ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

(* Η διαίρεση όπως έχει γίνει με τους τίτλους της έντυπης έκδοσης. Τα κείμενα είναι από το 2ο μέρος του συντομευμένου βιβλίου "Η παγκόσμια ηθική του εσωτερικού προσα­νατολι­σμού" με τις πιο απαραίτητες σκέψεις, ©2015)

.

.

.

.

<•> Με την ηθική του πνευματικού προσα­νατολισμού φανερώ­νονται τα ψέματα, οι φαντασιώσεις και η εξαπάτηση των ανθρώπων

Τίποτα δεν είναι έτσι όπως ακριβώς φαίνεται και για όλους τους παρα­τη­ρητές. Σχε­δόν τίπο­τα δεν είναι έτσι όπως το σκε­φτόμα­στε. Ακόμα πιο απί­θανο, ότι τα πράγ­ματα και τα γεγονότα είναι έτσι όπως τα εμφα­νίζουν όσοι τα περι­γράφουν ή ότι τα πράγματα θα γί­νουν έτσι όπως τα υπολο­γίζουμε. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου ο ένας παρα­πλανά τον άλλο, αφού πρώτα έχει εμπι­στευθεί τυφλά τον παρα­νοϊκό εαυτό του και δεν αναζητά τον πνευματικό προορισμό του. Στην καλύτερη περίπτωση εκτιμούμε τη γνώση αρκετή για να την εφαρ­μόζουμε μεροληπτικά. Όταν γίνει η ζημιά και η αποτυχία, τότε κάποιοι δεν αναγνωρίζουν τις συνέπειες από την ίδια τη γνώση, η οποία πάντοτε είναι ελλιπής. Για να γίνει ένα λάθος ή κάτι απρό­βλεπτο χρειάζεται να εκτιμούμε ότι γνωρίζουμε. Όταν εκτιμούμε ότι έχουμε σωστές πληρο­φορίες, όταν διαβε­βαιώνουμε και είμαστε απόλυτα βέβαιοι για την άποψή μας, όταν βγάζουμε συμπεράσματα με υποθέσεις και κινούμαστε με προβλέψεις, τότε έτσι σκεφτόμαστε σαν να γνωρίζουμε αξιόπιστα. Αν σκεφτούμε ότι δεν γνωρίζουμε καλά, αν φυλάμε μερικές αμφιβολίες, τότε πιο συγκρατημένα θα πράξουμε και λάθος πιο δύσκολα θα πούμε. Όμως η αυξημένη αμφιβολία δεν ευνοεί τις συνεργασίες και τις αυξημένες προσδοκίες, ενώ οι άνθρωποι εύκολα δελεάζονται και παρα­δίδουν τον έλεγχο της ζωής τους όταν αποκτούν εμπι­στοσύνη. Το ζήτημα για το πώς ξεκινάει η γνώση μας και πώς ο άνθρωπος ρυθμίζει με σκέψεις και με πληρο­φορίες τη ζωή του συνδέεται αξεχώριστα με μια παγκόσμια ηθική. Το γνωσιο­λογικό ζήτημα (τι είναι η γνώση και πώς ξεκινάει) αποτελεί μια τρομερή διαπίστωση "κλειδί" όχι μόνο για τη φιλοσοφική ή τη θεωρητική σκέψη, αλλά και για τη ρύθμιση της ανθρώπινης ζωής. Αν υπάρχει το "σωστό" και το "λάθος" μέσα στις σκέψεις μας, τότε από αυτές τις σκέψεις ξεκινάει το δίκαιο και το άδικο, η λογική και η παράλογη συμπεριφορά, η επίγνωση της πραγ­ματικότητας και η παρα­πλάνηση, η ειλικρίνεια και το ψέμα. Τα ψέματα, οι φαντα­σιώσεις, τα λάθη και η μερο­ληπτική λογική παράγουν αδικία. Μεροληπτική γίνεται η λογική, όταν δεν εκτιμάμε τα πράγματα με σκοπό τον πνευματικό προσα­νατολισμό. Έτσι με τις συνερ­γασίες, η εξαπάτηση γίνεται τέχνη και επιστήμη. Με αυτές τις πνευματικές αδυναμίες, οι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές και με τις αποτυχίες τους στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλο με θυμό ή με απο­γοήτευση, ενώ με κάθε δυνατότητα και με τις επιτυχίες τους έχουν υπέρμετρη προσδοκία. Να, λοιπόν, με λίγες σειρές σκέψης και χωρίς φιλοσοφικές αναλύσεις, γιατί η ηθική είναι μια παγκόσμια επιστήμη: Η ηθική είναι αξεχώριστη από τη λογική και από τις σχέσεις εμπι­στοσύνης, που δημι­ουργούνται με γνώση και με πληροφορίες.

Οι άνθρωποι για να δράσουν μερο­ληπτικά και με τις φαντα­σιώσεις τους αξιώνουν, ότι ο κόσμος περι­ορίζεται στη δική τους τοπική και αισθητή πραγ­ματικό­τητα και στις ορατές εξελίξεις. Αξιώνουν ότι μόνο ο πλη­σιέστερος κόσμος που κινού­μαστε και αντι­λαμ­βανόμαστε συν­δέεται άμεσα με τη ζωή μας. Άπειρες ευκαιρίες δελεάζουν το ανθρώπινο πνεύμα και εύκολα σχηματίζονται άπειρες απόψεις για επιτυχίες ή απο­τυχίες της ζωής. Οποιοσ­δήποτε μπο­ρεί εύκολα να αμφι­σβητήσει τον πνευματικό προορισμό της ζωής και τη χρησιμότητα της εσωτερικής στρο­φής και να εμφανίσει ένα δικό του πρότυπο ζωής. Γι' αυτό χρειά­ζεται να επι­μείνουμε και να τονίσου­με την αναμ­φίβολη διαφορά του κόσμου (καθαυτού) από τον κόσμο έτσι όπως τον αντιλαμ­βανόμαστε εδώ και τώρα και όπως τον σκεφτόμαστε. Δηλαδή χρειάζεται να "στριμώξουμε" όσους έχουν υπερβολική εμπιστοσύνη στις αισθήσεις και στις πνευματικές τους δεξιότητες με την αναμφίβολη διαπίστωση, ότι δεν γνωρίζουν αρκετά τα πράγματα και τις εξελίξεις τους, όσο υποστηρίζουν. Ότι στηρίζονται περισσότερο στην ευνοϊκή τύχη και μέσα στη φαντασία τους. Δεν είναι μόνο η πίστη στο Θεό η οποία δύσκολα ξε­ριζώνεται και προκαλεί ακραίες αντιδράσεις. Γενικότερα, όταν κάποιος πιστεύει ότι γνωρίζει, ενώ στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει αρκετά ή απλώς επανα­λαμβάνει κάτι που άκουσε και διάβασε και τη συμφωνία του με κάποιον επαγγελματία, τότε αυτός δύσκολα θα πεισθεί ότι δεν γνωρίζει καλά.

Η διανοητική ηθική είναι η αρχή των επιστημών. Με τέτοια ηθική, ο Ντεκάρτ μπόρεσε να συμπεράνει ορθολογικά ότι ο Θεός υπάρχει σαν εγγυητής της πραγματικότητας και γι' αυτό έτσι αντίστροφα εμείς εμπιστευόμαστε τις αισθήσεις μας και επιδιώκουμε να βασιστούμε στην αλήθεια. (...) Η παγκόσμια ηθική με πνευματικό προσανατολισμό θεμελιώνεται σε φυσικούς και πνευματικούς νόμους και αξιώνει την αλήθεια μέσα στη σκέψη και την επίγνωση της άγνοιας. Εναντιώνεται στο ψέμα και στο λάθος και συνεπώς δεν πρέπει να προκαλούνται συνειρμοί με την προσποιητή ηθική, όπως αυτή έχει αποκαλυφθεί στο παρελθόν (κυρίως από τις αντιφάσεις μεταξύ λόγων και πράξεων των ανθρώπων). Χωρίς αναλύσεις και απλουστευμένα λέγαμε, ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι ενάρετος και σωστός.* Τι σημαίνει αυτό και πότε είναι έτσι ένας άνθρωπος; Για να είναι έτσι σωστός ένας άνθρωπος χρειάζεται εργασία στο εσωτερικό του. Δεν μπορούμε να μιλάμε για εργασία στο εσωτερικό μας και για ηθική διάπλαση της ψυχής, χωρίς να μετα­χειριστούμε τη σκέψη σαν πνευματική δύναμη. Η εκπαίδευση, η πνευματική καλλιέργεια, ο σχηματισμός άποψης, η συνεννόηση, γενικότερα η εργασία εσωτερικά μας, όλα αυτά χρειάζονται να σκεφτόμαστε. Χρειάζεται να κατα­λαβαίνουμε όσα ακούμε, όσα διαβάζουμε και βλέπουμε και να κάνουμε σωστές παρατηρήσεις. Χρειάζεται σωστή πληροφόρηση, αμερόληπτη λογική, διευρεύνηση για την αξιοπιστία, αναγνώριση των πνευματικών αδυναμιών μας, συγκρατημένη δράση και περισσότερη αμφιβολία. Ο άνθρωπος ρυθμίζει τη συμπεριφορά και ευρύτερα τη ζωή του με σκέψεις, με εκτιμήσεις, με γνώσεις και με πληροφορίες. Χωρίς να διαμορφώσει σωστές απόψεις για τα πράγματα και αντιθέτως με ψέματα και με αυταπάτες, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιστέκεται στις προκλήσεις, να κατανοεί τις άλλες ζωές, να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και σε τελική ανάλυση να ζήσει με επίγνωση της άγνοιάς του. Η πνευματική καλ­λιέργεια, η αξιοπιστία και η αμερο­ληψία είναι απαραίτητα και αξεχώριστα από μια παγκόσμια ηθική και σχετίζονται με την αυτο­γνωσία, είτε υπάρχει είτε όχι ο Θεός.