Ο ΠΛΗΡΗΣ ΚΟΣΜΟΣ, Η ΥΛΗ & ΤΑ ΚΥΜΑΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Η αρχή μίας μεγάλης θεωρητικής επανάστασης, που ξεπερνάει τα στενά όρια των ειδικών επιστημών: Η σχέση με το φαινόμενο της ζωής. Για πρώτη φορά, η παρουσία της ζωής ερμηνεύεται και βασίζεται σε ερμηνεία για τη δημιουργία της ύλης και του Σύμπαντος (κόσμου). Το πέρασμα από την ανόργανη ύλη στην απλούστερη μορφή ζωής υπήρξε αγεφύρωτο και “μαγικό” όσο περιοριζόμασταν στην ύπαρξη της ύλης, όπως την θεωρούσαμε με τις συνηθισμένες καταστάσεις της και σαν μαγικό συνδυασμό σωματιδίων. Για αυτό το “πέρασμα” από την ανόργανη ύλη στις απλούστερες μορφές ζωής υπάρχει ένα άλλο “πέρασμα” που πρέπει να προηγηθεί και αυτό αποτελεί πρόβλημα στο μυαλό του φυσικού: Πώς από το πλήθος των υλικών αλληλεπιδράσεων και των μικρο-ποσοτήτων της ύλης μπορούν να δημιουργούνται σταθερά πράγματα, να διατηρούνται σταθεροί τρόποι σύνδεσης των υλικών στοιχείων και κατ' επέκταση πιο σύνθετα πράγματα με σταθερή δομή ;

Υπάρχει μόνιμα και ταυτόχρονα κάποια επενέργεια σε όλα τα υλικά πράγματα, ανεξαρτήτως του χώρου και του χρόνου που βρίσκονται. Η παρουσία (ή αίσθηση) της ζωής προς τον βιολογικό φορέα της είναι πάντα ά-μεση και μία, παρά τους αναρίθμητους υλικούς και εξωτερικούς τρόπους που μπορεί να προκύψει η ζωή. Στην περίπτωση της ψυχής ή της νοημοσύνης, όχι μόνο υπάρχει ένα πράγμα που διατηρείται με κάποιους σταθερούς τρόπους μέσα σε ένα περιβάλλον, αλλά αυτό το πράγμα επηρεάζεται και αντιδράει σαν ολότητα, με τη συμβολή της δικής του εσωτερικής δομής και δράσης. Η νοημοσύνη και η οργανωμένη βιολογικά ύλη συμμετέχει (αυτο-ερεθιζόμενη) στην εξέλιξη και στη δημιουργία του εαυτού της. Η νοημοσύνη δεν χρειάζεται μόνο για να αναπαριστά τα εξωτερικά πράγματα και για να λειτουργεί με τα εξωτερικά ερεθίσματα. Η νόηση και η ψυχή από μόνα τους είναι άμεσα δοσμένα στον εαυτό τους -όπως το Σύμπαν- απολαμβάνουν ευχάριστα τη σταθερότητά τους. Οι εξωτερικές επιδράσεις δε θα ήταν δυνατό να σημαίνουν κάτι, αν δεν προϋπήρχε κάτι, το οποίο έχει ά-μεσα μια σημασία-έννοια για τον ίδιο τον εαυτό του.

Η διαφορά στη νέα φυσική ερμηνεία είναι, ότι τα υλικά δομικά στοιχεία που αποτελούν τα πράγματα (έμβια και νεκρά) δεν θα μπορούσαν να έχουν σταθερή δομή, να συνδυαστούν με σταθερούς τρόπους και να συγχρονιστούν, εάν αυτά δεν ήταν ταχύτατες μεταβολές στην κοινή ενέργεια του "κενού" χώρου. Και ο "κενός" χώρος οφείλεται στο απίστευτο και δυσνόητο γεγονός -αλλά εύκολο να αποδειχτεί μαθηματικά- ότι το Σύμπαν είναι πλήρες 100% και πάντοτε το ίδιο! Η αρχή της ζωής και του συγχρονισμού στην αλλη­λεπίδραση πολλών σωματιδίων επιτυγχάνονται με τους πιο γρήγορους τρόπους αλληλεπίδρασης και με τα πιο μικρά μήκη κύματος και οι τρόποι αυτοί προϋποθέτουν την ταυτόχρονη παρουσία του 100% ολοκληρωμένου Σύμπαντος, που σε εμάς φαίνεται σαν απουσία του κενού χώρου. Δεν είναι τυχαίο που η ζωή αρχίζει να εμφανίζεται σε μικρο­σκοπικές διαστάσεις, άρα σε πολύ μικρές αποστάσεις και με αλλη­λεπιδράσεις σε επίπεδο μοριακό και ατομικό. Η αντιγραφή και η πολυπλοκότητα των οργανικών μορίων δείχνει τη σχέση της ζωής με το μικρόκοσμο και ο μικρόκοσμος έχει  “άμεση επαφή” με όλο το Σύμπαν και το χώρο. Η παρουσία της ζωής, της ψυχής και της νοημοσύνης έχουν άμεση σχέση με τη σταθερότητα και με τη δυνατότητα ταυτόχρονης ή πολύ γρήγορης υλικής αλληλεπίδρασης. Και αυτά τα τελευταία σχετίζονται άμεσα με την προϋπάρχουσα σταθερότητα και αμεσότητα του αδημιούργητου Σύμπαντος και το χώρο. Η κοσμο­λογική θεωρία εξηγεί πως η απλή ύλη για να υπάρχει χρειάζεται ένα σύνολο κόσμου, αυτό που αποκαλούμε "Σύμπαν" και επιπλέον πως όχι μόνο χρειάζεται ένα σύνολο πραγματικότητας, αλλά και αξιώνει ότι το Σύμπαν πρέπει να είναι πλήρες 100% και ταυτόχρονο ! Το φαινόμενο της ζωής και της "ψυχής" συνδέονται με την ά-μεση και σταθεροποιημένη ποιότητα του ολοκληρωμένου Σύμπαντος και με την παρουσία του κενού χώρου.

Ο Θεός. Τα υλικά πράγματα είναι αυτά που είναι ΜΑΖΙ με την ενέργεια του "κενού" χώρου που ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ στη δομή της ύλης τους, ενώ ο "κενός" χώρος είναι το Σύμπαν ολόκληρο, που δεν αλληλεπιδρά εξωτερικά με την ύλη μας και γι' αυτό το Σύμπαν μας φαίνεται απών. Η δυνατότητα να παρουσιαστούν ψυχικά φαινόμενα μέσω των δομικών στοιχείων που ονομάζουμε "ύλη" προϋποθέτει την ύπαρξη νοημοσύνης και εσωτερικής παρουσίας στο Σύμπαν. Το ολοκληρωμένο Σύμπαν, στο σύνολο του χρόνου, είναι πάντοτε το ίδιο, σταθεροποιημένο, ά-μεσα από τον Εαυτό του και συμμετέχει σαν σύνολο στις υλικές αλλη­λεπιδράσεις με την αόρατη μορφή του κενού χώρου. Η ύπαρξη ά-μεσης σχέσης και εσωτερικότητας στο ολοκληρωμένο (και ταυτόχρονο, μη ξεχνάμε) Σύμπαν, το οποίο Είναι μόνο με τον Εαυτό του, χωρίς περιβάλλον και χωρίς εξωτερική συμπεριφορά, η ύπαρξη τέτοιας ά-μεσης σχέσης μας οδηγεί σε μία λογική άποψη για τη ζωή, ακραία διαφορετική  από την άποψη της ζωής, όπως την αντι­λαμ­βανόμαστε εξωτερικά μας και από την εμπειρία. Η εμφάνιση της ζωής από τα πρώτα της στάδια και με την πιο "αφηρημένη" μορφή εμφανίζει περιορισμένα μέσα στο χώρο και στο χρόνο τη "ψυχή" του ολοκληρωμένου Σύμπαντος. Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι μια τέτοια "ψυχή", η οποία υπάρχει χωρίς περιβάλλον, χωρίς εξωτερικό κόσμο και χωρίς εξωτερική συμπεριφορά, που είναι πάντοτε η ίδια και κοινή για όλα τα επιμέρους πράγματα; Δεν χρειάζεται να την ονομάσουμε "Θεό". Μια τέτοια ψυχή, με αυτά τα βασικά γνωρίσματα είναι μία Διάνοια με αυτογνωσία, που σχετικά αποκτιέται με τις εξελίξεις του κόσμου, που εμείς τον παρατηρούμε σαν εξωτερικό. Ο Θεός είναι ο κοινός και αυτοτελής Εαυτός μας, ο οποίος εμείς σχετικά έμμεσα δεν είμαστε και εμείς είμαστε ο ατελής Θεός μέσα στις συγκεκριμένες χωρο-χρονικές συνθήκες.