ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

<•> ΛΙΓΕΣ ΣΕΙΡΕΣ ΣΥΝΟΨΙΖΟΥΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗ­ΝΕΥΟΥΝ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΒΙΟ­ΛΟΓΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ: Η ΖΩΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΧΘΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ ΤΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΜΕ ΣΧΕΣΗ ΕΜΠΙΣΤΟ­ΣΥΝΗΣ Ή ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ

>>>► Κατεβάστε αυτό το τμήμα της παγκόσμιας διακήρυξης της κοσμολογικής Ηθικής

<·> Ξεκινήσαμε μια έρευνα με σκέψεις για το πλεονέκτημα του ανθρώπου να σκέφτεται και να γνωρίζει τον κόσμο. Παρα­τηρήσαμε, ότι αυτός περιορίζεται βιολογικά και πνευματικά και γνωρίζει αποσπασματικά, τυχαία και αφηρημένα και ότι έτσι ξεκινούν οι πληροφορίες των αισθήσεων. Η ζωή απο­δεικνύεται αξεχώριστη από τις πληροφορίες και τη γνώση, αλλά και η γνώση δεν είναι ποτέ αρκετή. Όμως, μαζί με την αδυναμία για πλήρη γνώση και εκτιμήσεις χωρίς λάθη, παρατηρήσαμε και το πλεονέκτημα του ανθρώπου να σκέφτεται συνοπτικά, βιαστικά με ένα δείγμα, με ενδείξεις και με ομοιότητες. Η σχέση εμπιστοσύνης προς τις άμεσες πληροφορίες των αισθήσεων διευκολύνει τη γνώση και τη δράση μέσα στον κόσμο και έτσι εξυπηρετείται η επιβίωση. Αλλά ακριβώς αυτή η σχέση εμπιστοσύνης πολλές φορές κι εύκολα διαψεύδεται και οι αμφιβολίες επίσης εκτιμούνται για τη δράση. Η ζωή κινητοποιείται όχι μόνο με τη γνώση, αλλά μαζί με τα λάθη, τις πλάνες, τις βιαστικές εκτιμήσεις και με φαντασία. Στην επικοινωνία και στη συνεννόηση μεταξύ των ανθρώπων επίσης μια σχέση εμπιστοσύνης εξυπηρετεί τη συγχρονισμένη δράση τους, τη συνεργασία, τη μεταβίβαση της γνώσης και της πείρας και η χρήση της γλώσσας αποδεικνύεται θεμελιακή για τις κοινωνικές σχέσεις. Η εξαπάτηση και τα λάθη από την επικοινωνία των ανθρώπων μπορούν να γίνονται με πρόθεση, με επίγνωση και από την πνευματική αδυναμία στην έκφραση και στη μνήμη. Έτσι εξαπλώνονται βιαστικές απόψεις και πολλές φαντασιώσεις. Όταν μάλιστα παρα­τηρήσουμε ότι η ζωή του ανθρώπου και η ιστορία των κοινωνιών είναι συμπεριφορές που προκαλούνται από την ανακρίβεια, την ασάφεια, την ελλιπή γνώση και την ανθρώπινη φαντασία και λιγότερο από την αξιόπιστη γνώση και την προσδιορισμένη σκέψη, τότε η επιβεβαιωμένη γνώση των βιβλίων θα φανεί πιο ανεπαρκής για την εξέλιξη της ζωής και σαν σταγόνα στον ωκεανό της άγνοιας.

Με την αναζήτηση της αλήθειας και της αξιο­πιστίας στις πληροφορίες, πλησιά­σαμε σε σκέψεις για τη ρύθμιση της συμ­περιφοράς και της ζωής με σωστή γνώση και άποψη για τα πράγματα και με την επί­γνωση για τα κενά της γνώσης. Μετά από περισ­σότερη θεωρητική ανα­ζήτηση, η αμφιβολία και η αμφι­σβήτηση φανέρωσαν την ανάγκη για γνώση του προ­ορισμού της ζωής και για αυτο­γνωσία, πέρα από τις τυχαίες εμπειρίες και την ανεξάντλητη πληρο­φορία του υλικού κόσμου. Η επίγνωση για την άγνοια, η ειλικρίνεια, η αμερό­ληπτη εκτίμηση, η αυτο­συγκράτηση είναι απαραίτητα πνευμα­τικά εφόδια για τη συνεν­νόηση και για τη συνεργασία των ανθρώπων. Τη σχέση εμπιστοσύνης δημι­ουργούν και εκμεταλ­λεύονται πολλοί ψεύτες, ανεύθυνα άτομα, μικροί και μεγάλοι απατεώνες, μέχρι και ολό­κληρες χώρες.

Όπως και να ερευνήσουμε: για το νόημα της επιστημονικής γνώσης. Για το ρόλο των αισθήσεων. Για τη χρησιμότητα της γλώσσας και την επικοινωνία. Για τη δράση μέσα στον κόσμο με τις εκτιμήσεις και τις πληροφορίες του πνεύματος. Για τον αγώνα της επιβίωσης στην άγρια φύση. Για τη συνεργασία και την ομαδική δράση. Για την προσπάθεια να εξασφαλιστεί η ζωή και τα σχετικά πλεονεκτήματά της μέσα στο απειλητικό περιβάλλον. Σε όλες αυτές τις ερευνητικές σκέψεις παρατηρούμε ότι η ζωή μπορεί να αναχθεί σε ένα φαινόμενο εκτίμησης και ανταλλαγής των πληροφοριών. Κινητοποιείται και αντιδρά από μια σχέση εμπιστοσύνης και από την αμφισβήτηση ή τη διάψευση αυτής. Αυτή η σχέση εμπιστοσύνης συνδέει δημι­ουργικά, ανταγωνιστικά, φιλικά ή εχθρικά ολόκληρα κράτη.

Όπως έχουμε ερμηνεύ­σει, κάθε μορφή ζωής αντλεί ευχα­ρίστηση όταν επιβε­βαι­ώνει ένα ρόλο μέσα στον κόσμο και όταν εξα­σφαλίζει τη σταθερό­τητα της ύπαρξης της. Έτσι και ο άνθρωπος, από τη στιγμή της γέννησης μέχρι και την τε­λευταία στιγμή της ζωής του, έχει αβεβαιότητα για το ρόλο του στον κόσμο και με αυτή την αβε­βαιότητα παρακινείται σε σκέψεις και δράσεις. Σε τελική ανάλυση όλη η δράση του απο­σκοπεί στη διαιώ­νιση και στην εξασφάλιση της ζωής, όχι μόνο ως βιο­λογικό σώμα αλλά και με τις πνευμα­τικές δυνατό­τητες αυτής. Σύμ­φωνα με τις απόψεις του για τον κόσμο και με τις εκτιμήσεις του, μέσα από κάθε επιτυχημένη δράση και συνεργασία του, ο άνθρωπος απολαμβάνει κάθε επιτυχία του και έτσι αισθάνεται απαραίτητος για τον κόσμο και άξιος προσοχής, με οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη επιτυχία. Αυτή η ανάγκη για επιβεβαίωση και η φαντασίωση της επιτυχίας κινητοποιεί κάθε άνθρωπο και εκφράζεται με κάθε ευκαιρία.

Τα ζώα δεν έχουν το πλεονέκτημα της ανθρώ­πινης σκέψης για να εκφρά­σουν την υπεροψία τους με διάρκεια, με επίμονη προ­σπάθεια, μέσα από μια καθη­μερινή συνερ­γασία και για να προβάλουν τα προτε­ρήματα ή τις επιτυχίες τους δημόσια. Η συμμετοχή των ζώων (λ.χ. ένας σκύλος, μια μέλισσα) στην ανθρώ­πινη κοινωνία, ακόμα και τα μικρόβια και μερικά τυχαία φαινόμενα, επίσης μπορούν να προ­καλέσουν ανατροπές και να μετα­μορφώσουν την κοινωνία, έτσι όπως πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να επιτύχουν και θα εξέφραζαν με υπεροψία. Οι άνθρωποι επιπλέον ανταμείβονται για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και εκμεταλ­λεύονται τα προτερήματά τους για να εργάζονται και να συνερ­γάζονται με ένα κοινό σκοπό και έτσι όπως δίνεται η ευκαιρία από τις ανάγκες της κοινωνικής ζωής. Μαζί με τη χρηματική αμοιβή που χρειάζεται για τα καθημερινά έξοδα της επιβίωσης, οι άνθρωποι επιτυγχάνουν και μια ηθική ευχαρίστηση για το ρόλο τους μέσα στον κόσμο, ο οποίος δύσκολα μπορεί να εκτιμηθεί ως μικρός ή μεγάλος, ασήμαντος ή σημαντικός, σε αντίθεση με τη δική τους βιαστική εκτίμηση και φαντασίωση. Στην πραγματικότητα, αυτό που επι­τυγχάνουν είναι η δική τους ευχαρίστηση ή δυσαρέσκεια και το ενδιαφέρον για να ζούνε, ενώ ο κόσμος με ή χωρίς αυτούς πάλι θα υπήρχε. Η δημιουργική δράση δεν σταματάει ποτέ και το μέλλον είναι πάντα κάτι περαστικό και με πολλές εκπλήξεις, όχι μια κατάληξη ή μια οριστική μορφή του κόσμου, για την οποία ήταν απαραίτητοι όσοι προηγήθηκαν και έδρασαν. Δηλαδή ο ρόλος των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία απο­δεικνύεται πιο σημαντικός για τον εαυτό τους και όχι για την κοινωνία και τον κόσμο, ανεξάρτητα πόσο μαζικά, πολλαπλά και σταθερά είναι τα απο­τελέσματα της δράσης και της συνεργασίας τους.