(Συνέχεια)
Τη στενή σχέση των
περιορισμών της φύσης (τοπικούς, χρονικούς, βιολογικούς) με την
άγνοια, την πλάνη, την αβεβαιότητα και τη μεροληψία.
Το στενότερο ρόλο της σκέψης
για τη συμπεριφορά.
Τη διαρκή σχέση της ζωής και
των συναισθημάτων με τη διάνοια, δηλαδή με τις πληροφορίες, με
τη φαντασία, με τις αναμνήσεις και με τις εκτιμήσεις.
Την αδυναμία διαχείρισης της
σκέψης, τις ελλείψεις στη γνώση και τη διαφορά των πραγμάτων
όταν τα φανταζόμαστε.
Έτσι ερμηνεύουμε ενοποιημένα
την ανθρώπινη συμπεριφορά σαν εξωτερική δράση και σαν εσωτερική
αντίδραση με τη μεσολάβηση της διάνοιας. Δράση και αντίδραση
προκαλούνται από βεβαιότητα, από έλλειψη βεβαιότητας και με
εκτιμήσεις για την εξασφάλιση μιας σταθερότητας στη ζωή.
Εξηγούμε πώς ο άνθρωπος
χωρίς να έχει επίγνωση ή πρόθεση μπορεί να γίνεται κακός και
άδικος, όπως και ασυνεννόητος (από ανοησία, από λάθη, από
αμνησία και γενικά από πνευματικές αδυναμίες). Πώς ρυθμίζει τη
ζωή του με φαντασιώσεις και με παραδείγματα επιτυχίας και έτσι
συμπεριφέρεται εγωκεντρικά. Η εγωκεντρική ζωή συνδέεται με την
πλάνη, με τη φαντασία και με τις σκέψεις που δημιουργούν
προσδοκίες.
Τέλος, αναδεικνύουμε τον
πρωταγωνιστικό και παγκόσμιο ρόλο της Ηθικής με πνευματικό
προσανατολισμό. Όχι μόνο για την πορεία της προσωπικής ζωής,
αλλά για ολόκληρη την κοινωνία. Η έλλειψη της ηθικής δεν
δημιουργεί μόνο προβλήματα στη συνεννόηση και στην προσωπική
συνεργασία. Παρακινεί σε συνεργασίες χωρίς ηθικό φραγμό, με
προσδοκίες πέρα από την απλή επιβίωση: δηλαδή με ανευθυνότητα,
με ψέματα, με κακές εκτιμήσεις, με κατάχρηση της εμπιστοσύνης
και όσα αυτά συνεπάγονται. Παράλληλα, χωρίς πολυλογία,
ερμηνεύουμε και αποκαλύπτουμε γρήγορα το αδιέξοδο ενός
εξωτερικού προσανατολισμού, ο οποίος δεν υπολογίζει, αδιαφορεί
και εχθρεύεται ένα πνεύμα που σκέφτεται, γνωρίζει, ερευνά και
περιορίζεται στις σκέψεις του.
Προχωράμε και πιο μακριά και
σε ξεχωριστές σελίδες παρατηρούμε τη σχέση του πνευματικού
προσανατολισμού και των ηθικών αξιών με τις κοσμολογικές
απαντήσεις (για τη δομή του Σύμπαντος και της ύλης). Την
παγκόσμια ηθική την αποκαλούμε και “κοσμολογική”. Διότι εξηγούμε
τις πνευματικές αδυναμίες του ανθρώπου με τους φυσικούς νόμους,
συνδέουμε την ψυχολογική ηρεμία με τον εσωτερικό προσανατολισμό
και εξηγούμε ότι η αρχή της ζωής δεν είναι ένα τυχαίο και
ανεξήγητο φαινόμενο. Η προτεραιότητα που έχει ένα παγκόσμιο
πνεύμα για τον εαυτό του εμφανίζεται εξωτερικά με το
συγχρονισμένο συνδυασμό των σωματιδίων και αυτό το λέμε “ζωή”.
>>>►
Κατεβάστε τις θεμελιώδεις σκέψεις του 2ου μέρους της παγκόσμιας
Ηθικής με εσωτερικό προσανατολισμό
|