12. Σε όλα τα πράγματα και τα γε­γονότα εισάγεται μια κοινή πραγματικότητα με ίδιους νόμους

Σε όλες τις έρευνες επανα­λαμβάνονται ορισμένες ίδιες παρα­τηρήσεις όπως:

Αυτό το οποίο σκέφτομαι υπάρχει πραγματικά και πώς το παρατηρώ;

Παρατηρώ και σκέφτομαι ένα πράγμα ή περισσότερα;

Αν ένα πράγμα έχει ομοιότητες με κάποιο άλλο και από ποια μέρη απο­τελούνται. (Περιγραφή, κατάταξη και ονομασία).

Σε ποια άλλα πράγματα είναι ανάμεσα το πράγμα που έχει περιγραφτεί (περι­βάλλον). Αν αυτό συνδέεται ή όχι με ένα άλλο πράγμα και πώς.

Από πού ήρθε ή πώς ξεκίνησε, πώς εξελίχθηκε και πώς επηρεάστηκε.

Πώς συμπεριφέρεται μέσα σε ένα περιβάλλον και πώς μέσα σε ένα δια­φορετικό περιβάλλον. Αν η συμπεριφορά του επαναλαμβάνεται.

Πόσο μένει ίδιο ή σταθερό το πράγμα και πώς μεταβάλλονται μερικές αναλογίες. Προβλέψεις για την εξέλιξη του πράγματος σύμφωνα με τις ομοιότητες που έχουν παρατηρηθεί σε άλλα πράγματα.

Αυτές είναι λίγες από τις διανοητικές διαδικασίες που συχνά επαναλαμ­βάνονται, ακόμα και στα πιο διαφο­ρετικά πράγματα. Έτσι πάντα καταλήγουμε στο γενικό συμπέ­ρασμα ότι κάθε πράγμα είναι όπως τα άλλα πράγ­ματα (εξίσου πραγματικό, με κοινά γνωρίσματα, με κοινούς νόμους, στον ίδιο ευρύτερο κόσμο, ότι αλλάζει και επηρεάζεται και ότι σε κάποια στιγμή μια ισορροπία διαταράζεται κλπ), με τη διαφορά ότι αυτό είναι σε άλλο περιβάλλον, σε άλλη ποσότητα και πάντα έχει ιδιαι­τερότητες... Το ίδιο πράγμα έχει άπειρες αποκλίσεις, συμ­περιφέρεται αλλιώς σε επαφή με διαφορετικά πράγματα και με τις απο­κλίσεις του μπορεί να μετα­μορφωθεί. Το ίδιο πράγμα μπορεί να παρου­σιαστεί με άλλο όνομα, με άλλη χρησιμότητα και για διαφορετικό απο­τέλεσμα. Αν θέλουμε τα πράγ­ματα να είναι ξε­χωριστά και διαφορε­τικά πρέπει να λαμ­βάνουμε υπόψη τις ιδιαι­τερότητές τους. Αλλά αν τα ξεχωρί­ζουμε από τις ιδιαι­τερότητές τους τότε και η γνώση είναι για κάτι που δεν επα­ναλαμ­βάνεται ίδιο. Για να έχουμε γνώση που φανερώνει πολλά πράγματα και για να εφαρμόζεται με ακριβώς τα ίδια απο­τελέσματα χρειά­ζεται να σκεφτόμαστε για πράγματα που είναι ακριβώς ίδια και χωρίς ιδιαι­τερότητες. Όσο εστιάζουμε στις ιδιαι­τερότητες και τα πράγματα περι­γράφονται διαφορετικά με περισ­σότερες λεπτο­μέρειες (και ως συγκεκριμένα), τόσο η γνώση χάνει το πλεονέκτημα να αποκαλύψει τι είναι τα άλλα (τα διαφορετικά) πράγματα και η πιθανότητα επανάληψης του ίδιου αποτε­λέσματος μειώνεται. Αν η γνώση θέλουμε να είναι απο­καλυπτική για τα άλλα πράγματα, πρέπει να είναι γνώση ομοιοτήτων και κοινών στοιχείων τους. Αν το πράγμα παρου­σιάζεται μοναδικό, ανε­πανάληπτο και εντελώς δια­φορετικό, τότε η καλή γνώση μας γι' αυτό είναι κακή γνώση για τα άλλα πράγματα... Η επιστήμη έχει δυνατότητα πρόβλεψης όταν σκεφτόμαστε και γνωρίζουμε φαινόμενα που είναι ίδια ή επαναλαμβάνονται, ακόμα και αν δεν τα έχουμε δει. Αν σκεφ­τόμαστε για πράγματα που δεν είναι ίδια και δεν επαναλαμβάνονται, τότε η πρόβλεψη απαγορεύεται από τη λογική. Τότε θα πρέπει να αρκούμαστε να επανα­λαμβάνουμε όσα μάθαμε χωρίς αυτό να σημαίνει γνώση για άλλα πράγματα πέρα από αυτά που καταγράφηκαν στην ιστορία των παρα­τηρή­σεων.

Αν ένα πράγμα υπάρχει πραγματικά και πώς το ξε­χωρίζουμε από τα όνειρα ή από τις ψευ­δαισθήσεις μας αυτό είναι ένα ερώτημα που πολλές φορές δεν χρειάζεται. Όμως αυτό το ερώτημα απο­καλύπτει την ανάγκη για να εξηγήσουμε τι είναι η πραγ­ματικότητα και τι γνωρίσματα έχει που δεν τα έχει το όνειρό μας. Η πραγ­ματικότητα φαίνεται πώς έχει κάποια σταθερά γνω­ρίσματα ανεξάρτητα από τις μορφές, τις μεταβολές και τις ιδιαι­τερότητες που παρατη­ρούμε. Με αυτά τα σταθερά και καθολικά γνω­ρίσματα είναι μια πραγματικότητα και κοινή για πολλούς άλλους παρα­τηρητές. Όπως φαίνεται, υπάρχει μια κοινή πραγμα­τικό­τητα.