Ο ΠΛΗΡΗΣ ΚΟΣΜΟΣ, Η ΥΛΗ & ΤΑ ΚΥΜΑΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

  "ΜΕΓΑΛΑ" ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ - ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ !

~ 20 έτη πριν: Οι αρχικές γενικές απόψεις της θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου, όπως ακριβώς διατυπώθηκαν πριν από τη μαθηματική διερεύνηση, δεν απαντούσαν σε πολλά συγκε­κριμένα ερωτήματα που η επιστήμη έχει συναντήσει και απαντήσει. Σαν φιλοσοφική θεωρία, με την ενιστική άποψη για την πραγματικότητα, αυτή περιοριζόταν στις πιο γενικές παρατηρήσεις, οι οποίες για να γίνουν χρειαζόντουσαν τις πιο γενικές έννοιες όπως: χρόνος, μήκος, κίνηση, ύλη, σύνολο, μέρος, αλλη­λεπίδραση... κ.λπ. Όμως οι γενικές σχέσεις και τα γνωρίσματα τα οποία είχαν παρατηρηθεί για όλα τα πράγματα, ήταν σωστές και προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι απίστευτο πως μέσα από σκέψεις, οι οποίες έγιναν με το καθημερινό λεξιλόγιο και με την παρα­τήρηση μόνο μέσα στη σκέψη, χωρίς υπολογισμούς και πειράματα, βγαίνουν διαδοχικά λογικές σκέψεις που δίνουν απάντηση εκεί που αποτυγχάνει μια επιστημονική κοινότητα! Λογικές απαντήσεις που η επιστήμη ακόμα αναζητά και ο άσχετος άνθρωπος θα τις χαρακτηρίσει (δικαιο­λογημένα) τουλάχιστον τρελές. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της Φιλο­σοφίας στην εξειδίκευση και στην Επιστήμη:

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ " Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ "

ISBN  960-385-019-5 © 2000

" Είναι αδύνατο να υπάρχει ένα πράγμα χωρίς το χρόνο ή το αντίστροφο, γιατί ο χρόνος είναι το ίδιο το πράγμα με τις αλλαγές και με τις αλλη­λεπιδράσεις του. Όταν λέμε ότι ένα πράγμα δεν υπάρχει μέσα στο χρόνο, με αυτήν την έκφραση πρέπει να εννοούμε ότι αυτό δεν αλλάζει ή ότι είναι μια τελείως σταθεροποιημένη ποιότητα. Αλλά εκείνο που δεν βρίσκεται στο χρόνο, δεν υπάρχει μέσα στο Σύμπαν... ". _(σ147)

" Το παρελθόν και το μέλλον - που γνωρίζουμε μόνο εμείς τα μέρη - αποτελούν το παρόν του 100% Σύμπαντος ". _(σ155)

" Αν η πραγματικότητα δεν είχε γίνει ανέκαθεν ή σε προηγούμενες στιγμές, πριν από τη στιγμή που ακόμα γίνεται  ως προς εμάς, τότε δε θα υπήρχε χώρος " και μάλιστα με όρια στο μήκος. _{(169-170, 273)}

" Ο χώρος είναι η εκ των προτέρων πραγματοποίηση με όλους τους δυνατούς τρόπους όλων εκείνων, που μπορούν να γίνονται σχετικά εκ των υστέρων με τους φορείς της εμμεσότητας (δομικά στοιχεία) και υπάρχει σαν ενέργεια για τη δυνατότητα όσων γίνονται διαμέσου των τελευταίων ". ₍₁₇₁₎

" Ο χώρος είναι η ενέργεια στο σύνολο του χρόνου" που το Σύμπαν είναι πλήρες. ₍₁₈₀₎

" Κάθε αρχή μέσα στο χώρο γίνεται σχετικά εκ των υστέρων με τους φορείς της εμμεσότητας και η αρχή της ύπαρξης αυτών των φορέων βρίσκεται εκτός χώρου, δηλαδή είναι άμεση και γίνεται σε απόσταση μικρότερη της ελάχιστης από το Σύμπαν των υπόλοιπων υποστιγμών, το οποίο σχετικά δεν υπάρχει. (...) Η δυνατότητα της διεύθυνσης είναι η δυνατότητα, για ν' αλληλεπιδράσουν πολλά στοιχεία σε μια κοινή στιγμή ή με τον πιο άμεσο τρόπο. Υπάρχει σα χώρος, γιατί αυτός είναι εκ των προτέρων η άμεση ύπαρξη και αλλη­λεπίδραση των πραγμάτων με όλους τους δυνατούς τρόπους μέσα στα όρια μιας μέγιστης κοινής στιγμής ". _{(σ172, 173)}

" Η απόσταση στο χώρο είναι απόσταση στο χρόνο και αντιστρόφως ". ₍₁₇₄₎ 

" Ένα πράγμα μετακινείται στο χώρο, γιατί επηρεάζεται χωρίς να μετακινούνται τα μέρη του, το ένα σε σχέση με το άλλο και γενικότερα, γιατί δεν αποσταθεροποιούνται οι τρόποι με τους οποίους αλληλοεπηρεάζονται και είναι τα στοιχεία του ". ₍₁₇₆₎

" Τα πράγματα σαν έμμεσα, ανεξαρτήτως από τη σχέση τους με τα άλλα μέσα στο χώρο και από τους τρόπους με τους οποίους συνδέονται πιο έμμεσα, αυτά τα ίδια είναι εξαρχής τρόποι αλλαγής, μετακίνησης και απόστασης στο χώρο. Σαν τρόποι της συνολικής ενέργειας του χώρου έχουν πάντοτε μια ροή... που δεν εξαρτάται από τις άλλες σχετικές και έμμεσες μετακινήσεις που γίνονται στις διάφορες αποστάσεις του χώρου. Όπως στο σύνολό της η ποιότητα ενός πράγματος δεν είναι προσδιορισμένη μόνο έμμεσα, από τις εξωτερικές επιδράσεις ".  ₍₁₇₈₎

" Η σχετική αρχή της υλικής πραγματικότητας και του χρόνου γίνεται από την ταυτόχρονη ενέργεια του χώρου ". ₍₁₈₀₎  

" Σε καμιά χρονική στιγμή δε λείπει ο χώρος και η υλική πραγματικότητα, η οποία αναλογεί σε στιγμές ελάττωσης της ενέργειάς του. Το ίδιο, η έλλειψη στην ενέργεια του χώρου δεν άρχισε σε κάποια χρονική στιγμή και ποτέ δεν αντισταθμίζεται στο σύνολό της ". ₍₁₈₃₎ 

" Η ελάττωση της ενέργειας είναι στιγμή της μεταφοράς της... " ₍₁₈₅₎

" Η αλλαγή, η ροή ενέργειας και η αλλη­λεπίδραση προϋποθέτουν μια ελάττωση της ενέργειας, όπως η ροή του χρόνου και οι στιγμές προϋποθέτουν την αλλαγή και την έλλειψη χρόνου ". ₍₁₅₀₎ 

" Επειδή η ενέργεια δεν μπορεί να μεταφερθεί πιο άμεσα από ένα όριο, γι' αυτό και η ελάττωση δεν μπορεί να συνεχίζεται απεριόριστα στην ίδια στιγμή ". ₍₁₈₃₎ 

" Οι αρχικές ελαττώσεις στην ενέργεια του χώρου, δηλ. οι αρχικές χρονικές στιγμές ροής του συνολικού χρόνου, είναι οι κοινοί τρόποι αλληλοεπηρεασμού των έμμεσων πραγμάτων (...), οι οποίοι ονομάζονται ακτινοβολίες και γίνονται αισθητοί σαν θερμότητα, φως και ήχος". _(183-184)

" Τα υλικά στοιχεία είναι οι τρόποι, με τους οποίους αρχίζει σχετικά έμμεσα να γίνεται η Συμπαντική Ποιότητα στην ελάχιστη στιγμή της ". ₍₁₄₁₎ 

" Τώρα, μπορούμε να πούμε με άλλους όρους ότι η ποσότητα των υλικών φορέων και η ευρύτερη έμμεση πραγματικότητα υπάρχουν, γιατί η ελάττωση της ενέργειας δε συνεχίζεται απεριόριστα για την ίδια στιγμή (δεν είναι ελάττωση της συνολικής ενέργειας) ". ₍₁₈₃₎ 

" Ο πιο άμεσος τρόπος μεταφοράς ενέργειας δεν είναι απλώς το όριο, το οποίο δεν μπορεί να υπερβεί ένα σταθερό πράγμα εκ των υστέρων. Είναι το όριο χρόνου κάτω από το οποίο η αμεσότητα και η σταθερότητα του Σύμπαντος διακόπτεται και παρουσιάζεται σαν εξωτερική - έμμεση ενέργεια ή σαν υλική αλλη­λεπίδραση. Η αλλη­λεπίδραση των υλικών φορέων, η διασύνδεσή τους και η εμμεσότητά τους προϋποθέτουν να μην αλληλεπιδρούν με τον πιο άμεσο τρόπο και αντιθέτως ν' αλληλεπιδρούν μετά από μεγαλύτερες χρονικές στιγμές και με λιγότερη ενέργεια. Οι υλικές αλλη­λεπιδράσεις και η έμμεση σύνθετη πραγματικότητα υπάρχουν και είναι σχετικά μια απώλεια χρόνου και ενέργειας από την ταυτόχρονη συνολική, που αποτελεί ο χώρος ". ₍₁₈₅₎ 

" Ο χώρος είναι η ενέργεια στο σύνολο του χρόνου και στον ελάχιστο χρόνο αναλογεί μια ελάχιστη ενέργεια και μια ελάχιστη απόσταση " ₍₁₈₆₎

" Η υλική φύση υπάρχει και γίνεται με την αρχή των χαμηλών ταχυτήτων, των μεγάλων χρονικών ορίων στις αλλη­λεπιδράσεις, ενώ το τελειωμένο Σύμπαν είναι ταυτοχρόνως... " ₍₁₈₇₎

" Το μεγάλο λάθος στην εξέλιξη της φυσικής επιστήμης αναφαίνεται καθαρότερα από ποτέ προς το τέλος του εικοστού αιώνα και διατυπώνεται πολύ απλά: προσπαθεί να εξηγήσει και να δημιουργήσει θεωρητικά τα ουσιώδη γνωρίσματα του Σύμπαντος και αυτό το ίδιο από το καθαρό μηδέν. Ενώ αντιθέτως θα έπρεπε να αρχίσουν από το τελειωμένο σύνολο, από το κοινό προϋπάρχον, από τον τελειωμένο χρόνο, για να εξηγήσουν πώς δημιουργούνται εκείνα και τα ίδια τα πράγματα σα μέρη από το σχετικό μηδέν. Το δικό μας μεγάλο ζήτημα είναι το αντίστροφο. Πώς από την αρχική ενότητα και αμεσότητα δημιουργείται και διατηρείται σχετικά η εμμεσότητα και η πολλαπλότητα ". ₍₁₈₇₎ 

" Είναι αδιανόητο να ονομάζουμε Σύμπαν το σύνολο των πραγμάτων ως ένα όριο του χρόνου (ή του χώρου) και πέρα από εκείνο το όριο να το θεωρούμε εκτός Σύμπαντος ". ₍₃₁₈₎

" Δεν υπάρχει χρόνος, Σύμπαν και χώρος χωρίς την ύλη, δηλαδή ένα Σύμπαν μόνο άμεσα, χωρίς ποιότητα, με άλλα λόγια μια συνολική στιγμή χωρίς τις μικρότερες στιγμές, όπως δεν υπάρχουν πρωταρχικά στοιχεία που συνθέτουν εξωτερικά όλο το Σύμπαν. Γι' αυτό με την εμπειρική ορολογία το Σύμπαν είναι η συνολική ενέργεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει έλλειψη ενέργειας. Ακριβώς αυτή η σχετική έλλειψή της είναι που ορίζει το νόημά της και την κάνει ταυτόσημη με το χρόνο, δηλαδή με την αλλαγή και την επίδραση. Η συνολική ενέργεια είναι ο χώρος και αντισταθμίζει τις ελλείψεις της, που είναι ο υλικός κόσμος ". ₍₁₈₈₎ 

" οι διαφορές της ουσίας, η ύλη είναι στιγμές μεταφοράς ενέργειας, στιγμές που αρχίζει και τελειώνει η ροή της, δηλαδή στιγμές ελάττωσης και αντιστάθμισης ". ₍₁₈₈₎

" Η συνολική και ταυτόχρονη ενέργεια που αναλογεί στο χώρο είναι σταθερή και περιορισμένη, ενώ σε καμιά χρονική στιγμή δε λείπει η υλική πραγματικότητα, που αναλογεί σε μικρότερες στιγμές ελάττωσής της ". ₍₁₈₉₎ 

" Η κοινή ενέργεια του (χώρου) υπάρχει σαν μια ροή προς εκείνα (προς τα υλικά-έμμεσα πράγματα), την οποία αντι­λαμ­βανόμαστε σαν βαρύτητα ή σαν έλξη ανάμεσά τους ". ₍₁₉₀₎  

" Επειδή όλα τα πράγματα και οι ίδιοι οι υλικοί φορείς, με τους οποίους εκείνα γίνονται, είναι τρόποι αλληλεπίδρασης και στιγμές μιας συνολικής ενέργειας, δε διαφέρουν στην ουσία και υπάρχουν το ίδιο άμεσα και ταυτόχρονα. Γι' αυτό, η χωρική ενέργεια τα επηρεάζει όλα,* ανεξαρτήτως της ποιότητάς τους (ή του τρόπου και του χρόνου που υπάρχουν σαν έμμεσα) και ανεξαρτήτως της εξωτερικής απόστασής τους ". ₍₁₉₀₎

" Όταν οι έμμεσες αλλη­λεπιδράσεις γίνονται με πιο άμεσους τρόπους, τότε οι υλικοί φορείς συνδέονται σε μικρότερες αποστάσεις, σε περισσότερες διευθύνσεις, συγκεντρώνονται σε μικρότερο χώρο ". ₍₁₉₁₎  

" Όταν η ενεργειακή ροή του χώρου προς ένα σύνολο υλικών φορέων γίνεται περισσότερη, τότε περιορίζεται περισσότερο ο χρόνος και ο χώρος, στον οποίο γίνονται οι έμμεσες αλλη­λεπιδράσεις και τόσο περισσότερο περιορίζονται οι δυνατοί τρόποι έμμεσης αλληλεπίδρασης ". ₍₁₉₁₎

" Η αιτία της συγκέντρωσης των υλικών ποσοτήτων είναι η ροή προς αντιστάθμιση των ελαττώσεων " της ενέργειας. ₍₁₉₈₎ 

" Εκμηδένιση της απόστασης σημαίνει έλλειψη χρονικής διαφοράς και αλληλεπίδρασης ". _(193-194)

" Η μέγιστη απόσταση είναι κοινή για όλα. Κανένα μέρος του χώρου δεν είναι όριο κοινής συγκέντρωσης, κοινό όριο τέλους ή αρχής. Έτσι, η συγκέντρωση δεν είναι γύρω από ένα κοινό κέντρο ούτε προς μια κοινή διεύθυνση και μεταβάλλεται αδιάπαυστα, αλλά η μέγιστη απόσταση παραμένει πάντοτε η ίδια ". ₍₁₉₈₎ 

" Οι φορείς της έμμεσης αλληλεπίδρασης και διαμόρφωσης των πραγμάτων, η λεγόμενη ύλη, είναι τα πράγματα με τους λιγότερους ταυτόστιγμους τρόπους αλληλοεπηρεασμού. Δηλαδή είναι μια σχετική έλλειψη ποιότητας και πραγματικότητας μέσα στο σύνολο της πραγματικότητας και δεν μπορούν ν' αλληλοεπηρεάζονται με πολλά διαφορετικά πράγματα στην ίδια στιγμή (ή με πολλούς τρόπους στην ίδια στιγμή)".  _(203-204) 

" Η ύπαρξη κοινού εξωτερικού χρόνου για πολλά πράγματα και αλλαγές και η ύπαρξη του χώρου, αυτά από μόνα τους δείχνουν την ανεπάρκεια της θεωρίας της περιορισμένης σχετικότητας, γιατί αν η σχετικότητα του χρόνου δεν ήταν και η ίδια σχετική, τότε η σταθερότητα και η συνέχεια θα ήταν ανεξήγητα και τυχαία φαινόμενα ". ₍₃₂₀₎ 

" Υπάρχει ένα μέγιστο χρονικό όριο, η Συμπαντική Στιγμή, η οποία δεν μπορεί να διαιρεθεί απεριόριστα, συνεπώς υπάρχει και μια ελάχιστη στιγμή, από την οποία προκαθορίζονται χρονικά όρια στις έμμεσες (υλικές) αλλη­λεπιδράσεις και στην ουσία στα ίδια τα πράγματα, που υπάρχουν σαν τρόποι αλληλεπίδρασης και έτσι έχουν μια άμεση σχέση με το χρόνο (...) Όλα πρέπει να αλλάζουν με τρόπους που να διατηρείται πάντοτε η ίδια η Συμπαντική Ποιότητα. Δεν πρέπει να μιλάμε για την αρχή διατηρήσεως της ενέργειας ή της ύλης (δηλ. της αφηρημένης πραγματικότητας), αλλά για την πιο εύστοχη αρχή του Τελειωμένου Χρόνου ". ₍₂₆₉₎ 

" Η ύλη είναι η πραγματικότητα με την πιο αφηρημένη ποιότητά της, είναι η σχετική πρώτη πραγματικότητα μέσα στο ποιοτικό σύνολό της και δεν υπάρχει χωρίς το σύνολο των πραγμάτων ή πριν από κάθε ποιότητα πραγμάτων. Η ύλη, χωρίς μια προηγούμενη ποιότητα πραγμάτων ή χωρίς μια προηγούμενη διαμόρφωσή της σε ποιότητες, θα ήταν για πάντα απλή ύλη και το κάθε στοιχείο της θα αλληλεπιδρούσε απροσδιόριστα, χωρίς χρονικά όρια και χωρίς καμιά σταθερή ιδιότητα ή προκαθορισμένο όριο τρόπων αντίδρασης ". ₍₂₉₂₎  

" Αν η πραγματικότητα σαν σύνολο δεν ήταν άμεσα από τον εαυτό της σαν ανεξάρτητη και αυτοκαθορισμένη ύπαρξη, τότε θα ήταν αδύνατη η σταθερότητα, η ενότητα και η ποιότητα μέσα στην υλο-εξωτερική δρα­στηριότητα και επομένως κάθε διανοητική εξέλιξη μέσα στο χρόνο ". ₍₃₈₈₎ 

" Η δυνατότητα (των πραγμάτων) να υπάρχουν, δηλαδή ν' αποτελούν σύνθετες ποιότητες, να συνδυάζονται και να διατηρούν σταθερούς τρόπους αλληλοεπηρεασμού, να είναι άμεσα (ή ταυτόχρονα) για τον εαυτό τους, ενώ έμμεσα (και ετερόχρονα) είναι μέρη μέσα στο χρόνο, προϋποθέτει τη σταθερότητα και την αμεσότητα του συνόλου ". ₍₂₄₁₎  

" Οι ποιότητες των πραγμάτων είναι πάντοτε η ποιότητα της άμεσης κοινής πραγματικότητας, η οποία υπάρχει ανέκαθεν μέσα στα όρια μιας μέγιστης στιγμής, ενώ συνεχίζει να γίνεται σαν έμμεση σε σχετικά μικρότερες στιγμές ". ₍₂₆₅₎  

Αυτό το απόσπασμα φαντάζομαι θα είναι τελείως άδειο νοήματος:

" Όταν η ελάττωση της ενέργειας είναι ελάχιστη, τότε μεταφέρεται μια ελάχιστη ενέργεια σε χρόνο μικρότερο..., ενώ ταυτοχρόνως μένει η υπόλοιπη ενέργεια σαν τη μέγιστη ποσότητα ως προς εκείνη (...)" _{(183, ISBN  960-385-019-5 © 2000)}

Όμως, η αμέσως παρακάτω  διατύπωση της σχέσης με τον όρο της συχνότητας f νομίζω θα είναι κατανοητή και απλή, αν και το ίδιο ασαφής :

f_up = f₀² / f   και  f = f₀² / f_up

f x f_up = f₀² → f₀² = f_max 

ή αυτή η σχέση: c / v = M_max / M

► Το ζήτημα των ορίων και η ενότητα του κόσμου, σε συντομία. Είπατε ότι δεν υπάρχουν αιώνιες αλήθειες για τη φύση; Οι πρώτες καθολικές σχέσεις αποτελούν παγκόσμια αξιώματα, μερικές προτάσεις με μαθηματική συνέπεια, οι οποίες προδιαγράφουν τα αναμφισβήτητα θεμέλια της κοσμολογίας.