(Συνέχεια)

Η ηθική με το ρυθμιστικό ρόλο της σκέψης θεμελιώνει το δίκαιο

από τη μέχρι τότε εμπειρία της κοινωνικής ζωής. Στο πρώτο μέρος της Πολιτείας, μετά από ένα εξαιρετικά έξυπνο διάλογο μεταξύ του Σωκράτη και του Θρασύμαχου, ο πρώτος ξεκινάει αντιστρέφοντας τον ορισμό της δικαιοσύνης και της αδικίας, όπως ο δεύτερος ήθελε. Την αδικία τη συνδέουν με το καλό και τη σοφία, ενώ τη δικαιοσύνη με το κακό και τη βλακεία.¹ Με τους κανόνες της αντίφασης και της αντιστοιχίας των εννοιών καταλήγει εύκολα στην αναπόφευκτη συσχέτιση, ότι μόνο ο δίκαιος είναι καλός και σοφός, ενώ ο άδικος είναι κακός και αμαθής. Οπουδήποτε παρουσιαστεί η αδικία, είτε σε πόλη, είτε σε έθνος, είτε σε στρατό, είτε σε ένα μόνο πρόσωπο ή οπουδήποτε αλλού, η συνεργασία γίνεται αδύνατη. Το ίδιο το άτομο γίνεται εχθρός του εαυτού του, με εσωτερικές διαφορές και ταραχές. Επιπλέον, ο άδικος θα είναι και των θεών εχθρός, ενώ ο δίκαιος θα είναι φίλος τους, συμπεραίνει όμορφα ακόμα ο Σωκράτης. Και η ψυχή για να επιτελέσει τον προορισμό της, ο οποίος είναι να διοικεί, να σκέφτεται και να επιθυμεί, χρειάζεται να είναι δίκαιη. Τότε μόνο η ζωή θα είναι καλή και όποιος ζει καλά είναι ευτυχισμένος. Στα Ηθικά Νικομάχεια, ο Αριστοτέλης επίσης διαπιστώνει: Για τον ενάρετο είναι αγαθό και επιθυμεί να ζει με τον εαυτό του, σκέφτεται και απολαμβάνει και λυπάται με αυτόν, ενώ ο ανήθικος έχει διχαστεί και στρέφεται σαν ακρατής και πλεονέκτης στα πράγματα..²

>>>► Κατεβάστε τις θεμελιώδεις σκέψεις του 2ου μέρους της παγκόσμιας Ηθικής με εσωτερικό προσανατολισμό