ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

<•> Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑ­ΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΓ­ΚΟΣΜΙΑ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ

ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΗΘΙΚΟ ΚΑΝΟΝΑ θα εφαρμοστούν πολλοί άλλοι κανόνες και πολλές επιλογές θα μας φανερώνονται χωρίς δύσκολες σκέψεις:

ΖΩΗ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ.

Σε αντίθεση με τις επιστήμες που περιγ­ράφουν κοινωνικά, πολιτικά, ιστο­ρικά και φυσικά φαινόμενα αποσπασμένα από τις σχέσεις τους και με αφαίρε­ση των μικρότερων επιδράσεων, και οι οποίες ονομάζουν γνώση το «τι χρησιμεύει που, με κάθε δυνατό τρόπο», η ηθική αξιώνει την επίγνωση της άγνοιας. Η στροφή του πνεύματος σαν ερευνητική σκέψη μέσα στον εαυτό του δεν είναι μόνο μια φιλοσοφική κίνηση ή μια αρχή για τη φιλοσοφική σκέ­ψη και για την πνευματική καλλιέργεια. Είναι συγχρόνως μια ηθική, μη ομα­λή πράξη, αλλά απαραίτητη για τον προσανατολισμό της ζωής σαν πνευματι­κό φαινόμενο (όχι αποκλειστικά βιολογικό). Από τη στιγμή που θα αναρωτηθούμε για το μέγεθος της άγνοιά μας, για το σκοπό της έρευνας, για τα αποτελέσμα­τα από την εφαρμογή της γνώσης, τότε έτσι αμέσως η σκέψη και η γνώση αποκαλύπτονται με σχετική χρησιμότητα, με απρόβλεπτα αποτελέσματα και ανάμικτα με προσδοκίες. Έτσι επιστρατεύεται η ηθική. Γι' αυτό λέμε: η γνώση χωρίς ηθική είναι άσκοπη και παραπλανητική.

ΓΝΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΓΝΩΣΗ;

<•> Σημαντικό το παγκόσμιο σύνθημα: Η ηθική χωρίς γνώση και σκέψη είναι αβάσιμη και ανεπαρκής, ενώ η γνώση χωρίς εσω-διανοητικό προσανατολισμό είναι άσκοπη και παρα­πλανητική.*¹ Άσκοπη η γνώση διότι δεν επιτυγχάνουμε καλύτερη τύχη και ζωή, ούτε όλα όσα στοχεύουμε και έτσι όπως ονειρευόμα­στε. Παρα­πλανητική η γνώση, διότι εξίσου γίνεται το αντίθετο, να νομίζουμε ότι γνωρίζουμε, να μη βλέπουμε τα κενά στη γνώση και να εφαρμόζουμε την (ανεπαρκή) γνώση και τη σκέψη για να καταστρέψουμε και για να ξεχάσουμε όσα γνωρίζαμε. "Όσο μπορεί η άγνοια, η πλάνη και η γνώση να παραμορφώσουν την ηθική, άλλο τόσο η έλλειψη εσω­διανοητικής αναζήτησης και ηθικής μπορεί να παραμορφώσει και ν' απο­προσανατολίσει τη γνώση και τη διάνοια". Ποιο είναι λοιπόν, το νόημα της γνώσης και της λογικής, όταν αυτή είναι ένα μέσο για παραπλανητικές δραστη­ριότητες, για την ευχάριστη αυταπάτη και για να επι­βεβαιωθούμε από τους άλλους και όταν η σκέψη γίνεται περισσότερο με ψέματα και φαντασιώσεις; Πώς μπορούμε τότε να είμαστε δίκαιοι, καλοί και ευτυχισμένοι;*²

Τα περισσότερα προβλήματα των ανθρώπων, οι πιο μεγάλες απογοητεύσεις, οι χρόνιες αδικίες και ο εγωισμός ξεκινούν από την παραπλάνηση και από τη μεροληπτική λογική. Οι μεγάλες προσδοκίες που δημιουργούνται και οι φαντασιώσεις κατα­στρέφουν την αυτογνωσία και ενθαρρύνουν σε ανεύθυνη δράση. Πριν από κάθε άλλη ικανότητα, πριν από κάθε αξίωμα και ειδικότητα και πριν από την εφαρμογή σχεδίων, ο λογικός άνθρωπος χρειάζεται να είναι πνευματικά και ηθικά αξιόπιστος. Αυτή η πνευματική αξιοπιστία δεν επιτυγχάνεται με την υπερβολική βεβαιότητα και με τεχνάσματα για την ενίσχυση της εμπιστοσύνης, αλλά με το δισταγμό, με την αμφι­σβήτηση και με την αμερόληπτη σκέψη. Αν ο άνθρωπος δεν είναι αξιόπιστος, τότε όλες οι ικανότητες εξυπηρετούν κακούς σκοπούς, χρησιμοποιούνται μερο­ληπτικά, προσποιητά και για την ευκαιριακή εκμετάλλευση των θυμάτων της εμπιστοσύνης. Αυτό είναι το πρώτο πρόβλημα στην ανθρώπινη κοινωνία: Ο άνθρωπος δεν είναι αξιόπιστος και δεν είναι σε ολόκληρο το 24ωρο. Πρώτα απ' όλα, με το ένστικτο επιβίωσης των ζώων έχει αποφασίσει να συνεχίσει τη ζωή του με όλες τις θυσίες, αν χρειαστεί. Στις θυσίες συμπερι­λαμβάνονται ο συμβιβασμός με το ψέμα, η εξαπάτηση και η εκμετάλλευση των άλλων ανθρώπων και φυσικά η απόρριψη των δικών του ευθυνών. Αν είναι φυσικό να γίνεται έτσι και ο ένας ανέχεται τον εγωκεντρισμό του άλλου, οι συνέπειες από τις πνευματικές αδυναμίες είναι πολλές και αφάνταστες και όλοι βιάζονται να δια­μαρτυρηθούν όταν οι συνέπειες τους αγγίξουν. Όταν τα άτομα έχουν επιλέξει να εξαπατήσουν τον εαυτό τους και αδιαφορούν για την έρευνα του κόσμου, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τη δράση τους έξω στον αισθητό κόσμο και με τις πιο μεγάλες προσδοκίες, έτσι εύκολα θα πράξουν το ίδιο πονηρά όταν χρειαστεί και θα αγνοήσουν την αλήθεια στις συνεργασίες τους, εν­δεχομένως από την υπεύθυνη θέση τους, ακόμα και ως αρχηγοί ενός κράτους. Ηθική ανευθυνότητα μπορεί να ονομαστεί αυτή η περι­φρονητική συμπεριφορά προς το πνεύμα και προς την άγνοια και η υπέρμετρη βεβαιότητα. Όταν ο άνθρωπος αποδεικνύεται λογικά και εμπειρικά μειωμένης αξιοπιστίας και ανάξιος εμπιστοσύνης και ευρύτερα η ζωή ένα φαινόμενο με φαντασία και παρανοϊκή άποψη για τον κόσμο: τότε, έτσι απλά εξηγούμε πώς η κοινωνική ειρήνη είναι κάτι πιο δύσκολο απ' όσο φαίνεται με την απλή επιθυμία. Κοινωνίες από απατεώνες, εκ­βιαστές, εκμεταλ­λευτές αδυνα­μιών, κατα­χραστές της εμπι­στοσύνης, με υπερ­βολικές προσ­δοκίες από την εξωτερική ζωή και από φαντα­στικούς κόσμους, με εγω­ιστικές συγκρίσεις και άπλη­στοι άνθρωποι στον πλανήτη Γη. Άπληστοι άνθρωποι από υπερο­ψία ή από ψυχο­λογική ανα­σφάλεια και οπωσ­δήποτε από απερι­σκεψία. Μετα­θέτουν τις ευθύνες τους στους άλλους, δίπλα τους ή μακριά τους, για να μη σταμα­τήσουν τη δική τους παρα­νοϊκή δράση και την εργασία με την οποία επιβιώνουν και με το φόβο, ότι τα όνειρά τους δεν θα πραγματο­ποιηθούν. Αυτή είναι η φυσιο­λογική ανθρώπινη ζωή εδώ στη Γη. Τελικά δεν είναι υπερβολή, αν πούμε με διαφορετικά λόγια, ότι η ηθική του πνευματικού προσανα­τολισμού είναι η επιστήμη που φανερώνει τα ψέματα, τις φαντασιώ­σεις και την εξαπάτηση των ανθρώπων. Γι' αυτό η ηθική με εσωτερική κατεύθυνση δεν ξεκινάει με τη σκέψη να αλλάξουμε τον κόσμο και τις άλλες ζωές, αλλά με τη σκέψη ότι εμείς δεν γνωρίζουμε αρκετά καλά ούτε ποιοι είμαστε και χρειάζεται να αναγνωρίσουμε τις αδυναμίες μας για να επιτύχουμε την επαφή μας με την πλήρη πραγματικότητα.

////////////////////////// ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ////////////////////////// 

Αποσπάσματα και εμπνευσμένες σκέψεις από τα βιβλία:

1) Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ. Υπότιτλος: Οι φαντασιώσεις και τα ψέματα του ανθρώπου χωρίς αυτογνωσία. ©2014

2) ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑ­ΤΟΛΙΣΜΟ. Υπότιτλος: Η ζωή χωρίς αυτογνωσία είναι φυσιολογική, δεν είναι ηθική. ©2015