Ο ΠΛΗΡΗΣ ΚΟΣΜΟΣ, Η ΥΛΗ & ΤΑ ΚΥΜΑΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Οι θεμελιώδεις έννοιες για την περιγραφή του Σύμπαντος, για την έρευνα της δομής της ύλης και οι πρώτες σχέσεις που χρειάζονται για την αποτελεσματικότητα της θεωρητικής έρευνας δεν είναι η θερμοκρασία και η πυκνότητα της ύλης. Οι θεμελιώδεις έννοιες είναι ο χρόνος, το μήκος, η περίοδος και η μεταβολή της κίνησης και της ενέργειας σε σχέση με μια μονάδα χρόνου και η έννοια της σταθερότητας ή της ισορροπίας. Αυτές οι θεμελιώδεις έννοιες για την ερμηνεία του κόσμου σαν σύνολο, βγαίνουν αμέσως και δένονται μεταξύ τους, όταν θεωρήσουμε το Σύνολο των πραγμάτων σαν ένα μόνο πράγμα που διατηρείται πάντοτε ακριβώς το ίδιο εντός των ορίων μιας σταθερής χρονικής περιόδου (=στον αυτό χρόνο = ταυτοχρόνως). Όπως θα έχουμε αντιληφθεί από τις πρώτες σκέψεις, το πλήθος των φαινομένων, μεταξύ των οποίων τα ιδιαίτερα φαινόμενα που ερευνά η σύγχρονη φυσική στις μικρο­σκοπικές διαστάσεις, χωρίς φανερή σύνδεση μεταξύ τους ή με σύνδεση σαν διαφορετικά φαινόμενα, ανάγονται σε ένα μόνο φαινόμενο: την κίνηση και την ισορροπία. Διαφοροποιούνται από νόμους της κίνησης με πρώτη σπουδαία διάκριση την ανεμπόδιστη κίνηση μέσα στο χώρο (Νευτώνεια κίνηση και αδράνεια) και την κίνηση που προκαλείται από διατάραξη της ισορροπίας και την λέμε κύμα (κυματική κίνηση και αρνητική αδράνεια).

Όλα τα φαινόμενα ερμηνεύονται από το φαινόμενο της κίνησης και της ισορροπίας, το οποίο ουσιαστικά είναι ένα μόνο φαινόμενο. Αυτή η αντίθεση δεν μπορεί να ερμηνευτεί με ένα τρίτο φαινόμενο. Τα όρια μέσα στη φύση δεν είναι μόνο όρια που ρυθμίζουν ένα πλήθος διαφορετικών φαινομένων, αλλά το πλήθος των διαφορετικών φαινομένων παράγεται και προκαλείται από τα όρια στην κίνηση και στην ισορροπία. Είναι η “αρχή λειτουργίας” του Σύμπαντος, αφού το ολοκληρωμένο Σύμπαν με την ύπαρξη ελάχιστων και μέγιστων ορίων διατηρεί τη συγκεκριμένη δομή του και είναι πάντα παρών και σχετικά απών με τα απαραίτητα χρονικά περιθώρια. Παρών σαν υλικός κόσμος σε διαφορετικούς ρυθμούς και σχετικά απών σαν πεπερασμένος χώρος με τον ίδιο ρυθμό...

Όλα τα πράγματα θεωρούνται σχηματισμοί από ταχύτατες ταλαντώσεις ενέργειας σε μια σταθερή ποσότητα, που βρίσκεται σε κατάσταση ισορροπίας. Η συνολική ποσότητα ενέργειας είναι η ίδια για όλα τα πράγματα και όλα τα δομικά στοιχεία σχηματίζονται με τις ίδιες διακυμάνσεις ενέργειας ενός και του ίδιου δυναμικού χώρου. Τα περιοδικά φαινόμενα θα ήταν αδύνατα και τυχαία στη φύση, αν η κίνηση και η μεταβολή στη φύση δεν ρυθμιζόταν από σταθερά ελάχιστα και μέγιστα όρια. Τα όρια στο μήκος και στο χρόνο μέσα στη φύση είναι θεμελιώδη και προ-καθοριστικά για όλα τα φαινόμενα και οι θεωρητικές συνέπειες ξεφεύγουν από τα όρια της φυσικής...

Ποιος δεν έχει κοιτάξει τον πίνακα, όπου το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα ξεκινάει από μια ελάχιστη συχνότητα λίγων Hz και φθάνει στις πιο υψηλές συχνότητες που τις παρατηρούμε στην ακτινοβολία των άστρων ή σε ραδιενεργή ύλη... Σπάνια, όμως, αν όχι ποτέ, δεν διαβάζουμε την υπόνοια ή το ερώτημα για το τέρμα του ηλεκτρο­μαγνητικού φάσματος ενώ κάθε μέρος του φάσματος σχετίζεται με πολλά επαγγέλματα και ειδικότητες, από πολλές δεκαετίες.