ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

(Συνέχεια) 

πάντα καλή, τότε δεν θα έπρεπε ποτέ να εναντιωνόμαστε ή να επιβάλλουμε περιορισμούς στις επιλογές και να απαγορεύουμε συμπεριφορές. Όσο νοούμε τη ζωή έτσι αφηρημένα, χωρίς μορφή, χωρίς βιολογία, χωρίς σωματική κίνηση, χωρίς δράση κλπ, τότε η ζωή απομένει μόνη της και αυτή απαλλάσσεται από όλες τις δυνατότητες να βλάψει, να απειλήσει και να καταστρέψει μια άλλη ζωή. Έτσι φανταζόμαστε τη ζωή μονόπλευρα απαραίτητη, ιερή και με καλή προοπτική μέσα στον κόσμο. Αν όμως η ζωή νοηθεί με τη μορφή ενός αιμοδιψούς τέρατος και με καταστροφική δράση, τότε την καταδικάζουμε και δεν την εκτιμούμε απαραίτητη. Αν, λοιπόν, έπρεπε να ευνοούμε πάντοτε τη ζωή και να μη βάζουμε κανένα εμπόδιο, τότε θα μπορούσαμε να ορίσουμε το καλό για όλες τις δράσεις και για κάθε σκοπό: Η βοήθεια, η διευκόλυνση, η υποστήριξη, η συνεργασία κλπ θα ήταν πάντοτε καλά. Το αντίθετο αυτών, θα ήταν πάντοτε κακά. Επειδή όμως η ζωή και η συμπεριφορά της δεν είναι πάντα ευνοϊκά για τη ζωή (εναντιώνεται στον εαυτό της και στις ζωές με άλλη μορφή), γι' αυτό χρειάζονται περιορισμοί στη συμπεριφορά, απαγορεύσεις και αντιδράσεις που δεν είναι ούτε ευχάριστες ούτε καλές. Έτσι εξηγείται η αδυναμία μιας συνολικής απάντησης για το καλό της ζωής.

Αν υπάρχουν στιγμές και περιστάσεις στις οποίες δεν είναι εύκολο να αποφασίσουμε για το καλό ή το κακό στη δική μας ζωή ή γενικά για την ανθρώπινη ζωή και αν οι απόψεις εναντιώνονται, αυτή η αδυναμία δεν ερμηνεύεται με την απόρριψη της ηθικής. Εύκολα θα διαπιστώσουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του πνεύματος στη ζωή και ότι αυτός δεν μπορεί να εκτιμηθεί σωστά, χωρίς να παρατηρηθούν οι πνευματικές αδυναμίες του ανθρώπου και η προέλευση των αδυναμιών από τους φυσικούς νόμους και τους βιολογικούς περιορισμούς. Αν η ηθική οριστεί ως σύνολο κανόνων, αρχών και αξιών με εξωτερικούς σκοπούς και για την εξυπηρέτηση ορισμένων δράσεων, τότε δεν θα αναγνωρίσουμε τον πρωταγωνι­στικό ρόλο της. Η στροφή του πνεύματος σαν ερευνητική σκέψη μέσα στον εαυτό του δεν είναι μόνο μια φιλοσοφική κίνηση ή μια αρχή για τη φιλοσοφική σκέψη και για την πνευματική καλλιέργεια. Είναι συγχρόνως μια ηθική μη εγω-στρεφική πράξη, ανώμαλη πράξη, αλλά απαραίτητη για τον προσανατο­λισμό της ζωής σαν πνευματικό φαινόμενο (όχι βιολογικό). Γι' αυτό όπως είπαμε, η γνώση χωρίς ηθική είναι άσκοπη και παραπλανητική. Από τη στιγμή που θα αναρωτηθούμε για το μέγεθος της άγνοιά μας, για το σκοπό της έρευνας, για τα αποτελέσματα από την εφαρμογή της γνώσης έτσι εισάγεται η ηθική.

>>>► Κατεβάστε τις θεμελιώδεις σκέψεις του 2ου μέρους της παγκόσμιας Ηθικής με εσωτερικό προσανατολισμό