιστου Συνολικού Χρόνου εξηγεί και διαφωτίζει τι πρέπει να κατα­λαβαίνουμε με τη διάσημη "θεωρία της σχετικότητας του χρόνου" και γιατί υπάρχει μία ανώτερη οριακή ταχύτητα στην κίνηση και στη μετάδοση της δύναμης. Ο χρόνος αναγκαστικά πρέπει να είναι σχετικός διότι υπάρχει σημαντικός λόγος και ο λόγος αυτός είναι ότι το Σύμπαν στο Σύνολο του Χρόνου και με τη συνολική ενέργειά του πρέπει να είναι πάντοτε το ίδιο και σταθερό! Ο σχετικός χρόνος δεν αποκλείει να υπάρχει ένας κοινός και αυτό που υπο­δηλώνει είναι η σχετικότητα της ενέργειας και της μεταβολής. Η μεταβολή στην ενέργεια γίνεται με τον τρόπο που κάθε ελάττωσή της να αντι­σταθμίζεται με την άντληση ενέργειας από κάπου αλλού (και αυτό απαιτεί ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα). Αυτός είναι ο λόγος για την (ασυνεχή) μετα­βίβαση της ενέργειας με το όριο μίας ελάχιστης ποσότητας και του εσαναγκασμού της (από τον ισότροπο χώρο) σε κυκλικούς και περιοδικούς τρόπους μεταβίβασης.

 

Εάν το Σύμπαν δεν ήταν σταθεροποιημένο μέσα στα όρια μίας μέγιστης περιόδου, ώστε όλη η ενέργεια να αποτελεί μία σταθερή ποσότητα, τότε η μεταβολή της ενέργειας στα μικρότερα χρονικά δια­στήματα θα γινόταν απεριόριστα (σε οποια­δήποτε ποσότητα, ανεξαρτήτως από τη μονάδα του χρόνου) και η ενέργεια θα ήταν πάντα ελλιπής. Η δια­τήρηση της ενέργειας θα ήταν ένα τυχαίο φαινόμενο. Δεν θα υπήρχε η ελάχιστη ποσότητα του χρόνου tmin = λmin / Vmax ούτε μια μέγιστη συχνότητα fmax.

 

Η ενέργεια δεν μπορεί να μεταβιβάζεται απεριόριστα και “ανεξάρτητα” από τη συ­νολική ενέργεια του Σύμπαντος, όπως θα γινόταν εάν δεν ίσχυε η αρχή της διατήρησης της ενέργειας. Για να μην είναι ταυτόχρονη η παρουσία του ολο­κληρωμένου Σύμπαντος σε σχέση με εμάς πρέπει η συνολική ενέργεια να είναι ελαττωμένη με τρόπο σχετικό και “χρονοβόρο”. Η ασυνέχεια και η “αυτο­συγκράτηση” στη ροή της ενέργειας επι­βάλλεται από την αρχή της διατήρησης της ενέργειας και αυτήν εξυπηρετεί. Η αρχή της δια­τήρησης της ενέργειας, πάλι, είναι μία ανεξήγητη έκφραση για το νόμο της σταθερότητας του Σύμπαντος και της ταυτόχρονης παρουσίας του. Χωρίς το νόμο αυτό, η ελάττωση και η μεταβίβαση της ενέργειας στον υλικό κόσμο θα ήταν ασυγ­χρόνιστη, όπως και απερι­όριστη. Με την αφη­ρημένη αρχή δια­τηρήσεως της ενέργειας απο­κρύπτουμε τη σχέση της διατήρησης της ενέργειας με το πέρασμα του χρόνου και την αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στην έννοια της διατήρησης με τον ατελείωτο χρόνο και τη μεταβολή.

 

Τελικά είναι πιο εύκολο και πιο λογικό να προσπαθούμε να περιγράψουμε με ποιον τρόπο διατηρείται και ανανεώνεται η ύλη στη βάση ενός Ταυτόχρονου Σύμπαντος, το οποίο ανέκαθεν Υ­πήρχε ολο­κληρωμένο. Είναι αδιέξοδο να ανα­τρέχουμε σε κάτι που υπήρχε πριν από το Σύμπαν και σε άλλες φαντασιώσεις και στον παραλογισμό της δημιουργίας από το απόλυτο μηδέν, μόνο και μόνο επειδή έτσι βολεύει ορισμένες αποσπα­σμα­τικές παρα­τηρήσεις!

Η Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου οδηγεί πέρα από το χώρο της φυσικής και σύντομα θα βρει την πλήρη μαθηματική έκφρασή της. Σημαντικό πλεο­νέκτημά της έναντι άλλων κοσμολογικών θεωριών είναι ότι η ερμηνεία της δεν εξαρτάται από την ακρί­βεια ενός μαθη­ματικού απο­τελέσματος, δεν χρειά­ζεται να καταφύγουμε σε υποθετικά πράγματα και μπορεί να κατανοηθεί μέσα από φαινόμενα της συ­νηθισμένης εμπειρίας, κάτι το οποίο δεν συμ­βαίνει τυχαία και η ίδια αυτή η θεωρία εξηγεί το γιατί.